Alle inzendingen over diffuus

verder van het rumoer blijft de oude tijd meer alleen over sommige tijd blijft altijd vandaag intact maar gehavend voelen we zoveel dieper het diffuse zonlicht dat zich aan ons hecht op niet gemeten dagen aan de grond geklonken badend in het licht het vage krassen van voorbijgaande trams op de achtergrond de bergtoppen onzichtbaar…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter half gesloten gordijnen geen Godgevreesd vermogen maar een zekerheid dát nog leeft frêle en diffuse woorden lossen op waar niemandsland grenst aan de kloof waar de ziel zijn eigen wegen kent en aan tafel grimast de grimeur…

ik heb je contouren zien bewegen in diffuse achtergrond je stem deelde muziek niet iets specifieks maar wel met leading beats toch trok de voorgrond jou met magische kracht je profileerde steeds meer de power die jij van nature in je had voor het voetlicht zo de zaal beheersen met ogen woord en hand stilte dwingen met een vocaal…

uit mijn diffuus verleden paar ik nu beelden aan muziek de schoonheid aan ontroering leg ze bezonnen in het heden vast hoewel verbluft over de keus van mijn zo korzelig geheugen verbaasd dat het verborgen heimwee zich willekeurig mengt met dat wat weemoed was herinner jij je nog dat je me vroeg naar het verschil tussen die vormen van…

Diffuse illusie; daarna, mét bril op, toont de spiegel een geplooide oude man. Natuurlijk is het zelfbedrog, maar gun mij desondanks op iedere ochtendstond een intens gevoel van schier eindeloze vitaliteit . . .…

Diffuse onderstromen, laag voor laag. Als warme trui voor winterdaagse dromen. Voor als de zinnen zich aaneenrijgen: proef de klank, het bitterzoet. Ogen starend in de verte, oren luisteren naar zoetgevooisd gedachtegoed. Voor als de tranen komen: vormgegeven zoutrivier, gebed in woorden, wier zilte oevers het hart omzomen.…

Bij de eerste zonnestralen die een diffuus licht werpen op m'n pas ontwaakte gezicht en m'n gemoed doordrenkt is in niet te stoppen gevoelens door aanrakingen gevoed kijk ik met een kritische blik naar mezelf wanneer de scherven van het onvolmaakte hun plek krijgen glimlach ik naar m'n spiegelbeeld dan besef ik dat het spel niet…

ik spreek zoals angst niet is te rijmen en volle wolken mijn bestaan dreigen te overvallen; de dagen zijn de psalmen uit een onware bijbel trots is als water zonder zichtbaarheid ergens waakt de rust en stilt mijn honger naar driftige lusten het leven raakt het vuur en omhelst het gevoel in een diffuus ogend licht gelaten zegent het gemoed…

't Craquelé verraadt afwijkingen in evenwicht Begrensde vormen worden hier diffuus open gedicht.…

Dromen doet hij zijn vissersleven lang, diffuus nog de contouren in scharlaken van de vooruitgeworpen schaduw langs zijn vermetele recordvangst.. Hij weet het is een kwestie van tijd om de talmende schemering te bedwingen met zijn scherpe haak.…

Heerlijk lopen struinen Langs polderplassen Door bossen en de duinen Ongegeneerd staren In hoge wolkensculpturen Momenten, die onverwacht Een eeuwigheid kunnen duren Genieten onder bladerdaken Nevel door de zon belicht, diffuus Verdronken in ons samenzijn Waar tijd, noch haast Gelden als excuus Bewonderen de spiegelingen In het gladde water…

Diffuus ben jij daarin aanwezig zie ik je lach en ruik je huid In al je schoonheid kom je nader tot ik je voel en in mijn armen sluit.…

Als halmen buigend in de wind van zover gekomen dromen zo diffuus in maagdelijk ochtendlicht door mijn omfloerste ogen dageraad breekt mijn absurde zinnen open waarheid te vroeg zal wreed mijn ziel met voeten treden op weg naar sterren gekomen uit niets gebeden woest gesproken aan goden van weleer aan jouw brein ontsproten laven…

niet dat zij zich verschuilt voor mij, zij wil er niet zijn zichzelf niet zien in de ander of de spiegel aan de wand ze voelt zich nederig, zo klein steunend op de vloer, haar land zwart spreidt zich over haar vlakke huid, zacht van aard met diffuus licht in slierten rondom ooit is zij tot minder verklaard in waarde; nutteloos en dom…

Overdag zo kil en totaal verstild De poot strak als een stramme hond Een hoed van linnen op zijn kop Gebonden om zijn schedel rond In schemering ontspringt het verlangen Een zachte glans te doen verschijnen De atmosfeer zucht naar de koestering Het duisterlied te ondermijnen Ontstoken als een vlammend zwaard Goudglanzend, verwarmend en diffuus…

