Alle inzendingen over bekoort

zilverzacht glanzend haar omlijst je lieve trekken rond diepbewogen ogen neus en mond jouw lijnen zijn gegrond in toppen en in dalen waarvan jij nog verhalen kunt door en door ervaren gekende bloei verloren bekoort nu zijden huid ruim gedrapeerd om je wezen blikken die het bewuste lezen waaruit ze zijn geboren…

’t Is maar dat je je niet vergist: al ben ik dan geen atheïst, ’t geloof bekoort me toch niet echt, maar daarom ben ik nog niet slecht. Want ~wees vrijgevig~ is mijn leus. Geen collectant stoot ooit zijn neus en gaat het om het arme kind, plak ik de zegels zeer gezwind.…

Een meeuw schreeuwt de zee achter het duin, wind verstuift het land, passie tussen eb en vloed helm geeuwt wuivend, wortels diep in zand genegen in het zwin, het zilt bekoort en voedt, bevrijdt ze de elementen in haar aardse tuin, die kleine zeemeermin, - mijn godin -, die golf en horizon berijdt, meer waarde, meer vrouw, meer min.…

Je taal bekoort klanken zo eigen-zinnig als heksenkinderen Je groene en rode luiken staren me aan vanuit witgekalkte huizen Rode baretten vertellen je verhaal terwijl ezels zwijgen en hier en daar een hond de schapen drijft Zoals de zon de schaduw van bittere jaren verjaagt en blauwe hortensia's de vrede verklaren aan wie jouw ziel…

een man een gek die stille onvrede heeft aangeboord een man een gek een onwaar woord grootheidswaanzin weet velen hiermee bekoort een man een gek z’n leugens worden aangehoord waarmee de openbare orde blijvend is verstoord een man een ijdeltuit diep gestoord lokte een reactie bij het gepeupel uit het scheelde slechts een…

mijn vlaschaard ik zag je niet in bloei dit jaar te laat kwam ik terug geen vlasbloem niet in het blauw niet in het wit dit jaar nu praal je daar vlasgroen de wind kamt gul je bolle zaad mijn ogen laat ik glijden je lenigheid bekoort de akker draagt met welgevallen je schoot volgend jaar blijf ik in 't land zolang je bloeit…

Uiterlijk is niet belangrijk meer als je elkaar hebt aangehoord het komt hier dus op neer 't is de stem die mij bekoort.…

de grote stroom die nu onophoudelijk over de rand verdwijnt zand, droger dan de zon verdragen kan verliest haar grip op de werkelijkheid de grote vloed die straten dansend stof omringt, blote voeten smelten glas eerst delven, dan kloven en slijpen tot de pijn boven komt en schittering bekoort blijf kijken niet alleen naar de grote…

Al het geweld in deze dagen Zoveel ellende en leed om te dragen Parijs in diepe rouw Paniek in de stad, een huilende vrouw Als in een schietspel neergeschoten, gewond of dood Het kleurt rood Bombardementen is een antwoord Dat ons niet bekoort Boven Raqqa gevechtsvliegtuigen Een hele stad in duigen Parijs, Molenbeek, zo dichtbij Je…

Mijn adem, de vogels, insecten die zoemen zijn al wat ik nu hoor tussen deze bloemen Geruisloos en sluipend vervolg ik mijn pad met aan weerszijden deze floraschat Oh hoe diep en sterk bekoort mij in het Amstelpark de rhododendronvallei.…

Ik duizel door de tekst, die mijn innerlijk bekoort. Ik laat de woorden binnendringen en rijg ze samen tot een lied. Ben gevangen in het verleden maar het heden stoort me niet. Zelden zo bewogen keer ik terug naar vaste grond. De zanger laat me los op de plek waar hij me vond.…

kikkerdiep het Groningse woord dat meer bekoort dan Pagediep het hoogveen schiep in het huidige Pagedal bij Stadskanaal dat riviertje, het liep langs Ter Marse, Veenhuizen om onder Onstwedde uit te monden in de Mussel Aa we ontgonnen het weg maar vanaf de N366 is het riviertje hersteld geen spectaculaire meanders bochten, moeras het…

ik dat je weet dat je me tot in de eeuwigdurende eindigheid bekoort.…

De inkt is z'n tranen z'n woorden gesmoord En niemand zal weten wat zijn hart bekoort Zijn zinnen verbranden zijn papier verkoolt Durf jij 'm te kennen als hij z'n ziel ontbloot?…

En daarom is zij zo onhandig Met haar gebaren; en haar woord, Ofschoon haar frisse mond bekoort, Maakt knapen roekeloos losbandig. Maar voor haar blik wordt ieder stil. Plotseling is ze, uit steen gehouwen, Een veldgodin met groot gezag. Ze weet best wie ze hebben wil, Maar neemt, als alle boerenvrouwen, De jongen die ze hebben mag.…

en zucht De ader van verwondering stroomt leeg Mijn ziel reeds jaren op de vlucht Giftig roest verstikt mijn hart Eens centrum aangenaam in bloei De rivier ertoe is drooggelegd Ik voel niet langer dat ik gloei Mijn brein verzuipt in zacht geprevel Een klaagtoon van de hoogste soort De massa gaat roemloos ten onder Eenzame beleving die mij bekoort…

