Alle inzendingen over bergen

Kruipend omhoog als groeiend gras sluipend voort als dieren Hoor het verkeer in volle gang ogen schieten heen en weer Niets staat stil en niets beweegt al lijkt het telkens anders Oren staan open in geslotenheid hoor de mensen praten Langzaam snel in pas vertraagd dichtbij als grote bergen Achterom kijken of de branding rolt en de gewone…

Ze kan opeens bergen verzetten want uit liefde voor haar kind zal zij op gevaren niet letten, omdat zij het leven belangrijker vindt. Ze kan opeens als een waterrat zwemmen als haar kind dreigt te verdrinken, is dan door niemand af te remmen en wil dat stemmetje horen klinken.…

De zon worstelde met de bergen, verloor en zonk weg in een zwart dal. De wijn walmde uit mijn mond, de schemer sloot mijn ogen en ik besloot terug naar bed te gaan.…

Ik bestijg wel eens een berg. Ik duik wel eens in de diepte. Soms loop ik door een rookgordijn, en stap ik met zevenmijlslaarzen door een onbekend moment, tegen de wind in. Aarde en hemel bewegen. Bid en doe maar wat, op hoop van zegen. Ik kan krachten verzamelen en staan als een rots, als een dolle tekeer. Sla een deuk in poëzie.…

Door diepe dalen en over bergen ging hij; vaak onder zorgen gebukt maar net als hem is het mij eindelijk ook gelukt. Hij bleef van het leven houden en was met zijn 90 jaar de oude wijze opa die mijn voorbeeld is.…

Ik mis hem heel erg, Als ik kijk naar die berg, Houtjes van opa's boom. Ik mijmer uur na uur, Als ik staar in het vuur, En telkens weer van hem droom.…

De bergen zijn niet hoger dan jij denkt er is altijd een weg om ze te beklimmen als het je niet alleen lukt doen we het samen je kunt de maan niet aanraken maar laat in gedachten de maan jou verlichten hij schijnt niet voor niks hij schijnt ook voor jou De storm in jou hoofd gaat niet liggen maar maak gebruik van de wind geef je zorgen…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…

De regenton kan niet meer bergen. Water komt neer in grote overvloed. De hemel kent helaas geen kranen. Niets dat het stromen stoppen doet. Nodig evenwicht lijkt ver te zoeken. Veel en weinig, overdaad en tekort. Besef is onhandig, niet economisch. Hoop is techniek gericht, nog even. Dat alles een einde kent, denkt men.…

Een auto winnen om langs berg en dal... Bloemlezingen, toeristen, komma's, punten. Te veel om... nou ja, geweldig veel en allemaal om het verstand te boeien dat momenteel helaas geen zitting houdt maar morgen weer voor alles openstaat. -------------------------------------- Uit: 'Apenlier', 2004.…

Ze beleeft het zand, de zee sterren; de ogen van de nacht maakt leven in een handom- draai geluk in een doosje spreekt zomer met glimlach is overal, in de taal van ongesproken dromen in het vuur van de berg achter de zinnen van geliefden in het spoor van adem op glas tussen de tranen van het mos in mijn aquarellentuin van geweten; stilleven…

mijn gedichten tillen als een hijskraan als woorden uit vergeten voorwerpen uit het dagelijkse niets van heimwee wiegend op de top der bergen opent het deuren in grimmende gravende glimmende metaforen muze valt inéén van schoonheid waar liefde ademt door dalen van vreugde het kruipt binnen als een dwaalgast vanuit dromen van grootheidswanen…

De reizen, de zon, het strand, de jungle, de bergen, de steden, de klippen, de golven, de val.…

in heldere overvloed woord minus moed ik wende mij tot jou en jij veranderde en toch beken je dagelijks jou tot mij en ik zeg ja - zoals het altijd was - alsof ‘t een alledaagse gauwheid en wat jij mij betekent al die jaren en in jouw toverondertoon vlieg ik met de gevleugelden de wolken leeg met als gevolg de hemel onder puin en bergen…

opdoemend uit naamloos water roep ik jou als een kind dat niet kan spreken langzaam vervaag ik een golfslag vindt mijn hand tilt mij over bergen in vormeloos wit begint de aarde opnieuw opnieuw valt de regen verwaait het zonlicht hoor ik jouw hart drink ik de beker opnieuw proef ik jouw liefde waarmee jij geen raad weet…

Vriend, ik wil je even zeggen dat het gras bij jou groener lijkt en de heuvels als bergen zo hoog zie jij dat ook, zo af en toe? Vriend, ik wil je even zeggen dat de wind bij jou een melodie blaast met een zuiverheid die ik nog niet hoorde hoor jij dat ook, zo af en toe?…

pluk de dag, doe wat je niet laten kunt, heb lak aan goede raad, pis tegen de wind in, spreid je armen en vlieg van de berg, leg zout op alle slakken, stoot je voor de zoveelste keer aan dezelfde steen, grijp die kans, vlieg tegen de lamp, zoek een kluitje en loop het riet in, spring over de maan, knijp alle katjes in het donker, schreeuw…

