Alle inzendingen over bukken

vandaag pers ik me in een korset met niet eerder gedichte veters het teveel aan kubieke centimeters trek ik blozend strak met binnenpret mijn boezem probeert te ontsnappen als ik naar adem snakkend buk maar kan niet ontkomen aan de druk van de reeds vastgesnoerde lappen toch ontstaan er enkele scheuren doordat mijn goed geconserveerde lijf…

mijn hoofd stak strijdend boven het veld met rozen uit nieuwsgierigheid, haat-liefde prikkelbaarheid, was mij niet vreemd niet wetend van mijn goed bedoelde intenties, de vraag of ik wel het juiste had gekozen kwam door naïviteit niet in mij op mijn waarheid waar ik bang voor was kwam tot werkelijkheid voordat ik kon bukken voelde…

het museum is spiegeldicht ik zie niks dan alles te veel licht teveel spotlights ik sta in de witte ruimte een hoofd staart me aan, hij tweehonderd jaar oud, maar maakt een frisse indruk, ik wil bukken en bidden als de heilige die hij is, en slurp de beker met een rietje, alles is teveel, het koele overzicht vergeten, staar…

Ik dank dat ik de tuin, dat ik bukken mag, en dat ik plukken mag, mag snoeien, hoe alles opkomt me kan boeien, het trek en strekwerk, waardoor ik sterk Het zagen en het wagen iets zomaar zijn gang Het wingeren, 't zich slingeren om tak of boog, hoe hoog een boom, hoe vol met vrucht.…

schrijfsels allang naast mij neergelegd ze raken mij niet meer ik ben er aan gewend het zijn de schaduwen op straat rond mijn bestaan zij volgen al jaren mijn passen de straten weten hun afdrukken het papier kent hun gezichten de winkels weten van hun komen alle klokken staan gelijk en mijn jas verbergt de last waaronder ik al die tijd buk…

Die al te grote dingen wacht, Om dat hem in 't begin zijn pogingen gelukken, Is even dwaas, als die tot wanhoop wordt gebracht, Om dat hij voor een tijd voor tegenspoed moet bukken.…

De appels al enkele dagen rijp, tijd om geplukt te worden vandaag, dacht de oude lurkend aan zijn pijp, Maar ware het niet dat hij in de toekomst leefde, en zijn hand niet meer hoefde te plukken zijn rug niet meer hoefde te bukken en hij niet meer vloekte omdat hij beefde De machinerie stond nu voor hem klaar.…

Bij het aanschouwen van de bos rozen Sprak zij slechts dank zonder blozen Verafschuwde die altijd liefdevolle blik Vanzelfsprekend zo bovenop veel te dik Hunkerend naar dat brute die vent in hem Niet dat softe vragend met omfloerste stem Nee, haar wil overweldigen dwingt te bukken Haar kleren nat kussend van het lijf te rukken En onder…

Of iets daar zich verholen houdt zo niet moeten we meer Apollo’s sturen Of met het roodborstje de nacht door zingen Tot ons het zonlicht sust en hel Verzengt wie er nog turen wilde Onwillig zich te bukken voor zijn brood…

zei je en dat brak de dag in duizend stukken Je weer te zien zo onverwachts was wreed De kleur van schaamte dwingt tot haastig bukken hoofd omlaag de ogen neergeslagen laat niets merken, dwaze hoop Is dit wederzijds ontmoeten toeval of bedoeld, gewild Waarom over geluk gelogen Better to have loved and lost than never to have loved…

Allerzielen is het, de hele dag waarop het grind op velen wacht, wanneer een mens diep bukken mag uit eerbied met een bloemenpracht. Laat het voorbijgaan deze dag, omdat ik nog lang niet kan beseffen dat ik je gisteren nog zag en je vandaag niet meer zal treffen.…

mooie roos laat je niet knakken door de giftige afvalsappen uit de blik die naar je kijkt jouw bloei kent nog een eindeloos respijt in wiegen op de wind het krijgen van een kind gegroeid door zon en licht de plicht van dorens rond je stam toen jij gedwongen afstand nam hij moest bukken om jouw roos te kunnen plukken maar heeft tot…

Waarom zij bukken moest? Haar arm leggen op een stronk? Bange ogen, bleekblauwe huid, Strakke lippen, van angst geen woord. Grote donkere ogen smeekten luid: Hak niet, klief niet, kap niet Mijn hand of arm af. Mijn kind wil ik strelen Mijn akker wil ik zaaien Mijn graan wil ik oogsten.…

botsinkje spelen met de luchtzak van de aarde het toneeltje van de behoeder met paraplu vrucht van dood en verderf ik lig op mijn rug met wazige gedachten mijn dromen zijn gestolen het ging ergens over een bedrieglijk wezen ik rol me om draaiend om mijn malen kijk je aan door het glas omgekeerd tussen mijn benen uit je lijkt je te bukken…