De tijd staat stil, de dingen wijken, de witheid van de sneeuw bekoort nu niet. Er is nu enkel het verdriet, de onmacht om nabij te zijn, de dingen ongedaan te maken, te zien hoe alles onbeduidend en van geen tel meer is te weten. Toch moet je door, je kan niet anders, het leven vraagt niet om je lach, je ironie of je verklaren.…

In het vroege morgenuur als alles nog sereen is en puur zweven wolken als witte watten spelend met de zon in het hemelse blauw het gras nog nat van de morgendauw nog geen geluid de stilte verstoort maar wel het zingen van de vogels dat bekoort ontwaakt langzaam de dag uit de nacht en de aarde zich laat strelen door het prille ochtendlicht…

gaf je al voor de tijd in stukken viel en ik door de bruine aarde kroop met smalle, bleke handen omdat ik geen bomen kan verplaatsen of sterren tot een ongekende hoogte kan bewegen met een verre vleugelslag en nog zwarter dan de nacht schuif je de diepte in mijn oor hoe lang nog, vraag ik aan de volgende uren eer de dood mij weer bekoort…

Het zijn mijn zaligste uren dan: O, de Ernst, die dan mijn ziel beheerst, Als 'k onweerhouden mijmren kan, Bekoort mijn stiller hart het zeerst.…

Waarom anders gedragen Omdat het meer bekoort Degene die het normaalst overkomt Is vaak het zwaarst gestoord Het is mij opgevallen Ik heb het zelf ontdekt Dat ik, toen ik mezelf was Door niemand werd genekt Wat heeft het nou voor nut Om mij anders voor te doen Mezelf beter te verkopen Alsof je omkomt in de poen Een sigaar uit eigen doos…

De liefde die ik nu van haar verwerf beschouw ik als een onverdiend geschenk en wat mij in haar goddelijk bekoort, is tevens wat mij bezighoudt en stoort. "Kan ik Zijn gift aan?", is wat ik bedenk, het maakt dat ik een duizend doden sterf.…

Dat ge me bekoort, waar onderkoeldheid heerst tiert de verscholen begeerte als zomerkoren, als kattenkruid. Laat me uw lippen beroeren zachtroze als de kleur van uw rusteloze ziel.…

voorbij de Romaanse poort uit ongelijke stenen gemetseld heeft een muze die mij bekoort zich op mijn schoot genesteld ik ruik haar geurenpalet dat mij doet zweven door ongekende sferen mij doordringt met scheppende beelden ook al blijft haar tastbare nabijheid onverlet het aardse wil ik niet onteren ik zie in de glans van haar blikken…

Ik ben vannacht jouw toevluchtsoord waarin bestaan valt te verdragen ik ben geen antwoord, stel geen vragen ik ben slechts warmte die bekoort zo naakt zijn wij en ongestoord tussen het hunkeren en jagen wat warmte in te koude dagen en dichter, bij elk verzwegen woord we voelen dat het toch bestaat geborgenheid, ons veilig weten…

(voetbal is oorlog) een vreemder taaltje heeft geen mens gehoord ze springen over sloten en ze kaatsen de westerlingen zien zij als melaatsen ze hebben Bonifacius vermoord de raarste namen geven zij aan plaatsen (tenzij een naam als ‘Ljouwert’ u bekoort) ze lopen over straten op hun schaatsen en erger nog: ze planten zich ook voort o…

in vreugdedronken van zacht fluweel doorwoel, omarm ik de natuur stapvoorwaarts wat mijn oog bekoort waaien de geuren van het voorjaar als nimfenelfen die met gesluierde tred van nevelzachtheid in teder gedruis over het plantenleven waken en laten het zaad ontkiemen tot volle overgave onder invloed van kosmische krachten schenkt het verzadiging…

nikske poëzie, maar wat snel bij elkaar bedachte thema's gekleurd door teveel emoties verkeerde jaloezie en strijd die gij toch niet kunt winnen ook al is uw plekske opgeschoven kwaliteit bekoort de lezer meer de jacht op goud hebt ge verloren hoe onnozel is de dichter verward en verstrikt in de tijd amai zeg, hoe zeg ik dat in Duits…

Achter de wolken slaapt in het bos ‘t droomproces een wijze les het voorjaar wint opnieuw aan kracht een ieder heeft hier lang op gewacht gordijnen waaien open winter is gelopen lentezon geeft vreugde aan kleine trage schaduwen werkelijkheid bekoort dromen er klinken stemmen in de natuur dit is een andere stad…

Tussen alles wat mij hier zo bekoort, ontluikt er zich met enig ongerief een waar categorisch imperatief en gaan bestaande twijfels over boord. Vanuit een onmogelijk perspectief herleeft de inhoud van een liefdesbrief.…