Alle inzendingen over grassen

Omdat ze gauw gevuld is - het dons van een kwartel is genoeg, een herfstblad in de lente, een blauwe knikker in de palm - sprong plots iets donkerroods hem in de ogen, een vingertop, een snee van niets, een net te snel langs grote grassen strijken en wat zich opent is zijn ogenblik.…

Regen deed vogels zwaarder vliegen, grassen en mossen sneller groeien, mijn huis een vreemde schuilplaats zijn. De kamer onherkenbaar, kromp; geruisloos vielen deuren dicht, de tafel, waar de kat op sliep, verschoof - heel langzaam - maar verschoof.…

niet meer nu van grassen er wordt gesproken van een composiet die mij gister hevig tranen liet komt tot in oktober binnen waaien het stuifmeel van alsem ambrosia groeide eerst alleen bij de indianen nog voor het grote verkassen toen zij nog op hun eigen waren Columbus nog niet uitgevaren over de rand van oceanen zomers fris met plassen…

Oevergenesteld met voeten die spitterspatter het wateroppervlak uiteen laten springen in flonkerende druppels een boerenzwaluw scheert voorbij de rode roos klapt voor het koor der blauwe bloemen madeliefjes lachen in de wind omarmd door grassen en bloemen botergeel zwartpootsoldaatjes bevrijen elkaar en het koninginnekruid…

gezaaide grassen kleuren de zwarte aarde als een groene sprei in takkenbossen rust het jonge vogeltje vleugelstrekkend vrij een aardhommel zoemt verstopt zich in een bloemkelk zuigt de godendrank het hemellicht reikt zich vredig in stralen uit door een wolkenbank windzuchtjes waaien rijpe zaaddoosbolletjes over de akker vlierbloemen…

bladen heen, Zijn zweet: de dauw Geilt op de nacht En blad na blad Valt sensueel En ritsel ritsel Vlijtig neer De aarde schokt In zijn genot Zo spettert spastisch Slijk elastisch En door’t splijten van de aardkost Hier Schaamteloos en gutsend neer ZO OOK Het naakte tafereel Van de bruingezonde notelaar Naakte struiken Kale grassen…

anderszins mij schaadt van water heb ik mij een baar gemaakt geslapen in een uitgebeende zee het land gelaten dat in laatste wee tot kaken in het eigen bloeden staat waar woeste hoogten tot mijn navel reiken ontwaken woorden uit een winterslaap ik zal van wat ik dichten wil niet wijken ofschoon er wolven zijn een enkel schaap de groene grassen…

Waar de bosbodem is ondermijnd Gewroet werd er als een bulldozer Door hen wordt de bodem brozer Je bent een graag geziene Op wroetplekken mag nieuw bos ontkiemen Grassen zijn een lekkernij Voor beukennootjes kwijl jij Jouw streepjes in pyamapak Lekker wroetend op het gemak Deksels slim in het verstoppen Menig jager weet jij te foppen…

Wat er niet leeft in ’t water, kruid en grassen (ik sta er elke dag weer van versteld) en ook in alle andere gewassen, ik raak er haast niet over uit verteld. De muggen die hun rondendansje maken, de hommels met hun bassende gebrom, de egeltjes die ‘s avonds pas ontwaken, een bont gekleurde vlinder op een blom.…

Een zacht ruisen van varens en grassen begeleidt je stappen. Vogelzang weerklinkt vanuit de struiken. Plots geritsel en dan stilte. In het blarentapijt zie je het leger van een ree. Rimpeling en spiegeling is het water van de beek. Wandel met al je zintuigen ten einde toe en zeg tegen Tatanga Mani, de wijze: ”Ik heb geluisterd.…

Je hoort het scheuren van de taaie grassen en als ze verder lopen beeft de grond. De stieren zijn het mooist, met saterkop en blauwe tong, waarmee ze bronstig kwijlen terwijl ze ruiken aan een bizonmeid.…

Geen goeiig loeien, maar een dreigend bassen hoor je; het scheuren van de taaie grassen en als ze verder lopen, beeft de grond. De stieren zijn het mooist, met saterkop en blauwe tong, waarmee ze bronstig kwijlen terwijl ze ruiken aan een bizonmeid.…

Wolkje aait zachtjes ‘t ideële levens sprookje een thuisloos dromen bestaan wanneer jij afstand in stilte kan overbruggen is jouw zwijgen tijdloos hoogtij van zomer tooit zich nu mens hoge varens onder bomen schaduw omgevallen stammen, takken mos, bosgrond en grassen strijden tegen droogte in luwte wandelaars slenteren over ’t…

Deuren openen naar witte nevel omgeven door helder blauw zachte tinten pastel onder verkwikkend groen en dauw doordrenkte grassen weldadig masserend verschroeide huid terwijl ogen voeden aan zacht omfloerst licht armen strekken in zachte koele bries.…