En vist de reiger met gerichte stoten de halve populatie windes weg, dan wordt hij heus niet met een buks beschoten; zo’n bagatel krijgt mij niet van de leg. Ik zit nu wel van alles neer te schrijven en ’t meeste is nog pure fantasie, maar één ding valt me toch niet aan te wrijven: Dat ik gebukt ga onder agrafie.…

De Hel die de aard is, is door u betreden; een arme schoot was het die u droeg, 'n arme vrouwe die 't eerst tot u loech, daarom buk en hijg en heb vrede. Daarom buk en hijg tot uw adem glijdt mee met -de adem -des Hemels, het aadmen der zee: dan zal uw kind weer de trekker zijn. en vloeken der zonne doorlaaiende schijn.…

De tweede zomeravond roept om zinnen wij drentelen om de hoek en krentenkoek wapperen met gele stola’s, verwijlen kort bij Kurt voordat de volgende wolk drupt in de nek van roggebrood en het grauw te grabbel ligt voor hij die bukken wou op de speelplaats zonder deken.…

mijn mooie gave bomen ze zijn voorgoed verpest het halve lover afgekapt slecht hun kruin die rest voorbij hun hoge kale stam zie ik de grauwe stad waar ik vóór die slachterij totaal geen weet van had alleen omdat een enkeling te lang was en moest bukken waagden ze het om aan mijn plantsoen het mooie zicht te ontrukken als ik al ergens…

Hij is nog steeds clown weliswaar met krukken het wordt hem wat moeilijk nu om bijvoorbeeld te bukken. Hij zit in een spalk van enkel tot lies kan bijna niets zelf. Hij oefende zijn act alvorens hij optrad zijn schoen zat in de weg kwam tussen het wiel. Gevolg was vanzelf dat hij op zijn gezicht viel.…

Ook met de veters is iets mis, die vaker slepen over straat, hetgeen niet ongevaarlijk is omdat het bukken moeilijk gaat. Hoewel ik jong ben in de geest word ik intussen nagestaard als zijnde oud ofwel bejaard, als iemand die de dood al vreest.…

Slechts Kee, de stijve meid, hoort soms haar klacht, dat geldelijke zorgen haar bedrukken en zij zich van de rheuma niet kan bukken. Verweesd schat zij de resten van haar macht. En 's avonds speelt zij met haar adeltenen in 't krakend praalbed, mummelt van verdriet dat zich haar man verdronk, maar niet kan wenen.…

Al is 't voor haar een bitt're pil, hij zal er niet voor bukken. Z'n pilstrip heeft-ie om z'n wil als pil erdoor te drukken.…

Hier dient men te bukken om het hoofd niet te stoten tegen hangende wolken, die waken boven vlakke dreven. Men dient de nekken te strekken, om te kunnen reiken voorbij de drempel der lage landen.…

Op een ochtend als de wereld overloopt, dat hij dan de ramen openzet, hij neemt zijn buks en schiet alle bloemen bij de buren alle dood. De mensen praten, wijzen, lopen door elkaar. Alles gefilmd door de media. De bloemen, de emoties in de buurt, kijk, zijn schoenen. ------------------------------ uit: 'Nieuwe veters', 1987.…

Soms verlies ik je aan verre lichte landen waar geluk voor het rapen ligt, vervloek mijn pijnlijke rug die het bukken belet en breek spiegels. Ik wacht op jou, mijn lievelief. Op eeuwig reikende handen.…

Ik buk het hoofd: ik ben uw knecht, uw slaaf. Gij zult het nooit, nooit in het stof vertreên.…

volle terrasjes met uitgestalde witte kuiten van lunchende dames in de vroege voorjaarssfeer even weg van kantoor maar wel met sigaretten en andere snuisterijen in modieuze lederen tasjes juist voor twee over elkaar geslagen lelieblanke benen, raakt mijn kledij onze moeder aarde het behoeft geen betoog dat ik moeite heb met bukken…

Hoe pak je de draad weer op, als je nooit hebt leren bukken? Hoe ga je emoties uiten, als je hebt geleerd te onderdrukken… Gedachtes en gevoelens, wat is het leven mooi Gedachtes en gevoelens, bij elkaar zijn jullie zo super mooi!…

dat je niet meer van mij houd een leven vol liefde veranderde snel je ziet geen toekomst meer waarom ik dan nog wel ik hoor de klok tikken precies duizend keer sinds jij ging je liet mijn hart vallen waarna niemand het ving verspreid over de vloer zie ik nu alle stukken ik hoor mijzelf denken is het de moeite om te me bukken…

waterkant de dauw ligt op het gras ik zet mijn stappen op het land waar ik ook vroeger was De zon verdrijft een laatste flard van mist boven de sloot, er wordt een nieuwe dag ontward; de lucht oneindig groot Een eend vliegt kwakend uit het riet de vleugels in het licht ik draag in mij een groot verdriet; de kerktoren in zicht Ik buk…