Alle inzendingen over gehaastheid

Maar oud als ie was en geen haast iets te halen, dacht de man goh wat zullen die jochies van al dat gehaast balen.…

Een kophaas, klaar met het gebolder op de hei Die schrok van schoten, jagers kwamen naderbij Hij hoorde ze van voor en achter en opzij Hij rook de penetrante hazewindengeur en kwam in het geweer, hij voelde de horreur Gehaast riep hij; er komen moordenaars, terreur! Dus haasjes rep je, allemaal het leger in!…

vandaag, 22:15 Op de stationsklok tikken de seconden langzaam weg Treinen rijden af en aan Verscholen snellen passanten gehaast langszij Ruitenwissers schuiven de voorruit schoon, voor even Ik denk aan jou, aan dadelijk Kijk naar de stationsklok, het glas traant Ik wil naar huis…

fragiel als een enkel ijskristalletje kwetsbaar een klaproos in wervelstorm vlucht ik angstig in ronde hoeken steeds op het nippertje weg van gehaaste voeten die alfabetisch lexicografisch bestuurd door een computerziel mijn voelen in punten vertalen waardoor mijn kwetsbaarheid onder de hardheid van hun zolen zo groot wordt dat…

ineens nam ik de pannenkoek en niets of niemand ook stond rustig aan mijn zij ik speelde hem gehaast naar binnen vooruit dan maar en geen getalm van nu af word je mij troost zal je zeker vinden jouw deeltjes komen vrij en klimmen op in rang wie heeft uiteindelijk zo'n keuze ik zweeg omdat ik even bloosde maar ook weer niet te lang…

Zo had het moeten blijven: Jij 28 jaar en gehaast. Ik die je de weg wees naar het station. En dat ik daarna koffie dronk, me afvroeg of je de trein haalde. Jij die geen tijd had om te denken: vriendelijke man. Maar liefde moest zonodig roet in het eten gooien. ------------------------------------ uit: 'Zen uit eigen werk', 2005.…

Allemaal kruizen op een rij, als soldaten in het gelid Allemaal staan ze daar te wachten op ’t eerste zonnelicht Allemaal tot ze een ons wegen of nog minder Kan een poosje duren hoor Ze hebben helemaal geen hinder van de moeilijke metafoor Dat alles gehaast en snel moet gaan Dus zie ik met lede ogen, die kruizen nu al jaren staan.…

Van buiten wat anders van binnen gelijk als wij: opzoek naar vreugde hartelijkheid en medeleven Mijn broer, vrolijk, zachtaardig en nooit gehaast. Een beetje langzaam maar een levende vlam van verwondering in deze wereld. Altijd vriendelijk een broer van iedereen.…

een spin is druk in de weer is niet gehaast ze spint een draad aan leibomen in de herfstige lucht bepareld met dauw ik glimlach van het venster af om wat ze doet met kracht en houd me stil achter het vensterglas bij wat ze doet in stilte van bezit waarop dauwdruppels haar spinrag troon omringen wit op wit…

als je mij op de man af zou vragen wat mij het meest bevreest beken ik zonder dralen de snelheid van het leven de jaren die worden voortgedreven met de speed van de bolide van Max Verstappen de bandenwissel als een onontkoombare pas op de plaats die je eigenlijk wordt verweten zo jaagt tijd van leven je gehaast vooruit naar een finish…

Ik hoor anderen spreken gehaast en ondoordacht mijn hart slaat over gevlucht in een eenzaamheid die ik nu deel met een bloem.…

vlogen op, voor de rietkraag De ene ver voor, de ander gehaast erachteraan Dan samen, blij, leek het Wij op een bankje, aten brood, dronken wat Onverteerd verleden lag stil op de maag De hemel staalblauw weerkaatstend in sloten Mooi hè, zei ik. Ja zei je…

geen verdienste doch tijd van leven zoals men dat nu eenmaal van je verwacht als spoorman echter op de hielen gezeten door de klok wist ik mij gehaast door telkens weer een andere trein zo gingen jaren als stations aan mij voorbij waarbij de vertraagde tijd geen naam mocht hebben...…

zo Zoek ook ik, in deze verdwaasde wereld, voorbij het gehaaste wegvervoer, en de zwartberoete wegen naar die ene, stille plek ontdaan van elk streven waar ik toch kan leven.…

