Alle inzendingen over herinneren herdenken

Dat doet me herinneren, herinneren aan iets speciaals. Misschien is het toch belangrijk? Je doet me aan iets denken. Het is belangrijk voor mij, het is iets aan je ogen. Het heeft iets, iets speciaals. Is het speciaal? Ik wou dat je naar me keek. Of kijk je wel, maar zie ik het niet? Ik kijk wel, zo vaak als ik kan.…

Als geluk wordt overschaduwt, door de herinnering aan toen, van heel lang geleden. Maar nu ik weer zie de zon en blauwe wolken voel ik dat dit alles, eens herinnering zal zijn.…

Als vroeger is verdwaald bijten de herinneringen als zuur gemis laat sporen zien waar herkenning zich verschuilt tussen de flarden van de tijd zelfs het geliefde tuintje verdwijnt in de kille asem het verlies de gele trossen van de treurwilg hangen zwaar en de laatste bloesems tooien zich tegen beter weten in terwijl de herinnering…

Blijft de herinnering aan waar je woonde: de achterkant, de huizenrij.…

Slechts een herinnering blijft rusten in mijn ziel het besef van sterven daarvan is jouw lichaam al bewust.…

een gedachte een herinnering het enige wat nog rest mijn lieveling een moment alleen een aarzeling een gebroken hart mijn lieveling…

herinneringen verdwijnen het verleden zakt weg een geschreven boek gaat bladzijde voor bladzijde ten onder…

nam je mee waar ik alleen met herinneringen speelde om te laten zien dat ik in ’t terugvinden me bij jou wil…

hij glijdt weg bijna ongemerkt zonder sporen van herinnering geen besef van dan alleen nu telt heel even…

in dit warme hart straalt onze verliefdheid graag als een twee-eenheid mooie herinneringen zonder houdbaarheidsdatum…

Ik herinner mij een brug over het water twee vlotte karpers nu valt het me te binnen ik heb een hang naar het woordje vlot…

de tranen die stromen als het verdriet niet stoppen wil drogen op mijn wangen waarna aan jou de herinnering ze wegveegt met een lach…

ze zeggen dat goud de herinneringen zijn misschien is dat waar maar die wil ik niet ik wil jou als ik je nodig heb omdat als geen ander jouw liefde mij warmt…

Mijn Lieve Vader: de dag met U doorbrengen van morgen tot nacht: sterkende woorden om zich elk uur te herinneren.…

anderen om alles zo te laten of de wereld te veranderen ik schrijf om te herinneren maar ook om te vergeten want alles wat ik schrijf heeft diep in mij gezeten…

steeds weer zeg ik jouw naam als ik denk steeds weer beleef ik jou in mijn dromen steeds weer koester ik jou met al mijn liefde steeds weer als ik jou naam noem ben jij dichtbij steeds weer noem ik jouw naam die ik niet vergeten zal…

En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen, willen – dan dood staan zij in de lucht, de bomen bloot. De lucht, die leeg is en zonder ziel, waar uitgetuimeld de wind uitviel.…

Als hartstocht is verijld betovering verbroken wat rest van liefde dan zoete herinnering van spanning zonder boog Als hitte is geluwd lichamen verouderd wat rest van lust dan warme heimwee naar het vuur ongeblust Als stilte is gevallen sprankeling ontprikt wat rest van samen dan stil verlangen naar lange uren zonder eind…

Klein huis, maar gooi er eens een bal doorheen en het wordt groot. Zie al die meters, zijn ze niet van ons? En slenter eens alsof je niet weet waar je heen gaat: ruimte rekt zich geeuwend uit tussen de muren. Zie: het dwalen dat de kamers met elkaar verbindt is witgeverfd. Er is een trap, een kapstok in een kast, wat deuren. Als een landweg…

Zo is overlevering altijd het maken van herinnering.…

Ik schonk mijn oma hartklapkoffie bij het langzaam verbloeden van haar stoppelschedelige antimakassarman: zijn bolknak paste niet in haar rimpelinge pruimemond. Het Beste las hij bij een bruine schemerlamp. Morele Herbewapening, roestsmaak van maagbloed, dood: mijn schouderklap van binnenuit een daalder waard, dat…

Ik lag vroeg in de morgen te draaien in mijn bed. Ik zag een kleine vrouw met een doorleefd gezicht en vriendelijke ogen. Ze was nog lang niet zo oud als ze er uit zag, de dubbele jaren hadden haar rug gegeseld. En het was zo vertrouwd dat ik niet kon spreken. Ze zei me dat het goed was en dat ik vertrouwen moest hebben. En dat ik vooral in mezelf…

Vingers volgen liefdevol de grillig koude lijn die zonder duidelijk beginpunt nergens stopt zijn enige houvast is herinnering aan haar dat als warm bloed door marmeren aders klopt…

Wat een drukte in de hoofden, bloed en tranen, hoop en vrees, worstelend om zin en zegen, - bomen die weer groen geworden zijn, lindebomen van mijn jeugd. Heel gauw gaan ze nu weer geuren, roepen dingen wakker die al lang vergeten zijn - kinderverdriet en kinderpijn. Wat geuren met je doen: ze brengen terug wie je niet meer bent ze kussen…

een dagboek schrijf je vol met jouw gedachten over de dingen die gebeuren, dag na dag en sla je later in het leven dit boekje nog eens open dan komt al wat je leest compleet met geur en beeld jouw geest weer binnenlopen... alsof het nooit is weggeweest…

Het oude houten hekje kreunt zijn matig onderhouden luid als ik hem traag achter me sluit toch lijkt het of de stilte leunt tegen bejaard gebogen bomen die knikkebollend tijd verdromen ik zie de jaren vaag vergaan uit vergeten grijs verleden en in marmer vers gesneden nadenkend blijf ik even staan bij hetgeen jouw rustplaats is maar…

jij liep niet het hele huis rond te roken de pijpen liepen rond altijd verloren op de vreemdste plaatsen terug te vinden, pijp in de koelkast werd gewoonte maar soms steeg de heerlijke tabaksgeur op na het kraken van de puntzak alsof de Semois naast de deur lag het strijken van de lucifer was een moment suprême toen jij vertelde tussen…

In een heel anders klinkende stilte met miljarden dwarrelend, in ’t gelid elk vlokje onbetekenend met elkaar vernietigend, wit Een bibberhondje met een dekje bibbert een oudje schrikt, en denkt owee één verkeerde stap en mijn heup in tweeen en een kind schreeuw om een slee Die hele andere witte wereld waarin je opeens alles zo anders vindt…

Bijna elke zomer naar de brug over het water van het Nieuwe Kanaal schepen, zwemmers, boze schippers mee laten sleuren door binnenschepen buiten en haast altijd mooi en warm weer. De brug trillend als weer een trein zacht glijdend over de ijzers nog lang geen verroeste glorie bij het verlaten van de stad verbinding zoekt met de provincie.…

ik herinner mij september hoe ik tranen verstopte en zelfs de verstuivende regen zijn louterende afspraak helemaal niet nakwam verder ging in etmalen die er niet meer toe deden dagen die nimmer de mijne leken te zijn soms wil de nacht mij wenken en reis ik dromerig langs de maan ik weerspiegel dan in hoopvolle verwondering mijn…