De late zomerzon is zoet en zacht, het licht diffuus, de bomen nog mooi groen na eindelijk wat regen terwijl de laatste vijgen rijpen. De meeste zomergasten weer naar huis een enkeling is nog gebleven, de druiven zijn geplukt maar de kastanjes hangen nog terwijl de laatste vijgen rijpen.…

ik keek zag ogen vol ondergaande zon streelde je hand merkte hoe ik door vervoering werd overmand het diffuse licht van de avondschemering gaf in een magische vorm entree aan wie daar naar binnen ging zag je mond hoorde in mystieke tonen de uitnodiging om mee te gaan naar andere regionen die delen van leven meer hadden te geven…

verlaten - strand om open wonden toe te dekken alsof zij nooit hebben bestaan en diep onder de aarde waar zij hun vleugels zandig nat door tochten langs het donderpad naar het domein van helledromen onmogelijk verzwaarden waar zinnen niet meer in beheer bewegingen bevriezen door de zwaartekracht versterft geluid in onderzandse nacht diffuus…

prinsessenhals noten die verdwalen in een melodie zoekend naar een apotheosisch eind ritmisch gebonden aan muzikale wetten de basis basgeluiden gedwongen door de snaredrum te volgen naar het eind snikkend de geblazen C-harmonica als een wispelturig kind eigenwijzig huppelend over de notenbalk van een golvende blues tranend kijk ik door het diffuse…

pootjes bloot eendjes snateren over de wateren van de Kromme Rijn diffuus licht vocht in de lucht mensen genieten nog even volop nazomers genieten met een voorzichtig zonnetje op je kop fietsen fietsen allemaal fietsen en dan een klaphek hooo.…

pootjes bloot eendjes snateren over de wateren van de Kromme Rijn diffuus licht vocht in de lucht mensen genieten nog even volop nazomers genieten met een voorzichtig zonnetje op je kop fietsen fietsen allemaal fietsen en dan een klaphek hooo.…

Een opvallend hoofd dat plotsklaps onontkoombaar fotogeniek diffuse memorie penetreert Je verhalen kleurden onze wereld Ontdooiden bevroren gezichten Deden stenen lachen Hoelang kan een clownesk masker vreugde en verdriet kanaliseren De gouden halsketting verdofte en schifte Valt er hoe dan ook nog iets te kiezen als de spasmen van het…

diffuus licht besprenkelt dit panorama en verspreidt de geur van onvergankelijk goud welke sierlijk met knoppen lijkt verweven: kunst is daardoor nimmer oud sober gekroond met strekkende sepalen draagt dit doorschijnend glas de ademende melancholie van een veranderlijke aarde zo kan het telkens weer van tedere dromen verhalen…

Langzaam keert de dag in mij stram trek ik omhulsels aan bedek essentie als een wezenlijk aspect hoe klein kan deze wereld zijn loom draait, verwaait het licht diffuus en volgt rond de contouren van mijn aard het samenraapsel van mijn zaken is dat nu echt het leven waard een nieuwe stap het buiten lucht vervlucht mijn geest…

winter maan zacht het licht cirkel van goud voor je ogen ontvouwt koude rilling maar je blijft staan je kijkt naar de winter maan winter maan blauwe bloemen bloeien in de nacht diffuus verlicht door de winter maan gevoelens van verwantschap je voelt de vrede bloeden gedachten van vriendschap verlangens blijven broeden.…

opschietend gras Een lijstertriller begroet de opgaande zon Stil eendgekwaak op vlakspiegelend waterplas Ontwakend de distelvink, gekleed in goudgalon vijf uur 's morgens, geen geluid van achteloos mens nergens gerammel, getoeter of geschreeuw op straat laat het eeuwig zo blijven, ’t is echt mijn enige wens alleen de natuur die de wereld met diffuse…

Kijkend in de spiegel zie ik mijn gelaat diffuus en wazig zonder bril; een ochtendritueel vlak voor het scheren. Over mijn huid, ooit strak gespannen, glijden over rimpels tastend mijn vingers, die de weg voor het scherpe mes voor een lange haal in de juiste richting banen.…

vliegtuig stijg ik Bedaarde plukken enorme wolken in wonderlijke kleuren Omringen mij roerloos Doordringen mij, vergeten is mijn wereld Uitgestegen boven het wolkendek, Dwaalwegen als een labyrint, aanschouw ik een lichte wereld vol zonneschijn Als dekens van sneeuw zijn de wolken die de aarde bedekken Als tekens vol rafelige gaten en diffuse…

een brand boven het land fier aangezogen uit stille lucht een gesloten vuist zacht doorgloeid diffuus geplant als onnozel kind zonder wat schuld tam wachtend op meer wind de schroeirand van vuur gaat verborgen onder een dampige bank ernstig zeker in diep verlangen gelegen blijven hangen vol lome gedachten herinnering…

het zwijgt, maakt stil, de dag wordt diffuse is mij kwijt, ik zie een schaduw in de spiegel die met zijn ego vecht, ik leg de z’n huid af maar ik ben een vreemde, een onwillig blad, die in het uur van de uil, naar zijn schuilplaats vliegt.…