Alle inzendingen over een zoon

Vader en zoon, Gordiaanse generatieknoop, zelden een feest. Uitgeslapen nu, kijk ik recht en intens naar 't vis-à-vis beeld en herken stomverbaasd mijn eigen verdwaasd spiegelbeeld.…

Ik zit op m'n balkon met m'n ogen dicht en geniet van de stralende zon op m'n gezicht Ik luister naar de vogels die zingen en de geluiden van de dag die mij omringen Zo kan mijn dag niet meer stuk want ik koester dit kleine moment van geluk…

ze liggen overal, op straat de genen van de zon in bos en park blauw en licht vermomd als warmte dezelfde schaduw het voorwoord is van riet en oever nergens uitstel gaandeweg in alle hoofden naar een gedachte aan een onbekend thuis een tijdperk als bruggenhoofd…

vader ging vaak uit vissen aan de oever ving hij eenzame stromen van verre gedachten van alles van wat diep in hem verborgen was nu opent de zoon op zolder de dichte dozen van zijn vader hier vindt het kind vroeg of later het woord dat hem bevrijdt en levend is als water…

boven het veld tot aan de gevel hangt laag de ochtendnevel als ik vaag voor me prevel vandaag ga je snevelen de zon is nog laag maar straks lepelt ze gestaag bij beetjes haar warmte over de nevel die bevelt traag kan daar niet tegen raakt beneveld verdampt verdwijnt terwijl de zon prevelt van laag steeds hoger in de hemel schijnt…

Lex tussen alle tranen door blinkt een lach want dit wordt niet vergeten vijftien jaren telt de ring die levens ronder lopen laat en zonder treurmomenten lukt zo’n leven niet wat ben je mooi mijn zoon- je straalt en laat je warme ogen spreken nimmer laat jouw mooie dag de warme glimlach breken die vooreerst jouw grootse kracht bezit…

tjonge jonge wat een hitte ik zit zwetend in de tuin de zon staat knalgeel aan de hemel en ik word rood in plaats van bruin nu begint mijn huid te jeuken kleine bultjes op het lijf allergie verplaatst zich sneller terwijl ik van mijn stoel afdrijf wat een onzin hier te zitten terug naar binnen gordijnen dicht en een grote ventilator slechts…

En ze fluisterde : mijn kinderen, het licht van mijn ogen en jij mijn zoon, de sultan van mijn hart. Mijn vader sprak er schande van dat hij een zoon had zonder ruggengraat...die niet scheen te weten hoe men vrouwen ( hij spuwde het woord bijna ) te behandelen had.…

If leef nu in de schaduw van mijn eigen ongeloof En dus anderen zullen niet aanschouwen welk gevoel mij laatst bekroop, als ik verzwijg wat ik moet roepen... ...en als de zon...…

O blaadren die zo schoon zijt in uw dunheid, Schoonst nu gij dun zijt, schoner dan de zomer, Al-licht, dóór-licht, gans ín-schijn van de zon, Gij sterft, de zon blijft - durf ik zo, ik dromer? Ik die niet weet dan licht-, dan fijn-, dan dun-heid, En dat ik loop in 't wondre licht der zon.…

Kom want ik wil je de zon laten zien zoals ze hier haar laatste licht laat vallen tussen de bergen, zoals ze druiven rijp maakt en nevel uit de nacht perst.…

Met verwondering kijken we naar de lucht Wanneer de zon in de morgen opkomt En heldere wolken zijn samen gedromd Als de donkere nacht voor de zon is gevlucht. Met verwondering kijken we naar al wat leeft Naar de natuur die God ons heeft gegeven Naar bloemen, planten en het dierenleven Het is God die deze mooie schepping ons geeft.…

zet jij jezelf in volle zon door anderen doel bewust de schaduw in te stuwen? als jij voor anderen de zon niet in 't water kunt laten schijnen, zit je dan zelf niet in de hoogste nood? staat het water nu echt al tot aan je kin? kruip uit je kast! out je, niet langer naamloos, maar doe dat met werkelijkheidszin!…

Slaap wel mijn zoon, zweef op de wind, de zon voorbij! Als ik nog droom... Droom jij dan even mee... Met mij.…