Ongeschonden ligt zij daar door zandkorrels omgeven blaast een zachte wind de nacht dichterbij voetstappen lopen langs ontkennen gehaast de afdruk van haar frêle schoonheid vertrappen het pure minnen een zijden gloed omarmt niet meer jaagt afstand door verspillen langs verbeten zoekende handen verspeelt ook hij het kleine veine…

geen verdienste doch louter tijd van leven zoals men dat nu eenmaal van je verwacht bij 't spoor als spoorman echter op de hielen gezeten door de klok weet ik mij gehaast door telkens weer een andere trein zo gingen de jaren als stations aan mij voorbij waarbij de vertraagde tijd geen naam mocht hebben...…

Ik heb jouw ademhaling en jouw verstilde stemgeluid teruggevonden in jouw gedichten duinrups bij het zilte strand kleine worm in zoet tegenlicht ik vond jouw naam in mijn gedicht ik heb je nooit mogen aanschouwen daarvoor was ik te schuw en te gehaast maar ik weet dat in mijn lucide dromen jij de werkelijkheid naast mijn droom plaatst…

in dit aardse weet je maar nooit wanneer men jou eronder krijgt dus geven wij woorden gehaast zin en hopen intens op verzen met iets van levensvatbaarheid…

Mensen lopen gebukt, als ware het onder een zwaar juk, mensen kijken naar de grond, alsof er geldbedragen liggen, mensen lopen gehaast, alsof de trein van kwart voor drie moet worden gehaald, mensen lopen met een gezicht van ouwe lappen, alsof ze de globe op hun nek hebben hangen, mensen zijn onvriendelijk,…

Een verhuiswagen komt gehaast voorbij. Dekveren in de wind. En ik.…

bliksemschitter duizendkleuring gadgets en ballen one of a kind glitterbetoveren unica en alleman roezemoezend door gehaaste straten grijpstuivers en must-haves voorbijflitsend rubber op het grijze asfalt snelle voetstappen over trottoir-tegels van mensen en dingen die voorbij gaan http://www.youtube.com/watch?…

m'n woonkamerdeur stond open en ik keek zag een muis door de gang lopen keek niet eens m'n ogen reageerden op beweging een wat gehaaste muis niet echt op het gemak doe maar rustig dacht ik en ook of het en mannetje of een vrouwtje zou zijn terwijl opeens de regen tegen het raam kletterde schuilde een muis in mijn huis…

(Geschreven n.a.v. het laatste bezoek van de thuiszorg) Gehaast zag ik ze gaan bij dag en nacht, bevlogen, zelfs bij spiegelgladde wegen. Geen code rood, geen Covid hield hen tegen. Loeidruk want Mark(t)werking is aan de macht. Lang heeft regering thuiszorg uitgekleed, hoog tijd dat zulk beleid wordt omgesmeed –…

Een station in het midden van het land wat sporen links en rechts, een enkel perron gehaaste benen hollen achter de tijd aan en ik, ik wil gewoon even roken.…

De echo raapt gehaast haar stappen op. De stad is stil. Een kat rolt stijf van het kozijn. Het licht is als een blok verplaatst. Geruisloos vallen drie vier bommen op het plein en drie vier huizen hijsen traag hun rode vlag.…

Ze hebben zich gehaast doordrenkt met jouw vluchtige aanwezigheid en onder het plaveisel woeker je voort en betover je nog ongezien de horden die gedachteloos slenteren over onze verborgen extase.…

Moe van alles, van het gehaast. Van het gezeur van anderen,als iets niet goed gaat. Van het zorgen voor, van alles wat gebeurd is. Alles wat ik heb ervaren, is opgeslagen in mijn hoofd. Mijn hoofd is vol. Van het verwerken van tegenslagen. Moe, moe van alles. Even niet meer... Maar toch ben ik gelukkig.…

Vanaf het spoor kan ik zien Hoe mensen afdalen en verdwijnen Hoe ze hun stappen bekijken Als ze de trap afglijden Soms gehaast, treden overslaand Soms rustig pratend, zonder tijd Maar bijna nooit vooruit kijkend De kans op vallen verkleinen Zo circa één keer in de maand Kijkt iemand vooruit, zonder spijt Alsof men wil zijn afwijkend Om…

ondanks die levenslange drang weet je nooit wanneer de man in 't zwart af zal blazen dus geven wij woorden gehaast zin en hopen op verzen met levensvatbaarheid Lejo van Kuijeren…

Drukke winkelstraat, ieder gehaast en verloren, een klein jochie op de stoep, zeepbellen blazend.…