Alle inzendingen over eindloos

Dan zijn, van vreemde tederheid doorbeefd, Nachten en dagen één eindloos verblijden, Eén heerlijk feest daar liefde neemt en geeft.…

Aan hen behoort ze, die haar minnen In 't dauwdropje en in 't avondrood, Dit eigendom is zonder palen, In 't eindloos klein en 't eindloos groot.…

mezelf dit rijke rijk te betreden In het land van liefdevol vergeven dwaal ik zoveel eeuwen in het licht Eindelijk kan ik in louter stilte leven en eindelijk heeft liefde een gezicht In ’t vele stil zo helemaal verloren en in al dat lief volkomen opgegaan Als uit licht een licht wordt geboren kan ik nog enkel verwonderd staan In ‘t eindloos…

En hetgeen in haar duister blijft hangen, Een levende smart schoon ze zwijgt, Is de snik van een eindloos verlangen Uit een droefheid die woordenloos hijgt.…

De lucht is stil: op eindloos verre heuvlen Strekt zich de stad in blond en rozig licht - Ik wend mij om waar lachen klinkt en keuvlen: Daar kust een knaap een blank en zoet gezicht. Ik zie omlaag: in vaste en strenge perken Sombert rondom een kom een herfstge tuin.…

En ik, die u nu liefheb, begeleid Uw zang met wederzang, ter harmonie Van klare koren, kalme profetie Van vreugde en liefde en innige eindloosheid.…

De glinsterende stoeten Der starren wijken róndom, eindloos-diep; - 't Was, of de stilte plechtig tot mij riep: 'Bid! op de starren rusten Godes voeten!'.... Ik weet, ik weet niet, wie de wereld schiep, Of ze is geschapen, of we aanbidden moeten, Wat wij als Leven, Ziel of God begroeten, - Of eeuwig slapen zal, wat eeuwig sliep!…

Dan plaagt ons langer niet het wreed verlang, Dat naar een eindloosheid ons hart deed hijgen, Omdat wij hoopten eindlijk te verkrijgen Een kracht en vrede zonder overgang. Gedroomd verblijf waar zielen zielen vinden En niets verganklijks langer aan ons kleeft, Hoe kostbaar zijt ge schoon ge niet bestaat.…

Verhelderd ligt en overal omzwacht, En tinteljong en toch zo eindloos oud, Dat ‘t bijna angstig maakt en onvertrouwd Dit daaglijks plekje nu in winterdracht. Gedekt zijn alle sporen, kalm en zacht, En alle onwillige en stutten boud, Met vertjes blank als bijenvlerkjes koud, Belegen werden uit de hemelnacht.…

Eindloos zocht je grillig blad Naar warmte en lucht, Een helder blauw bad, Brutaal, toch zo beducht. Zo teer in kracht, hebben je wortels gezocht, de innerlijke vracht, dat, wat wel en niet mocht. Na tijden groei En knop na knop, Kwam je in bloei, Leefde je op.…

Ik heb u lief, als dromen in de nacht, die, na een eindloos heil van éne stond, bij de eerste schemering voor immer vlôôn; als morgenrood en bleke sterrenpracht, iets liefs, dat men verloor en niet meer vond, als alles, wat héél ver is en héél schoon. ---------------------------------------------------------- (Kloos' moeder overleed…

Toen ’s levens zware sluier scheurde en week En eindloos licht sloeg me in de ontluikende ogen, Waaruit Hijzelf mij daagde, die gebogen Voor de aâm der eeuwigheid als riet bezweek.…

ZIJ zijn de zwervers met de doem geboren Van eenzaamheid en eindloos-schrijnend leed: Hun wereld heeft haar diepste schoon verloren Sedert hun droefheid alles ledig weet.…

Verhelderd ligt en overal omzwacht, En tinteljong en toch zo eindloos oud, Dat 't bijna angstig maakt en onvertrouwd Dit daaglijks plekje nu in winterdracht. Gedekt zijn alle sporen, kalm en zacht, En alle onwilligheên en stutten boud, Met veertjes blank als bijenvlerkjes koud, Belegen werden uit de hemelnacht.…

we daar tezamen zaten Ik voelde zijn hand in mijn flank ik kon hem waarachtig niet haten De dood, hij leek mij zachtaardig hij zei, jou baten geen advocaten Kom nu, rijs op en sterf waardig klonk het, wijl we gezellig zaten De dood vatte mij bij mijn hand sprak, eigenlijk zijn we al laat en Ik breng jou naar de andere kant om je in ‘t eindloos…

