Alle inzendingen over blad

hoe bijzonder is toch een blad dat je in z’n nerven kunt lezen wat hij ooit had willen wezen zijn droom is dat te zijn wat alle nerven gezamenlijk in z’n lichaam hebben weten te kerven: een boom…

zag je in het laatste blad dat dwarrelde en landde nam je in mijn handen bewonderde je kleur wist de boom voelde ook je nerven herkende toen je geur kom maar thuis daar waar je hoorde en oogst weer een geboren worden…

Voor mij ligt een blad papier, dat vrijmoedig naar me lacht, een onbeschreven vel papier, dat geduldig op me wacht. 't Blad lijkt me wel toe te spreken en het kijkt me helder aan, "Ga je gang", lijkt het te zeggen, "tijd nu om van start te gaan".…

je hebt ze moeten loslaten zoals je aan het eind van elk jaar doet je zult nu een poosje niet meer fluisterend ritselend tegen ons praten omdat je nu rusten moet nieuwe krachten bijeen verzamelen om in het late voorjaar aangewakkerd door de wind jouw grieven ons weer behoedzaam via verse bladeren toe te kunnen stamelen hopende dat je ooit…

Toen je dreigde weg te gaan maakte ik foto's van blaad'ren die geel, rood verkleurd, dreigden te vallen en zoals jij nog telkens een laatste wandeling wou zo nam ik het blad nog één laatste keer, voordat het afvallen zou En nu dat je lichaam verteert, zoals ook het blad is verdwenen er nieuwe lentes en zomers verschenen zo dienden zich…

Toen je plots heenging, woei de wind je veel te koud, mijn gevallen blad?…

Wankelend op een uitstekende herfst waar ik hang te mijmeren en wegdromen over een verleden dat nooit weg was weggeweest; afgelopen zomer van ratelen, ritselen en zich groen wentelen in het blauw, mijn glanzende huid waarop alle koelte wordt gevangen. Dat in de aangrijpende schoonheid van het glooiende landschap stormen van een woedende wereld…

Wegzakkend gevoel het laatste blad aan de boom angst om te vallen Wankelend op een uitstekende herfst waar ik hang te mijmeren en wegdromen over een verleden dat nooit weg was weggeweest; afgelopen zomer van ratelen, ritselen en zich groen wentelen in het blauw, mijn glanzende huid waarop alle koelte wordt gevangen.…

De spotter langs de landing-strip ontmoet er Gelijkgestemden, turend op de baan Veel huiselijke fans zijn al voldaan Met een simulator op de thuiscomputer Met bijna alles wat zo'n Boeing ook bevat En in de stoelzak zelfs een eigen blad…

Blad Quote kwam met de fieltige sick joke dat zij al jaren was verslaafd aan coke. Die achterqlap had men vast zelf verzonnen. Verhip, ik zie net hun redactie lopen zoals altijd: het span is straalbezopen – P.S. De slotregels zijn leugenkoek want zo’n proces wil ik niet aan mijn broek!…

Stilte, hangend blad landschap, door een zachte wind omvat. Ritselend blad, als een zacht gefluister,hier in het duister. Kijk, voel ontroering als de natuur rust in de nacht.…

Dan neemt de wind mij mee een storm wakkert aan in een onverschrokken snelheid zwevend over land en zee van blad op blad van mens op mens zo licht als een veer op een zonovergoten dag…

De bloem is een gehavend blad dat vol ontluikt in tegenspoed zo schrijnend dat het wreed zoet gekruisigd wordt aan nageslacht. De bloem is een gehavend blad dat het leven driest verslindt uit alle kleuren de ware vindt geuren plant en dier verwacht.…

ze staart me aan en vraagt om woorden zij die alles kan verklaren of de verwarring vergroten ik staar terug en zoek het antwoord op de niet gestelde vraag zij kent het al en weet dat ik haar zal belasten dat mijn antwoord haar verandert zij niet langer kan zijn wat ze is een onbeschreven blad…

water Zo plooibaar en zo vloeibaar als het water Zo lijzig en zo lustig als het water Zo rap was ‘t en gezwindig als het water Zo rompelend en zo rimpelend als water Zo lag ‘t gevallen bladjen op het water En m' ha' gezeid het bladjen ende ‘et water ‘t En was niet ‘t een een bladje en ‘t an- der water Maar water was het bladje en ‘t blad…

om het blad te doen verdwijnen in het niets te hard om te kunnen terugkeren naar hoe het ooit was De zon leek te lachen om wat komen zou…

