Alle inzendingen over den mensch als verst

Hij zocht en zocht naar waar hij het ook kon zoeken Hij dacht: hoe onzacht zal de Map morgen vloeken, nu 'k mijn boekhoudboek niet vind…

het litteraire mensch loopt immer syne natuur getrouwe nooddruftig op alle daeghen woorden zinnen vaerzen draeghen sorgh voor den staet ener innerlijcken springvloed tapschgewijsch volgt ontlasting door uitstoot soms spuwing uit het vaeck onttande gat in 't hoofd van grijschgroene letterbrij een krijsch het was een hele heisch den Heere…

Want waartoe gaaft gij dan uw bosschen, heiden, Uw luchten, wateren en ruime weiden Den mensch als lokaas van zijn plichten weg? Het is het woord van velen dat ik zeg. Er zijn er meer die snakken naar ontkomen, Wier hart uw zeeën meedraagt in hun droomen.…

Gedragen dagen van velours religare relegere Oh Plotinus, ik mis het alomvattend plot De eenheid van getijden, de stroom van woorden, de losheid van betoog I should be going Out west…

zeg mij toch, onbevreesd, dat uwe perelden blomme zich zal neêrvlijen in den rooden gloed, gelijk nooit eer ik zal u eeren, mijne deerne in den schoot van uwe ruischenden vruchten zeg mij toch; wilt gij de mijne zijn in het schoonsten woord nog voor den ochtend in’ t eeuw’gen oosten gloort *als ode aan Guido Gezelle*…

ut is stille in diese nagte veur mie sterfe ene mensch in verslete kragte mee durfe siede ghie die doot anne ghie bluuf immer dich selfe unne werme ende fiere manne oltiet praot ghie mee dene laghe so gul ende sterreck in't fandaoge ende surge ghie feur haore sigtbaore piene tu draoge…

dierbaar mensch je glimlachte -verzachtte al de trekken van pijn en de ernst op diepe groeven van achtergelaten doodssmakken- de pijn voorbij…

het vergeelde doek van ongebleekte canvas maskeert het onbevangen lichaam, alles afgewogen, verlaat als laatste passagier een voortdenderende trein op een onbenoemd station met een te nauw valies met niet gelabelde dromen retour-adres onbekend als ik die verlies het perspectief in de cadans van spoorrails in de verste…

Neemt Mensch het lot van Visch in handen? Vraagt Visch hem te bevrijden van de spijker en de paal? Nee. Visch is bang voor Haai en Mensch. Nog liever blijft hij dromen aan de paal. In goudgeel zand uiteindelijk door rode zon tot as verbrand.…

douanekantoor.. ------------------------------------------------- W.K. gedicht Den Haag FM 16-6-2006…

hoe draaglijk is de last die de hoekige schouders dragen van hen die geschoeid met oud leder zich hebben afgestemd op louter ingebeelde bewustwording het oud leder, geplooid gescheurd verkleurd, de zolen kreunend op de pas van ongepaste maatvoering edoch, een mensch is een beeltenis van de mensch, die zich aanschouwend vergewist dat…

O Mensch, ict'er, gib Acht Voor die donkerslag om middernacht!…

Voorbij dit vers kan ik niet lezen. Ik leef terug naar het begin. De eerste en de laatste zin. Ik weef mijn eigen exegese.…

Hij had geen idee -in de verste verten niet- hoe nabij teder was op de huid gezeten door zijn verleden.…

Er klinkt seks in mijn naam - op school had ik vaak een kleur Ik schaamde voor het gegiechel Op feesten stond ik op de stille plekken en in de optocht liep ik op lange houten benen De wind wapperde, trok en scheurde mijn broekspijpen Er werd gejoeld en geroepen om meer, "Hallooo halloohoo waar sta je aan te denken", vroeg mijn vriend…

't Is eer een ode aan de legertros De oorlogskaravaan met zijn munitie Een ode aan de cyberwar militie De hel en de verdoemenis breekt los Dat hij nu dronken in z'n vuistje lacht Ligt niet aan hem, maar ons: O Mensch, gib acht!…

wat ik verwacht van jou novemberstad in je grijze mantelpak is dat je je vele dagen hult in diagonale regenvlagen die al jouw ontblote bomen meedogenloos onderstromen en laten druipen van het nat dat je straten zijn als hoogglanslak met bruine bladeren regenzwaar glimmend op je natte trottoirs in je riolen woest gegorgel van een onstuimig…

Ik weet het nog heel goed: in ouder dagen Werd aan het uiterlijk geen cent besteed En oma ging steeds in het zwart gekleed; Wie oud was moest zich daar maar naar gedragen. Wíj doen krampachtig jong en dat is fout, Maar vroeger deed men vaak krampachtig oud.…

duif van de verste verte breng mij de liefste liefde uit een nieuwe dimensie de tussenstop brug tussen een en ander wat er hoort bij mij liefste lief en jou met moedermelk is ingegegeven probeert een wig te slaan maar liefde is universeel haar vleugels reiken naar de verste verte waar onze zielen elkaar ontmoeten in de derde dimensie…

mijmerend staren diep in de verste verte dromen van vrede een hemel op de aarde de einder lijkt nog… ver weg…

onverdroten vaart hij verder in zijn smalle bootje op vleugels van verlangen trotseert hij alle stormen in het glas van licht tot verste duisternis…

Uw land is zo ver van mijn land verwijderd: Van licht tot verste duisternis - dat ik Op vleuglen van verlangen rustloos reizend, U zou begroeten met mijn stervenssnik. Maar als het waar is dat door grote dromen Het zwaarst verlangen over wordt gebracht Tot op de verste ster: dan zal ik komen, Dan zal ik komen, iedre nacht.…

Uw land is zo ver van mijn land verwijderd: Van licht tot verste duisternis - dat ik Op vleuglen van verlangen rustloos reizend, U zou begroeten met mijn stervenssnik.…

Den Haag Den Haag Hey heb je het al gehoord, ik ga er vandoor Ik wil er een stukje van zijn Den Haag Den Haag Mijn schoenen staan klaar, ja reken maar!…

Mijn gedachten vliegen en vluchten in grenzeloos gerede geruchten naar de verste verten als vogels heen en weer en strijken in verre gehuchten naamloos nederig ter neer ze smullen van de verste vruchten van eindeloze ziedende zuchten zo worden woorden in gezangen vol verlangen naar de bronzen herfst hunkerend neergelegd vergezel…

Mensch erger je niet.…

Iedereen verliest vroeg of laat waar jij voor kiest liefde en haat tegen beter weten in wie verliest wint als ik alles vertellen zou zou ik dan nog zijn wat jij wou dit is alles wat ik ben geen klooster zen mijn schrijven is schijt zolang ik maar niet kijk op mij een moord opgelost niemand opgelucht mensch…

alles is betaald de bussen rijden nog iedere avond voorbij het raam dat is het uitzicht een herfst van een Mensch het zonnelicht deuren en huizen een raam engelgezicht zomaar geen goud geen platina maar Angelina de reis is geen prijs maar mond vol honing in een dorpje leeft een koning jalalalala te grond is te laag de…

oogopslag De verste verte overzie ik niet wel trek ik naar een paar bomen bewust bij elkaar geplant zodat zij niet alleen staan die ene eenzame aan de zijkant doet mij meer dan ik dacht…

nog altijd ruik ik de angst van onze jonge lijven zo klein als wij waren luisterend naar haat wij kropen in de verste hoeken en door het raam leek de maan ons te zoeken om wat verlichting te geven aan ons bestaan…