Alle inzendingen over ONBEKENDHEID

haar bloed de stenen kleurde handen omklemden haar keel, ze spartelde tegen zonder kracht in staat hemel en aarde te bewegen opeens merkte ze hoe een sterke hand haar van de moordenaar scheidde gevoelloos lag ze daar met de afdruk van stenen nog in haar hoofd haar lichaam en ziel volkomen verdoofd greep ze de hand van de grote onbekende…

Onbekende woorden horen, hart dat nergens antwoord vindt dan in heel aandachtig leven, kijken, lachen als dat kind.…

Krijg ik de sleutel tot de tijd te pakken? word ik een door zwaartekracht krom gebogen straal op reis naar het ultieme wormgat, een zwart gat waarin ik word gezogen en aan de andere kant weer uitkom als licht dat in rechte lijn beweegt? grijpt er een verblindende schijn in mij plaats die mij inziet, mij encyclopedisch openbaart tot ik zonneklaar…

Het geluk weet niets van mij: het woont, denk ik, teruggetrokken op het land. Niemand vertelt het geluk ooit over het nut van telfoonboeken. Of over regenjassen, het lover van geboomte, of de liefde. Niets weet het, helemaal niets. (Het meisje tegenover me in de trein slaapt zonder te hebben gezegd waar ze er uit moet.) Kent het geluk de reeën…

hoor ik heb een onzichtbare buurman en een zichtbare de onzichtbare maakt geluiden lang wist ik niet waarmee die geluiden te maken hadden de zichtbare maakt geen geluiden ik zie hem werken en werken onder de lamp. ------------------------------------- uit: 'In plaats van alleen', 2003…

Afgezonderd, verlaten volgt zij het onverklaarbare Bedwongen, begeerd, karakterloos Een marionet van het 0nbekende Haar ziel beheerst. Haar wil gedachteloos. Verloren Afwezig , kwijt geraakt in de ban het onbevattelijke Onvindbaar , geïsoleerd Mist iemand haar, of was zij slechts een illusie Heengegaan in het wonderlijke…

ze keek om zich heen zag een wereld vol onbekenden zelfs de kleur van steen wilde zich niet meer aan haar kennen ook beweging had zijn natuurlijke souplesse verloren in een afacies samenspel brak de realiteit in slecht passende stukken uiteen ooit hadden kleur en geur in harmonische balans met de tijd het bestaan van talloze…

De verre wind, die over de aarde ruist, Het smachtend ritslen fluisterend door de blaren Die van geen zwijgen weten of bedaren, Daar ene ziel, begerend, in hen huist,- Hoe wordt dit één op ééns met wat er huist, Diep in mijn ziel: begeerte om op te varen, De vlakten ver, verschieten te overstaren Tot waar dit land de luide zee ombruist.…

Ben ik na jaren nog het kind gebleven dat zich, door lentes toverlicht verblind, liet vangen door de speelse voorjaarswind als hoog boven haar hoofd de wolken dreven? Ben ik nog steeds het argeloze kind dat zich aan zon en wind kan overgeven? Is het dezelfde band waarmee dit leven mij aan een wereld vol geheimen bindt? Weer laat…

stilte was vloeibaar lichtte op in de zon kleuren bewogen in glinsterende scholen schichtig rondom tastbaar de vrijheid onbelemmerd het gaan onder dezelfde sterren en maan wij zijn diep in deze wereld gedoken weten nu iets van haar bestaan…

Groen Erin, eens zo rijk, zo groot, Heeft voor zijn kindren thans geen brood; Zij wijken over zee, En werpen nog een blik naar 't strand, Bij 't scheiden van hun Vaderland _ Hun lied klinkt van de ree. 'Van 't Oosten fluit het door de ra; Wij steevnen naar Amerika En scheiden van ons land, Maar schoon de nood een uitkomst zocht: Wij…

De tijd zoekt een weg voor mij, maar onbekend is iedere plek waar ik vertoef. En alle dagen hebben zo hun verhaal. Met een ritme als de golven van de Oceaan. Een eindeloos zoeken is het in ons bestaan. In een oerwoud van mensen kiest ieder zijn weg en al dolend weet men heg noch steg.…

Soms gaan er mensen dood niemand die hen tijdens hun leven een teken van liefde bood soms gaan er mensen zomaar weg dat zijn dan de onbeminden waarvan niemand ooit iets zinnigs kon vinden soms gaan ze dood en niemand zal ze missen voor hen regende het nooit het goot.…

Op het moment dat ik de deur sluit 's avonds, heb ik altijd wel iemand naast me staan die daar niet hoort. Iemand die mij zijn diensten aanbiedt zonder een woord, die doet alsof zijn neus bloedt, of die gehurkt zijn veters strikt, of iemand die langs mij heenglipt, met een hoed op, die niets met mij te maken heeft, of die met een emmer…

O kamertje, kamertje in mijn huis Is er dan geen doorkomen aan Waarom blijf je gesloten als een kluis Mag ik dan nooit naar binnen gaan De gang is een weg naar bestaan Om woorden te zoeken, te blijven dolen Want reizen is twijfelen, te denken aan Wat onbereikbaar ligt verscholen Het dorsten lijkt wel het doel Niet slechts het water Zo…

