Alle inzendingen over Ruige Rijp

De rijpe Kennis hoort; De onrijpe neemt het woord.…

De professor stelt vragen en laat ze rijpen – tot de breinpluktijd.…

de avond schuifelt over de rivier het brakke water prevelt zijn brevier populieren gooien het licht aan flarden wolken knielen in dit lome uur op de hoeve drijven ruige boeren argeloze koeien in de schuur.…

langs ruige rietkragen die de oostenwind kraken glijden oranje voeten over de zwarte spiegel van stilzwijgend water klunend naar die plek onder de brug klinkt een lokroep van gevederde kwakers die de bijt ijs vrijwaren…

Ruige steile zwarte rotsen golven spattend huizenhoog op de rafelrand van Eire eiland ooit vier eeuwen terug onder Cromwells Brits bewind tussen wilde westenwind kleuren van de regenboog…

Het krijsen pijnt me na als de echoloods me dwingt om de dissonantie die telkens mij verstoort te laten rusten aan de tafel die zojuist ik had gekuist zodat mijn rijpe huid gekrast de herinneringen kon laten rijpen doch ik ecarteerde het bestek [ want ik zag mezelf als wapenbroeder] om mijn wezen te behoeden voor het partikel in mijn…

het rijpe koren de halmen zwaar gebogen klaar om te oogsten…

ouder worden houvast aan scherven groeien en rijpen inzicht verwerven…

Blad in de winter rijp voor bezinning en sier begroet het voorjaar.…

eens zal ik rijpen eens zal ik begrijpen eens zal ik verstaan waarom jij bent weggegaan…

Een rijpe vrouw Zij is mooi, elegant Haar ogen flirten Innemend charmant Ze schittert op het doek Laat menig hart kloppen Haar prachtige lichaam Doet de tijd even stoppen Een rijpe vrouw Zij is mooi, elegant Haar ogen lachen Een vrouw…zó markant……

Zwart als nacht, roekeloos met ruige baard, niet gehinderd door fatsoen of gevoel. Ballorig geren, gestoei zonder doel. Door zacht gras komt aangevaard: de bastaard. Heil beschaving! Hij werd niet per toeval geveld door een welgemikte golfbal.…

Dikwijls heeft mijn geest onbewuste verlangens; daarbij zie ik steeds die ruige heuveltop aan zee, een zeil in vollemaanslicht.…

koren in aren goudkleurig en rijp zingen ruisend hun lied meedeinen…

bevroren neerslag warmte laat de rijp smelten zij valt voor de zon…

Overal mankeert wel wat, overal gaat het er wel eens ruig aan toe, nergens is het pais en vree, ook al wordt ze wel eens moe van alle strubbelingen. Maar om erover te discussiëren, praten dan, anders gezegd, dat is de allerbeste remedie en ik zeg je, die is om de Duvel niet slecht!…

De schitterendste landschappen in zich hebben ruig en betoverend wegen hebben die hersteld moeten, een taal spreken, voor buitenstaanders lastig gezichten dragen van onderzoek en humor nog oer zijn en vooral behulpzaam? Geleden hebben in het verleden, herrezen zijn? Ben jij dat alles?…

Neem me niet kwalijk sprak hij maanden heb ik gezwegen de laatste zoete druppels uitgeperst mijn bloed smaakt bedroeft Op de geschilferde schaal ligt vers fruit geplukt van bomen waar vogels nestelen waar ik met gekruiste armen kan rusten tegen het schors en dorst zich laat lessen Laat me spreken te lang heb ik mezelf verzwegen.…

jij bloeit ondanks de rijp op je bladeren neigt langzaam naar de zon met zijn al warme stralen wiegt op een lome wind om je eerste kleur te halen preludeert met lichte tonen op de zomer die gaat komen met een nieuw penseel juicht jouw ziel bruisend lente in dit fraai tafereel…

ik heb de winterbloemen op zien komen zij bloeien in het kristallijn van sneeuw en ijs breekbaar op hun transparante stelen gebladerd met wat rijp contrasteren met oplichtend wit de laatste herfsttinten tot de bloemenzee zich spreidt en verder golft voorbij de horizon waar komend grijs gewijde stilte brengt die hoort bij…

als rauwe rijp het denken schut voor kou die ’t hart zou krenken met een schrapend kille wind waarin open bijten verstillen kan bekoeling bloed betijen worden verijsde gedachten verhoed en vermeien zich verdriet en pijn in het ijskleed dat de winter liet…

hier ben ik weer terug van weggeweest was spelend op zoek naar een andere sfeer bad mijn muze opnieuw kleur te bekennen of op zijn minst rijmloze ingevingen zo te schikken dat ik mijn inborst mocht herkennen de bloesem was niet inferieur; van mindere kwaliteit maar het zaad bleef ik zelf het heeft niet tot…

voortaan laat ik mijn deuren niet meer kieren, want daar achter ligt te wachten op een blik van mij ik hoor het zuchten en kraken steunen onder het mengen van metaal met hout en verf die onder haar taak uit bladdert ik zou willen terug likken in schilfers op mijn tong maar het rilt onder mijn huid alles van een masker voorzien heeft iets…

Staan aan de afgrond Een druppel valt In de bergkloof naar benee Een appel wordt geraakt Rijp om te schillen Jouw huid als satijn Vingers strelen De glooiingen van jouw lijf Geile zuchten geslaakt Wellustig rillen Jouw poort de hemel Het mooi gewelf Een collectie bergkristal Bij elke stoot bewaakt Een heerlijk trillen Van voedzaam…

het is geen cel waarin jij mantra’s prevelend jezelf tracht vrij te pleiten jouw buitenissigheid kent enkel zelf gepermitteerde grenzen door betutteling van het lot geen brandhaarden van energieën worden zichtbaar als men jou de voeten wast stigma’s uit een vroeger leven zijn al bij de eerste kruisiging vergeven pas in het rijpen…

Als de tijd en maat vol is het seizoen rijp en de uren gunstig staan, werk ik een aan een symfonie, in een wervelende universele ouverture wat onmerkbaar de vervelling van natuur en de verveling van de mensen tegenhoudt, compositie uit de achterkant van mijn repertoire, noten van melancholie, ontsproten uit de couleur locale, een roes…

waarheid en verwenst de oerknal tot een evangelie het reële is mijn hand die beschutting zoekt tussen het draagvlak van jouw lendenen, het zwijgt maar drinkt gulzig uit mijn hand, het gegeven dat de dood meer leeft dan een droom zonder doel is het antwoord op al mijn lucide vragen het verkrijgen van verlangens dient de horige te geselen, rijp…

Ze was de rijpe leeuwin die zéér goed voor haar welpen zorgen zou.…

ik kijk naar je begrijp eindelijk de woorden lieftallig en rijp ja waar liefde in de tijd nog een warme dimensie is krijgt verdienste er emoties erbij juist daar waar de grenzen in jaren bepaald leken te zijn gaat groei ongemerkt achter een volledig transparant gordijn…

Hij zit gezapig op de bank een koelfris bier te drinken En maalt er niet om dat zijn voeten overmatig stinken Zij praat wat aan de telefoon al zuchtend en al kreunend Haar benen in een dikke kous want dat is ondersteunend Ze zijn nu dertig jaar bijeen, zowat hun hele leven Het was niet altijd fijn en gein, 't was nemen en 't was geven De…