Alle inzendingen over Tijd en tij

het is tijd om weer te dwalen door sprookjes en verhalen met lange reepjes zon de zomer terug te halen de kleur en geur van lange dagen mag nog niet vervagen want de koude is nabij sneeuw en hagel wachten op het keren van het tij warm je aan het mythisch vuur van sagen en legenden tot koning winter weer de lente als prinsesje…

New York, de mensen zijn druk, het tij slaapt en draagt – de vrije meeuwen.…

Tijdloos is iedere vorm van gevoel al is het niet zoals je het had gewild ook al wist je hoe het wel kan zijn het tij kan nog altijd voor je keren als je tijd de ruimte geeft. Je hart kan slechts kloppen voor hetgeen dat jou vreugde geeft wetende dat elke geschiedenis nooit vergeten kan worden maar niet altijd tot vreugde leidt.…

zal keren en golven weren de tijd terug Je lange haar nog steeds tot midden op je rug…

ik ontdekte een stap opzij aan iets nieuws gelijk terwijl het slijk aan mij zoog bij vallend tij .…

besloten binnenin wezensvreemd weefsel met een boodschap liefdevol op de dood afstevenend is het tij nog te keren…

Langzaam maar zeker heelt de wond Beetje bij beetje keert het tij Stapje voor stapje komt een mooie toekomst dichterbij…

Verwachtingsvol zijn de ogen die naar me staren als ongeletterdheid de dorst is van trouw laat me dan maar zwijgen om slechts met denkbeelden te zeggen dat de avondzon zich laat verzinken in de diepte van mijn Wad en in de wolken lees ik de spiedende nacht die met hun witte rook de bazuinen vullen met adem van het eindeloze tij…

Zachtjes streel ik je zorgen uit je gedachten, en op deze morgen wil ik ze verzachten en voor je dragen alle nachten en alle dagen tot jij je opricht sterker dan ooit tevoren niet gebroken, niet verloren, Slechts tijdelijk gebogen in stormachtig tij.…

is daar met veel geduld men weet dat wij bij elkaar horen rust komt tot de schepen nog slechts zichtbaar zijn voorbij de horizon uitgevaren door ruzie als magneten met de ruggen naar elkaar altijd geweten een wederzijds en stil verbond eeuwig onbedwingbaar mijn Godin ik zal je altijd eren hoe lang duurt geduld het tij zal eens…

op eigen wijze deelt het kustlicht de nacht in zolang het opvalt bij opkomend tij werden tekens uitgewist indrukken bleven de vuurtoren schetst arabesken op de muur maar is zo haastig -------------------------- Leporello van Gerrit Westerveld…

proberend de momenten te vergeten waarop wij dichtbij het einde zien moedigen wij onszelf met elkaar aan het gaat voorbij en we gaan verder opdat wij later niet ontdekken moeten dat wij deze tijd alleen maar overleven kijken wij naar het anders doen en laten als kansen aan voor een nieuw normaal het lot van eindeloos voelend isolement…

Kriskras ontspoorde vogeltred verspoelt in golfslag de zilte zandloper dicteert opnieuw, opnieuw en eindeloos tot plotseling als laatste ademtocht een vogel opwiekt naar het land terwijl het tij zich keert.…

mist is mijn angst in dit troebel tij gedreven ben ik maar nog niet vrij in dit donker water is geen plaats meer om te zijn en verander mijn gedachtenstroom in zoete wijn…

ik streek heel even tegen de vleug probeerde de sporen nog te wissen maar mijn handdruk was niet te missen zag wolken groeien tot een felle bui in ogen die al stormden in kerend tij waar ooit liefde en geluk balanceerden brak nu de hel in wisselend snel weerlichten later vonkte weer je blik samen jij en ik…

de rots en jij kameraden in status bewegingloos en vrij samen een eiland in het woelige water van aflandig tij het was jouw plek waar de wereld verging terwijl jij droomde jij kende het stromen keek ook niet om wist wat er zou komen jullie contact was een plastische relatie gingen er samen voor waren een baken in zee waar…