.' - En 't eindloos vaak herhaalde, woord na woord, Herhaalt zich strak. - 'T is af. - Hij kan nu voort Met 't werk, maar weet: hij is slechts even vrij - Zo, onverbidd'lijk, gilt dezelfde reeks En steeds de onverbiddelijk-zelfde reeks Van melodieën uit 't orgel door de straat: Mechanisch boven al 't levend geluid Schreeuwt waanzin van gestorven…

En toch, zo eindloos smacht ik soms om rond Uw overdierbre leên de arm te slaan En luid uitsnikkende, met al mijn gloed En trots en kalme glorie, te vergaan Op uwe lippen in een wilde vloed Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.…

Uit diepte en afgrond stijgt een eindloos: 'ach!'…

grens van gisteren en morgen, mee de muur van toen en straks die tegendraads gedrag onmoog'lijk maakt, ik huppel aards- gebonden tijdgebonden langs die schee maar als ik weldoordacht de knop omdraai ontdek ik ergens boven dag en nacht het hier en nu voorbij, een blauwe baai en dààr toeft hij vol ruach en vol kracht zo tijdloos eindloos…

Een zee van golvend purper, in verbazen En ademloos verstijfd - als waar zij dood - Bij 't zien van 't eindloos vlammend avondrood... Zo schijnt de heide, waar, wie honig lazen Met de avondlast langs bloem en purper razen Om niet te keren voor de nacht ontvlood.…

En toch: de dood durf ik niet binnengaan Want ook daar zal 'k dat bleek gelaat ontmoeten Dat eindloos schreit om pijnen droef doorstaan.…

Groot zijn der aarde groene landen, Eindloos der heemlen gouden velden, Niet om der aarde groene landen, Niet om der heemlen gouden velden Verruilt zij haar gering bezit. Veel woorden dragen zaalge winden Van over open zonnepleinen, Niet om der englen klare wijsheid, Niet om der wereld zegezangen Ruilt zij haar simpele gebed.…

Die gevel-toppen gunt uw zachte schijnen, Die eeuwig weer in ons te wekken lust, Der schoonheid pelgrims, de eeuwige trekkens-lust, Zon-stralen, gij, 't zij, waar in de woestijnen Of land-, of zeeë-vlakten en eindloos deinen, Uw rustloos licht op lege leegten rust, 't Zij gij de heilige kracht of 't teder kwijnen Van uwer liefste kinderen…

of van zijn eigen eindloosheid de donkre diepte veroovren, vóórdat hij eerst met zijn gelijke van man tot man zich mat?…

Geknield strekte ik mijn armen naar haar henen, 'k Omhelsde louter lucht - ik viel aan 't wenen: Haar blik was eindloos-teer, toen ze op mij staarde, 'k Gevoelde een kus op 't voorhoofd, - ze openbaarde: 'Een hoge liefde zal uw hart doordringen: Gij zult beminnen, zalig zijn en scheiden, Gescheiden zwerven, zwervend liefde zingen, En…

- Straks zien we u, door de schemering gewijd, Tot rust uitglijden met zacht-glim'ge vouwen, Verlicht in eigen loutere eindloosheid.…

van 't bewind, En staat en krijg voor huis en vreê vergaten, En kind'ren stoeiden over 't melkwit grint, Toen leefde 't Huis en de bevolkte stroom Wiegde de schepen, die blank-zeilig gleden, Vredig van gang naar 't schatrijk Amsterdam; Nu droomt het landhuis daar zijn eeuw'ge droom Van eindloos…

En toch, zij duurde lang genoeg, om mij Het eindloos levenspad met fletse lach Te doen vervolgen. Ach! geen enkel blij Glimlachje liet ik meer, sinds ik u zag. Waarom ook hebt gij van dat blonde haar Daar de englen aan te kennen zijn? En dan, Waarom blauwe ogen, wonderdiep en klaar? Gij wist toch, dat ik daar niet tegen kan!…

Hier lacht de klare, goddelijke Rust, Limpide als 't hemelwelf, onmeetlijk wijd, Groot-eenzame eindloosheid van goudblank licht!... Gods eigen ruste heerlijk-koelend streelt Mij 't brandend voorhoofd... God, Die ik belijd, Staar 'k recht en fier in 't Heilig Aangezicht!…

. - Geknield strekte ik mijn armen naar haar henen, - 'k Omhelsde louter lucht - ik viel aan 't wenen: Haar blik was eindloos-teer, toen ze op mij staarde, - 'k Gevoelde een kus op 't voorhoofd, - ze openbaarde: 'Een hoge liefde zal uw hart doordringen: Gij zult beminnen, zalig zijn en scheiden, Gescheiden zwerven, zwervend liefde zingen…