Alle inzendingen over Seneca Nero Stoïcijns

De druk van een volgepropte baan kan ik meestal uitstekend aan al wordt er nog zo aan me gesjord, stoïcijns werk ik door aan een volgend rapport ofschoon ik nu wel denk met een troostende lach: Gelukkig heb ik morgen een snipperdag!…

ik veinsde stoïcijnse onverschilligheid voor het strelen met fluweel wist de tegendraadse vleug haar verboden deugd de zoete geur van bloed de vorens donkerrood legden in tekening de ingehouden passie bloot ik was geen slaaf aanbad haar slechts met de oprechtheid van mijn lijf liet haar domineren tot de rollen keerden ik eindelijk…

Jouw stoïcijns zelfvertrouwen Verscheurde mijn spiegel Verstrooide mijn zelfbeeld Over de bodem van mijn ziel Letterlijk onder de voet gelopen Je hebt mijn naam geroepen Getracht de snippers te vormen Naar jouw evenbeeld Maar het bleef bedrieglijk Anders Genen in je eigen kind Bleken gemuteerd Tot daadkrachtig wezen Ben je bang dat…

mijn mond vol woorden kauwend op taal met een schoon gedicht op de tong dat rondjes draait door mijn keelholte en wonderwaaierd naar buiten en jij toehoorder, span je tromvliezen en luister naar de trillingen van de ijle woorden vanaf mijn lippen op weg naar jouw gedachten baar ze innig buitelend in een tastend raken van een stoïcijnse…

zij hebben hem geschud geslagen en afgeranseld met lange stokken de hoogste takken van vruchten ontdaan hij bleef stoïcijns wist dat dit al eeuwen zo werd gedaan spijzigde hen met kruidige olie uit een eerste pers deelde het leven van de inwendige mens had weet van alle geheimen was generaties lang in iedere binnentuin en…

Als ik iets bezit, dan is het: tijd voor aandacht -- al ontglipt die mij.…

Verwen je lichaam met mate, zodat het volgt – wat je ziel wil doen.…

Ook jij hebt een vriend die jou nooit in de steek laat: wees lief voor jezelf.…

Stoïcijns en onverstoorbaar, kamde zij haar lange haar. In gedachten, niet verveeld, keek zij naar haar spiegelbeeld. Vroeger was zij mooi, maar de jaren brachten menig plooi. Plots voelde zij twee warme lippen, vluchtig in haar nek, lachend draaide zij zich om, laat dat toch, oude gek.…

met een rugzak vol familie loopt zij vastberaden het strand op de hond danst ongedurig om haar heen zand stuift op ze ritst haar jas open en ontdoet zich van haar kleding even bibbert ze kijkt stoïcijns naar golven die dansen als door engelen gedragen loopt ze loodrecht op de zee af eindelijk voelt ze zich verlost en loopt…

ik ween om het zwijgen om de nacht die zijn zwarte slagader toont diep in het lichaam mij verbindt met het meest nabije voel ik nog het kloppen in deze stroom van stoïcijnse duisternis die elke waarde breekt zich wijdvertakt langs wanden van tijd vandaag of morgen zal ik mezelf herkennen wanneer ik midden in de nacht word wakker gemaakt…

De stad Rome, onder wreed, verward bevel van keizer Nero, is vol soldaten, loerend op pleinen, in smalle straten, verdrukt door harde, benauwende knel. Dag en nacht waken tart vermoeid gestel. Maar de krijgsman houdt strak in de gaten wie zich verschuilt of vlucht. Dat mag niet baten voor de Christusvolgeling; vat hem snel!…

De wrede keizer Nero zocht volksvermaak, liet volgelingen van Jezus vangen tussen kwaadwillende, valse tangen, trof de slachtoffers met gruwelijke wraak. Binnen de circusmuren klonken vaak, ondanks marteldood, blijde lofzangen. Stervenden mochten Hemels geluk verlangen, vervulden een onsterfelijke taak.…

Seneca…

Het herfst in me al zit de kat als vanouds stoïcijns op haar muurtje, dat zie ik wanneer ik voor de spiegel mijn tanden poets en de grijze wolf sardonisch naar me grijnst.…

De leeuwenkop blijft stoïcijns, de mijne ook. In de hoek rommelt een actrice met rekwisieten. Haar lispelende mond zegt niets, zij is geen zuster van de karmelieten, hoewel haar ogen bedelen. Armoedige grond moet bemest. Ik sla mijn slag op de gekeerde wang, ontrol de vloer onder de voeten en verlaat het toneel.…

