Alle inzendingen over Windstreek

de oostenwind wuifde naar mij in zwoele vlagen hij vertelde over het jonge kind ik had toen nog niet tot tien geteld, laat staan dat ik zware stenen kon dragen de wind sprak over die jongen die slenterend over straat zocht naar vrienden tussen die massa; de zienden het alleen zijn bleek al veel eerder geboren niet wetend…

Ik voelde de wind al waaien voor hij onder je rok inging Toen hij dan begon te fluiten deelde ik zijn bewondering Ik ben vlug voor je uitgeweken na het zien van die windstreken…

juni vloog om en nu dreigt juli ook al voorbij te stormen…

Je bent het hoge noorden de laagstaande eeuwige zon het land van zangerige woorden waar de liefdestaal begon Je bent het diepe zuiden de oase voorbij het eindeloze zand waar broeierige muziek voor ons luidde we in koortsdromen waren gestrand Je bent het verre oosten de beken met de wilde stromen fonkelende glazen waar we mee proostten…

kijk genietend hemelhoog zie vastigheid luchtig vluchtig vervliegen lazuren windstreken aquarelleren nieuwe wolken…

De wind kan niet lezen maar als hij een open boek ziet kan hij het niet laten en blaast de bladzijden om als een waaier.…

hoe beestachtig is het ratelen met wiekende woorden, en dan zweven op taalthermiek naar onbeschreven windstreken waar ogen niet sluiten voor de schitteringvan leegte, maar ons aankijken vanuit hun pauwenstaarten waar het geplette gevederte zinvol hun bestemming pennen tot ronde vormen loskomen in een sleep van waaier…

mijn hand kruist de vier windstreken terwijl mijn stramme benen op de versleten plank pijnlijk wenen de ogen verstard gericht op een beeld van verbeelding aan wie ik mijn verloren hoop met droge tranen schenk de geur van een gedoofde kaars is als balsem voor mijn pijn in dit moment van alleen zijn…

aan het hof van koning Nobel verzamelen zich de dieren uit alle windstreken de vos, die is afwezig welnee, dat is de beer uit het verre oosten hij verheft zich grimmig op zijn achterpoten de zon komt op bij de K(r)im de beer, die geen vos is wil afwezig zijn rol spelen in hedendaagse fabel…

Camelia is mijn naam kind van de Filipijnen waar mijn zoete geur en schoonheid begeerd werd door reizigers uit verre oorden zij hebben mij ontvoerd, gevoerd en mijn voeten in vreemde klei gezet hier zou ik aarden roem oogsten geur en kleur verspreiden naar alle windstreken tot aan de boer die mij niet kende Camelia is mijn naam…

Hier raken alle windstreken de aarde land ingelijst door verre dorpen knipperlicht tussen zinkwit schuim kaatst zwarte vegen dansend over de weiden wegen totdat het erbij neervalt in regenbogen eerst dan zakt het doek in beken stromen ach, de natuur behoeft geen woorden ----------------------------------- uit: 'Het depressionisme', 1988…

stond op het punt oud te worden, voor ik werd bevrijd geboorte uit vervlogen tijd en raakte het verleden kwijt De bron van dynamisch energie gevonden Karmozijn wordt wit Op vleugels van de trompetkraanvogel kom ik aan in het land van licht Verheugend op een lange trek, strek ik me uit en rust op de wind Gedragen door de vier windstreken…

hun witte banen met vleugels en motoren pas later kwamen gedachten en spanningen erbij als uitlaat van hun geestelijke activiteiten in krullende wolkjes nog lang in het zog van hun vaart tot zij verwaaiden uiteen geblazen door de maalstroom van wind op grote hoogte die langs de aluminium huid hun vertaalde woorden naar alle windstreken…

bereik ik de schutting van mijn boerenhuis uit verschillende windstreken dalen vier seizoenen uit de hemel naar beneden blazen mijn naam juist de lust naar nectar slonk slechts ik bleef in weelde van beelden onbekend kale deuren dichtslibben ben ik mens vergeten hoe het licht op palmen danste wanneer ze muzikaal gestreeld werd…

welke waarheid wordt gebeeldhouwd onderaan de urne terwijl onze handen wrijven over het gelaat van schaamte hoelang zal de trein blijven branden tussen losgehaakte windstreken die doorheen zwartgekalkte grachten de gruwel spoelen in de keel van menselijkheid en de vloed van vrede willen herwinnen zeg mij, wie richt het hoofd…

de vreugde, de melancholie van mijn geschreven woorden verloren zijn ze mogelijk nog niet ze zweven in windstreken graven zich ergens in de aarde als zaadjes in een akkerland misschien groeien ze als blozende bloemen in ’t zand waaraan vlinders zich letterlijk minnen of wie weet strijkt er een zweefvogel neer en pikt er de vruchtbare…

