Alle inzendingen over kasseien

hier kunt ge nog gaan langs de tarwevelden, luisteren naar ratelende populieren, dromen met een luit op uw rug, klaprozen blazen en de blaadjes drogen op een hoedje van stro steken luisteren naar de koekoek die uit een stiekem hoekske naar de dorpen roept waar in volle staminees het volk zich laaft aan de geuze - lambik, kasseien blinken…

onder Zuidvlaamse wolken met rauwe grauwe grijns suizen ontieglijk vroeg verbeten Flandriens gekromd zoals de bomen vernijdigt zich de strijd over kasseien wegen windop tegen de tijd melkkoeien slaan op hol door 't heuv'lend platteland wanneer de waaier spint en zich bergop verkrampt lichtvoetig over muren bemerkt de favoriet hoe…

hij had het haar beloofd toen ze in bed lag het kind dat kleiner was haar vleugels kwijt ze glimlachte, hij vergat zijn eigen honger loop maar een eindje om, zei hij tegen zijn dochtertje op het eind van de Elisengarten zijn hand aaide nog even haar donkere haren nietsvermoedend verdween ze verderop in het licht dat met de rijen kasseien…

Het dorpje Lissewege Huisjes zij aan zij monumenten torenhoge symboliek een dorpje nog nederig en mooi onaangeraakte schoonheid een kapelletje zo klein op de markt een carrousel van muziek met spelende kinderen schaduwgevels schuiven langs de lege kasseien straatjes zo mooi als een ansichtkaart bruggetjes versierd met madeliefjes vergeet-mij-nietjes…

mystiek zo het balkon u droeg boven het geuren van jasmijn verheven maan in volle schijn uw blikken mij nog niet genoeg glans kasseien van Verona welke uit hun voegen sprongen veel te vroeg doch vogels zongen welk wonder volgt er nog hierna liefde rankte mij naar boven steentjes gooiend tegen ‘t raam om uw zachte mond te loven hoorde…

Door somber doodse dalen dwalen zielloos, verdwaasd en zonder zonden een losse rots zal mij verwonden dus die verschop ik zonder dralen Gekwetst rolt hij woedend van me heen ketst mijn onmacht stuk op een kassei blijft gebroken liggen, dankzij mij tot klein verpulverde stukken steen Geslagen staar ik naar de brokken kijk de leegte…

gierende geuren rullen oneindig vlakland sloten breken het zicht zaterdagavond trekt nog als toen stegen struinen riemende stad weerspiegelend rood de konen zoet broeiend weerkaatsen kasseien kom toch us efkus binnen schat vage hazenlippen zuchtend rood pijpentwintig euro voor de kinkel torenklokken slaan de uren twaalf zacht hart voor…

een mijlenverre kruistocht was verspild een hevig beven van de grond verschoof de kasseien, wat ons van een droom beroofde - een steen die van de andere verschilt - o goden die we in ons leven loofden ziet, hoe ons vege lijf van koude rilt nu gaan we blootsvoets, zonder wapenschild…

Pas in de verste verte ligt het eind dat zo vaak veel te tijdig wordt bereikt, want plots een steek, besef, de Kneet bezwijkt net als hij met zijn vrienden lekker treint In één seconde komt alles voorbij: Parijs, de gele truien, valpartijen, het wereldkampioenschap, de kasseien, de stratenmaker was een echte kei Zijn vindingrijke tong zat…

kasseien, regen, kou … een helse reis ‘La douce France’ ligt niet in het noorden de beulen die hun eigen lijf vermoorden betalen voor hun brood de hoogste prijs ontvluchten zij een volger met een zeis of is hier sprake van een groep gestoorden die malend deze troosteloze oorden verwisselt met het aardse paradijs de winnaar juicht, krijgt…

