Alle inzendingen over Woelig

ik heb nooit sprookjes gekend was toch immers een grote vent vaak bouwde ik met veel blokken grote muren met een raam om door te gluren ik metselde compact dat toch een kiertje met uitzicht had op de woelige werkelijkheid wel had ik mijn dromen waarin alles een keurige zachtheid kon tonen zij wolkten en dolden rond zon…

de lange uren van de nacht kijken mij gepijnigd aan ze krijgen het benauwd en vragen of het mijn hese stem is die de nacht gekluisterd houdt zijn het mijn tranen die de hemel doen treuren, ben ik het die de vloed van de regen niet vertrouw verwekt mijn woelige storm de golven in de herfst, ben ik het die de dag doet vallen in…

zo'n balkenende op z'n gemak van de hak op de tak bij de haard in Beetsterzwaag buiten waait de wind alles komt los ijs breekt met woelige gebaren de gulle lach zonder bedaren zoals bij matthijs met grote tranen z'n dochtertje de hele klas och arme arme woutertje bos verkiezingen al verloren lauswolt gorter zonne-gloren…

jij was als een bloem die blijdschap kleurde liefde geurde uit haar hart tussen onkruid en stenen bracht jij bij slecht tij jouw vitale genen tot vrucht ook zij zijn opgeschoten in regen en wind uit een woelige lucht pas later hebben ze de koestering van zon genoten de kopjes bijeen gestoken door samen groeien hebben zij jou hun…

stilte bemantelt de aarde enkel de bladeren ritselen vol is de maan de dichter is opgestaan waarom nog in woeligheid wachten zijn hand wrijft langs het gezicht hij plukt woorden uit zijn gedachten strijkt een zwaluwstokje een kaars brengt hem licht hij schrijft en schrijft zijn rijke poëtische klanken niets blijft meer verborgen…

Stukje voor stukje tracht ik na een woelige nacht mijn denken te herplaatsen waarin het landschap dat ik overzag onthoofd uiteenviel door duivelse geesten die zich hadden vermomd als nederig godvruchtige lieden onder giftig spuwende zwarte schaduwen van dode akkers zocht ik naar de laatste stukjes hoop waarmee het beeld van de egaal bloedrode…

't Verlangen van de Jeugd Is vreugd En woelig tijd verdrijven; Moede Ouderdom schept lust In rust; De mijne in werkzaam blijven. Zolang de Hoogste macht Mij kracht Naar lijf en ziel blijft gunnen, Is 't mij niet enkel goed, Maar zoet Te doen wat Zij doet kunnen.…

een klein fijn korreltje van zand verloor zijn hechte band toen de wind hem even meenam en hij zo in woelige zee terecht kwam… verzwolgen door klotsend water, aangezogen met veel kracht, naar bodemloze diepte gebracht, waar een schelp zich wel ontfermde over het verloop van zijn verdere lot… de oester besefte waarde, gaf al zijn liefde…

Uit een woelige zee van taal, zoek ik naar woorden. Verlangend met mijn hart om ze te vinden. Met mijn vingers sorteer ik de letters, één voor één. Ongeduldig tast ik om mij heen. Ik haat dit zoeken, moe tot op het bot Toch wil ik horen, iedere letter komt aan bod. Moeizaam vorm ik mijn woorden, maak ze passend aan mijn gevoel.…

De geur van weiden vol sappig gras en bloemen vliegt op en zweeft door teer lover dat voorzichtig ontwaakt is streelt de bodem van boerenland en in 't woelige Drachten daalt ontdekkend neer beurt nijvere fabrieken op speurt langs winkelrijen drentelt heen en weer tussen een banketbakkerij en een hoog huis met witte raamranden en daklijsten…

er zwemt een orka rondjes in zijn woelig bad het water spat druppels op de tegelvloer her en der zijn moeder wil het niet geloven haar vermogen is verdwenen met de jaren is de associatie blijven hangen ergens aan de bron van haar ontstaan ze heeft haar zoontje wél gered, aan één arm uit het water, in de handdoek…

Een passiestorm nam mij mee, op mijn vleugels der wind, niets kon mij tegenhouden, ver over de woelige zee. Ontoereikend, onbegrepen, op mijn vleugels der wind, verloor ik veer na veer, liet het maar aanslepen. Hoop in innerlijk verlangen, op mijn vleugels der wind, fluisterde hij mijn naam, in zijn stille lofzangen.…

Laten we maar gewoon lief zijn voor elkaar en in woelige tijden van neerslag en tegenwind omkijken naar de zon achter ons die morgen alweer vóór ons oprijst.…

tranen worden aan elkaar gebreid daar onwijsheid lang gelee teloorging in woelige nachten, waarin geweld ongezien kan toeslaan zijn de kreten om hulp oorverdovend de geur van angst kruipt in neuzen chemische wapens, niets schuwt de vijand om het licht voorgoed uit te doen wij nietsnutten staan aan de zijlijn kijken toe, vragen ons stilzwijgend…

verzand in diepere lagen verloor ik allengs grip op dagen liet wind en regen lang begaan ontblote wortels bleven nog reiken naar houvast in dit woelige bestaan en moeizaam vaste grond hervonden vertakten zij naar zomerend licht sterke seringen kwamen in zicht vragend om voeding voor groei vanuit een eigen drang tot bloei voorbij de groene…