Natuurlijk haal je liever iemand uit het water die nog te redden is. Maar stel dat hij nog leefde wat hadden we dan voor hem kunnen doen. Hem vragen waar zijn wanhoop op berustte, hem zijn geliefde weer terugbezorgen, of zijn werk, of zijn zelfvertrouwen? Nu kunnen we een heel klein beetje rouwen niet eens om hem, omdat we hem niet kennen,…

Begraven worden ergens, nu vooruit ik weet wel waar het fluitekruid met luchtig kant het voorjaar vult. Maar hoe te sterven eerst hoe weten waar het oog graag rust waar alles zo dat je besluiten kunt om weg te gaan. Is dat je leven fout geleefd werd af te zien aan geen vertrouwde plaats die voorbestemd lijkt voor vaarwel? Als je een huis…

Steeds op zoek naar het onbekende lijkt het mysterie van 't leven dat te geven tot een zekere grens... Maar deze zal weldra weer worden over- schreden, want waar men in het verleden nauwelijks nog over durfde dromen dat is tot vandaag aan de dag uit gekomen.…

ik zie takken tegen een blauwe hemel ze wuiven me toe met kleine cirkels maar ik weet niet waarheen ben overal geweest maar alleen het blauw geeft de geest en boombladeren zingen het lied ik klap en lach op de maat van de wind en ik voel me gelukkig dolblij en eindelijk weer helemaal kind natuurlijk ben je verdwaald hoorde…

Heel ver van mijn bed ligt het onbekende Overal het steeds dreigende gevaar Overal heerst angst en ellende Maar wij zijn dat niet gewaar. Heel ver van mijn bed woedt oorlog en strijd Vluchten mensen voor hun leven Ach, ons treft geen verwijt Daar kunnen wij niet om geven.…

De dromen komen tot wasdom ik hervind ontroerd de mooie dingen, herdrukken van mijn gedachten. Wat heeft hun natuur, hun erfenis, eigen zangzaad te weeg gebracht. Wat mij in welhaast langdradige burgerlijke zinnen uit dromen onbevangen beelden laten vertolken. Mijn eerste zetten op papier heb ik als kind van tien en veertien al gedaan…

Wist je, dat geen mens weet: wanneer het voorbij is, je leven dat ooit heel pril begon net als bij iedereen het leven, wat ooit is ontstaan en gegeven kan voorbij zijn in een oogwenk, een tel een moment, dat je daar bewust van bent! Geen mens weet, wanneer het voorbij is, het leven wanneer het hart stopt, het over is geen individu weet wanneer…

samen zijn wij even weggeweest naar een feest zonder wereld alles hebben wij losgelaten geen agenda of afspraken richtingloos hebben wij zonder kaartje de trein gepakt hij stond voor ons op wacht vertrok meteen na de fluit reed snel het anoniem stationnetje uit nog tikken de wielen hun maatschappelijk verbonden cadans…

Een zeilboot op zee bestemming onbekend vaart zoals de wind waait.…

Mijn blik reikte nog verder en ging de einder voorbij ik zag een onbekende wereld zonder mensen en van zorgen vrij. Maar toen ik verder wilde kijken verwonderd staand met open mond toen wist ik dat die man en onbekende wereld niet bestond.…

Onbekend mooi Wie was je Wie ben je Ik zou het niet weten Maar ik kan je niet vergeten Hopend dat de wind van het geluk Je nog eens in mijn leven blaast Droom ik de mooiste droom, voor jou In mijn hart ligt een schat verborgen Die ik wil delen met jou…

Je was zo lief, zo heel spontaan met blije ogen keek jij mij aan, je sloeg je armen om mij heen jouw leuke lach, voor mij alleen. Toch had ik jou nog nooit gezien en na vandaag, nooit meer misschien, maar jij maakte iets los in mij jouw warmte maakte mij zo blij. Diep in gedachten ben ik gegaan terug naar huis, bij jou vandaan, ik heb jouw…

angst vreet de appels uit de kruinen van mijn dag mijn nekharen overeind hijgend en wolken volgen zijn hand ze leggen zich vlokkend neder op de vensterbank van mijn ogen het onbekende staart me recht in het verbleekte gezicht zijn ogen zijn zo donker dat ik niets kan dan tasten en mijn gedachten vallen in een heelal van een…

'k Liet door de schouwburg onbestemd mijn blikken waren terwijl ginds de opera wegschemerde in de vert'. Bewustloos scheen mijn geest en 't bleef koud om 't hert. Dan kwaamt ge - een lichtglans - voor mijn dolend oog gevaren. En eensklaps trilde een wonder zingen op de snaren, een lang vermiste toon, die me optilde uit de smert, muziek, die…

Zit daar nog steeds mee met dat 'vergrijpen om' met 'aan' handtastelijk aanvallen zich wederrechtelijk trachten toe te eigenen Walgelijk ontroerend hoe jij de nostalgie weet te wekken af te doen als niemandalletje dat niemand anders kan op je hoofd gaat staan je laat verwonderen hoe zwaartekracht je jurk overvalt mijn stem die spreekt…