Alle inzendingen over halmen

ik zoek niet de rust van het graf wel het wiegen van lange halmen en bloemen in het gras zij hebben dood zien passeren in droefheid en rouw konden zich pas profileren in lente na verdwijnende kou samen zien wij bekenden zij ordenen het groen tot weer een keurig graf waarvan de inhoud op de eeuwigheid wacht in dit schisma van leven…

we lachten blauwe wangenwolkjes dicht bij de zee vielen in armen van zandgegolfde duinen langs groetende halmen en de wind om ons heen we bekleedden de liefde met zonzomerse zoenen onwetend van de woorden die het tij heel zachtjes schreef met een mondvol sterren bewoog jij je schaduw toen ik langs de stilte van dromen gleed…

Wolken rollen onstuimig voort door een donkerblauwe lucht in het boerenland gevoord buigen halmen met een zucht Dan een donderslag, zo luid de hemel lijkt te breken ver voor 'n woeste wind uit golft een groene korendeken Bliksemflitsen schieten uiteen geladen gonst de atmosfeer over 't verlichte landschap heen dalen regenvlagen neer…

Als halmen buigend in de wind van zover gekomen dromen zo diffuus in maagdelijk ochtendlicht door mijn omfloerste ogen dageraad breekt mijn absurde zinnen open waarheid te vroeg zal wreed mijn ziel met voeten treden op weg naar sterren gekomen uit niets gebeden woest gesproken aan goden van weleer aan jouw brein ontsproten laven…

tref jij dichte deuren ontsluit dan je hart: zeg je zegje in kleuren in plaats van in zwart heb jij gif te lozen verbloem dan je toorn: zeg je zegje in rozen in plaats van een doorn maak jij valse starten herzie dan je stijl: zeg je zegje in harten in plaats van een pijl mis jij stro en halmen hervorm…

Waar witte wol op blauwe velden weidde zeilde door zachte bries gekleed met gouden tressen en vlammende zomen boven rood en gele ets hier en daar zilveren aderen omzoomd met wuivende halm langs rimpelend glazen vlak doorkruist met banen goud loop ik huiswaarts over klimmend pad met eindigend leven dat voor toekomst borg staat als…

Genietend van onbeschrijflijk ritme van wind en golvenspel naar muziek door rietkraag luisteren veroorzaakt door wuivende halmen die mij gedicht toe willen fluisteren. En de zon werpt flonkeringen als sterren over het watervlak ergens te midden van wijde velden in toomloos schoon van de natuur.…

Schraal verschijnt in de toppen de schijf die de dag ontmaagdt tussen opgetrokken graskragen doezelt glimmend en naakt een gestreept plaveisel kruinen op stam ontwaken nog geen tint aangetrokken bloemen komen in bedden bij half dromend de ranke halmen uit de wetering staan wolken op een lichte bries wuift ze op wegen van heden tot…

Morgen zullen nieuwe woorden mijn gedachten zijn dansen zwaluwen langs flanken van de wind die halmen wiegt tot zij hun voortbestaan op aarde baren en de zon zal blozen tot het maanlicht gouden meren drenkt waar zwarte zwanen twijgen nestelen en vol vertrouwen toekomst broeden morgen zal ik nieuwe woorden zinvol binden vandaag…

Weg woei de wind over 't groene koren, zonneblank bogen de halmen neer ach ! anders niet dan wat licht, verloren in wuivende aren, wie vindt het weer? Dat zal niet zijn dan een woord verloren, op stofwitte wegen een bloem, niet meer. Weg woei de wind in het zand de sporen, ritselend vielen de regens neer maar ach !…

Het Winterland leek schilderij zelfs het gras deed geen concessie brak frêle af van de impressie de sporen van het ijs in mij Het lentekind kwam aangefloten vrolijk smolt ze bij `t ontdooien m`n gelaat in zachte plooien tot mijn zaadje was ontsproten Sprietje groeide uit tot halm waar ik eind`lijk in kon klimmen om mijn kleur te laten…

er liep een kat over de weg over de wolga die mijn weg naar huis geworden is schots en scheef de tegels van de zee de wind die zit verdraaid die zit verdraaid niet mee er liep inkt er lopen woorden uit mijn pen die mijn stro mijn laatste halm geworden is het droogt niet op en vloeit naar alle dingen uit ook nog muziek door heel mijn…

Flits witte was ooghoek trekt mondhoek wijst hemels breed Groen verzoekt spiegelt hervonden leven grijp deze halmen bewerk lot wanhoop dooft Oranje binnenvetter je lacht adoratie bid geloof weg zwart o zo heerlijk apocalyptisch Rood opgediept grijns oneindig positief Verjaag gestorven korven grijze cellen herschep…

de klimop in mijn tuin vol bijen en vlinders oktober de dagen vliegen voorbij gedachten zit op de top van een duin en kijk naar de beelden die langzaam voorbijgaan groeiende halmen een vreemde stap in het donker je ziet het niet stapt blind over de duinen nachtblind we lachen de zee achter de duinen lichtjes schitteren op de golven…

in ‘t jonge gras liggen zachte regendruppels borsten koelen de warmte want jij beweegt liefde dromend de droefheid afgepeld onstuimig gewemel niet verheffend buigend, tere halmen rollend zand onder lijven jouw zwijgen niet breken mijn hand jou wekkend genot, een zweem avondwind over ’t stille water druiven, herfstgerijpte jouw laaiend…

oppervlaktes doortast door waterschaatsers omringen ze een gevallen vaal blauw gewaad geknield voor de hoogdagen der ongewissen stromen rivieren langs mauve beekjes door, waar berken staan met eekhoorntjesbrood al op de knieën gedwongen in het vaal gele zonlicht dat moerassig in het landschap overgaat tussen de lange halmen…

