Alle inzendingen over VERGAAN

Een ekster plundert nesten, onverdroten, terwijl een gaai pikt in vergane noten.…

viaduct Dat verbinding vormt tussen Grootstedelijke waanzin En het kalme platteland Staat daar dat bronzen beeld Van een verwrongen auto - Wielen in de lucht, Het dak op de grond, Bouten en moeren zweven Onbestemd rond en weten Niet wat ze moeten - In een flits zie ik Hoe het leven hier in Deze stad zijn zal, Hoe het mij zal vergaan…

onbekende oorden reis, verstrooi mij in de sporen van de golven van een oceaan, om daar te ontwaken leer mij van de vruchtbare grond te eten indien ik de aardse armen ontstegen in het oog van een argeloze orkaan, die mij zwijgend aan de blinde zwijnen voert, niet te denken wat voor mij eerder werd aangeroerd, verteerbaar zal vergaan…

Een dag onder wolken toen nevel boven het gras hing met donkerbruin bier en vergane glorie onder de mystiek van de oude stad die verlangend aan het water lag je liep naar de vogel in de zilveren kooi die in de kroeg op tafel stond je vroeg of de kanarie kon zingen wist jij veel over liefde en klaagzang er hing geen antwoord…

weg en blijft altijd staan bomen vallen om – als ze goed ziek zijn of slecht geworteld – door de wind leggen zich neer – alleen door bekenden in het wilde bos omringd – zijn zelf hun eigen monumenten vermolmd en half bekleed met mos tot ze vele jaren later net als die in de mens zijn gedachten toch ooit eens helemaal vergaan…

of niemand spaart, als god of mens ook nu niet kon verhoeden dat dwazen weer tot beulen zijn ontaard, dat twijfel dan de blik niet zal verblinden, dat angst noch haat de mensheid dan verdeelt, dat 't hart zich met de rede blijft verbinden en solidariteit de wonden heelt, dat fonkelingen die zozeer verblijdden en nu uit vele ogen zijn vergaan…

Zei de zandkorrel tegen de waterdruppel: 'De wereld kan vergaan maar wij blijven altijd bestaan'.…

In veelvoud flonkert het licht van de maan dat tot stralende sterren lijkt te vergaan. Vogels en vissen en wat kruipt op de aarde moeten hun levenslot tenslotte aanvaarden.…

de droogte verschrompelt hun harten meer en meer het juligras verschroeit door een brandende zon; waarlangs hydrangeas weelderig met witte trossen nu verdroogde stengels tonen met rosse koppen alleen de akkerwinde die verzengende hitte overwon tropische dagen hebben de zomerpracht verknoeid en voor de bloei zijn vele kleuren en geuren vergaan…

Zonder jou, een troosteloos leven, Waarom moest jij gaan Voor mij een eindeloos streven van eenzaamheid vergaan Zoals wolken drijven in de luchten gaat alles, als een mooie droom voorbij Ik zou uit die wereld willen vluchten laten verdriet, miserie, weemoed onder mij.…

Als ik naakt een duik doe in het Marnix-zwembad te Amsterdam fier, fris en frank warm voorgedoucht ontdaan van stof en stoffelijkheid denk ik aan mijn dood , mijn sterven denk ik, zou het zo gaan, zal ik zo vergaan zo aangenaam, zo warm, zo oerstil, zo behaaglijk zo lief, zo mooi, zo blauw, zo schoon, zo fijn, zonder pijn, verdriet, angst…

Waarheen nu nog te lopen,ik dreig gauw te vergaan, er is geen ander baken dan het schijnen van de maan. Broeder kom me hoeden, de sneeuw bedekt mijn daken. Het tocht in mijn vertrekken en de zoldering gaat kraken. Is er dan geen afgrond hier, waar ik me in kan storten Wat zou het toch een zegen zijn mijn leven in te korten.…

De klokken luiden, afscheid wordt genomen Een korte plechtigheid, een vers, een lied De gang naar ‘t kerkhof, nee, die is er niet Ik zie de stoet vertrekken langs de bomen De oude zerken staan hier schots en scheef En ook de houten kruizen, half vergaan Waarop al lang de namen niet meer staan Daar weer en wind ze langzaamaan verdreef…

ik heb de dagen omgekeerd weken van het stof ontdaan maanden kenden geen beweging meer de jaren waren al vergaan ik zocht je buitenkant warmte zat van binnen met schoonheid aan de hand kon ik opnieuw beginnen we hebben veel gepraat verstonden ook dezelfde woorden beseften later waar het echt om gaat dissonanten maakten geen akkoorden…

nu d’ aarde ligt troosteloos en zwart Ik verlang naar zachte en zoete geuren die mij hoop geven en levenskracht Ik verlang naar d’ eerste zonnestraal die de natuur met warmte overspoelt naar een hemel helder en klaar die mij ’s morgens blijde begroet Ik verlang naar vogelzang in de vroege ochtendstond en dat het winterleed vlug mag vergaan…

