Alle inzendingen over gelatenheid

gestrekt bloedig rood Ik gelauwerd en vereeuwigd Verdoemd verankerd in de dood Gekwelde dromen bittere nacht Verschijnen doden die ik bracht Wee mij veldheer in grote slagen Geen roem doch leed is mij te dragen Verlost mijn zege van de vloek Golvend over velden bloed Gedreven waanzin van haat Ontzielt liet ik hen gelaat…

'k Zag ook de plek met oorlogsgraven van vele onbekende soldaten ook zij rusten hier in vrede, zij die voor ons hun leven hebben gelaten. Een kerkhof straalt toch altijd rust hoe somber het vaak ook lijkt en menig graf wordt opgesierd waar hier en daar een bloemstuk prijkt.…

Geen traan gelaten toen hij haar begroef maar later liep je langs het hok, begon in neus en keel toch iets te gloeien, als na zeven pepermunten tegelijk. Dat lege hok, zo vol verleden, vol loodzwaar wachten op niets. ---------------------------------- uit: 'Een pijl door je maag', 1997.…

hij is lang van stuk deze man voortstappend in een doortastende pas gedragen door zijn zwarte jas waaronder, onzichtbaar, zijn schraal postuur; een lopend skelet alras zijn bleek gelaat met ingevallen wangen en uitstekende botten lijken de ogen achter tralies te hebben gevangen en de geest te verrotten zijn vilten hoed ruim…

het lijkt het beste in dit land voor inwoners en ook de vreemden een jas rond de schouders te hebben wat zware stof tegen wind te veel bespoten met andere stof of nevel om de regen van het lijf te weren en met knoopjes of iets anders teneinde zichzelf te onttrekken aan te nieuwsgierig geblik laat dan enkel het gelaat met het rood van schaamte…

daarbij hoort, lacht om de onwetendheid van zovelen die geeneens de letter volgen van hun eigen geloof te klein om stuk te slaan vliegen op een dikke koeienvacht er heerst anarchie in hun hart erkenning van God noch Gebod maar het applaus is er niet minder om als zij hun plaats weer innemen in de rij met een trotse lach op het ijdel gelaat…

Maar nee, dat is het niet, 't is zijn nobele gelaat. ----------------------------------------- uit: 'Reis naar Vallentgod', 2000.…

laagste niveau Verminkt achterlatend verboden zones Maar dan gleed ik uit door de herkenning Struikelend smakte ik op het granieten geheel Mijn gezicht haakte de richel van fatsoen Scheurde mijn schranderheid en liet los Om meegevoerd door de frisse wind In het duistere ravijn af te dwarrelen Naar daar waar men niets meer vindt Mijn gelaat…

Uw blij gelaat, noch uw lach is mij tot last, noch uw vermogen tot dank aan uw god, maar uw regels staan daarin zo vast dat ik moet vrezen voor mijn eigen lot. De koetsier spoort de paarden aan onder de dreiging van een hagelstorm; de geesten verschijnen bij volle maan en stellen vermetel hun boek als norm.…

Nu rusten mijn schouders gelaten. Wat kan ik nog doen? Wat wil ik vandaag? Die éne dag, dat is mijn vraag.…

Uitgemergeld schonkig vee vindt slechts gebarsten aarde waar zich de bron bevond Donkere dorstende ogen zien de geblakerde leegte op de plek waar zij zich laafden Gelaten door stofnevels omgeven treuren ze bij elkaar Het zwakste dier zakt door zijn hoeven zijgt snuivend neer Gekrijs vult de stilte in de dorre lucht Gieren…

Kalm en diep als de oceaan lacht zij in de golven, waar schoonheid geboren wordt in de ruisende klanken van haar gelaat. O vrouw van mijn dromen, zo wondermooi gemarmerd Geef me de zachte huid van je vingers, de dans van je magische leden. Zwerf eeuwig met mij door droefheidsloze landen onder een gulden zon…

wij speelden heel spontaan in kleine vrije kring een vriendelijk gevaarlijk spel van vrolijkheid met lege glazen en kusjes op de mond maar later hebben jij en ik de kring de kring gelaten ieder ander speels gemeen buiten ons samenspel gezet speelden wij alleen zachtjes stelend van elkaar in lachend glasbezit…

Zoveel mensen en vrienden om me heen Maar ik weet niet waar ik moet beginnen Voel me verraden en genept En ben eenzaam diep van binnen Zoveel mooie, lieve woorden Ik kreeg ze iedere dag Je had me op een voetstuk geplaatst Zo hoog dat je me niet meer zag Had me maar daar gelaten Had me maar niet verleid Ik heb teveel van mijzelf aan je…

ik heb het bos achter me gelaten nog groenen drogende bomen of ik terug wil komen leg net de laatste hand aan de bosrand in zijn overgang naar hei met herten spiedend op een rij oplichtend wit met paarse streken geven lucht zijn horizon in weidsheid en vrij perspectief ik zoek het zand de kaalheid van de droogte waar de scheve…

