Alle inzendingen over gelatenheid

handen die naar een rivier zoeken waar ogen langs oevers dwalen romantische overwegingen in dit leefgebied vol tranen overstromingen, mensen in nood terwijl jouw hart roept om vreugde liefhebben tot diep in het nachtboek tot aan natte ochtenddauw in tederheid omdat zilte tranen aan jouw ziel kleven naast het silhouet van mijn eenzame gelaat…

Heel wat kaarsje heb 'k gebrand, het mocht niet baten heel wat gebedjes opgezegd, ' k voel me in de steek gelaten. Hopend op een goed bericht, duimen draaiend tot en met rekenend op m'n eigen inzicht, zei de arts; borst moet afgezet.…

ik maar er is niemand om lief te hebben zelfs mijn teddybeer wordt bleek rond de neus, door de gedachte aan mij ik ben mijlenver verwijderd van de waarheid nog even en ik geloof werkelijk dat ik een dichter ben zoals een dichter hoort te zijn maar er nadert geen liefde, er klinkt een echo van een eenvoudige ziel in wording woorden die gelaten…

En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar lamp- en zonnelicht getemperd zijn voor de ogen en waar de soobre lijn van een gelaat en waar de vrede van een vriendschap staat lijk schaduw van een boom over mijn hoofd gebogen.…

Wie kon weten dat de tijd zou komen met handen vol zwarte bloemen en verscholen in zijn mantel het noodlot dat zijn ijskoude adem zou leggen over het gelaat van unieke schepselen maar onaangeroerd bleven de herinneringen standvastig in hun soliditeit als een erfenis van waardevolle schatten op het witte doek van gedachten soms, als in een…

Finale aan de muur speelt Frans blauw tegen een warm rood, op gelaat en schouders neem ik de kreeft mee.…

we wisten je verlaten alleen gezicht heb je gelaten op het linnenwit bergden calvarié donkerden de wolken je riep drie keer de vader aan toen was het goed een lans vergoot het water en wat bloed vrouwen legden af wat jij gegeven hebt rolden zware stenen voor het graf waar uit jij weer bent opgestaan op paasmorgen kerken mensen…

mannen in een witte pij maar zag mijn hoofd er niet meer bij wel het blinken van de zwaarden zwarte maskers en de baarden op het geschuurde hout het bloed van mij bloot op het schavot wilde graag de guillotine in het vallen van de bijl voelde ik me vrij maar zij hakten onbehouwen gunden mij niet eens de strop heb mijn lichaam daar gelaten…

Als mijn vrouwelijkheid kon praten na een nacht niet met rust gelaten dan zei ze, wat is het toch druk geweest heb je veel binnengelaten, vroeg ze, hoe mat je de maten, heb je me uitprobeerd en gefeest, als ze kon zingen, zong ze een schitterend lied over een heerlijk gebied, er zacht binnendringen, meedingen, omringen, als ze zou dromen…

teruggebracht tot een kaal schema ben jij op z'n grootst: kwetsbaar en sterk tegelijk de rechte hoeken van je gelaat worden almaar zachter als het gezicht van het kind dat je was verstopt tussen de woorden en het zwijgen ligt het afscheid in jouw ogen lees ik alles je beweegt je armen zachtjes zijwaarts ze gaan heel beheerst…

Hoe toch uw strak gelaat me rillen doet... …’k Voel me zo vreemd, – zo vreemd bevángen zijn… Uw stille stemme fleemt als zoete wijn.…

De zon trekt zich terug, de avondwind wakkert aan, gele en paarse krokussen worden met rust gelaten, het wel of niet aanwezig zijn van hommels en bijen hebben zij voor mijn gevoel nog niet in de gaten. Ik geniet na, mijmer over het gloren en het carillon. Ik mijmer hoe de dag zo heel vredig begon.…

Zolang je ‘t gelaat naar haar op kunt heffen haar warmte voelt laat ‘t je beseffen: Het komt goed!…

Zoveel levens heb ik geleefd verwoven met wat ik deed en zei tegen de mensen die ik aan kon raken Ik heb mannen gekust zonder hen te kussen ik ben in de steek gelaten verraden en geslagen alsof het echt was en in mijn fantasie sliep ik met vrienden die ik af en toe even omarmde Mijn leven is meer ik ben meer inleving dan bloed en…

alter eega, die 'k te weinig zie 't Is een geheim, bewaar haar in mijn hoofd En hart - dat spreekt voor zich - maar laat niets blijken Ad dies vitae, geen van ons zal wijken Zij is mijn alter ego als beloofd Repostum alta mente, in de ziel Bewaren, dat vereist ook diepe stilte En is zij bij mij, voel ik nimmer kilte En kus het lief gelaat…

