Alle inzendingen over buik

passeren maar stonden door die ene vraag perplex u bent geboren met helemaal niets van wie heeft u dit allemaal genomen toch niet om met zoveel de weg op te gaan van alle dromen er werd gerekend met plussen en min maar een vergelijk bleef uit omdat de waarden verschillen tussen optelsommen van de geest en die van billen en buik…

een sluier - aan de pink geknoopt - sliert om de welving van de borst in leest en heup herken je de kruik het bekken kantelt en de navel rolt over de golven van haar buik de hoge fluit bezweert de slang en zweept haar rubberen gewrichten op ze pruilt naar pa hij knipoogt naar de beul die het slagzwaard slijpt de Doper bij de kraag…

Hoor de adem borrelen Zie hem grijpen naar de scheur in de buik.…

Het bloed popelt ook in mijn buik Maar een geluk vind ik daar waar mijn oor ligt, geplet tegen een naakte navel. Jij gloeit van trots. Jouw mond halfvol kruimels Jouw malende mond verwijt me en ik drink die speelse prikwoorden, (kloothommel wordt een kriebel) terwijl het prakje de sprei bespat.…

Mijn moeder was hoogzwanger 't werd haar elfde kind Ze had rijlessen genomen en ging als een wervelwind Maar toen ze af moest rijden kon ze nauwelijks achter het stuur Die buik zat best wel in de weg Ze raakte overstuur...…

strand: een withete woestijn aan een walgelijk water een vijandige vlakte van te bruin en van baklucht van schreeuwende kinderen en zand in je zwembroek vol vadsige buiken en verlepte borsten van geroosterde rimpels en ranzig rood vel en het zout en de zon en het zand: alles brandt sinds gisteren weet ik kan het ook anders de zee geen…

Nooit geschilderde buik en schroeven verbaasd kijkend hoe de wereld,daadwerkelijk, ondersteboven is gebonden.…

de borsten die voor niets en niemand wijken met tepels die een hoge toon aanslaan dat strakke truitje … niets er onder aan het strookje buik waarlangs haar vingers strijken een strakke broek waarin de vormen prijken dat zulke mooie meiden echt bestaan de Schepper deed zijn werk en lacht voldaan hoe moeilijk is het dan om niet te kijken natuurlijk…

soms denk ik dat woorden zinloos zijn zoals zomers die nooit meer stijgen en slechts even trillen op vingers van oude herinneringen waar zeeën ophouden met bestaan in armen en voetsporen, laag begraven onder ramen en buiken vol brakende honger en dat een uitwuivende duin de meeuwen met dode ogen zal achterlaten, even vreemd als het…

Je buik met peperoni ingewreven Lig je op tafel en je beeft. Vorken en messen zijn verdeeld. De koffie met kaneel gaat met Onspreekbare syllaben door je keel. -------------------------------------- Uit: 'Francesco's paradox', 1995.…

Mijn lijf wordt steeds ronder Het einde is nu al bijna in zicht Nog een week of zeven te gaan Dan zie jij voor het eerst het licht Mijn kleine lieve baby mannetje Gekoesterd in mijn warme buik Het is net alsof ik je al goed ken En ik de geur van je huid al ruik Mijn slaapgebrek deert me niet Je dolt en speelt graag in de nacht Tegen zonsopgang…

Haar lach tast mij in oog en mondhoek aan, breekt uit zijn glazen kooi de kamer in en zwijgt wat aldoor was verzwegen: dat ze begraven lag onder de duim van een man, in een gat waar een bouwvallige god het werktuig van haar buik niet ontzag. Hij werd bewaard, zij vreesde.…

twee tieten op borst twee tieten op buik wel vier memmen dik zwijgt zij in het graf zij voedde eens links en rechts onder en boven voor en achter (dubbel en dwars) ze diende door het vlees te kerven de duim te kruisen op mijn voorhoofd als een spin spon zij acht ledematen tot web ving ze vliegen af voor ze ons vonden (dwars…

ik zou op sokken kunnen glijden om binnen te komen of buiten voetstappen horen uit het landschap van kinderen hen luidkeels het licht noemen doorheen muren van de ochtend, naast het park en de lindebomen ik zou mijn buik op houten planken kunnen leggen en het zachtjes laten waaien in de eik en in mijn armen wanneer het snel donker…

Je weet wel vlinders in je buik. Niet meer kunnen eten. Alleen maar aan die persoon kunnen denken. Tenminste dat dacht ik. Totdat ik op een avond met een ander zoende. Wat moet ik nu doen? Nee, ik zeg niet ik laat het erbij. Droom maar verder, het werd steeds erger Met andere jongens afspreken. Andere jongens uitdagen om te zoenen.…

Ik ben hun stek, lig steevast op mijn plek, geneuk van mieren op m'n buik. -------------------------------------- uit: 'Een dunne duurzaamheid', 1999.…