Jouw handen liggen op mijn schoot vroeger vond ik ze ontzettend groot twee oude handen wat zijn ze mooi met hun rimpels en een plooi bergen werk hebben ze verstouwd zakken kolen naar de mensen gesjouwd jouw handen zijn nu klein en nietig en soms ben je wel eens verdrietig omdat je niet meer kan doen wat je zelf wil en eigenlijk staat niemand…

jaar zijn einde nadert verblijf ik wat dieper vanbinnen de hemel duikt dan ongevraagd in mijn ziel alsof ik het sterven, haast gedwongen moet leren beminnen het hangend grijs dringt zich door mijn huid om de maakbaarheid te vertragen en de winterslaap te verkiezen tot mijn allerlaatste bruid als hoop verder reikt dan het zicht en bergen…

De ober was een daverende vrouw donder rommelde door het dal en stenen muren kaatsten laag het licht haar lach echode weg ik was alleen dat terras die stoelen nat wit mager één ervan lag om vochtig als mijn wangen naast het oleanderblad de avond sloeg een klamme doek mijn lippen zout als zee en weerlicht in de bergen wanhopig denkend…

Tussen gevallen blad van kiezelsteen tot berg, de kilte treft me in het merg in de stilte van de wind, een sterven drijft mij voort, de as verwaaid, me altijd vindt, slechts in één richting spoort, een laatste reis,de laatste stap die ik alleen moet maken,voorbij de kale bomen met de witte raven, die de toekomst bewaken, wachters van een…

het dorre droog en stekelig verhard is door de tijd met verweerde bewoners als verkromde olijfbomen er middenin staan óf hoe het land zich kussen laat door de kalme zee, Aphrodite naar haar hand laat dingen de geheimen nog niet prijsgegeven alle raadsels komen laten zoekend verdwalen tussen de verhalen van een verdwenen stad de bergen…

Er is een drempel die verzakt is tot een kloof een berg die een kuil wil zijn een strand dat uit het water rijst geef maar een schelp voor de zee een hand om het zand te lichten een zandklont om de kloof te dichten bouw maar een zandkasteel in de lucht of spoel de muren en de trappen glad tot de kloven elkaar langs het water ontmoeten…

Laten we gaan Een andere weg inslaan Samen hier weg van lopen Het steile het pad van de hoop omhooggekropen Uitgeput ten einde raad aangekomen op de berg waar de eewige liefde gevonden wordt De gitzwarte onweerswolken van pijn en verdriet worden opgelost door oneindig veel stralen van warmte en licht Liefde is ook werken, elkaar over…

Mijn hoofd bonst vol verlangend naar bed Onderhuids zwachtelt een kudde witte wazige watten In mijn borst bronst het hart luidkloppend met geen enkel verlangen, dan het zich neervlijen in zachte vergetelheid Armen hangen als lappenpoppen langs de witte lome lakens Het dekbed tiert als een weelderige berg zacht droomverlangen.…

ik bied je vannacht mijn vuurwerk aan door bij je te zijn in een magnifiek gebeuren zullen stralen en bogen de hemel doen kleuren maar ook met de pijn en onzekerheden waaraan wij samen hebben geleden in vuurspuwers en draaiers dansen licht en beweging hun eeuwig komisch spel alles ging snel in een jaar vol hectiek over bergen door…

stofwolken benemen het zicht op zandgeschuurde bergen toch ziet hij de verte zingen van wilde bloemen in het land tussen bijbel en banjo klopt Doc zijn pijp en Sara wakkert het vuur aan, speelt de rimpels uit zijn lijf onvervalst klinkt daar als echo van een waterval een stem, white blues Jimmie klatert in het schrale dal hij verjaagt…

Dan weer verplicht de bergen op. Valt het onze jongens niet mee in het doel van hun missie te geloven. ------------------------ uit: 'Het waait', 2008.…

Laag op laag van sporen in de verte evenwijdig aan een romp loodrecht op een hoofd dat scheef hangt van verbeelding afgetekende bergen op de vlakte van herkenning als een gewei-van fractalen vogels in V-formatie bomen strekkend in lange latten het Noorderlicht de boodschapper van de zon ergens het zuchten van een mens op papier schepsels…

onbegrijpelijk de woorden van de kardinaal wir haben es niet gewusst mijn haren rezen te bergen al werd er een uitleg bij gegeven weet je ik was kind en wist het al jongens die meisjeskleding moesten dragen omdat ze in bed plasten geestelijk vernederen Groenensteijn op de Haagse Loosduinseweg waar de jongens gemarteld werden en lichamelijk…