Alle inzendingen over het einde van de dag

aan het eind van de dag weet ik dat ik eindelijk mag het juk van de arbeid ik mag het kwijt niet meer het werk op de korrel maar de bevrijdende borrel…

aan het einde van de dag als de wolken de hemel sluiten lijkt de toekomst reeds geleefd nu de jaren in rap tempo verstrijken overvalt mij het verlangen naar jonger te zijn nu de jaren in rap tempo verstrijken lijkt de toekomst reeds geleefd als de wolken de hemel sluiten aan het einde van de dag…

Het werk is voor vandaag gedaan hij laat nu slechts wat kooltjes gloeien, zo op het einde van de dag net voor het donker wordt.…

Als ik, aan 't eind van mijn dagen, m'n ogen sluit, kus me dan heel even, begeleidt me naar 't eind van m'n leven. Méér dan dat liefste, kan ik niet vragen.…

aan het einde van de dag is kakelbonte taal overbodig veel te verliezen maar niet alles van de alomvattende duisternis de schaarse woorden houden we teder bij elkaar de mooiste stukjes stilte van de levensboom bloeien aan het einde…

Op het einde van de dag Staar ik even door het raam, En weer ben ik alleen Met mijn gedachten, m’n dromen en fantasieën Ze ontroeren me, Enkel onuitvoerbare wensen zijn mijn lot.…

aan het einde van de dag als ik naar haar kijken mag gaat de zon ten onder maar niet zonder zich weer te laten zien en misschien... wordt dit de laatste dag dat ik de mooiste stralen voor de laatste malen nog aanschouwen mag…

Ik weet niet welke kant dit op zal gaan, Je wezen wordt in codes opgeslagen, Beoordeeld tot het einde van je dagen, Op hoe je denkt en wat je hebt gedaan. Ik ga de deur uit zonder telefoon, Ik durf dat nog, dus doe ik dat gewoon!…

wil je nog wel dromen aan het eind van de dag schuilt er dan nog hoop als de nacht op jou wacht is er nog verlangen waar duister verschijnt wacht er mij een toekomst als het huilen verdwijnt en ik zoek in mijn lach toekomstdromen waar het eind van de nacht herleeft vandaag…

ja het doet ertoe wat komt en blijft hangen als avondlicht de lange aftiteling van een gedicht het naspel waarin je verschijnt en langzaam weer verdwijnt het eind van de dag de echo van het licht een laatste oogopslag…

Stel u bent aan het einde van uw dagen Met medicatie hooguit nog 'n jaar Dan maakt uw zorgverzekering bezwaar Als u hen daar op kosten mee zou jagen Ze willen u nog wel wat leven schenken Maar men moet om de eigen bonus denken.…

Nog is het geen winter Het loofbos heeft zijn herfstjas nog aan Zo aan het einde van de dag Tovert de natuur ons een fraai schouwspel voor De laagstaande zon, het glinsterend lover De mistige deken die over de landerijen hangt Dra zal de kou invallen Nu nog is het buiten aangenaam toeven…

wanneer HOUDEN VAN, houden van is geworden wanneer het einde van de dag geen warmte meer geeft niets meer dan een streepje een streepje in de tijd wanneer levensvreugd een monotone grijze mist is en hoop tot HOOP is gepromoveerd dan is HOOP leven geworden…

‘k Lig op de rails al uren in de kou te wachten op het einde van mijn dagen omdat ik, door het leven lamgeslagen mezelf daarvan voorgoed verlossen wou. Maar ’t lukt me niet, opnieuw door pech geplaagd. Die klote-trein is weeral eens vertraagd.…