Wind heeft langzaam de rug toegekeerd Regen blijft voor de natuur een zegen Druppels die zich aan takken regen Stilte uit het bos in gedachten geconfisqueerd Het spel van gelatenheid Door de natuur voorbereid Gezonde geuren door naaldbomen gegeven Gemoedelijk beleven Rust is gewild Inzichten door sferen gegeven Het bos laat je anders beleven…

Na de geboorte kun je er niet over praten, je hebt het paradijs achter je gelaten.…

Schoon ik u dan, mijn God, noch zien noch voelen mag, Zo houdt nochtans uw oog op mij de ganse dag; Houd mij verborgen vast, dat ik u niet ontvluchte, Maar in gelatenheid, met tranen en met zuchten Mijn schuld bewene, en vast vertrouwe, dat uw dood En dierbaar bloed mijn ziel zal lossen uit haar nood. ------------------------------------…

Haar huid glanst duister als de nacht ogen fonkelen geslepen granaten en sluiten zich brandend verlegen lippen welven in perfecte pracht als een bloedrode stempel gelaten vochtig als de prille ochtendregen Het lichaam wervelt in slangentaal trekt onweerstaanbaar blikken staar brengt harten acuut in levensgevaar en bindt de zwakken aan…

Hij stond te schreeuwen op de straat en jij werd bang van hem, bang voor zijn vurige ogen in zijn gelaat... En van zijn bulderende stem... Hij was helemaal losgeslagen Vloekend en tierend en "val maar dood" En jij, wat was je aangeslagen, hij trapte je helemaal in de goot...…

Alsof het een boek is of muziek waar jij van niets weet… Met de regen valt klank en kleur op mijn gelaat, herfsttekens, maar ik kijk ze stil aan. Herinneren is een pijnlijke daad – Ik wil het niet, heb er genoeg van. Waarom zie ik me steeds weer gaan langs de dezelfde natte straten?…

Waar heb ik die jás geláten.... Foutjes door de vingers zien... m'n hand ligt er haast áf... Van verwaandheid náást je schoenen lopen... Ik ga voortaan blootsvoets.... Spreken is zilver, zwijgen goud... Ja, maar ik ben al zólang stil.... Stóppen wil ik nu, met van m'n hart een moordkuil maken...…

Zie hier mijn nieuw gewaad: Dansend in de nacht Omlijnde ogen, wit gelaat Een kille koude kracht Je ligt hier stil, je ogen dicht In dromen diep verzonken Ik red je uit het felle licht Mijn liefde jou geschonken Ik proef de hartslag in jouw bloed Zo warm en puur volmaakt Mijn liefste, dit moment voelt goed Je bent onsterfelijk…

rustig draaiden dromen je ogen naar binnen ontspanden spieren in je gelaat tot een vredig resultaat nog krampte er onrust waar de balans zich nog niet goed heeft gezet naar het feest in je geest in later praten vertelde je waar jij was geweest de deur van hiernaast stond uitnodigend open jij bent naar binnen gegaan in het toch…

En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar lamp- en zonnelicht getemperd zijn voor de ogen en waar de soobre lijn van een gelaat en waar de vrede van een vriendschap staat lijk schaduw van een boom over mijn hoofd gebogen.…

zondagmiddag zag ik jou je handen in je haren wachtend in de kou verkild waren je ogen versteend was je gelaat de witte wereld om je heen leek je te gedogen er was geen mens op straat behalve ik die je daar zag zoals je stond, gebogen sprak ik je aan en zag de treurnis in je ogen maar toen ik je omarmde in een wanhopig streven je met mijn…

zonder bewoning verwordt elk huis tot nutteloos krot lucht opgeslagen tussen hout en steen met blinde ogen die vol schaamte bijdragen aan het hol geraamte van dode kamers die zich gelaten schikken in het niet te keren lot het huis valt ten prooi aan de schimmel en rot; spinnen en zelfs kakkerlakken moeten bij gebrek aan voedsel wel…

Heb mijn jeugd achter me gelaten. Onbezorgdheid de rug toegekeerd en kan alleen nog maar haten.…

gestrekt bloedig rood Ik gelauwerd en vereeuwigd Verdoemd verankerd in de dood Gekwelde dromen bittere nacht Verschijnen doden die ik bracht Wee mij veldheer in grote slagen Geen roem doch leed is mij te dragen Verlost mijn zege van de vloek Golvend over velden bloed Gedreven waanzin van haat Ontzielt liet ik hen gelaat…

meer En ik krab wat aan mijn arm Ergens gaat het nog wel Ik maakt wat vooruitgang Maar ik kan niet meer En ik laat mijn armen hangen Ergens hoop ik nog wel Ruimte lag er voor me Alleen bergen zag ik En mijn hand wees naar de top Ergens denk ik nog wel Dat maakt dat dingen kloppen Maar mijn hart valt stil En met armen opgeheven en gelaten…