Alle inzendingen over We-Two

Het verval trekt me .....zoals het uitzicht me trok ..........langs vele landschappen ...............en wat ik beleefde ....................en onderweg leerde .........................ontsloot vele wegen naar nieuwe plannen .....nieuwe plaatsen en ..........nieuwe mensen ...............nieuwe kansen met ....................nieuwe inzichten…

Weet je, ik denk dat we zijn als graan klein en schuchter begonnen als een sprietje piepend naar de lentelucht. Langzaam groeiend tot mooie grote halmen, wiegend in de wind, flexibel en sterk. En eens een graanveld op z'n sterkst is, dan heeft nog de wind noch de regen invloed op die gouden glooiing. Ja, zo zijn we, zo worden we!…

verstrikt in een streng die ons omknelt stiller almaar stiller een verdord blad schuifelt van stoep naar rand verder weg niets blijft bewaard het onvermijdelijke tot het einde vol in het gelaat zien tot we niemand worden…

De takken nog kaal een schrale wind de lucht is vaal kom gauw mijn kind ik druk je tegen me aan dan blijven we warm gauw hier vandaan terwijl ik je omarm wacht, ik wil een kus vanaf hier ga ik je dragen zo doen we het dus tot in lengte van dagen.…

ik ruik en ik zie en ik hoor je, maar je bent er niet, jij ruikt en ziet en hoort me, maar ik ben er niet, we zijn er niet, maar toch wel, ons lichaam verlaten, en onze geest vergaan.…

"De wapens van het tuig zijn automatisch. Wij hebben niet één spijkermat. Zij wel. De schurken zijn te rijk, te slim, te snel. De regels van 't systeem te bureaucratisch." De diender zucht, door al het leed, verbolgen: "De politiek? Ook díe kan ik niet volgen."…

jij bent voor me een onbekende ik ben een vrouw tussen de bloem ik noemde jou vreemde ik noemde jou mannelijk genoeg jij noemde me preuts vandaar kwam naar boven mijn trots en stilte tussen ons…

Zo staan we wel eens hand uit hand tegen de rand van de stoep beide op zoek naar een ander. Zo lopen we elkaar misschien wel dagelijks voorbij zonder te zien of te weten wie we zijn.…

we moeten versoepelen maar morgen nog niet zeker weten we zijn er nog niet het heeft geen zin het te ontkennen beter is het om er maar gewoon aan te wennen…

drie palen steken uit een berg zand aan weerszijden twee vastgesnoerde vrouwen in het midden zit jij op een plank hoofden handen en voeten van lindehout dezelfde gezichten in berusting gestold onthutsend ongeloof over wie zij zijn als in een stomme film de weidse gebaren de sprakeloze ogen in het verstarde gezicht het…

, ze ontkrachten van hun vrijbrief, maar bovenal kunnen we dit leven bestuiven met plezier en mededogen we kunnen zelfs het sterven vertragen door wat chemie en lieve woorden, maar we kunnen ook samen de dood bereiken wanneer we hand in hand het spoor des levens volgen en ons berusten bij de overgang waar de wissel weigert om aan zijn plicht…

Je weet en vergeet het dat we helden zijn, die hier niet voor hebben gekozen. Maar nu we hier toch zijn... Nu we hier toch zijn.…

Hier zijn we dan in het nabije verleden dankbaar voor wat geweest is onbeschreven naïef gebleven hofnarren en dieven bij de vleet nijverige huisvrouwen met smetvrees anderhalve meter dichter of verder weg bij de waarheid zonder ommekeer met koude vingers van een zwerver en de warme voeten kleine God op weg naar de afsluitdijk…

altijd ben je je eigen verleden wat je zei is ooit gezegd wat je schrijft is net geschreven wat je nu beleeft heb je gelijktijdig al weer beleefd en wat nu is is terwijl ik dit lees al weer verleden altijd zijn we er geweest en we bedriegen onszelf van iedereen en alles het meest…