Waar land langzaam loopt Ten eind’ en ergens Ver vooruit haar vorm verlaat Daar waadt in’t wilde water Een gestalte Met grijs en grauw gelaat Die eeuwenoude eenling Die kromme reuzenrug Hij gebaart de golven Vlug te keren terug Waar land langzaam loopt Ten eind’ en ergens Ver vooruit haar vorm verlaat Daar waadt in’t wilde water…

wat zijn dat toch voor vreemde ronde gaten als holle ogen in een bleek gelaat gevuld met zand, maar leeg en desolaat welk wezen zou die sporen achterlaten ze intrigeren mij in hoge mate zijn het de stempels van een duivels kwaad het werk van een ontsnapte psychopaat die iets begroef in maanverlichte straten de gaten wachten, vullen tijd…

Eindelijk moest ook die storm overstag, ze ging kennelijk alleen ten gronde aan haar eigen onbetamelijk wangedrag, de wind nam af, de zon scheen flauw, het mozaïek werd blad na blad verslonden en ik, ik nam alles gelaten in ogenschouw.…

jij hebt bloemen bestoven hun zaden geraapt in het oogsten van zomers nog herfst zon door aangeslagen ramen jij vouwt rustig de handen in warme stilte samen terwijl stofjes dansen in schuine banen licht overpeins jij de kansen waarvoor je bent gezwicht soms wat gelaten over zaken die jij niet hebt kunnen maken strevend naar evenwicht…

Melk en goudgeel gerstenat, door engelen geroerd, gestoomd, gelaten. Zij praten, rijmen, zingen zacht. De veerman telt zijn munten na. Alweer klaar om te vertrekken.…

Ik drijf waarheen geen hand mij gadeslaat zal wederkeren naar de stille stee angstvallig mijden een te groot entree of u en iets dat anderszins mij schaadt van water heb ik mij een baar gemaakt geslapen in een uitgebeende zee het land gelaten dat in laatste wee tot kaken in het eigen bloeden staat waar woeste hoogten tot mijn navel reiken…

ogen zag Ik vond hem bij de liefde en de rust die ik gevonden had Ik voel nog de kracht die hij me gaf en het gelukkige gevoel dat ik bezat Wat ik toen had gevonden ben ik allang weer kwijt Ik heb een harde les geleerd maar weet nu dat alles slijt Ik heb de rust weer gevonden eindelijk gelukt, na zoveel jaar Ik heb alles achter me gelaten…

Mijn verwaaid gelaat, voelt frisheid, duizelingwekkend. De jonge strakke wind op vollere nadenkende rode lippen, de verse sappige kersensmaak in de herkenningslijn terug, als perfecte kunstzinnige liefde.... blootgelegd op zachter bloter witte huid, spuugde neoromantiek in mijn gezicht, grote compleet vernieuwde liefdes..…

afscheid doet zo,n zeer Je hebt m genezen van de liefde mijn hart is compleet kapot Vlinders zijn massaal gestorven voel me iedere dag in en in rot Je hebt me genezen van de liefde het is gedaan met mijn vertrouwen Tranen stromen als een waterval mijn verdriet niet tegen te houden Je hebt me genezen van de liefde Zomaar opeens in de steek gelaten…

ik zag hoe de wolken elkaar kusten de lucht was blauw; de zon verstreek langs witte hoogtes beneden op de grond stond de tijd alleen gelaten door mijn hart verloren tussen bomen liepen slechts mijn dromen over hoe het was geweest- ik mis je zo ik mis de glans van wie je was, van wie je bent van wie je steeds zult zijn het blijft- en…

het bezorgt jouw karakter een verfijning een lieve blootlegging van sensibiliteit Ik wil jouw twijfels voor altijd ontvoeren zeker wanneer het om mijn vriendschap gaat laat mijn woorden jouw prachtige hartje beroeren en weet dat het mijne voor jou openstaat Jij bent een puur diamantje in mijn leven en ik heb jou heel geleidelijk binnen gelaten…

Met jouw robuuste markante gelaat kan mij immers niets gebeuren. En als mijn zekerheid mij verlaat, ben jij op z'n tijd m'n lieve trouwe kameraad. Met 't gooien van de ballen komen plooien in je wangen. Mijn lieve reusachtige rottweiler beest, onze liefde voor elkaar treft mij het meest.…

In de nacht, dan sluit ik mijn ogen, laat me meenemen door vele dromen en voel opnieuw hoe wij samen bewogen Wanneer de zon dan weer aan de hemel staat met zijn stralen op mij gericht, voel ik, nog heel even, je handen als afscheid op mijn gelaat.…

Zelf de zee zijn, een donker bed waarin de pijn zich keer op keer verheft als een golf en ingebed het zand bedekt met rimpels rimpels die vraagtekens trekken achter vragen van hoe het gaat op een gelaat waar je jaren leest een levensboek zonder woorden zeldzame woorden strompelend uit dromen van de nacht, als vuursteen je gebeente splijten…

vanuit mijn irissen tasten de meest bekende spinnen met lange poten die zich in observatie verschansen, millimeter voor millimeter over jouw gelaat voelsprieten en willen weten wat en hoe jij over mij denkt maar ik begeef mij over de rode planeet mars waar ik nooit zal belanden omdat die afstand te groot is en toch voel ik dat jij van mij…