Alle inzendingen over Ruis

donkergroene doodstille naaldwouden eindeloos onder de laagstaande zon het ruisen van de ijskoude wind in de toppen van statige reuzen doet je mystieke huivering voelen in deze grenzeloze aardse ruigte…

met een warm oor ga ik slapen je ruist als de zee zo vlakbij de woorden die ik je hoorde zeggen hebben daar even uitgerust geen duin verkruipt helm geselt de wolken je zwarte hoofddoek siert het contrast van niet weten stille verborgenheid en stappen vooruit…

het geluid komt dichterbij dichtbij in vorm van gezoem wat zal het zijn een bij die kan eigenlijk niet vliegen volgens wetten in aerodynamisch letters de mug mischien nee die komt altijd na half tien de zoem der geweten dat lijkt jou te hebben ontweken maar waken de wachters wel er is toch een verband tussen hemel en hel gevallen om weer…

En 's ochtends gingen we verder achter ons hoorde we vaag het ruisen van wind in een melodie zon boven zwarte zee in een draaikolk sterven vissen…

Mij leidt geen gids, als het eigen gemoed, mij schoort geen steun, dan d'enk'le trouwe handen die mij opbeuren als de kracht bezwijkt; mij sterkt geen afgezant uit beet're landen dan soms het ruisen, als een vleugel doet, van zachte hoop die langs mijn wangen strijkt.…

De dorre stilte van het hangend blad gestage starheid van kruin der populieren hol landschap door geen wind omvat waar somtijds toch de storm kan tieren in bulderend geweld en woest verweer tot alles vernietigend slopende krachten geeft zo ravage doet velen ’t harte zeer natuur buigt zich in zuchtende klachten kan ook het fluisteren in de…

Ik hoor niets meer van haar, en vroeger Was ’t ruisen van haar gewaad al vreugde; Leeg en stil staat haar zaal, Stof hoopt zich op, ongestoord, Blaren ritselen verlangend langs 't raam – Hoe kan ik haar dan missen? Daar dat gordijn, Gleed haar schim er niet langs? Ruiste haar rok niet? Kom, kom toch terug!…

Gooit de sigaret Alsof zijn aandeel machtig is In een kleine baan over de balustrade Knipperlichten verdwijnen Tot woorden van tussentijd Het ruisen kristalliseert…

Zonder een begin van heuvels, voelt de berg geen berg, maar een nevel het dal, is een vreemde, draagt de herinnering het voelt de indringende leegte niet, de schuimkoppen in de rivier het voelt, het breekt vage weerspiegeling het zachte ruisen van de wind de gewijde zwarte grond barst open, gaf met een diepe zucht de levensgeest de…

Voor de val breekt zijn de asters al geknakt in onbuigzame handen Jouw haat wapent een gebaar van diepe onmacht in dode ogen en weet dat mededogen meer zegt dan een oorlog verwoesten kan de onmin zal luisteren naar het ruisen van verloren namen die ten hemel werden gedragen Laat dan de havik jouw koude bloed verlaten en de gaten…

Maar zoals regen-middag, schril van rood'rig vroeg-kil licht-geril, de avond heelt met gulden honing, zo stroomt, als door de stille woning jouw geurig ruisen nader-spoelt, 't geluk me om 't hart met koelte en zoelt'! ----------------------------------------…

Begeleid door verre, ruisende zeezang danst het duister met zachtzoute passen in het zanddal, waar droge gewassen losjes wiegend, de grond houden als een tang. De taaie stengels zijn vol klein gedrang: kevers strijken neer, op zoek naar woongrassen. Zal nieuw tehuis de diertjes verrassen? Opeens staan ze stil, afwachtend en bang... Bij dit…

Gezapige bewondering, Voor oppervlakte, Onder de kosmische ruis, Van oorspronkelijkheid.…

Hoort gij de eik, o blode bomen? Hij ruist daar, zwaar en zwart! Hij droomt zijn donkere dromen, de boom van mijn hart! Zijn stam is rond, zijn kruin nog ronder, zijn schors is ruw en hard. Hij plooit noch boven noch onder, de boom van mijn hart! Waai stout, mijn eik, alover 't blode, uw hoge vreugd en smart, gij levende onder de dode,…

Het schemert, en Waar 'k peinzend langs de golven ga En peinzend naar hun ruisen hoor, Ruist al hun vloed mij schuimend na En wist mijn spoor. Het schemert, en Waar 'k wijkend het getij beleef, Ruist het getijde op mij aan En wist wat 'k in mijn hart beschreef - Wat 'k heb gedaan.…

Een meeuw vliegt Ook ik ben verliefd Aan de oevers van de Oosterschelde Koren staat te schitteren De regen staat in bloei Het is winter Of zomer En ik ben niet ongelukkig We varen over geen water En we slibben over geen schorre Een zandbank verschanst zich Ook worden hier gevonden Verdwaalde verwoeste verknochte Wat heet opeens ruis…

deze regen verzuurd verziekt zinkend langs kundig afgeknotte bomen zijn zalvend ruisen snijdt…

haar, de hogere vorm van puur stoffelijke individualiteit, en stel eens te meer vast dat enkel echte liefde maakt dat door het kauwen en herkauwen van korrels hard zand de uitwendige verschijning van de ruis interfereert met een vluchten en weerkeren van materie, en zich zo alle ruis weer zelf opheft wat maakt dat je helderder ziet dan…

lig ik in het zachte gras In het ruisen van het water schrijf ik mijn gedichten……

een baan van licht en golven worden zilver - schubben van een vis er is sprake van ruisen regelmaat en oorsprong zl 040606…

golf na golf: in het bed van schelpen ruisen ze uit Foto: Dre Vansteenvoort, portfolio: http://bit.ly/dWSMnj…

Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duistren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

Ver weg het bedwelmend bruisen Van de zee: haar vage geluiden Eentonig, versmelt met het ruisen Van het bloed, zo warm en duister. In het duisteren en het ruisen Een buigend mens, arm en donker... Op een heuvel stonden drie kruisen. Gij leed daar, ik weende er onder.…

vol kleuren geluid inplaats van ruis onbewust en op gevoel vind ik weer de zuiverheid…

Prijs de dag niet voor het avond is werd me altijd gezegd, nu is het avond en we treffen het dus niet slecht, want de bomen ruisen, de vogels fluiten, het gemaaide gras geurt het avondrood kleurt. Wat wil een mens nog meer?…

Zij hoort de Noordzee en zijn ruis. Zij leest het landschap rond het huis. Slagveld van spetters op de ruiten.…

Bomen ruisen luid: dit heerlijke ogenblik vast mogen houden... Al meezwevend op de wind hier lang blijven rondwaren...…

‘t ruisen van jouw moeders bloed zal je nooit meer horen haar pijn & levensgroot verdriet zijn jouw besef voorbij…

breng de zee haar ruisen rollen donderen beuken haar zuchten onder één dak samen zing dan zing de zee…

In eindig licht zie ik de ondergang bewegen van verlangen naar de dood en stilte sneeuwt haar wonderlijke zang: “o dwarreling, gebrek aan deel of nood, het ruisen van uw wit vergeet ik nooit”. En handen plooien rust in de handen. En aarde onttrekt zich aan de landen. En zeeën ruisen als een zijden kleed.…