Alle inzendingen over eindloos

En heel mijn lijf is 't duizel-ruisend huis en eindloos-wijd verblijf waar Uwe zomerheên als vaarten vreugd door stromen. Want thans is zomer zwaar der daden van Uw Daad, en 'k voel, ik die gelúkkig ben, hoe door de bomen bremstig Uw godd'lijk sap naar bast en blaêren slaat.…

O ongenoegzaamheid in 't eindloos zalig-zijn van wie zich mens voelt in de hoogste graad des levens en in géén menselijk hart vindt liefde of wederschijn!…

En eindloos hoog welft zich de nieuwe hemel, Die elk jaar komt met voorjaarszang en -kleur, En spel van zon en damp en wolkgewemel.…

Lust en smart in uwe banden Werd hetzelfde hemels brood: Eindloos zoet uit uwe handen Laav' de laatste teug, de dood.…

Welle eens, in volle vrede, en trille in 't snarenrijk gemoed, als zangerige avondbede dat eindloos goed en zoet getoet.…

Geen windeken en waakt: november houdt de staf, en stelpt dat wekken mocht het eindloos duister graf des aardrijks. Ongebaand en dood zijn weg en straat; de voet alleen verwekt, en ‘t stappen van die gaat, een doof gerucht in ‘t loof, dat, afgevallen, plekt de grond, die ‘t in een spree van doodse varwen dekt. ‘t Is stille.…

Een beeld, hoe verre uw' heerlijkheid, hoe eindloos verre, ontwijkend, een beeld toch uwer godlijkheid, en U, o God, gelijkend! Geen vlekke en was, geen vlies op ons; gij wildet 't ... en wij porden ons tegen uwen wille, en zijn bevlekt, eilaas, geworden!…

U te maken heerlijker dan ooit Goudbesponnen bloeiend rijke aarde, Eindloos blauw heelal, grijp ik U aan.…

geknoopte touwen doorstriemen 't lichaam, maar nog eindloos wreder dan 't wreed gefolter! Moeders blikken snijden door 't stervend harte des gebenedijde. 1886…

De snelgevlerkte Tijd vervliegt gelijk een stroom; De dagen gaan voorbij of ’t ogenblikken waren, En al 't voorledene, in een eindloos ruim vervaren, Ontvlucht ons vlot verstand gelijk een ijdle droom. ’k Heet uw geboortedag, ô WILLINK!…

En ijslijk wordt de kamp en eindloos schijnt het sloven en wroeten. Wanhoop grijpt hen aan. Wijl rang aan rang bezwijken, huilt de wind de sombre dodenzang, en 't oproer zwelt en 't leger staakt de tocht naar boven. Vol spijt aanschouwt de held die laffe muiterij, die 't reuzenwerk vernielt, zo na bij 't doel gekomen. Hij spreekt!…

O om 't vertrouwde pad dat leidt Weg uit de ban van ruimte en tijd En wake zonder doel of baat, Poolzon die nimmer ondergaat, Lichtwijn die in zichzelf verslaat, - Terwijl de onafgeloste geest In 't eindloos boek der sterren leest Om heul die buiten slaap geneest, En in zijn diepe nood gepeeld, In aandacht goddelijk verveeld…

Een rand van flauwend rood omzoomt de kimmen; Hoog wijkt de lucht in eindloos ambergrauw; De vlakte zwijmt; de vochte neevlen klimmen, En overvloeien de landouw.…

Dan, waar ik sta, zie ‘k, om end om, Gods legerwachten waken; en, in dien eindloos wijden kom, al ‘s hemels diepten blaken. Hoe bang ben ik! ‘k En durf bijkans mijne ogen niet betrouwen, o Here, op uwe sterrenglans: hoe zal ik U aanschouwen? ------------------------------------------ uit: Tijdkrans (1893)…

dit, o Hemelheer, Geeft Gij ons, en - eindloos meer!’…

En 't evenwicht der wereld koelt de gloed Van mijn verzwarend vlees en broeiend bloed Tot eindloos aardrust en deining Van krachten die geen mensenhand overwon. In stralenspel leeft met de jaargetijden Mijn ademing, zwaar van de geur der aard' En uit mijn borst gevloeid gaat blinkend glijden Door 't lage land der stromen trage vaart.…

dit, o Hemelheer, Geeft Gij ons, en - eindloos meer!’ --------------------------------------------- uit: Het nachtegaaltje (1851)…