De hellingen met schuim bedekken, handhaken plaatsen waaraan vrijpostige lieden door ons opgehesen worden; van die toeristenverrekijkers waardoor je voor twee muntjes strak achterovertrekkend katoen kan zien en gewapende belagers in alle windstreken. --------------------------------------------------- uit: 'Het wasgoed van een onbekende…

Mijn open jas hield ik stevig vast alsof ik een vlieger was De wind nam mij mee Naar alle windstreken En ten slotte naar de zee Ik eindigde op het strand Voelde het zachte, mulle zand Kreeg een knipoog van de zon Die net aan haar ondergang begon Zag de lucht die nog even wilde stralen Eindelijk kon ik weer ademhalen Bleef even…

Toen eenmaal afgelopen lag op ons gelaat een eerbied, dankbaarheid, een lach, iets ongekends dat ons verbond, terwijl wij uit alle windstreken hier zomaar bijeen waren aangewaaid.…

klinkt uit elke windstreek samengebald tot een juichend geheel rolt de roep over oneffen en gebroken keien jij struikelt en ik ?…

Wij werden naar elke windstreek verstrooid op vreemde wieken gedreven, geen van ons weet waar de onschuld van ooit, geloof en het geluk is gebleven.…

Zie het idioom van alle windstreken: het telkens anders kaatsende licht –…

gevonden Toch zie ik soms je bergtoppen Maar de wolken blijven ze In mysterie verorberen In het zuiden heb ik gezocht Maar in het heetst van de strijd Zoek je toch weer de zee van genegenheid Noord was mooi en wit In alle sereniteit Heb ik je maar verlaten Op zoek naar warme kleuren Waar een nieuwe lente haar leven begint Na alle windstreken…

evenals de zee, die bulderend haar achtergrond verliet schuimspattend tussen laarzen viel witter langs de dam zich terugtrok om het water vrij te geven, dat verloren over keien liep het orgel ving aan loeide kracht naar alle windstreken, harder waar de zachte mijmering van enkelingen slechts nog zwakke tonen riep…

zout van het verleden tel de zandkorrels van de toekomst het kasteel gebouwd door kleine kinderhanden opent gedachten, ontsluit de poort, stroomt water naar open zee een vloed van woorden laat het zand wegebben zoute tranen stromen langs kinderwangen vuile knuistjes trekken strepen in een golf van hoop naar iedere windstreek…

Ik reis alleen en mis mijn reisgenoot, met wie ik elke windstreek heb doorsneden. Zo'n dag. Ik deed het niet met opzet, maar ik zag zelfs het gezicht van vaag bekenden, wier naam mij bij hun leven reeds ontschoot. Ik zag mijn vader in elk handgebaar. Het regende.…

in het immense bed blijf ik onrustig draaien in het duister schemer jij steeds door mijn gedachten vol van verlangen steek ik schuin twee armen in de lucht naar de windstreek waar ik jouw verre aanwezigheid vermoed mijn ogen onbedwingbaar scandeer ik langdurig jouw naam, onhoorbaar, en maak me wijs dat jij dat kunt verstaan en gespannen…

Omringd door oneindig blauw, alle windstreken rond. In het ruisen van stilte is al het lawaai hier verstomd. Het is de lange arm van de hemel bovendien, die op dit afgelegen plekje al zijn schoonheid laat zien. Het eiland is zo klein en de wereld zo groot. Bezitten hoeft niet, met kijken ben ik deelgenoot.…

Windmolens als gebedsmolens: de wind komt op tijd als ademstoten van inspiratie uit rondwervelende windstreken. Begeleid door de laatste vrije geluiden waaien wij mee.…

Abdul Kassem Ismael, grootvizier van Perzie, nam op zijn diplomatieke reizen naar alle windstreken zijn bibliotheek van honderdzeventienduizend boeken op vierhonderd kamelen in alfabetische volgorde mee.…