Alle inzendingen over gebeente

Mijn gebeente was voor U niet verholen, toen ik in het verborgene werd gemaakt. In moedersschoot lag ik verscholen, maar werd daarin met geweld gekraakt. In Uw boek stonden ze alle geschreven, de dagen voor mij reeds geteld. Maar al de dagen van mijn leven, ze zijn geeindigd met geweld.…

vale stilte flakkerend weg als ’t morgenlicht de stroom afzet En aan drie glazen rode edelsteen hangen leergelooide handen - door strijd verleerd - met zich alleen opgevist in lange nachten struikelen zij in nieuw morgen na een val in diepe schachten Drie blauwe boten stom en vast gedauwd in sterrenhagel gezouten smart van nagel in ‘t gebeente…

Dit is de bank, hier komen de oude mensen, deez' dag is schoon, ook voor 't verkalkt gebeent. Hier gaan wij zitten, dromerig vereend, en hun oud hart zal doodlik ons verwensen. Hun oude hart, dat nimmer wou verflensen: 't kent haat en liefde en bloedt nog en dat meent te kloppen voor elkaar tot het versteent!…

leugens mijn besluit mij daaraan te onttrekken was het beste wat ik ooit deed alleen schoolde ik mij en alleen leefde ik noodgedwongen in mijn afgelegenheid mijn afwezigheid werd door mij op prijs gesteld soms keek ik neer op uw tranendal en wist mij bevestigd in mijn gelijk meer is er niet ik ga sterven laat niets na dan mijn gebeenten…

Wie schenkt er aandacht aan je lijf als je gebeente koud en stijf tot in alle eeuwigheid voor altijd onder 't gras verblijft? Refr.: Dat is de worm, dat is de worm, met links de kop of is't de kont? Dat is de worm, dat is de worm, met rechts de kop of toch de kont?…

schaduwloze maan en de zon die vlammende tongen spuwt Jouw hart schuilt in de stilte van een naamloze God die jouw naam schrijft met cilinder en as met meetlat en passer in het oneindig heelal als was je gezalfd nog voor je het gif gegeten had en eindeloos verstorven liggen de woorden in Aarde ’s schoot die vervloeien met het gebeente…

Op de strenge diepzeebodem door beschermend duister omgeven ligt al honderd jaren het wrak van de Titanic zijn boeg en wanden slapen dof _ bruingekleurd grillig en verweerd door onoverwinnelijke vraatzucht van ontelbare dwergplantjes daarbinnen verblijft het gebeente van zeelui en reizigers die een verborgen graf kregen dat sterke herinnering…

de pit een want van warm aardappelvocht pompen van schuim tijd en dampende dis het broeden op doorknede sloffen sjokkend met aarden klompen de kluiten schuren de vloeren tegels waar ik er in godsnaam weer mee blijf wederom waart het futiele in de sacrale momenten want buiten heeft onherbergzame voeten lente is als warme soep voor 't gebeente…

zijn gedachten ineen tot een gordiaanse knoop Hier, in dit leven knarst de tand des tijds het gruis in open wonden Ongemerkt slibt het zout in jonge ogen tot geen traan de pijn nog schreien kan Hij stelt het licht geen vragen meer daar het duister hem zo benauwt En waar hij warmte vraagt rijpt de koude nog dieper in poreus gebeente…

Omzeil de verrukking, dat zinkt toch maar als reumatiek het gebeente in. We heffen aanvankelijk de jurk tot op de heupen slechts. De maan fonkelt maanlicht op je naakte dijen. ‘Een waarheid,’ fluister ik ‘herhaalt zich niet’ & ‘je trekt mij als het trekken van de maan.’ Stilte.…

Er draven massa’s merries door de nacht hun hoeven overstemmen lijkwitte kelken welke de akkers bedekken onder rode gloed van de huidig blijvende oorzaak het is alsof de paarden spreken: wij bewaken het gebeente van de rustende gestorvenen want onder de drukte heerst het meest stille der stilte witte kelken vangen het geluid van ons draven…

O gij Ed'len, om wier sterven nog mijn oog zo dikwerf weent, Ernstig mosdekt reeds de rustplaats van uw sluimerend gebeent'! O hoe zalig was ik, Dierbren! toen 'k met u, met u de Dag Blozend komen, en van maanlicht nog de Nacht doorschemerd zag!…

