Alle inzendingen over gehaastheid

hij kwam uiteindelijk nog zelden buiten een keer of twee per week: de superette waar hij op niemand - niemand op hem lette hoe vaak heb ik die man te kort gedaan als de gehaaste stappen die ik zette alweer eens op de hindernissen stuitten van zijn recalcitrante oude kuiten ik zag geen kans om met hem mee te gaan zo'n senior, daar…

Één kusje bij jou op links en het volgende op rechts Ik steel ze allemaal slinks ik stal er pas zeven slechts Één kus op je rode wang en de tweede op je mond Zo bied ik jou levenslang smullen van ’t volle pond Één kus op je zachte plek en ‘t tweede er juist naast Vervolgens één in je nek ik verover jou zo gehaast Één kusje op je lipjes…

Me op de private tekst verlaat, het ene dicht de ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie, fluitend riet waar de wind in splinters door de tijden raast, onder de microscoop van een levenslang verdriet, steeds verder en gehaast, vergrootglas van mijn dyslexie die de waarheidszin verplaatst.…

De geur van bloemen wel duizend zo schoon geen mens die ’t ziet ze zijn enorm gehaast lopen de schoonheid der natuur voorbij geen plant of boom kan hen verbinden de schoonheid zien ze niet meer explosies van natuurlijke kleuren geen neus ophalend voor de heerlijke bos geuren druk en een leven van verveling en haast hetgeen mij steeds verbaast…

ik heb mensen zien staan groepen met vage gezichten op tal van perrons waarvan wij nauwelijks het bestaan wisten wij gingen langs namen alles mee in een nog niet ingepakt herinneren door gehaast vertrek van overzee proeven lucht in duizend andere smaken zien huizen en gebouwen die wij thuis niet kunnen maken stoppen op vreemde plaatsen…

Vrede groeit in kleine stapjes, helemaal niet gehaast, maar zoals alle leven vertrouwvol reikend naar een nieuwe dag, een nieuwe morgen. Geborgen.…

tienduizend gehaaste ontbijtjes cadeautjes voor de goede sier een dekentje over de wanhoop te weinig te laat dan, uitgewoed de heuvel af nog één keer dan met losse handen de diepte in…

Volle bladeren spinnen de late zomer tot een aanhoudend ruisen, overvol en al wat verdroogd, zonder gehaaste stappen. Hoorbaar vlinderen kinderstemmen rond het plein. Het besluit tot avond is genomen in dicht geknipte aktetassen, de waaier van feesttenten gaat open.…

in grauwe gezichten zie ik lente oplichten ze lopen minder gebogen hun houding is lichtelijk verbaasd minder gehaast de hakken zacht tikkend ogen fel blikkend en in de lucht een onbestendig gebrom de eerste insecten op het groen en de honing de bekroning van bloemen door het nijvere zoemen alle ramen gaan open mussen benutten…

Wij mensen kennen vreemde begrippen de bekendste daarvan is geheid de tijd we staan erop maar zijn ‘m steeds kwijt jagen hem na om te laten ontglippen Bij afspraken wijst hij op zijn strepen wij draaien verlegen bij vroeg of te laat hij bepaalt onze vrijheden vrij accuraat weet gehaast ons steeds op te zwepen Hij tikt zijn seconde, minuut…

Een eenzame goudvis zwom rondjes in zijn kom Soms koos hij een andere richting maar dit bracht niet veel verlichting Een eenzame goudvis zwom rondjes in zijn kom De man van wie de goudvis was liep dagelijks keurig in de pas Wel enigzins gehaast maar nooit een stap ernaast De man keek `s avonds naar de vis en dacht ik denk dat hij gelukkig…

Daar gaan zij, man na man met doos na doos, een stoel, een badje met een klok erin, gehaast het huis uit en de wagen in. Pas op, dat gaat zo niet, roept iemand boos. In huis zijn alle kamers schaamteloos ontkleed, ontdaan van hun herinnering, een lichte vlek waar eens wat stond of hing. Geluiden klinken hard en grenzeloos.…

Wie uit zijn rol valt, heeft niet veel te eten en ziet de toeschouwers gehaast verdwijnen. O ja, ik ben een steen. Even vergeten. --------------------------------------------- uit: 'Een tuil zeeanemonen', 2000.…

Het was een ongewone dag waar ik een hoedje mij zou schrikken toen ik thuiskwam van de markt na een drukke winkeldag en in de binnenspiegel zag na wat gehaaste ogenblikken hoe door zomerzon gesnoerd een zak met appels lag te stikken hoe een volle zak met appels lag te broeien op die dag en er zo vastgesnoerd en wel zoet in een kinderzitje…

Met gehaaste tred loop je door, net op tijd op 't station, Zie je waar je je in de bouwtekening neer gaat vlijen. Over een maand is de modder kersenlaminaat op het beton; De sleutel van geluk, staat jouw èchte man groenten te snijen.…

