Alle inzendingen over gesloten toekomst

Inwendig was Ik leeg - Mijn toekomst Gesloten Vastgeketend aan Mijn verleden - Met een gebrek Aan weemoed En de moed Der wanhoop Streed ik zo Hard ik kon Voor het laatste Restje leven, Voor die nieuwe horizon Die 'k in me had En Goddank bereiken kon Gebrek aan weemoed en een gesloten toekomst zijn de twee belangrijkste…

in het papier is er een muur het houdt de letters op afstand woorden die niet geschreven kunnen worden, woorden die nog nooit bij elkaar hoorden zoals - ik mis je - ik streep ze door mijn liefste verdriet is een gesloten toekomst wellicht wordt dit alleen in poëzie begrepen zoals een treurwilg die met zijn trieste vlagen te…

toekomst die ik nog niet ken.…

Leeg was ik Inwendig - Mijn toekomst Voorgoed gesloten Vastgeketend aan Mijn verleden Met een fataal Gebrek aan weemoed En de moed der wanhoop Streed ik zo hard ik kon Voor het laatste Restje leven Voor die nieuwe horizon Die 'k in me had En Goddank bereiken kon Met oprechte dank aan: alle behandelaars Universitair…

De toekomst van het verleden, is het verleden van de toekomst. Het zijn gedachten die nu ontstaan. Illusies die u in toevernu droomt. Onze toekomst en ons verleden, zijn vervormde herinneringen. Meer niet. Nooit minder. Ons verleden en onze toekomst, zijn gastvrije open deuren, die gesloten blijven.…

Die weg is voor mij onbereikbaar dan maar een andere weg nemen want welke weg je ook afloopt het is altijd richting toekomst. Blijf niet staan voor een gesloten weg want er is altijd een alternatief.…

Af en toe daal ik neer verrukt, verblijd! in verleidelijke bloementuinen voel ik me thuis maar het is altijd weer te vroeg sluitingstijd... Is het misschien mijn fladderige aard het pronken met mijn vleugels die de bloemen doet schrikken nog voor de avond valt? Of is dat uitgesloten?…

De zuivere gedachte, puur en klaar, is zelf een wereld van genot. Maar schandelijke overdaad is vaststelling van het vastgestelde: alleen een gek hecht boven op de paal een briefje: einde van de paal. En zondigt daarmee tegen de esthetica, tegen de schoonheid van de gedachte, tegen het wonder van de verrichting dat je vanuit materie…

De stilte stijgt naar het hoofd Het einde niet in zicht Van elke vorm van vrijheid beroofd Achter gesloten deuren komt geen bericht De ogen gesloten, niet langer verlicht Het waakvlammetje langzaam gedoofd Geen actie die nog looft Geen uitgang waarvoor je zwicht Gevangen in vergetelheid Van je eigen schaduw het spiegelbeeld Niet langer…

aan mijn zijde loop jij mee de afstand is groot naar jouw gevoel zo diep en ogenschijnlijk ongenaakbaar schraal in uitdrukking zelfs koel een breekijzer zou ik willen hanteren jouw verstild hart bevrijden och, wie ben ik om jou te bezeren…

Kind van de toekomst, gefascineerd en bijzonder, levendig in beeld en succsesvol geplaatst. Kind op eigen benen, met persoonlijke toekomstplanning je denken eenvoudig, zonder aansprakelijkheid. Kind geconfronteerd, hanteert een universele taal, zeer persoonlijke interpretatie.. een herkenningsmelodie met gesloten ogen.…

waar in gesloten handen het gelaat zich verbergt hoort men de stilte van het eenzaam zijn tranen de dagen haar bitterheid weg spreekt het verdriet fluisterend zacht raakt de toekomst haar verleden aan dezelfde dromen die steeds vergaan…

Voorzichtig navigerend in donker gevaar loert om de hoek zonder lamp licht dooft in levenloze ogen blikken werpen op hopeloze toekomst beelden vervagen van vroegere levens ervaring was toen alles uit broodnood zakelijk wordt de lijkzak gesloten.…

het bestoven raam op de toekomst op een kier voor wie bang zijn voeten niet te snel beweegt het kan gesloten worden met een simpele zucht voor de onstuitbare zoeker naar goud in dit leven wenkt enkel het grote gat waar gordijnen hangen waaien op de ademtochten van passanten te vlug dus onderweg nooit herkend dit steedse raam hier is…