De torren, klimmend in de halmen, Al wat tiert, schier zat van gein, In deze wereld, groot en klein, Ik zoude uw lof wel willen galmen. En dan de korhaan, de wisent, Hun beelt’nis was al ruw geprent Gelijk de runen in de steen.…

Heeft lang genoeg de halm Zijn klaagzang uitgeruist, Dan broeder, wek de galm Die diepst in ’t hart hem huist.…

Naast wegen groeit gras (omtrent het wuiven der halmen? - later, misschien). ----------------------------- uit: 'Gegroet o...', 1998.…

Mijn vingers sluiten zich de tijd die ik nog heb ebt stil zie, golven wiegen langs geluwde wind bevlogen woorden in jouw handen ik zie je lippen smelten in een lach hoor, het timbre van mijn bloed als volle halmen op de akkers zonder barsten buigen voor de storm geef me vrijheid om te zwijgen laat gebroken dromen zijn, vannacht vergeet…

We lopen door de duinen heen, het is lang geleden, dezelfde lucht, dezelfde golven, dezelfde halmen, knikkende zeepaardjes in de wind, daarbuiten de zee waant zich alleen, dezelfde kinderen hand in hand, maar anders, wikkend en gewogen op het inwaarts land, blootgesteld aan kritisch zand, daarboven de zeewolven, grijs van de tijd…

De vraag die mijn benauwde hart zo tart: wanneer verdrijft de Zon het wolkenpak, waaruit zo plotseling de storm opstak die mij, door golven overspoeld, benard in het woelige wateroppervlak deed grijpen naar een halm, die ik, verstard op zoek naar redding, gretig voor mijn part, aanzag als vlot, een hand die Hij uitstak.…

het gras kent geen geheimen dan waarmee de wind het toerust een lichte stroom brengt het tot sussen en zwijgen verstrooid in rust aan niets hoeven te wennen het gras glijdt mee met gedachten het ademt diep wat te binnen schiet dicht bij de aarde reiken halmen naar de hemel zonder te bewegen liggen tussen de stand van het gras zo…

het gras kent geen geheimen dan waarmee wind het toerust een lichte stroom brengt sussen tot zwijgen verstrooid in rust nergens aan hoeven te wennen het glijdt mee op gedachten en ademt diep wat van binnen opschiet dicht bij de aarde reiken halmen naar de hemel zonder te bewegen liggen tussen de stand van het gras zo vast dat…

bos van bomen heen Laat de blaadjes plagend ritselen In het serene ruisen van de wind Wiegen de bomen hun melodie Zachtjes blaast de wind zijn adem Over de uitgestrekte rivieren De golven laten hun kracht zien In een donderende waterval Laat de wind zich meevoeren Zachtjes blaast de wind zijn adem Door het jonge groene gras Laat de halmen…

je talmde tussen de lange halmen haver die rondom het kapelleke stonden er was wat drempelvrees waar licht door duister naar binnen keek de deur kraakte al jaren hetzelfde lied het interieur wekte geen verbazing meer alleen de kaarsjes brandden niet gedoofd door onverwachte vlagen de zijramen schemerden vaag geruststellend…

wentel gekke wind het stof in kringen de veel te vroeg gevallen bladeren met dode bloesems die vergaderen dans met resten van papieren dingen draai mijn zinnen, spreek mijn woorden hardop luid en laat ze galmen dein dan mee met groene halmen draag mijn stof naar kanten boorden jij dwaze vriend de wind mijn ogen zien je wazig mijn stem…

een dove, lome kater sliep in het koren augustus, de boer verzilvert zijn oogst halmen knakken onder het zwierend mes een haspel tolt en voert ze naar de vijzel de dorstrommel scheidt zaad van stro op een rooster ligt het kaf, de ongedorste aren de korrels rollen door de gaten van een dubbele zeef naar de opslagtank in zijn buik hij…

Maar als je luistert, hoor je hoe het zonlicht breekt, hoe halmen ruisen en insecten zoemen, hoe alles over raadsels van de oorsprong preekt. Dus hoe kan men concrete stilte dan benoemen, wanneer het water van het universum spreekt en ware wetenschap de kunst is van verbloemen.…

De weg was lang Met ups en downs, maar wel geweldig De lust naar leven is niet meer gegeven De laatste halm is vergeven, Het laatste beetje zuurstof vindt zijn weg Want eeuwig leven is niemand gegeven In deze stille houding Is het ritme van leven ontnomen En valt als een houten huis zonder spijkers uit elkaar…