Wat daar niet leeft in ’t water, kruid en grassen. Toch voel je dat de boel is aangelegd, ondanks de reiger die stil staat te vissen. En aan de krulwilg kleeft een bonte specht; de pimpelmees speelt lustig in de lissen.…

genomen Een korte plechtigheid, een vers, een lied De gang naar ‘t kerkhof, nee, die is er niet Ik zie de stoet vertrekken langs de bomen De oude zerken staan hier schots en scheef En ook de houten kruizen, half vergaan Waarop al lang de namen niet meer staan Daar weer en wind ze langzaamaan verdreef De lege plekken met de hoge grassen…

behoedde ze voor het afdwalen Opzichtelijk genieten voor een zandhagedis Z’n mensenhart zal warmte uitstralen Hij voelt zich met de omgeving verbonden Met de herderstaf in zijn warme hand Keek naar herten die in de bosrand stonden Vlakbij zijn huisje in het heideland Hij voelt z’n schapen aan Hoort hun blaten en ziet ze grazen Weet waar veel grassen…

voorbij gelegen aan moerassig roodbruine biesbossende grassen in vast naar dode schapen smakend water voorbij praatgraag gedachte vogels duikend in zachte zwarte rots niet gereten opgegeten op een pad voorbij een oranje huis van blik met rammelend ijsgetinkel en nachtelijk kloppen op een deur voorbij desolate plaatsen…

Ik laat me elke dag opnieuw verrassen: Wat er niet leeft in ’t water, kruid en grassen.…

Stel dat ik een dijk kon vormen van korrel, zand en slijk en wormen van minuscuul..tot groot en hoog zag grassen groeien, kon horen schapen blaten koeien loeien voelde hoe hun poten stampten om mij breder sterker en lag naast het kronkelende water zag boten varen wolken drijven, stormen weer bedaren ik zag hoe huizen op mijn dijk hoe…

water uit de rotsen slaat de valk die de verten ziet de hoge pluimen van het riet de landwind die naar de zee vliedt het landschap in slingerlijn de houtbrug over het ravijn zal daar mijn grijze vader zijn de nacht en najaarsvlagen het hart in hamerslagen de met goudstof doordrenkte dagen een stil ongerept wachten het wiegen van de grassen…

de lucht droeg merkwaardig genoeg het onbestemde druppels twijfelden al glijdend aan tak en stam donker kleurend als heel oud behang in deze seance klonken de kreten van vogels gedempt zonder de echte spirit die een zonnige dag van ze kent in gedartel en gedurfde duik maar tussen de struiken en groen grijzende grassen is het een…

Verhul me met het duister, liggend in een luie stoel, verwacht dat sterren vallen, buiten rukken koeien - in zwart en wit - aan grassen voor die kunnen gaan bloeden, traag trekt de beek aan het sompige bit van de horizon voor die begint te gloeien, licht gericht op mijn ongezoolde voeten.…

Eerbiedig deze die dan voor u staat, Hij komt als gij uit d'atmosfeer, uit God, Hij staat geschreven in die God, zoals De grassen, velden, bloemen en de sterren.…

de kleuren van de lucht, zacht en pastelgetint begeleiden de warrige droge grassen in de lichte dwarrelwind die deze symfonie van dromerig verfijnd gebeuren vergezelt om alles lichtjes te doen bewegen, op te fleuren. een zeldzaam vogelgeluid klinkt hier en daar bovenuit verrassend telkens weer meewerkend aan die specifieke sfeer.…

boterbloem het fluitenkruid komt zo in optocht met de fanfare van bijgezoem Eerst nog wat madelievenkransjes wat paardebloem en gladiool de klein- en grote hoefbladdansjes op maat van de oude bosviool De hondsdraf alom paars behangen omhelst de klaver en margriet de netel brandt ook vol verlangen wanhopig roepend vergeet-mij-niet Ook grassen…

Zacht rosewit gloort de ochtend, kust de vroege morgen wakker, druppels dauw, als fijn geslepen glas glinsteren tussen grassen groen en gele boterbloem.…

de grassen fris en groen, met licht bedauwde sprieten, staan weelderig, met witte margrieten, in het kleurig bont, van korenblauw tot distelbol, zo donzig blond midden in het veld, in rozerood staat kruidig de zuring, op lange steel met bloemenpluim, daar rondom heen vliegt blauwig groen, doorzichtig een waterjuffer heel voorzichtig verderop…

Kwam zij met de rijzende zon Teerder dan rood van de rozen Neerdalende dauw over planten Vrede lag als schelpen op haar ogen te rusten Haar blik sprak de ongesproken taal die zocht en zo zacht In de hagen, de vogels de wolken vermoedde Langs de top van nog komende heuvels vermoedde Ik zag dat ze wijs was die dag Een voetval als ruisende grassen…

Het tochtte Duidelijk voelbaar Maar deuren en Ramen waren Gesloten geuren Kwamen In vlagen van buiten uit een gefruit stukje lente vers van het mes uit pluizen en grassen zomaar een optie om de natuur in te gaan en daar te kijken hoeveel tijd er nog is te gaan een opwelling of keurig geregeld of worden de tweede of derde macht daarvan…