Aan het eind van de dag kijk ik naar boven en dank al mijn dierbaren die voor zijn gegaan zeg dan: ik heb het gered. kan het amper geloven.…

aan het einde van de dag vallen avonden binnen het kader van zwartheid tussen het wit met schakeringen van donker geluid en lichte doofheid als gevolg van naderend schemer te denken valt aan weliswaar kraakhelder keramiek maar ook aan de kunst van het niet-geleiden, zo breekbaar als altijd…

een kind in tranen verbergt stille wensen huilt zacht zijn dromen onvervuld het reikt naar sterren droomt van de zee ontdekt zijn angsten aan het eind van de dag waar duisternis valt in gesloten ogen tranen verdwijnen zijn wens verschijnt…

een kind in tranen verbergt stille wensen huilt zacht zijn dromen onvervuld het reikt naar sterren droomt van de zee ontdekt zijn angsten aan het eind van de dag waar duisternis valt ogen gesloten een traantje verschijnt zijn wens verdwijnt…

het hoofd van de dichter zit dagelijks boordevol woorden zodoende schrijft hij alle cijfers die hij zoal moet onthouden op de binnenkant van zijn hand zo ontstaat er op bijzondere wijze aan het einde van de dag op 't oog een cryptisch gedicht dat zich lastig laat lezen…

Als een gedwongen afscheid aan ’t einde van de dag, een laatste groet verstopt de tranen in mijn lach. Je tijd kruiste mijn pad je dagen zijn ontmoet, vergeten doe ik je niet meer vaarwel, het ga je goed.…

aan het eind van de dag wacht een wereld in dromen in gesloten ogen sluipt langzaam de nacht ontdek er de wensen die sterren beloven vergane dromen op zoek naar zichzelf in het waarom van stil verlangen dat eindeloos gevoel van geborgenheid waar liefde ontwaakt in open ogen aan het eind van de nacht die begon als een droom…

het brein speelt 'n vals spel de uitputtingsslag ontloken dagen verruild voor nachten sinds slaap uit logeren ging het grote malen gestart geen begin noch eind kleuren alle dagen grijs en vervaagt de scherptediepte wandelend door dagen die niet meer de hare zijn nauwelijks meer waarnemend verdort zij langzaam…

ken uzelf, daarmee ben ik aan de slag gegaan, dagboek begonnen minutieus wat gebeurde vandaag bekeken en uitgeschreven op wit papier met zwarte inkt aan het eind van de dag serieus getwijfeld over het nut van het bestaan tot ik één ding zeker wist hier begin ik nooit meer aan…

Iets dat beklijft, tot vreugde vermag, onmiskenbaar, aan het einde van de dag.…

Wanneer de werkelijkheid zich in een droom hult, op het einde van de dag, tijdens het blauwe uur, dan treed ik in het schemergebied van de onschuld, of sta ik aan de poort naar het vagevuur. En er is ginds niemand die mij begroet, het is er kaal en door herinneringen verlaten.…

na zeven slokken wijn beslaat de schrijn van helder glas ik teken rondjes en een kruis het dodenhuis van nu is opgebouwd uit zonlicht en een wervelend grand cru vol rode, volle lagen eens verschijnt mijn hamerslag eens verliest mijn lach ach ik zal je nimmer vragen om het einde van de dag…

het is moeilijk ja als ik wil spelen om stil te zitten zonder te bewegen als ik opgewonden raak houd ik mijzelf bezig met springen en draaien ook al word ik duizelig overal spelen zij mijn handen en vingers het is wat ik nodig heb om schuil te vinden aan het einde van de dag als ik moe ben zal ik net als jij gewoon de ogen sluiten…

Aan het einde van de dag vraag ik mij veelvuldig af hoe diep de smart mijn hartslag tart. Zoek dit maar niet verder uit. Niets raakt zo pijnlijk aan mijn huid als jij die mij niet strelen kan. Zeg het dan maar tot besluit. Wat was is nu zeker uit. Een streep, een grens. Dat dit nooit meer verder gaat.…

de kaarsen branden nog even op het eind van deze dag van kerst beleven liefde, warmte vriendschap volop daar, ik drink het in en met tegenzin zwaai ik het bezoek uit een tikje bedroefd afscheid nemen is een beetje sterven maar wil dàt gevoel…

nabijheid en ik glimlach het beeld zo broos in je gelaat of in dagenverte wanneer, zo licht, ik naar buiten kijken mag heel even zonder geluid vond de tijd de zee in jou en herkende ik het huilen om al het beminnen wanneer is liefde eindeloos, vroeg je, aan het eind van de dag ik wist het antwoord en stierf opnieuw…