Het lijkt of van de zon niets valt te vrezen, haar stralen voelen aan als warm satijn, toch sluipen ongemerkt gebakken peren geniepig in je lijf, wat later pijn. Doch moet en zal de zon je huid toch aaien, neem dan een voorzorg, pak de parasol, want anders eist haar schijnsel snel zijn tol door hier en daar tumoren in te zaaien.…

jij bent mijn zon prismaat alle kleuren die we samen delen je groent en roodt in pas beginnen daarmee laat je warme kleuren binnen blauwt soms kou en ultraviolet in heftigheid maar ongezien raak je dat kwijt infraroodt in passioneel ontmoeten ja je handen stralen en ik voel de hitte van je kussen in het groeten je bent mijn zon…

Op zijn palet tovert de zon het zilver van de zee tot goud om. Windvlagen vegen de verouderende rimpels op het eenzame zand uit. Dan pinguïneer ik langs pelgrimerende schelpen. Met engelenvleugeloogjes de van Japanse makelij zon zien ondergaan.…

Het ontgroende herfstbos wil nog even met ons vieren, dat zij haar uitbundige levenslust onder een royale zon heeft mogen ondergaan; om ter voorbereiding op de hardvochtige winter eens weer terug te komen; om als kind van de zon opnieuw te bestaan.…

Ik ontken het niet - de nevel - probeer er langs er doorheen te kijken - naar de zon - op haar geheime plaats achter de schaduwen want als ik haar droom blijft er een stukje achter in de werkelijkheid…

het was de eerste zomerdag toen de zon zich vergreep aan de mens... hem achterliet in vurig rood zwaar gestraft voor al te bloot soms doet kleur bekennen pijn…

Hij waart zó veel deuren, dat hij de limiet overschrijdt, en geen zon 'm verblijdt: aan de maanziekte blijkt-ie te lijden.…

Hoogopstrevende zonneblom, Uw sterke stralenschijven Wendt gij naar de hemel om, Weet zon en bloem te blijven. Zonneblom in zonneschijn, Zal mijn ziel ooit anders zijn?…

Vanuit het zwart kwam donkerblauw gevolgd door groen langzaam werden ze lichter de kleuren die ik zag door gesloten ogen bij het openen scheen de zon…

De schoonheid van de zon geeft ons op alle vlakken, vandaag een winterse aanblik. Zij straalt over ons land met hier en daar een vleugje sneeuw. Holland op z'n mooist!…

heb ik gedroomd natuurlijk van jou fantastisch maar telkens opnieuw een illusie als de zon met gouden stralen mij wakker schudt zoveel prachtig licht ik knijp mijn ogen dicht roep mijn ziel ter verantwoording voor de dwaaltocht in het nachtelijk duister al wat ze zegt is: "luister, spiegel de zon in de nacht die je zelf bent…

Tergend, einderloos Verdwijnt de zon Kleurt onverwacht hemelpracht Noordzee verschiet nuances blauw Golven, oplichtend groen Kussen strand Doorwolkt, grijs gestreept Bloedrood, zon, bloedmooi Scheveningen, avondzand Golft stuk in deze brand Vlammend rood, immense stilte…

een klein intiem terras ludiek genesteld in een zomerplooi de tafeltjes vierkant een rondeel vol vuur de zon staat op één uur je voelt dat ik je kozen wil je oog zo klaar als water parelt in het fijngeslepen glas als uit het witte zand de zon een ooglens brandt zingt in je blik kristal.…

de liefde blijft de eerste lentezon schijnt en verbindt ons samen op de bank de liefde blijft de laatste zeezon schittert en bedankt je overleden vader een liefde verdwijnt als ondergaande zon donker en bedroefd uit je hart en hoofd de liefde bestaat in elke zon in elke relatie ook al ben je tweede…

De zon in de zomer bijna niet gezien laat zich nu van een andere kant voelen en zien in een maand dat zij dat niet zou mogen doen! En zo heeft ons land een gespreksonderwerp over herfstkleuren, de zon en de heerlijke warmte maar zeg nou zelf: wie zou er in Italie of Belgie willen zitten?…

Ik krijg het altijd zo benauwd van al die zon en al die mensen. Ik kan me betere dingen wensen dan volle wegen, steden, strand. En al het jongs dat hand in hand of anderszins hun pril geluk wil tonen. Het is of zomer, zon en zij mij honen: ‘Voorbij, voorgoed voorbij voor jou!’ Ik weet niet of ik van de zomer hou.…