De storm veegt de tekens van de rotsen en ik laveer tussen waan en waarheid rond het speerpunt van de nacht waar de straffe wind ijlt, met tegenwicht mijn gebeente bijeen houdt in de storm der gedachten waar mijn heil verankerd ligt in het ongeneeslijke der natuur hier, kabbelend op dit laatste uur Illustratie: ' Het broertje…

Zij stuit aan de heuvel, De vochtige heuvel, Daar, diep in de grond, 't Gebeente vermolmde, Het dierbaar gebeente Van heel haar geslacht. Hier zinkt ze op het aardrijk - Gevoelt zich nog eenmaal, En troetelt het graf - Haar lippen verbleekten, Hare ogen verstijfden, En 't roosje brak af.…

En roept hem weer, als het blaast tot de aanval, Als wij klimmen tot het licht op de bergen, Dan dreunt zijn gebeente van vreugde! En mijn ziel vecht met de voorsten - Maar hij is gestorven!…

Maar koud tot 't verkalkt gebeente Werd hij als hij lag alleen. Toen een jonge prins u minde, Werd als vlieg hij van eens blinde Aangezicht fluks weggevaagd. Uwer borsten rode toppen Werden hard als rozenknoppen Waar geen bloeien meer in daagt.…

Geert Grotius godsgeleerd te Deventer heeft naar het woord van Jeremia eerst onder iedere groene boom en op iedere hoge heuvel gehoereerd Alvorens hij het gebeente opgroef van Miewes de lollard van Gouda op Grote’s aandrang alsnog verbrand teveel messias en lekenpredikant wat in die bange tijd distantie vroeg Gedreven nog door…

~ voor onze nestor, heer Mostertman ~ Gegroet, u trouwe dierbare gemeente Teerbeminde lezers van 't gedicht Woordenluisteraars en beeldenkijkers Ik weeklaag maar zeg niet 'wee uw gebeente' Beminde lezers van het minnedicht Paardenfluisteraars en pottenkijkers Gedichtenzamelaars en 'zelf'verrijkers Van voedsel voor de geest dat ons…

Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen. Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen, en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond. Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.…

“ maar het geschilderde skelet antwoordt niet in de stilte maar in zijn onheilspellende zwijgen ligt de dood, gemaskerd, om de hoek nabij te vroeg ontwaakte bollen om het er koud van te krijgen herkent hij de rillingen tot aan het bot van het verstilde gebeente.…

Gij blijft opnieuw hun kroost ter kalme rustplaats strekken, En ras, ras zal uw loof ook hun gebeente dekken. Oneindige! mijn hart smelt weg in stil geween. 't Verandert al wat is, behalve Gij alleen!…

Maar traag in uw gebeent een angel voelen boren, daar aan 's beds voeteneind het grijnzend doodspook zit, wijl 't vale waslicht blaakt, een doffe stemme horen die, over u, het „De Profundis" bidt...…

Het gebeente, het geknekelte van bomen, reumatisch en geborneerd vadert, de laatste, om die actie. ‘Ik geloof alles wat je zegt.’…

reeds dekt sinds twintig jaar het Haarlems kerkverwulf zijn afgetobd gebeente. O!…

Het gebeente in haar handen was zo stijf geworden dat ze dat niet meer kon. Uiteindelijk wist ze alleen nog maar op bed te liggen. Alleen dan voelde ze God in haar hart. en alleen maar als ze zoetjes aan sliep. Zonder nog een wil te hebben.…

Fluks hoopte Munster* hem t’ ontvangen; Nu delft heel Delft met lijkgezangen Zijn ingeboren* in het graf; Daar d’ Afgunst, endlijk afgeronnen*, Zijn dood gebeente rust moet gonnen*, Die zij de levende nooit gaf. Och, kranke* troost in zulk een jammer!…

Wat zou, met afgeknaagde spieren, Uw levend uitgeput gebeent' Van woede, en pijn, en onmacht tieren, In brullende angsten dorgeweend? Wat zou ge u nog op 't stro beklagen, En jammer roepen over 't licht, Dat foltrend voor uw oog zou dagen, En 't hart terug wees naar de plicht?…

Ik zal op ’t graf, dat uw gebeent’ bevat, Nog menig traan in stille stonden plengen: en; win ik ooit een duurzaam lauwerblad, Die lauwren zelfs aan u ten offer brengen.…

Dan, wee je gebeente! Nu ’k houd dan voor ditmaal mijn preek voor volbracht. A propos, 't is november, — ’k wens jelui een gezegende slacht!…