De tijd en het lot. Zij bepalen wat je doet. Welke weg je gaat.…

vrouwen en mannen draaien en draaien klappen snel in de handen onder het bezwerende ritme van de drums vrouwen beantwoorden de liefdesliederen van de mannen zittend in de kring met zwaaiende rode zakdoeken in de hand de haren los het rijke erfgoed van Afghanistan van wie we zijn achtergelaten verlaten Afghanistan…

van onze levensfilm verlopen en zijn we daarom geworden wie we moesten zijn?…

Bij bosjes vielen meisjes flauw, 'one for the money, two for the show'. Hij greep naar de microfoon, het publiek wachtte ademloos. Heupwiegend en kronkelend verrees in hem het beest, meisjes slaakten schrille kreten. Wat was 'k toen graag als hem geweest.…

Ik weet het niet meer De maanden zijn voorbij gegleden Ik kijk zo graag naar je ogen Zo mooi en donkerbruin Ik zou je willen beminnen En oneindig kriebelen in je kruin Ik zou je mond teder kussen Maar ik weet je bent er niet voor mij Wanneer spreken we nog af? En maak je me weer blij!…

een vrouw inhaleert diep en blaast met haar hoofd achterover verveeld de rook uit die grillig schimmig zichtbaar omhoog kringelt in het schaars verlicht vertrek we wachten zwijgend tot het voorbij is ovens branden een grijswitte dikke pluim rook kringelt met de wind mee omhoog zichtbaar als een kattenstaart tegen de verder strakblauwe…

Maar het maakt niet uit waar we over praten.. Iets moet er leiding geven en op dit moment kan ik dat niet. Emoties vertrouwd en wereldvreemd. Ze gaan op dit ogenblik hun eigen weg. Hoe krijg mijn emoties toch weer in het gareel. Op dit moment word ik door hun geleefd. Mensen kijken verschrikt naar mijn gedrag.…

ook al lijkt zo’n dag als vandaag vol met valkuilen en beren te zitten Het is als een warme deken van troost dat de zon een glimlach schenkt en de wind speels door warrige krullen streelt dans als je te moe bent om te lopen…

In de vensters van de wereld komt deze tastbaar dichterbij, de afstanden huiveringwekkend klein, we verdrinken in de alibi’s van afzijdigheid en inderdaad het maakt het geweten waterdicht, maar toch betrapt op heterdaad, in hoeverre zijn we vrij?.…

Mijn godenlach is weggemaakt door een lawine van kwaadheid die jij over mij heen stortte, in één klap heb je onze hemel het graf in geholpen, bespuugd en driftig aangestampt alsof ik er nog uit zou kunnen klimmen na zoveel geraffineerd doodgraven. Toch lig ik hier in mijn kist nog wat na te hijgen, de ademnood wordt alsmaar groter, het…

is er nog een zin, een samengesteld woord, dat groter is dan de schaduw van een verloren liefde waarin kraaien zichzelf kwijt willen rondom hun eigen gekrijs vallen, altijd maar verder wanneer de bangste dromen beginnen is er nog iets, evenveel als een vroeger vertrouwen, dat in ons hart past, nooit hoeft achter te blijven met een vermomming…

Schering in overmaat, we kunnen niet ontkomen, deel van een klucht. Van hun loof ontdaan, stammen die er niet meer staan, ben ik de tel kwijt. Wij komen van ver, om weinig te begrijpen, we blijven op zicht. Op alle kleuren bloed, ligt de zon uit te rijpen, om je te verbijten.…

mijn rijkdom zijn mijn jaren jij bent rijk met jouw jonge ziel we zijn beide rijk aan liefde is er genoeg geluk voor ons allebei of moet er nog iets bij dan pluk ik herfstregen voor jou en mij en paraplu laten we als een bodyguard altijd boven ons waken…

vierkanten wielen, elke dag een vaste rit maar andere kleur waarvoor op de cocosmat moest knielen, ik zal het niet besmetten maar trachten de tijd te doden door het in woorden om te zetten, daarover zal niemand mij iets vragen, want lang voordat, ben ik het antwoord kwijt het is heerlijk vertoeven in de tijdloosheid maar hoe noemen we…

aan de Menenpoort, klappen de rozen nog steeds bloedig uit de biecht…

Al zijn we sneller dan de tijd en wind en komen we morgen dichterbij mars gedreven tegen de stroming in van licht heeft een mens meerdere harten?…