haar vinger maant voor de gesloten mond op de achtergrond haar opgemaakt gezicht met ogen dicht hoor toch hoe haar stem weerklinkt van alle dierbaren in hemel, hel, op aarde in het niets waaruit de toekomst geboren wordt als kraaiend kind haar ogen openen licht…

onuitgesproken gedachten aan een toekomst samen als de zon die landschap maakt tot schilderij beantwoord door verzwegen waarheid van een lang vervlogen liefde als gesloten ogen van de ziel bedrogen in hun zoektocht naar geluk de perfecte utopie verworden tot een eenzaam samenzijn…

zijn maar ga hem aan de toekomst jouw toekomst maak er wat van elke dag opnieuw en begin vandaag van harte…

nooit zal dit wennen zeggen doktersogen achter het bureau het beeldscherm toont wat de muis niet wissen kan op de gang trekt een stoet cliniclowns de stijf gesloten deur voorbij de kalender aan de muur die een toekomst op papier plaveit buiten roept een kind buut vrij…

de toekomst gesloten van dit oude uur waarin de avond zich niet hoeden laat ik faal opnieuw, twee of driemaal rond mijn ogen, trek een kring van mist rond een lege stoel en leg mijn oor te luisteren op mezelf in dit tijdelijk, papieren huis; de blik gedwongen, zo dichtbij…

Hakblok, de warmte gesloten in de aderen van een bedrieglijke zon. Brokstukken van tijd, bottende knoppen, zaaigoed van ademende sterren. Weerschijn van toekomst, streling van bekentenissen bekleed met woorden. Tijd vergelijkt zich in versgeaarde wegen, er is niets dan tijd.…

Mensen ontzeggen elkaar toekomst. Dat doet pijn. Het houdt mensen klein. Maar in U mag ik mezelf gelukkig prijzen. Want onder het dak van sterren, heeft U grote dromen met mij. Vreugde vult mijn hart. Dat ik in uw Naam mensen toekomst geven mag.…

grauwe einder zeker wel weer een toekomst worden geërfd…

Heb zee van mijn hart in gedachten gesloten in woorden van branding als tijden van eb en vloed over vlakte de kim begroet deinend in regelmatig ritme weer en wind brengen beide roep naar de toekomst aan als slanke witte vogels die zweven over de golven nader komen om te rusten daarna ook weer verder gaan.…

dichter van zwarte gaten leemtes in hiaten vulling van speeksel en cement metselaar van torenhoge muren om zich heen vormt een burcht voor het leven omgeven door oceanen van bloed nimmer gevloeid zweet dat nooit uitbreekt tranen niet gelaten dichter laat de spelonken van de ziel ongemoeid wanneer het voegsel van het…

Het kostte moeite Door te leven Het kostte kracht Opnieuw te geven Na iedere breuk Dacht ik: Nooit weer! Om na een tijd Weer te herstellen Een ander vinden Open te stellen Haar liefde schenken Kwetsbaar te zijn Vertrouwen hebben Geen angst voor pijn Het wordt steeds zwaarder Spontaan te zijn Te durven vallen Wennen aan pijn Na iedere…

Met de zekerheid, dat je het niet hoort, praat ik door, onverstoord. In de greep, van je verdriet, nauwelijks iets, wat je nog ziet. Ik begrijp je pijn, onmacht en verdriet, zonder pap...onmogelijk, dat lukt ook bijna niet. Machteloos zie ik toe, hoe jij in al je verdriet, de deur op slot doet, en niks of niemand ziet...…

alles heeft een einde, Hier verwelkte onze bloem… Ons boek werd toen voorgoed gesloten, Een pijnlijk einde, zoals ik het noem… Als er een manier zou zijn, Om dit nog om te keren… Zou ik die weg in slaan, Om ons niet nog meer te bezeren… Maar alles heeft een einde, Dus er bestaat geen weg terug… Hier is ons boek gesloten, Mijn hart verpletterd…

ze zat daar maar wat stil te wezen telkens ze iets zeggen wou brak er een stukje van haar mond dus zweeg ze en slikte…

ln Alkmaar, in Almere, Amersfoort gaan alle operatiekamers dicht de laatste specialist dooft er het licht er wordt niet meer gesneden of geboord en steeds weer een directie die verzucht; "Bij ons is er geen vuiltje aan de lucht"…

bevroren leek mijn hart verklonken aan een koude grond alsof er nooit zoiets bestond als innerlijke warmte mijn woorden leken als verstopt mijzelf kon ik niet spreken zelfs jij, die niet meer komen zou en o zo ver bent, jou kon ik niet meer bewegen de sleutel tot mijn warmte af te geven…