Maar wij hebben even geen geweten en reageren stoicijns. Een kinderlijf, gehuld in lompen, voor drie eurocent per uur, dat langzaam in vergetelheid verschrompelt. Een kinderleven is niet duur.…

Vijf haiku’s n.a.v. een reis door het lijf: (voorhoofd) oude indiaan rookt op de hoogste springplank stoïcijns een pijp (aangezicht) regenbooggezicht witte wolken in mijn keel een vlieg in barnsteen (huid) een Bambi beeldje dat roze of blauw verkleurt als het weer omslaat (hart) in een kleine tent doek van tabaksbladeren…

De avondzon verdwijnt langzaam aan de flanken staan loten met de jaren stevig verankerd rond een weerbarstig bastion haar schemer twinkelingen in half blind geworden ogen verraden een pittig karakter een lang uitgebloeide boom ontfermt zich nu (stok)stoïcijns over rijp gegroeide vruchten..…

onafscheidelijk waren wij met z'n twee maar na 14 prachtige jaren ben je weggevlogen Ik wil jou bedanken voor wat jij aan mij gaf niets op deze aarde was mij meer waard van de speelsheid tot aan jouw sukkeldraf en tot het laatst die lieve kwispelstaart Niets is zeker in deze wereld zo klein zoveel vragen en altijd weer het waarom Nero…

buiten waag de zomer is een druipende plaag voor bruinverlangend brandgevaar in plaats van bekoorlijke zomersproeten bevochtigen druppels mijn gezicht wanneer ik mijn ogen daarvoor dicht verdwaal ik in plassen met mijn voeten toch onderga ik dit alles met een grijns want al weet ik me zonneklaar geplaagd door de buien, ik blijf volledig stoïcijns…

het is de late schemer die zich uitstrekt alsof het ontwaken een herrijzenis is geraapte stenen doen geen kwaad de mantel kraagt aan de warmte van het lichaam het gebiedt het leven de tijd te herzien en de illusie om dromen waar te nemen is het bont van de laatste vos een late bloei kent haar vrucht en kleurt het blad naar believen, stoïcijns…

stoïcijns als een volleerde dicht er een mens zijn jeugd onverstoorbaar naar gisteren hij moest volwassen, eindelijk vaarwel aan de eindeloze streken van een jonge-man er heerst stilte aan het front geen schoten, geen inslagen noch invallen, de tijd is bewaakt de grenzen, het fatsoen is nog niet helemaal gestorven leven na de dood en liefde…

het regent pijpenkrullen in mijn haar als ik mijn hoofd naar buiten waag de zomer is een ware plaag voor bruinverlangend brandgevaar in plaats van warme zomersproeten koelen druppels mijn gezicht wanneer ‘k daarvoor mijn ogen dicht dansen de plassen rond mijn voeten het laat me allemaal stoïcijns al weet ik me zonneklaar geplaagd ik blijf…

tijd beschoren het daagt uit plotseling ter- neergeslagen belicht de dan nog een'ge straal klein sarcofaag De dood Ingetreden van lieverlee verloren nietszeggend beslist zij o- ver handeling aangaande de knop die beslist zo ook vandaag Ineens vliegt dan de tijd en lijken wij verloren tegendeel blijkt echter waar daar stoïcijns…

Met de humor aan z'n linkerpink, ironie op beide wangen en goedlachsheid om z'n nek beent hij door de weke aarde... Met een arm vol groot gezag, een stem die slakken doet springen, zal hij in hachelijkheden onverbloemd zijn lichaam lenen aan onooglijken, geringen. De geslepene verbijt zich, de koelbloedige smaakt zweet, de dief voelt…

Scholen ongestookt verholen achter stoïcijnse muren van gebleekt week maché geplakt Troosteloos deprimerend in stilte bekerend deze ontering en bezetting van kristallen ketters Gevelglimmend oogverblindend verminkend de brede basten en tere sponzige wortelgestellen gillend in ongewoon kwetsende hersenpan tonen Splijten karrewielen…

"We kijken allen van dezelfde brug, maar we hebben niet eenzelfde horizon “ Seneca…

Seneca…

Vanuit het menselijke gelaat ontstaan stoïcijnse maskers wisselende bizarre gezichten rancuneus om de juiste handelingen te verrichten. Wat omslaat in blinde haat waarin humane metaforen geleid door impulsiviteit fundamentalisme en onwetenheid, de verworven humaniteit weer verloren gaat.…