De woelige zee en vieze lucht maken ons ziek. Chemie met vliegtuigen uitgestuurd als gif tegen elk leven. Mijn lijf reeds ziek, maar ik nog niet. Daarom die roep tot creëren; verbeeldt en het wordt je deel. Gedachten verzetten piramiden. Al gehoord van het Noro-virus? Weg ermee. Toveren is de boodschap.…

Vertraagde ijskristallen wervelen wollig en woelig langs mijn raam, Ik gaap, in winterslaap. Koning winter geeuwt, totdat het overtollig uit haar keelgat sneeuwt en alle kids vinden dit wits ontzettend lollig.…

Mannen met baarden vinden hun huis op zee, onder het sint Andrea's kruis. Zij bevaren de zeven wilde baren; om de Kaap heen zijn zij niet te evenaren. Hela, hola, hijs de zeilen. Wij weten van wanten, wij weten van het reilen. Wij zetten koers om de Goede Hoop. Ons hart ligt op zee en klopt sneller op wereld's zilte bloedsomloop. Mannen…

Een kangoeroe kwam op een boomstam over woelige baren van Australië naar het mystieke India gevaren. Thuis had zijn meester hem voorgelezen, dat men te India een goeroe kon wezen.…

in de toppen, orgelpijpen in een storm, bewogen door het ritmisch gorgelen van het riet, gedirigeerd door wind en wat men alleen maar horen kan maar nimmer ziet, laat zich niet foppen door het steunen van onvermoeibare instrumenten in het ven en griend, wat voor alle buitenlieden als concert - zaal dient, op het podium bij woelig…

De goddelozen vergelijkt hij met modder en slijk, opgeworpen door een woelige zee, zij die weigeren Hem op het hart te leggen, de Verhevene draait hier niet in mee ! Hij is niet met hen die zich vergrepen aan de kinderen, hitsig en zonder schroom hen doodden, in donkere holen JA…”ONDER ALLEN GROENEN BOOM “!…

als ik dood ga zal de wind de bladeren van de bomen het elkaar al ritselend laten weten zullen vogels het elkaar al kwetterend vertellen dat ze mij nooit mogen vergeten zullen zeeën woelig baren zullen rivieren tranen stromen en kunnen het verdriet niet langer voor zichzelf bewaren ben ik dan zo bijzonder nee want voor ieder mens…

het onbekende van dit woelig akkerland, met zijn groene hemel en donker blauwe grond, lieten mij plots nemen, de nevelbrug die mij verbond naar het mystieke... aan die eindeloze andere kant!…

grijs en donkerbuiig geen open hart of warmbloedig koesterend maar wel weer passend bij mijn nog lang niet verteerde smart waarin ik niet polair of extreem lineair in slijten ben maar wel stukje bij beetje aan het schuren en polijsten van de emoties en gevoelens die vaak ernstige beschadigingen hebben opgelopen in uiterst woelige…

ooit liep een kunstenaar bij Bergen’s hoogtij gewoon de zee in met 33 centiliter leidingwater in een limonadeflesje keerde zich naar strand en duin in golvend schuim ontdopte en ontdeed het oranje glazen omhulsel van ha-twee-oh vulsel het transparante vocht verdween in de woelige baren gelekt tot de laatste druppel de journalist…

in de droesemige lage landen al aan de woelige Noordzee zuchtten wij ons potje mee de praal lag nog aan banden grachten in steden waren berucht stonken een eind in 't rond alom gevreesd verre van gezond velen namen speciaal de vlucht voor natte zomers in ons Amsterdam voor waar niet te harden klef klam men bad om frisse wind uit den west…

De vraag die mijn benauwde hart zo tart: wanneer verdrijft de Zon het wolkenpak, waaruit zo plotseling de storm opstak die mij, door golven overspoeld, benard in het woelige wateroppervlak deed grijpen naar een halm, die ik, verstard op zoek naar redding, gretig voor mijn part, aanzag als vlot, een hand die Hij uitstak.…

lekker is Mispelbloemen wonen in een landgoed van blad de gevelvlag van mijn gemeente kent er één In populariteit kan zij niet mee met zowel de appel als (ook) de peer In tegenstelling tot de gemeente- vlag, kent het stadswapen er juist twee Twee machtige mispels als krachtsymbool als zinnebeeld voor een gezond (cultuur-) landschap, met woelige…

In de wenkende tuin van 't kasteel Drakesteyn wandelt peuter Alexander aan de ouderlijke hand eigenzinnig maakt hij zich los speurt zelfstandig bij verleidelijke bloemen tussen bomen en struiken wijdt hier zijn koninkrijk van verbeeldend ontdekken maar daarbuiten roept de wereld het prinsje wordt meegenomen naar de woelige verte speelt…

Woelig avonduur in de stad Leiden: kroegen zingen met kleurrijke ogen vol star of levend schemerlicht, pogen allerlei wandelaars te verleiden. Daarbinnen willen zwervers zich verblijden bij bonzend gerinkel op de togen, mogen hun drinkersgenot verhogen tussen geleerde kerels en meiden.…