Alle inzendingen over dood begraven grafsteen

De seringenstruik die naast jouw grafsteen bloeit in lila kleuren laat geuren los die dromen beloven er is niets anders in deze wereld dat mij meer kan bekoren dan het bevlogen geluid van gevleugelde vrienden waar het kerkhof zwijgt over diepte van jouw graf en stilte van jouw dood fluiten vogels kleine liederen.…

Mijn ‘levensvraag’ wordt simpel opgelost: Ik laat mij niet begraven of cremeren, Mijn lichaam laat ik netjes composteren, Wim Overweg wordt na zijn dood compost. Dan hebt u na mijn dood nog wat aan mij: Ik sta garant voor vele joekels prei.…

Mijn Koningsdag geëindigd in mineur Ik dacht dat hij al dood was en begraven Maar dat hij plotseling weer op komt draven Was niet bevorderlijk voor mijn humeur Nee...advocaatje leeft hij is niet dood Drie keer is scheepsrecht...redder in de nood?…

En de enkele krans, ten uitgelei' De dood verbloemend, - De dode roemend, - In 't sterfhuis zelf verwelke hij. Uit dorre krans zal met een lach Haar beeltnis neerzien; Voor ONS dat weerzien - Voor HAAR nu Rust of Nieuwe Dag!…

In dit graf gingen zij naar beneden Geslachten die mij zijn voorgegaan Hebben nu deze rustieke plaats De dood heeft hun allen opgehaald Mogen zij allen rusten op deze begraafplaats……

Ik leg wel mooie bloemen op je graf en kom ook regelmatig bij je zitten Ik kom niet om je te begraven: "Wat een vrienden heb jij zeg, nu je dood bent wat een verdriet, geween, nu je dood bent wat een gedoe, geduw, getrek, nu je dood bent" Daar hielden wij niet van wij hielden van elkaar maatjes van elkaar naasten van elkaar Ik kom…

heb het aardse gekist gecremeerd of begraven maar hun zielen gemist zij ontsprongen de dood in het sterven erven een ander bestaan ik kan ze niet vragen hoe het daar is vergaan wel hen mijn gebeden opdragen…

ging langs hagen de kraag weer op stilzwijgend zwart herinnering betrad de paden waar zijn steen in ruste lag voelde hoe hij woelde in de donkere grond wist dat hij zijn rust nog steeds niet vond de bloemen uit mijn hart zijn nu voor samen en nooit meer apart…

zon verregent goudgerand rook stijgt vers gebrand langs zwart gedolven aarde vernieuwend over leven in herschapen vast verband koffie wacht cake verkeuvelt in een traan de tissuelach verzacht verdriet het mompelen zwelt aan vergetelheid de werkelijkheid was even kwijt…

kaarsen zijn voor je gaan branden licht valt gelig op je huid wierook zal je geur veranderen de gekozen hymne weent voluit jij staart kijkt stil naar boven geloken ogen je mond is dicht de vingers heeft iemand gebogen Je lijkt wat somber bij dit licht Je hoort ze praten mild van toon een hand een traan het raakt je aan ze zeggen…

Zijn laatste verzen zijn een tuil gekneusde bloemen op de grafsteen waaronder liefde levend wordt begraven. Op een puinhoop machteloze woorden en oeverloos verdriet als een verlaten hond likt hij zijn wonden: gebroken dromen laten scherpe scherven. Zijn ziel schreit want wie blind wordt moet leven met herinnering aan licht.…

nooit zal ik je diep genoeg kunnen begraven omdat ik je als onvoltooid zie jij voor immer in mijn leven hoort nimmer verloren geurend treurt midden doods…

Vandaag begraaf ik jou in mij Niet in de aarde, niet in die kist Niet onder de bomen, in de ochtendmist.. daar ben jij niet, jij bent veilig in mij Vandaag begraaf ik jou in mij..…