Als 't avond is, avond aan 't strand en de zee, En de hemel aan flarden van goud en van zwart, En de dreunende golven beschuimen het strand, En de vlokken die beven en rollen en rillen, En het duin is verlaten en eindloos alleen, En ik luister verrukt naar de ruisende zee - Dan waait soms uit de golven Een diepe muziek.…

dit, o Hemelheer, Geeft Gij ons, en - eindloos meer!’…

Hier vond wie daaglijks nam en gaf een ruw en eindloos massagraf. Het werk van hersens, hand en lust is even grondig uitgeblust. Ik wend mij naar de waterkant. De schepen liggen leeggebrand. Het water, d' eeuwenoude baan, voert bloed en roet naar d' oceaan. Daar staat de dood nog op de brug, een zwarte schaduw, recht van rug.…

Dan, waar ik sta, zie ‘k, om end om, Gods legerwachten waken; en, in die eindloos wijde kom, al ‘s hemels diepten blaken. Hoe bang ben ik! ‘k En durf bijkans mijne oogen niet betrouwen, o Heere, op uwe sterrenglans: hoe zal ik U aanschouwen? (10/12/1890)…

Ach, wat hier kunst en kennis heet, wat ook de sterfling leert of weet, bepaalt zich, tot ons eindloos leed, tot enkel deze aarde!…

Zoals voor hen die, Zoekend de eeuwigheid, Te trots zijn om wat te sterven moet aanhoren, Leek ons heel vreemd het vlieden van de tijd, Als ons toeruischte van zo eindloos wijd Het lied des bejaards uit den grijze toren. . En de avond daalde weemoedsvol en zacht.…

Ze staan daar, als gekoolzwart en met tekenen geprent, al zwarte en zwarte staven, op een eindloos pergament. Ze 'n roeren, noch ze 'n poeren en, bij 't nachtelijk gestraal, men zweren zou dat 't spoken zijn, of reuzen altemaal.…

Nauw luide en hoorbaar daalt, uit de eindloosheid, een ver gehelm van vooglen, en heel wijd komt een dun wolksken in de lucht gevaren. O rijke en rijpe rust, o korenveld! Gij groeide, uit werk en liefde, in heil en weelde. De aar buigt de halm terneer, met zacht geweld.…

En velden en weiden, en ‘t eindloos verschiet, o heerlijke, zonnige zomernamiddag, - ze lagen in diepe, gezegende vree, die vrede, wij leefden betoverd hem mee, o zonnige zomernamiddag.…

Ik heb verlangd naar lippen die mij kusten, Naar ’t lachen van een diep geliefde mond; Aan ’t hart der vreugde wilde ik eindloos rusten, Één lust mijn leven en één enkle stond Waarin een vreugde-god zijn eeuwige dromen Verwerklijkte tot levende fantomen.…

Hoe eindloos zal me ook déze winter duren, Hoe bang is 't hart, dat u verloor, hoe bang! Ik denk aan U, als in de blanke vaarten De blauwe schijning van de hemel valt, Door 't nevelblank de Lente-morgen-klaarte Goudglanst der weiden welig esmerald.…

Blanker is witte kust in eindloos parelzacht.... Sneeuwiger lomer slag der sneeuwen meeuwenwieken.... De blanke stilte beidt het droomteer openkrieken Van hemel in de maanlichtluistre' augustusnacht.…

Al dat eindloos zielverschrikken schijnt thans 't leed van ogenblikken, wordt de bron van 't hoogst verkwikken: ‘Wat God doet, is welgedaan!’…