Het hevig bloeien in de bonte zomerkleuren is tot een stil vervloeien in de mist vergaan, en trager klopt het hart en kruipt het bloed in bochten waar het de droesem van de wijn nu achterlaat.…

Het eed'le geliefde maar gevreesde dier van India's Gir woud leeft tevreden en bewust in zijn verkleind woonrijk door de bescheiden manen om de krachtige kop waait vergane trots die eens schrik aanjoeg bij Perzen Turken en Joden wier landen het tehuis was van de koninklijke rover zijn beminde gezellin laat haar vrijer alleen wijdt…

Het welzijn der bedragen doet verstaan: "Hier heerst stemming van geurig koffiehuis, fijntjes en bescheiden, wil nimmer vergaan."…

het wil haar wereld zijn, vreugd’ én pijn, het wil alleen in haar bestaan, het wil alleen haar zoenend het nog zijn, het wil in haar als het in haar vergaan. de krullen van heur haren krullen in zijn mond. de klanken van haar woorden zingen in het rond. haar handen strelen het, het is als vuur en lont.…

Goede stille Nacht, het wil in U vergaan. Dit kleine zwart krijgt grootsheid in Uw haven, dit git wordt stil en zachter dan Uw naam.…

Vergane Aarde werd tot leven gewekt, wat heden, ja, in eeuwigheid door klinkt: "Elke morgen is een reine schepping, waarbij schaduw vlucht, verrassend licht gloort, een frisse zon rijst vol bemoediging. Vergezeld van het verblijdende Woord de dag doorbrengen tot late schemering, leidt helder schijnend door duisternis voort."…

hangt het daar Om het kind terug naar zijn kamer te sturen Maar in de late donkere uren Waarin het voorbeeld voorbeeld is Waar, in een tijd van duisternis En er veel is te verduren Daar broedt een vogel op zijn ei En maakt wel zeven kinderen blij Die wonen vreugdevol in zijn borst En weten van de vredesvorst Het bidden is hem niet vergaan…

Hun vingers gingen vingervlug door bakkersbroden die zij kneedden Stookten kleine stukjes houtskool shisha's appels uit de soeks Hun haren glommen, ach zo mooi door soenna's messen fijn gesneden En zij lazen voor het theehuis uit het theeblad van hun leven Zag ze gaan ooit, dadeldragers, broodverkopers nog van toen Langs blauwgepuide…

# INTROÏTUS schrijd binnen tot stof vergane mens leg je neder voor het altaar van het leven ik zal je begroeten met wierook en licht je zegenen met water uit de Jordaan de Geest laat ik voor eeuwig over je zweven en hier allen zingen over je levensgedicht zij zijn rondom jou en met je begaan vier je eeuwig leven schrijd…

Wj liggen machtloos in het rustig duister, En, moede, zien wij moedig naar de luister Die uit ons opglanst..., maar we zijn vergaan. ------------------------------------------------ tweede gedicht uit de cyclus: De gedroomde zoon…

een warm ontmoeten terug van weg geweest na geleefd te hebben als geest nu in een nooit verwacht entree neemt zij de jaren van afwezig zijn niet mee stapt in waar zij verdween de grande dame geeft geen geheimen prijs uit het donker zwart van ogen ongebroken legt zij magie in optreden en stem vult haar performance met mystiek van vergane…

En oog ziet diep in anders oog Al werelds bonte wisselingen Vergaan in wijde lichte kringen, Zonder dat iets ter ziel bewoog. O, dit verzekerde gewin Kan nimmermeer ten einde spoeden. Het breidt zich uit, gelijk de vloeden Van licht nemen de wereld in.…

Onzichtbare zwellingen tussen mijn Ogen het regent zo lang en moedwillig dat spreekwoorden de cliché bevestigen en mijn fiets naar binnen wil ik stak haar aan, mijn liefde ze zorgde zo zalig voor me werd duizelig en ligt nu plat te vergaan tot ik boodschappen doe de kamer wordt kleiner, het bed des te warmer we zweten er doorheen zoals…

aan moerassig roodbruine biesbossende grassen in vast naar dode schapen smakend water voorbij praatgraag gedachte vogels duikend in zachte zwarte rots niet gereten opgegeten op een pad voorbij een oranje huis van blik met rammelend ijsgetinkel en nachtelijk kloppen op een deur voorbij desolate plaatsen van geboren en vergaan…

ziet daar dan, je lieve kleine neefje staan Daar staat hij dan in de deurpost Heel verlegen, en van al zijn uitbundige blijdschap tijdelijk ontbost Nog snikkend van de huilbui van een moment geleden En een traan komt langs zijn gezicht omlaag gegleden Maar opeens lacht hij, en kijkt je aan Oh, zo'n kinderlach doet alle pijn en eenzaamheid vergaan…