Alle inzendingen over gehaastheid

De echo raapt gehaast haar stappen op. De stad is stil. Een kat rolt stijf van het kozijn. Het licht is als een blok verplaatst. Geruisloos vallen drie vier bommen op het plein en drie vier huizen hijsen traag hun rode vlag. --------------------------- uit: 'Gedichten' (1951)…

De koelte van het laken is warm op mijn huid verstijfd lig ik naast jou jouw pas verworven bruid Zweterige handen nat warmer beroeren mij intiem gehaast zij verstarren mij in marmer ruw geschonden afgegraasd Verouderde passie ongemeend maken mij broos doch versteend voorbij jeugd in dromen beleven verhuld ingekapseld weggegeven…

Ik rijd mij gehaast van hem weg, hij slaapt al in mijn hoofd. --------------------------------- uit: 'Waar de egel gaat', 1995.…

Een bonte Piet liep door de straat Ietwat verdwaasd, ietwat gehaast In kleuren van de regenboog Met oogverblindend zwart gelaat En prachtgewaad, z'n kraag heel hoog Gesloten om zijn hals en nek Een pauwenveer van amethist Met een azuren ring als oog Dat hij verdween is extra zuur Helaas, ik krijg nu rust nog duur (volgende keer beter…

Hoewel de duivel zijn dagen afsluit, hevig vuur De wind, aangewakkerd, de loef van liefde afsnijdt Boort de machine voort, als verblijd mensen geen gat zien in die muur zonder licht Die oneindige, behalve de spurt van liefde Zeer gehaast, versneld bedreven die glijdende schaal van het apparaat gewoon kinky gezien haar stoer zijn werkelijk…

mijn allereerste baas zei me net iets te gehaast proberen is voor sukkelaars vond ik wel wat te barbaars want, hoe kunnen we ooit leren onze baas te blijven animeren als we nooit fouten mogen maken kunnen we ook nooit slimmer geraken ooit zei een oude wijze man doe je best zoveel je kan in het leven is het toch altijd proberen om van…

Bijna stikkend in de drank Feestend op mijn manier Verlaat ik het oude jaar Als wil ik het gehaast verlaten Vuurwerk daar buiten in straten Getuigt de alom versnelde pas Vanwaar die haast ieder jaar weer De voornemens nieuw ten spijt Ook nu weer het nieuwe beleid Blijkt altijd weer een illusie Van dronken ontnuchterende feiten En het spoedige…

Wanneer je niet gehaast maar vol aandacht naar de luchten kijkt die uit de verte lijken op het blauwe water of de bergen die je ooit zag in Zwitserland of Oostenrijk dan weet je dat dit eindeloze heelal niet eenzaam is maar gekend en bemind; dat de mensen die luisteren naar een symfonie van Beethoven en dit doen met overgave, gelovig kunnen…

weerhouden onverketterd hier te zijn zo waar de waag gesproken had met goddelijk gezag Zo was de dag begonnen toen het volliep op het plein waar niemand nog verbaasd keek toen het vuur de hemel zag Het recht had zich bezonnen met de zoetste klare wijn terwijl een cerubijn gekweld nog maande in beklag Toch brandde ze als hel waarna gehaast…

in met vet blazen met pijpjes stofgoud op mij, bedekken me met jarenlange afgunst Een optocht brengt mij weg naar de troon op het vlot het is een meedogenloos spel Schitterend in het licht van mijn vader, de zon drijf ik over het meer naar loerende ogen aan de overkant die me zouden komen villen als ik me niet zou wassen en gehaast…

Hij slaat de maat met zijn strijkstok oefent de meisjes van zijn zangschool schrijft gehaast een lofzang voor het huis dat staat als hij verdwenen is.…

Ik huil mijn leven lang zonder tranen en zoek een eenzame weg om door dit doolhof te geraken Telkens vind ik een kleine opening en wil ik gehaast de aarde raken De hemel regent dan blije dagen meer dan ik kan verdragen Maar dan verdwijn ik weer in het klaaglijk geluid van de regenzang en word met elke druppel oh zo bang Ik wil rennen door…

wind waait om mijn kop houdt niet op niet over wapperend lover tovert grillige vormen afgetopt door daklijst op natte straat verlepte bladeren treuren gehaaste passanten keuren ze geen blik waardig maat voor onverschilligheid ritmisch bepalen voeten vertrappend het wroeten van de hond die herfsttijd pootverheffend van geur voorziet…

Baasje loopt met hem verbonden, en probeert gehaast te worden, wie hij nooit meer worden zal. Als jongetje nog was. Ik vraag me verlangend af, hoe ik weer reu kan worden, zonder aangebonden vrouwtje. Getrouwd met hondse trouw. Vervuld van hondse liefde, zonder aangelijnd te zijn. Gelukkig, zoals een vrij mens is.…

Een vlekje op het raam Kijkt je aan met verstomde verslagenheid Je hebt 'm gemist Keer op keer heb jij je vergist Bij de cirkelende vegen die te gehaast zouden bewegen Gedoemd om vlekjes als deze te missen Troebelheid gebiedt je om te denken Over vegen, cirkels, transparante ramen Mensen die ooit binnenkwamen En zagen Dat er gemist werd…