Ik heet van jou te zijn en jij mag me op de buik schrijven jouw ongenaakbare grillen ontwikkelen zich op het puntje van je scherpe tong het is al lang goed in pure idolatrie verkerend leg ik me wat op mijn zij alsof ik zelf niets bedenken kan tot ik sta waar jij ooit stond en ik zij aan zij met het besef loop dat je het verst…

vind bij Cagliostro onderdak Hij hecht aan Mesmers theorieën waarde Magnetiseert, iets wat mij zorgen baarde Maar tegelijkertijd een halm toestak De wetenschap hangt aan de wilgentak Zelfs Newton is niet meer van deze aarde De graaf, genezer, ziet mij vorsend aan Het lichaam is bepaald geen mechaniek Broedplaats van evenwicht, dat is de buik…

Maar laat me liever leven - laat mij smelten als een deken van sneeuw over de warmte van je buik. Zoeter dan honing zul je smaken, wanneer ik je zachtjes open met mijn lippen. Wees gerust: we zijn verstrengelde lianen, stemmige snaren voor een duet van tranen in de wind.…

Ik zag je weer, op diezelfde plek, met tepels stijf van geilheid, even heftig als de naakte buik met de paradijselijke navel. Je profiel aristocratisch geschilderd door Rembrandt en je voeten nederig in plastic teenslippers.…

vroeg, En jij me tilde op sloffen met zachtgestreepte lijnen, de kamer doorwalsend, met mijn hoofd tegen jouw buik, en met jouw hartlied in mijn oor. En jij zong. En jij zong... En toen jouw hart nog klopte, nog liefde gaf, bad ik met kleine meisjeshanden jouw leven uit het graf, maar ik verloor...…

Ik lust jou niet, zei ik tegen het glas wat in jou zit, komt niet in mijn buik Ooit was ik met jou best in mijn sas, maar nu word ik ziek als ik jou ruik Ik wil je niet, verklaarde ik oprecht die rommel van jou hou je zelf maar Volgens mij ben jij hartstikke slecht reeds als ik je proef voel ik mij naar Ik hoef jou niet, dat zei ik met klem…

geen vogel geeft er antwoord en de treurwilg prevelt tevergeefs: niet doodslaan naald na naald in ogen, ontredderd blauw nijptangen in bolle buiken trekken de dood naar lege handen; het geschreeuw waait door onbestaande ramen, vrouw na vrouw niet doodslaan trage messen sluipen door identieke lijfjes; harten op zwarte, naamloze…

toen ik je niet zag niets zag niet dacht aan toen maar wel wilde weten waar je was wie je was greep ik je hand en wandelde met je langs het water blij met de hond blij met de jongens en herinnerde me dat ik je gevonden had en dat onze jeugd ver weg was en niets blijft maar alles terugkeert in bed de slaap niet vattend mijn buik tegen…

je gaat voor mij meer stappen verder dan je denkt je treedt uit en geeft vertrouwen dat verplicht tot in de allerdiepste vezel van mijn lijf in overgaaf van je te houden ik hunker in mijn enkel zijn naar binding van mijn vrijheid door schaduw van een ander want ik was ongenaakbaar en te kwetsen in mijn angst bang voor liefde je buik…

je was en nog aan je dacht Elke dag mis ik dat je me niet wou en toch gaf je kracht Feller dan de felste zon Stralen je beide ogen Feller dan het felste vuur Voelt mijn liefde verborgen Voeten glijden over hout Blote voetjes, warm noch koud Benen glijden door de lucht Billen dansen, haar als goud Handen strelen mijn gevoel Buik…

Er ligt een dreumes op zijn buik te slapen Hij geeft aan vluchtelingen een gezicht Hij heeft hun lijden extra fel belicht Moderne media zijn dan een wapen Het lukt een man het lijkje op te rapen Hij wendt zijn hoofd af, doet ontdaan zijn plicht Men is vergeten hoe men vrede sticht En met welk doel de wereld werd geschapen Het leven zou om…

kippenvel, het is gênant dat ik moet plassen aan de waterkant We staan stil om niet te vallen Schouder voor schouder met zijn allen We staan stil voor de foto als atleten voor de start, strekken ons uit, vergeten het harde plankje, de overstekende tenen het koude ijzer tussen billen en benen We staan stil alsof we zweven – een boog van buiken…

Door het denken aan het leven, kan ik de harde kern van het gewicht niet breken, een uitweg te vinden in stralen van geluk, mijn buik schiet vol, het gevoel verwijdert zich uit broze trommels van tegenstrijdigheid, de tong is eenzaam en droog als bagage in de mond, begeef me verder van het geheim, als dat bestaat, elke zet wordt gemaakt…

Als een sarabande de buik Ontbloot zij en haar kleren Die hangen met zo’n lichaamseigen Aantrekkingskracht te schemergeuren. Het zal even zijn in het eeuwig Geweest, dat –juist met het hoofd omstroopt- Ontboezemend haar hals verscheen, Louter als parelmoeren naakt.…