Alle inzendingen over hunkerend

Een hunkering naar iets, heel diep van binnen. Het is toch erg met mij, ik kan me niet bezinnen. Begrijp je nou zoiets, ‘k ben het gewoon vergeten, dat gebeurt de laatste tijd wel meer. Ik leg me er bij neer. Misschien komt het ooit een keer tevoorschijn. Dit zo ongrijpbaar iets. Misschien wil ik gewoonweg: "Helemaal niets!"…

voel ik mezelf meer dichter dan in mijn dromen is dit mijn weg die zich ontspant in een wolkenlicht gebaar 'n gebaar van heerlijke, warme waanzin waarin ik namen vind als een zelfde beweging van horizon tot hunker voel ik mezelf meer dichter bij jou en jou nog voor we zinnen breken in het vuur en als dat zo is, voel jij het dan…

Wil niet ingelost worden, maar hunkeren en smachten. Eindeloos verlangen. Droom in dromen. Mijmeren en melancholie, is de tuin waarin zij wandelt. Zuchten en smachten. Beter dat dan dat de droom ooit ten einde komt. Is het beter te verlangen naar... verlangen!…

ik mijn handschoenen gemist Het zijn de krokussen en hyacinten de bloemen in velerlei tinten die zeggen dat ik mij niet in het jaargetijde heb vergist De hoge huizen de torens de ijzeren hekken in de waarschuwende straten en al wat daar te gronde ging Zij die meer uitdeelden dan toebedeeld kregen verstoken van menselijkheid hunkerend…

Mijn hoofd Verdoofd Mijn hart In tweeën gescheurd Hunkerend Naar jou!…

de stad in de avond met zijn verlichte ogen laat de eenzamen in het donker hunkeren hunkeren naar het licht uitnodigend stralend in de duisternis van de buitengesloten mens in het onthullende licht wordt de verborgenheid fel aan flarden gescheurd een doel voor zoeklichten het licht in de nacht vriend in vredestijd vijand in oorlogstijd…

De maan is mijn dode spiegel ik verlang zo naar een vrouw in mijn beweging, hunker ik weiger ik, steiger ik, tijger ik hijg ik, slik ik mijn dode spiegel is mijn vrouw kom bij me, hou me vast hunker samen, laten we naakt zijn ik huiver, maar voortaan niet alleen streel mijn ego, laat tranen varen samen varen mijn dode spiegel is mijn…

leven is moeizame zelfbevrediging onmachtige hunker die sublimeert in het fataal orgasme van de doodskramp.…

Mijn geest, mijn ziel, ze hunkeren naar troost. De littekens, de hunker, verdwijnen niet. Maar in de tranen aan het snoer weerkaatsen regenboogkleuren! Ergens zomaar...…

hoe indrukwekkend mee te deinen in je ademhaling voorbij het omheinde van hunker bevrijd toe te geven aan verleiding…

Ik wil je niet meer herkennen Morgen en morgen en morgen Worden steeds gelijker Terwijl elke daad Zich versteent tot herinnering Wordt onze toekomst slechts Herhaald verleden Jij lacht En bestaat niet meer Ook niet morgen En ik Ik kan niet huilen Om pijn die nooit meer zal bestaan Soms denk ik dat het beter is Om enkel te hunkeren…

Er is iets achter alles wat we hier ervaren, een vreemde hunkering naar licht en troost, naar diep geborgen zijn, naar echt begrepen, maar door ons jachtig leven zelden klaar.…

Er is iets achter alles wat we hier ervaren: een vreemde hunkering naar licht en troost, naar diep geborgen zijn, naar echt begrepen, maar door ons jachtig leven zelden klaar.…

ik heb de wolken gezien het rood van luchten in warme hunkering om nog even te blijven niet te vluchten maar hun kleur te verdiepen in genieten ga ik mee duik in het donkerrood van zee om de nacht te ontlopen het is een hopen want het zwart heeft mij slechts spoken gebracht waar licht leven geeft heeft donker tijd en stilte…

tussen de sneeuwklokjes ligt een drol alles lijkt zwart- wit zo zelfs een verloren Galloway die zijn best doet om bruin te zijn karnaval dreunt tegen de klokkentoren ik dwaal door een confettiregen de prins zit dronken op zijn troon enkele narren maken belgeluiden met hun hoofd er drijft een fietswiel op de vijver de eend kijkt er…

Mijn gedachten en ideeën wil ik strooien in woorden over landen, door de wereld delen met mensen die ze verstaan. Niet mijn taal wordt steeds gesproken in woorden of gebaar maar de blikken zullen zoeken als de zielenspiegel met begrip voor elkaar.…

onze hunkering naar vrede is een vonkje in de vuilnisbelt die oorlog en strijd heet eens komt het moment van het grote verzengen…

Hunkering en warmte... waarmee wordt gespeeld! Zintuiglijk gevoel, Maakt mijn beeld van geluk.…

Een voorzichtig blauw Gluurt door een dik grijs gordijn Naar een glimp van groen En blij zingende vogels Hunkerend naar de lente.…

Uiteindelijk van onstuimige hunkering tot verstilde golving werpt ze zichzelf met een woordeloos verhaal op het strand waarin ze vrede vindt…

gelijk de lammetjes in de wei aarzelend en zoekend dan weer dartelend blij zoeken wij nu het voorjaar is begonnen hunkerend de lentezon…

waar ik immer naar hunkeren zal valt zwaar te vatten in woorden de sneeuwwitte stilte van vredige oorden de geur van stro in die sobere stal…

Kruidig hoe gul ik ook alles met kruiden bestrooi en hete pepers eet zonder jou blijft mijn leven flets en flauw, de hunkerende honger niet te stillen…

het maakt niets uit hoeveel lentes jouw leven telt want plots is zij weer dat kleine meisje dat kleine meisje vol hunkering naar daar staat ze…

vroeger was seks voor ons groot jolijt nu geen adem meer tot onze spijt met zo weinig tijd- blijven toegewijd maar de hunker worden wij nooit kwijt!…

Heel even Haperend hart Heel even Heftig, heimelijk, hunkering Heel even Hoopvol Heel leven Herinnering…

van verdriet doet ons troosten in de liefdesnacht met de intieme hunkering van een levensgroot genot samen, maanlicht ondervonden met de intense vertedering van een stralend hartgeluk.…

regen oud licht en blauw mij de nacht tot kelk vullend tot de randen van onze harten en het zacht dat de hunkering na het tweedelig één altijd opnieuw in mij baart.…

Wij nemen altoos afscheid van al wat dierbaar is en schikken ons met spijt in het gemeen gemis leven in herinnering aan alles wat ik zag sterven in de hunkering als mens van alledag.…

mijn liefde huisvest in jouw landschap je hoort mijn stem ik noem je naam er is een hand die streelt als vriend wil ik geluk met je delen hunkerend in het licht van leven…