Ik streelde haar verlangen Zij suste mijn verdriet Dat is wat er bleef hangen Meer was er domweg niet Niets meer dan was besproken Niets minder dan voorzien Gehaast en afgebroken Meer was er niet te zien We hadden het zo nodig En smachtten naar elkaar Gevoel bleef overbodig Toch scheelde het een haar Of alles was beklonken Het smaakte naar…

op de grond ligt een gedicht een naakte scherf die de wind uit de spiegel van mijn leven nam mijn trouwe stoel houdt me krachtig vast en hoest het stof vanonder mijn onrustige kont vantussen de takken ijlt een lichtstraal door het glas en legt de titel bloot 'volmaakt gelukkig', hij glanst ik trek gehaast aan de pen poog…

Ik hoorde jouw gehaaste stappen op het voetpad keek niet op, werkte gewoon door. Hoe kon ik weten wie jij was? Waarom doolde jij zo laat nog rond? Werd je in het donker ergens opgewacht? Man of vrouw, wie zal het zeggen? Je blijft een raadsel.…

Wat een mens niet ziet in de gehaaste blindheid van elke dag, is het bescheiden leven van dieren en planten. Bescheiden, maar daarom niet minder wreed. Planten gaan nu en dan dood, dieren eten elkaar weleens op. Zoals mensen dat figuurlijk doen. Mensen uit wellust, dieren uit noodzaak.…

Treurige bewogen stad met teleurgestelde vrouwen het leven heeft de kleur van stof vergaan vertrouwen gehaast succes op jonge mensenpad door waanzin overdonderd passeert een anonieme horde als verdoofd vergeten braakliggend terrein in verzekerd welzijn - haar beloning voor de deugd.…

Haar lange blonde haren dansen losjes op haar rug haar pasjes gaan lichtvoetig het pinnen super vlug de ruiten spiegelen ogen gehaast en ongeremd haar handen dragen tassen woeste blikken onbestemd wil zij alleen maar shoppen schouwt elk pand als tent langs etalagepoppen verkleed als vrouw of vent haar leegte draagt steeds zwaarder…

ze glimlachte, hij vergat zijn eigen honger loop maar een eindje om, zei hij tegen zijn dochtertje op het eind van de Elisengarten zijn hand aaide nog even haar donkere haren nietsvermoedend verdween ze verderop in het licht dat met de rijen kasseien speelde het was zijn hand die bedelde net iets over vijf uur mensen, grijs en gehaast…

de tijd is aangebroken van de bosbranden in Zuid-Frankrijk en de gezinsdrama’s in Oostrozebeke pijnpunt in de samenleving familie en anderen, de hele poep trekt gehaast zuidwaarts laten huisdieren achter met wat vlees en een bakje vocht tijd zonder oorlogen zonder vrede en liefdesverdriet zonder bewaard overzicht geen zonen noch minnaars…

Tussen al dat gehaaste volk, wandel ik rustig. Op weg naar een plek in de wereld waar het nog vroeg is.…

klingelt voorbij de voetganger achteruit zet zijn beste vinger voor geïrriteerd om zoveel onbegrip wie is nou weer de zwakste stormt het volgepropt vehikel doorheen het ontwaken van de dag over rotondes naar de eindhalte de mensen onderweg slikkend en brakend vomerende kotsstudenten komt de stad tot leven na een onrustige nacht een gehaaste…

Dit landschap lijst ik in: gras en bloemen een weelderig palet daarbovenuit de jonge struiken en de sombere bomen hoog in de lijst zweeft een wolk het blauw voorbij wees niet gehaast neem nog wat tijd op de rand van bos en wei staat wellicht een ree aandachtig of een vlucht duiven zwenkt de omlijsting binnen verdwijnt naar het…

blindheid op het papier, het wordt me aangepraat misschien, geblinddoekt naar een einde streven naar gelijke strofen en ik de inhoud nog niet zie en me op de private tekst verlaat, het ene dicht de ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie, fluitend riet waar de wind van de me toegemeten tijd in blaast, steeds hoger en altijd gehaast…

jij hebt mij de tijd doen vergeten laten weten wat er echt belangrijk is uren in cijfers zelfs dagen en maanden hangen hun bagage aan wijzers een klok die gaat nooit even stilstaat voor pauze of rust zelfs de kus is gehaast maar jij bent zelf de balans waar alles om draait die glanst van belang zonder verleden de toekomst ongewis…

Bekend staan we om de onszelf verplichte gehaastheid Hoe we daarmee onze medemens geen stukje aarde gunnen Ik, ik, ik Me, myself and I Hoe een clochard zichzelf heeft bevrijd Van de razernij, van de maatschappij Dat jij van hem mag gaan en staan waar jij wil Jij, zij, wij Och, wat zou ik graag een zwerver zijn De tunnel waar ik…

Ik ben vervuld van verwondering over het leven dat zo zacht kan zijn en de moeite waard totdat de verplichtingen en gehaastheid het weer over- nemen, nog vanzelfsprekender, dwingender -…