Herfstblad Dwarrelend in mijn zicht. Vol leven; toch stervend of dood. Niemand zou geloven dat Jij een regenboog bent in dit licht. Eerst bruin met geel, nu bruin en rood. Langzaam legt de wind je neer Naast mijn voeten op de stoep.…

In de verre verte verdwijnt het licht Duister en donder komen snel heel dicht De boom kraakt, jankt, hij lijkt bedrukt Het laatste blad wordt losgerukt Langzaam dwarrelt zij naar beneden Wat is die eerste lentedag lang geleden Geen enkel blad wordt ooit nog zo volmaakt Fluistert de wind die het afscheid bewaakt En nu het blad haast ongemerkt…

Door ’t huivrend schaarhout vaart een lange zucht, En tillend klapwiekt, als een bruine vlinder, ’t Verdorde blad, dat trouw bleef aan zijn tak.…

Je ster is hoog gerezen toch heb ik geen respect Kan dagelijks van je lezen je bent zo goed gebekt Maar als mens kom je tekort is je gevoel totaal verdwenen Mijn gevoel totaal aan gort walging vanuit mijn tenen Alles wat ik van je vond in één klap teniet gedaan toen ik ineens voor je stond en je met die ander zag staan Laat de bladen…

Met de kat op m’n been en onder m’n neus ’n wit blad? Hoeveel woorden zijn ‘r gegaan Door m’n oren, langs m’n lippen, zonder d’r bij stil te staan da’k ze nimmer zal bezitten? Want die pen bleef droog en ‘t blad bleef wit. De kat ligt aan de stoof Wijl ik voor den tv zit……

enkel mooi vanuit je diepste emotie toevalstreffer, zonder herhaling gebeurtenis, zonder voorbereiding laten projecteren op een wit blad om altijd te bewaren!…

als vurige symbolen van een stervende zomer vallen rode en goudgele bladeren als een laatste glorieuze zonnebundel in de richting van de winter bracht de zomer opwinding de herfst lijkt altijd rust te brengen het vallend blad vormt een warm tapijt voor al wat leeft, groeit en bloeit onder moeder aarde als een warme deken…

O het omslachtig wezen deze sleur, mijn ziel verzinkt in ongenezen verveling En dan in eens staat overeind de koestering, de vreugde: blij, treurig, om het even, dat ik dit mag beleven, dat ik dit rijk gebeur bespeur, dat deze ogen zo in de verte zien mogen, gezonken ik dit ogenblik weer in zweven opgeheven, als dit blad, dit verbleekte…

Een nieuwe herfst rolt mijn erf op komt binnen zonder kloppen terwijl ik nog blader in een najaar van voorheen straks zullen ze mengen de verleden tinten met de nieuwe dood het kleurrijk dwarrelen zal sterven in een winterdans ik kniel op het tapijt van herinnering vormen van weleer boetseren beelden in mijn geheugen zetten zielloze…

Ik ben het blad waar inkt gedijt, mijn wit vormt met uw schrift één wezen. gezongen versie te beluisteren op http://veradebrauwer.punt.nl/…

de wind draagt het blad naar het kleurrijke tapijt het regent zachtjes…

voel het doorzicht naakte takken raken aan het laatste woord het jaar droogt uit het laatste blad wordt voor je mond genomen nu ijlt de winter bij wijze van alledaagse taal…

het vallend blad is gehard onkreukbaar door regen en vorst wat in een speelse lente begon volwassen werd in zomerse zon tot vrucht kwam en rijpte in kleurrijke herfstige dagen ligt star in het wit bevroren maar haar sporen worden weldra geboren…

De wielen worden vierkant door het blad Met laserguns gaan ze de boel bestrijden Zo is het spoor weer prima te berijden Ook spuiten ze de rails nog lekker nat Met laser?...hopelijk verstand van zaken! Want anders gaan ze ‘t spoor nog bijster raken…