’t Is al veel te lang geleden Dat mijn dochter is gegaan Weinigen die nog tijd besteden Drank maakt mensen inhumaan Dus bouw ik verder aan mijn muur Mijn emoties goed verstopt Tot de tijd na sluitingsuur Mijn hart zit in mijn keel gekropt Ik lig begraven in mijn hart Ik ben alsof gemaakt van staal Ik alleen voel nog die smart Ik leef…

In Zijn dood gedoopt, met Hem begraven door de doop in de dood. Hoe ingewikkeld het ook is het feest van de verrijzenis is bij Zijn dood begonnen. Met Hem gedood, bevrijd van zonden, vernieuwd, verblijd de windsels opgewonden. Bij Romeinen 6 : 3 – 11.…

Stil dragen we je weg Gisteren het afscheid Vandaag stilte Je leven hier is ten einde Stil dragen we je weg Gevochten heb je Tussen hoop angst misschien Het onvermijdelijke De schaduw kwam je ophalen Geruisloos zonder woorden Stil dragen we je weg Je lied zingen we Zacht en gedragen Precies zoals jij dat wilde Stil laten we je afdalen…

Het stilteorkest van vriendschap na de dood geeft onder de grond een klein concert er klinkt geen echo aan de horizon.…

Naar binnen gekeerd Toen de druk te Hoog was geworden, Te zwaar ook vooral, Geen uiting naar Buiten meer die nog Redding kon bieden Het ik dat reddeloos Verloren leek En ging schuilen in De krochten van wat Stoffelijke resten Genoemd worden - ik In mijzelf begraven…

Hij is begraven, is er nu meer licht, de lucht -- is zoveel ruimer.…

Positiviteit sterft niet ligt ook nergens begraven positive mentaliteit gaat nooit dood! dat was, is en blijft en zeker bij Bibians 'MentEliteit' mooi nieuw begrip!…

als het even kon bleef ik nog een nacht bij jou, altijd bij jou als je ergens ver weg bent en misschien wel begraven zal ik je blijven zoeken en alsjeblieft ga niet dood…

Maar de dood blaakt in het schemerveld De klok vertikt het om te tanen Hij ruikt de rotte vezels van de held…

overleden dochter, die naamloos schuldloos in de aarde en de hemel met haar moeder verenigd is Opnieuw de grafstenen tellen, tot twee en veertig gekomen, ontdekken dat Prof.…

Genadige dood! Zij kirren en zij hopen zij zien het kind nog niet dat hen begraven zal. ------------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1986.…

De duizend doden Die ik ben gestorven Liggen begraven Ver achter mij In de wereld van Vergetelheid, Alle momenten Die mij van mijzelf Vervreemdden - Aan de einder lang En breed verdwenen - Zijn niet meer, Want in het verleden Is de tijd niet meer…

Gij hebt geen nood van hem te wekken, Want ook al hoorde hij u op zijn grafsteen gaan, Hij zou het tóch in twijfel trekken.…

je bekeek het leven uit de dode hoek maakte brokken als je afsloeg van het rechte pad vergat altijd richting aan te geven als je koos voor nieuw we hebben je nu weggebracht naar waar je wilde leven begraven in de dodenhoek…

Oh ik weet, elk persoon die sterft is teveel net als ik weet, dat steeds de verkeerde als eerste gaat net als ik besef dat we allemaal een keer gaan oh ja, ik weet, elk verlies doet voelbaar pijn. Maar er zijn mensen die sterven waarvan je denkt moet dit nou, er zijn van die geliefde, lieve personen die niet zouden mogen sterven, net als lady…

zijn verrijzenis werd al gemeld opgestaan uit de dood heeft hij zich aan zijn volgelingen getoond hen de weg gewezen en hoop gegeven…

De grafsteen met de gebeitelde letters die jouw intieme vriendschap in de nacht een liefdesnaam gaven staat eenzaam op het stille kerkhof bij de uitgebloeide hortensia die moe is door doden die zwijgen in alle talen bladeren van droeve bomen dwarrelen wanhopig voorbij de diepte van jouw dromen maar jij zal nooit tot leven komen…