Nu loop ik naast de vloedlijn en wacht op kerend tij. Ik ruik vertrouwde geuren, proef het zilte op mijn lippen als de wind weer gunstig waait. Morgen wacht ik op de vloedlijn en zie de veerman nader komen.…

folklore is van herfst herken ik weer De nissen gevuld met geuren die het laatste graf van het leven weer zwart doet kleuren spelen mee met de dans die voltrokken wordt door een kind van de wind Oktober herleeft het bonte sterven en op mijn netvlies staat de zee zeer nabij ik omhels mijn verlossing en vertrouw het toe aan het kerend tij…

Een zee zal altijd stromen, met wisselend getij een vuur zal altijd branden, de wind maakt het zo vrij! Maar winden kunnen keren, en vuur geblust door water. en daarom blijf ik hopen, voor nu en ook voor later. dat het zal overwinnen, respect weer hoogtij viert wanneer de mens een mens, met naastenliefde siert!…

ik schepte zand maar het bleef niet kleven in mijn hand wilde details uit het leven vorm geven zij rulden weg op het strand heb met de zee gesproken zij heeft haar water vergoten rijk aan herinnering in een vloeiend decor onder zon en wind kreeg mijn visioen zijn gestalte tot het tij keerde de golven zich weerden de creaties wisten…

op het hoogste duin staat een man de voeten in het zand geplant tot aan de schuimkragen rollen zijn woorden als verse vis uit oude kranten ik ben een eilander, ik ben zeewier en watertander een worm uit deze aardkloot maar nooit, nooit, nooit een stadsidioot…

ergens had ik jou geplaatst tussen de kroniek van misvatting en de verzen van een belijdende, het hoorspel lispelde voorspellingen van een orde die haaks op mijn reikwijdte stond *** jij schraapte vlokken schuim van elke golf die mij overspoelde, bouwde een kerker van het witte nat en boeide me met de wind die nooit ging liggen je kon het tij…

Al weken bleef de regen steken de aarde lag verdroogd met open mond maar zandgrond had met fijn gevoel gekeken voorkom het scheuren van de grond. Als ieder roept van ach en wee is dat een taal of teken, in stilte is het zand, als loper uitgeweken en heeft zich neergevlijd als banken in de zee. Een man met bierplezier tuurt over zee hij…

Banging on the doldrums – Maar ik kan er geen touw aan vastknopen, nu de stemmen van de wind geen raadselen fluisteren, niet tornen aan de stilte; want de winden zijn weg, elders, op reis? Ik zie niets, ik hoor niets, wij spreken alleen zachtjes in mijn hoofd tegen elkaar het bovenstaande, het onderstaande: samen op…

Hoe ze daar ligt zo mooi, aaibaar en stil en als ze haar ogen open doet weet ik niet wat ik zeggen moet Hoe ze naar me kijkt met de blik van een engel en als ze me wenkt voel ik hoe deelbaar ze is En als ze...geef ik me over en leg me bij haar neer ik raak betoverd en we beleven de liefde keer op keer.…

je gaf me ogen om je blik te lezen ik mocht je zien in ongebruikte kleur en zonder tegenlicht in stil bewegen liet je me handen gaan over je huid we stemden af op ongehoord geluid we dronken water dat ons samenvloeide werden één in smaak hoopten dat nieuw leven ons deed openbloeien het was te laat in kerend tij verdronken wij…

Eerder al, zei ik tegen jullie dat jullie liegen De waarheid niet spreken, geen recht aan doen Eerder al immer sprak ik de waarheid Die jullie onwaarheid gaat breken Al was jullie leugen nog zo snel Mijn waarheid achterhaalt deze wel Het tij immer keert te allen tij- de, van eb naar vloed, vice versa, onophoudelijk breekt de waarheid jullie…

Winter Zomeruur Spring'tij ont-regeld uurwerk Herfst blad schrijft lente…

Daarom worden er steeds weer schepen gebouwd, op de grens van het tij. En wij blijven toekijken, hoe ze opgeheven worden, door de zee, de zee van de tijd.…

berusting ebt langzaam in mij sijpelt het verdriet nog na de vloed aan emoties pijn nog slechts zichtbaar voor wie bekend is met dit tij…