Netgedichten

netgedicht (nr. 52.936):

de uitkijktoren

helemaal alleen, de perfecte stilte,
of toch niet? Hier voel ik de kilte.
oneindig landschap, eenzame toren
verstild ochtend- of avondgloren?

de sneeuw heeft het landschap bedekt
met witte massa’s bevreemdend bevlekt
het zien maakt mij droef te moede
alsof het wit het kwade behoedde.

de kleuren van de lucht, zacht en pastelgetint
begeleiden de warrige droge grassen in de lichte dwarrelwind
die deze symfonie van dromerig verfijnd gebeuren
vergezelt om alles lichtjes te doen bewegen, op te fleuren.

een zeldzaam vogelgeluid
klinkt hier en daar bovenuit
verrassend telkens weer
meewerkend aan die specifieke sfeer.

deze stilte is niet stil
is niet onwezenlijk, is niet pril
het zachte ruisen van het riet
klinkt als een mijmerend afscheidslied.