Alle inzendingen over Weert

Op een blinkende lentemorgen rent het kind verrukt over de zandweg door 't boerenland jubelt om de nevelkronkels als frisse damp uit witte gesponnen suiker watertandt wanneer hij mooie huizen ziet gemaakt van stijve slagroom of gladgeschaafde griesmeelpudding springt naar de weide die hem zwakjes weert toch met elke dauwdruppel vrolijk…

Want morgen, ja, dan scheur ik weer naar Weert. Beleef ik weer hetgeen al jong geleerd.…

Vastgespijkerd aan een schuur Weert hij de demon Met een bol lijf en een duivelskop Dooraderde vleugels dragen hem In een stikdonkere ruimte Ontwijkt hij het spinrag Uit een grot vliegt een stroom op Grillig wentelende vlekken Een moeder kruipt over een wand van jongen In het staartvlies vangt zij de meelworm De vlieghuid plooit als…

Ik word moe van mezelf, en iedereen die me weert. Ik word onuitstaanbaar, kan mijn eigen grenzen niet meer vinden. Leef in mijn eigen wereld, en kan mijn vriend niet meer beminden. Het liefst wil ik slapen, en soms voor altijd. Maar soms denk ik nog eens, misschien krijg ik dan spijt.…

De enge wildernis weert ieder mens, klemt met talloze strenge stekelhanden verweerde slotmuren, behoedt hen teer... Daar droomt een prinses, mint de schoonste meisjeswens, rust haast al honderd jaar tussen rozenwanden. Raakt het verblijdende leven haar ooit weer?…

Ik zoude 't maken tot een spel voor velen, Uw schat, waarvan gij mij zo angstig weert En maakt mij door gedreigde straf verveerd. Niets zou mij heilig zijn, zelfs niet het kwelen Der zangertjes, schietend van tak op tak Door 't heilig wulfsel van uw weidse lanen.…

De NAVO, heb ik op school geleerd is een organisatie van landen die zich pas weert als een van hen wordt aangevallen Allen voor één, één voor allen De NAVO nu is oorlogszuchtig, expansief Chicaneert de Rus in het defensief Wat moeten we in de Zwarte Zee?…

En laat zich tot de bodem zien, Gerust en zonder schrik, Maar let op onbescheiden liên, En weert ze met een blik. Haar valt de zegen Gods ten deel; Dat ’s alles wat zij vraagt; En voorts bekreunt zij zich niet veel… Wie ze al of niet behaagt.…

Wenkt of weert de wereld achter het wollegras? Een ouderlijke schertskreet, die gevaar beeldt, jaagt de jongen het riet door, de weke grond op. Drang naar eigen roem drijft hen steeds sneller voort. Onnoemelijk veel welkome burchtjes heelt het knoestenrijk onder taaie slingers hop: ruime wildernis binnen 't knusse woonoord.…

Hoe lang staat de oude boom op taaie wortelen en weert zich, onder alle die daags bij duizenden rondom hem nedervallen? Hoe lang en wankelt mijn onafgesleten kracht niet meer als and'ren meest ter halver wege placht? Gij weet het, Heer, alleen; en houdt het mij verborgen.…

Mijn amoureuze geploeter ten spijt en zelfs een gedicht, heeft slechts enkel geleid bij haar tot een hand, maar geen zoen, schiet dus die pijl zo snel mogelijk in dat domme wicht, dat niet snapt welk een verrukkelijke man haar begeert en ik niet meer zo veel onnodige moeite moet doen, want, eerlijk gezegd, dat is zij nou ook niet bijkans weert…

Drie wilde zwijntjes dood uit naam der wet, Maar schiet zo ’n jachtopziener niets te binnen? Was er nou echt niks beters te verzinnen… Een ietsepietsje creatief verzet? Drie knuffelzwijntjes stiekempjes verkassen…. Dat varkentje had ik best willen wassen.…

Wroetend met een platte snuit Woelend in een modderbad Een zegen voor de huid In een kuil, met mos en gras bekleed Weert hij mug en vlieg en parasiet En hoe?…

vraagt men losjes aan de praat hoe het nu met de liefde staat mijn antwoord luidt veel landelijke spreiding naar verwachting weinig pieken in de peiling bekijk het als platonisch abonnement mails naar heenvliet zelzate baflo weert gent overloon sneek en dinxperlo leidden niet tot erkende uitzaaiing ik heb geen harde data inzake rendement…

Na de warme stoffige dagen valt regen in het polderland regenruis weert de geluiden wordt zelf ‘t geluid der stilte Ik luister aan de waterkant Regen slaat stof uit de lucht het land lest gulzig z’n dorst wast het groen, koelt m’n lijf spoelt het rag uit mijn brein rimpelt ‘t water, wiegt ‘t riet De hengel is slechts rekwisiet…