Het reddende schip, bij 't ochtendgloren, schept krachtig, gehaast een eeuwig ogenblik: geschiedenis, die ieder blijft bekoren. De Carpathia, vol opluchting en schrik, is een opbeurende taak beschoren: de helden van de vergane Titanic.…

Een ieder is gehaast, heeft eigenlijk geen tijd, jij denkt waar moet dat heen. Soms denk je neem een stapje terug, op de stappen die je neemt. Maar ja het gaat te vlug zodat niemand iets doet, wanneer doe je als mens het eigenlijk wel goed.…

gelukkig was hij niet gehaast en stond de deur niet op een kier eens eraf weer op het gemak knipogend naar meer plezier. rustig deinend rijdt hij verder op zoek naar…… speelse passagiers! Metske,2016…

Kan dankbaarheid nog een schuiloord vinden in ons hart als we te gehaast zijn vanaf de morgen die gloort? Laat stilte maar vloeien tot de hartslag vertraagt en de woorden niet meer te vinden zijn omdat ze elders een poort vonden om binnen te gaan in vrede met de avond.…

Ze konden het binnenland niet aanraken die warme zomerdag, nevelwind in de duinpan zonder schuilhut toen hij naast haar zat in dagdromen uitgeput door een gehaaste eruptie van doorwinterde corrupte emoties een vertrekkende zon voorvoelde regen die hen vergezelde toen ze terugreden op roestige paarden door het bos met overal fluitenkruid…

vanaf tel nú betreed ik mijn woordkennis slechts nog met de taal der liefde, geen schennis aan de deugdelijkheid van de mens bekomt nog aansluiting met de klankkast van mijn humeur het is besloten en beklonken in een sfeer van gehaaste diep gewortelde gedachten om geen haattaal te zaaien in de lege hoofden van hen die ten aller tijde de…

beweging in mijn verlangen struikelen gedachten over wisselend rail zuchtend kreunend door een bochtig deel langs zenuwachtig rinkelende overgangen Tijdenlang doorkruist mijn gevoel oneindigheid ritmisch vibrerend met de afstand van de stalen voor een vertragen twee keer herkenning kraakt De eerste onzekere stap van desoriëntatie verspreidt gehaaste…

Door boze dromen uit mijn bed verdreven Vlucht ik de keuken in en maak gehaast Een beker warme melk gereed, verbaasd Bemerk ik dat mijn hart en handen beven Vergeten beelden kwamen weer tot leven Maar als de oude vrees is uitgeraasd Veeg ik de ramen schoon die licht bewaasd Een prachtig uitzicht op de Linge geven Ik zie een nacht te mooi…

de wereld was niet groter dan het hier toen wij bij avondlicht de kust bezochten en wijzers wezen lang niet elk kwartier hoewel we om een eeuwigheid verzochten we voelden ons als opgejaagde dieren die dorstig smachten naar een heilzaam vocht vol overgave streken we banieren elk middel was geheiligd, alles mocht gehaast persten we druiven…

mijn liefste wandelt graag langs rosse herfst en ritselende voetstappen hij wiegt zo graag op wind die door de bomen vliegt en buitelt uit een tij dat langzaam sterft hij ziet hoe zoete zomer snel bederft een laatste liedje door de luchten driegt alvorens hij gehaast weer verdertiegt en herfst zijn klauwen in de aarde kerft mijn liefste…

Doffe dreunen in de nacht Getuigen van verre kanonnen Die vuurspuwend hun braaksel afleveren Op de eindeloze kust Schreeuwende mannen Gehaast door het zand Ontwijkend de fluitende kogels Uit een rode vuurmond In de bunkers rijst het stof Het zicht onttrekkend En klinken schoenen door het duister Op weg naar de dood Dorpen vieren…

Al eerder voelde ik je gaan, je gehaastheid, geen tijd meer te vertoeven, 'k zag plots een patroon in je houding, in groeven. Maar geen spijt, want al wat we gaven en kregen ruim naar behoeven.…

bewegingsloos als lijk ligt te schitteren van afwezigheid er is niets, geen nacht geen dag, geen samen slechts wat brood dat korstig na schimmelt op het vergeten bord, stemmen zijn doof woorden zijn blind alle geloftes vergelen als pentekeningen vol van erotiek worden vermeden wanneer de voegen tussen de hard gebakken stenen zich vullen met gehaaste…

Men roept gehaast, snelt langs elkaar en wuift. Druk zoekende ogen en jachtig gevoel zijn in de spijszaal plots aangenaam koel, waar de blije drinker ogenschijnlijk fuift. Bedaagd marmer prijkt zacht glanzend, verspreid, schouwt door heel het gebouw, knipoogt minzaam naar winkel en kantoor van de nieuwe tijd.…

Ik proef, bloed van innig leven, een gehaaste dans. Ze verandert van richting, zweeft in zijden glans, draait zachte kussen op mijn rug met haar sierlijke hand zo nu en dan traag, dan weer vlug. Vanaf nu is deze liefde dan, haar macht tot dood vrij gevangen, het onbeminde land.…