En met deze snelheidsduivel als peerd werd het een woeste rit naar Weert: ze stoven over straten, wegen, paden, doodsbenauwd maar vastberaden, hotsend, klotsend, bijna botsend, misselijk maar nog net niet kotsend kwamen ze met hun tweeën heelhuids Weert binnen gereën.…

strepen koen ik zag je bij de buren staan met een plastieken jasje aan oh zonnescherm, oh zonnescherm ik gloeide langzaam groen oh zonnescherm, oh zonnescherm wensend dat ik jou had - omdat die hete ploert gemeen me constant in mijn bakkes scheen- oh zonnescherm, oh zonnescherm heb ik jou snel gejat oh zonnescherm, oh zonnescherm je weert…

de tuimelaar achterwaartse salto met schroef uitgestelde landing de roes van het gevaar dan zweefzwemmen we bijeen tot een scheefvertakte ster de cirkel die drie tellen duurt een handgreep verlost het doek opgevouwen in een rugzak hanglijnen trekken de baleinen strak het scherm bolt op een vleermuisvlerk, een ronde vlek de schok weert…

de tuimelaar achterwaartse salto met schroef uitgestelde landing de roes van het gevaar dan zweefzwemmen we bijeen tot een scheefvertakte ster de cirkel die drie tellen duurt een handgreep verlost het doek opgevouwen in een rugzak hanglijnen trekken de baleinen strak het scherm bolt op een vleermuisvlerk, een ronde vlek de schok weert…

Mijlenver draagt het vermogen mijn verdriet een verzameling herinneringen spoelt de schelpen weg, voelt de wind mijn ruisende zorgen niet, opgebouwde spanning, ze weert het leven echt.…

jaarlijks moet hij onder het snoeimes wilde scheuten wat bijgeknipt hij houdt bloesem in de knop lover weert zon die dramt een pronkziek maar blakend kind een spits blad als een schroef laat de kiem tollen in wind zijn vlees is wit gebroken in bruin als een oud gebit schimmel heeft zijn ringen gewist uit de holle stam groeit een…

ruste gelegd Ze komen terug de doden houd je vast aan dit hangend koord lispelt de turquoise slang Ik ben een Lemniscaat volg mij ik wijs de weg naar de wereld Een onzichtbare reis een gemaskerd bezoek aan levende wezens Waar Kali haar bloedige scepter zwaait zet nu een masker op Het geeft je bovenmenselijke kracht weert…

Mijn lamp brandt hel, En weert de donkere nacht. Ik hoor Zijn stille roepen wel: ‘t Is of hij op antwoord wacht. Ik hoor Zijn stille roepen wel… Het licht dooft om mij heen, In mijne haard het vlammenspel… Al wat mij leven scheen. Ik vouw in vrees de handen saam. ‘t Roepen lijkt zo nabij!…

't Was luttel: — overvloed lokk' weelde En willig drage d' Oceaan Op 't golvend schuim de blinkende aan, Gij weert die kanker!? — U bedeelde De kunst, de kennis die gij viert, Een zin die slechts 't verheev'ne huldigt!? — Heel d' aarde is u de les verschuldigd, Dat menslijkheid ons 't hoogste siert!?…

Het snoer van kralen om de dunne kinderhals weert wrede politiek niet af, de dorst niet, noch de honger. Die goden helpen niet. En onze god? Stort die soms zonder onze hulp op deze zwarte rekening? Zij klaagt de mensheid aan, zij, donkere sterre der zandzee.…

Met 't zwaard van kennis En woord gewapend, staat een sterke jeugd, In stevige drom, door storm en strijd verheugd, En weert van Vlaandren iedre Franse schennis. Onstuitbaar stijgt ze, in zegetocht, naar boven, Met trotse mannenwil en kinderlijk geloven.…

Illustratie oma was in de keuken en stond het middageten te koken en kwam tussendoor de kachel even oppoken en ze zei: 'pak jij de kit eens en ga wat kolen voor me halen voorzichtig voor je zondagse goed, en niet dralen,' dertien jaar was ze nu en vroeg zich af hoe lang het nog duurde, af en toe was ze nog heel bang dat het V-1 geluid, dat de oorlog weert…

er is geen schoot waarin ik duizelend verzinken kan. er is geen vrouw die mij de dronkenschap, het zelf-vergeten storten kan in mond en hart er is een man, misschien schreiend om dit verlang, hunkerend naar verraad en ondergang en angstig om die beide, diep ontsteld, weert zij de warende gestalt’ die door haar tent sluipt, vaag en…

Tokkelend, Pakkend, Brokkelend, Knakkend Draait de molen, spuwt en spat; 't Boontje keert zich, 't Boontje weert zich, Onder 't rad; 't Boontje voelt zich, 't Boontje woelt zich Moe en mat; Maar het wordt er, klein of grof, Dra tot gruis en stof. Luister! 'k Hoor daar buiten zingen.…

't brein nog vol van wonderlijke waken, - uw oog naar menslijk-deinzende einders hebt gekeerd, en zaagt met wrange lach de nijd'ge steden blaken: 'wijl uwe lippen de ijdelheid der wanen smaken, voelt ge in uw hart de wrok om eigen waan vermeerd; zo gij, de schaamte van uw spijt op gloe'nde kaken, zelf uit uw hart de wentelende hopen weert…