Wat vroeger onze wildernis was de ruigte rond het rondje een oude kasseien weg met breed brakende bermen en aangrenzend moeras is nu een keurig landschapspark met grazende Hooglanders en wildroosters over gecultiveerde fietspaden door de onzinnige ruigte naar het zigeunerland van ademzucht tussen heksen en dwergen speelt de muziek van…

tafereel melkkoe van Europa’s ramp bewind pleite met de wind petieterig manneken pis aan de grote markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer wieg mij in uw armen op terrassen Belgisch bier ik jubel in het jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort kruip ik als gevangen prins voer afgemat voldaan terug over de kasseien…

ik ga vandaag eens op mijn fietsje holderdebolder over de kasseien ik hou nou eenmaal van hard rijen flink sjezen voor een windig briesje glad plaveisel trapt wel stukken beter vooral als scheve schaatsers rollen vriendjes die er achteraan gaan hollen mij lukt het niet ik loop geen meter eerst ging ik remmen met mijn handen maar trap nu…

tweetalig tafereel melkkoe van Europa’s ramp bewind pleite met de wind petieterig Manneken Pis aan de Grote Markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer op terrassen Duvel blond ik wieg u in mijn keel jubel in het Jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort kruip ik als gevangen prins voer afgemat voldaan terug over de kasseien…

melkkoe Europa’s twijfel bewind pleite met de wind petieterig Manneken Pis aan de Grote Markt rijst schuimend schoon groezelig en sluimer op terrassen Duvel blond ik wieg u in mijn keel jubel in het Jubelpark gelijk Johan Verminnen vanuit de goestingpoort kruip ik als gevangen prins voer afgemat voldaan terug over de kasseien…

de roem is als de dauw en zal niet hechten jij sluit het hek of zeult met een bidon je levensweg (kasseien en beton) valt slechts met onderdanigheid te slechten om kruimels mag je in de schaduw vechten de goden vangen stralen van de zon de wielerwetten kennen geen pardon een rode gloed onthult verbleekte knechten de laagsten mogen nooit…

kostbaar het leven ritmisch krakeelt en poppentheaters vluchten voor ’t geweld blijft mijn adem kleven aan de restanten van mijn o zo wankele moed er is geen blazoen dat de overwinning kan spellen op mouwloze pantserwagens, het afgrijzen duikt weg achter dode struiken en lege waterkruiken, het geweld is de chaos moe de rooddoorlopen kasseien…

het terugkeren van beeld waar taal bezwijkt aan verloren creaties stapelen kasseien zich achterwaarts op, er is geen wand die mij leunt wanneer achterdocht in visualisatie de schilderingen in oudheid kleurt, zwart wit versnelde passen geluidloze terugdraaiende wielen in een voort- gaande beweging maken van de afstandbediening een kaasrasp…

Weer een dag voorbij Ik slenter weer naar huis na een lange dag Komt het weer in me op Dit is wat je krijgt Dit is wat ik je geef Want ik weet Dat jij thuis op me wacht Ik start mijn oude kar Met veel gerammel en gepiep Rij ik de kasseien plat Alle oneffen wegen weg Dit is wat je krijgt Dit is wat ik je geef Want ik weet…

zonneke gele blaadjes aanviel om kleur te bekennen gans het park in lichterlaaie volk op de bankskes liet komeren zei ze niks tegen zichzelf, friemelde aan het koordje van haar sacoche werd stillekes ouder, uur na uur ge kunt vele knopen in u vingers leggen zenne, handen rimpelen toch anders dan een stilstaand waterke waar amper nog een kassei…

Merelklanken helle vreugdetonen vieren dankbaar mooie avond in Mei, in mijn hart komt warme herinnering vrij vijf jonge meisjes dorpje in de deemstering veertien zijn we vrolijk zanglustig wandelen stevig gearmd Mariakapelletjes tegemoet crêpepapieren bloemen sieren het beeldje gekneusde rozenbloemblaadjes uit onze tuinen geuren vanaf de kasseien…

Dol ben ik op het stille water, de diepte die je vermoedt de plons als je een kassei over de reling gooit. Ik wil duiken in haar duisternis, de bodem strelen een minuut de adem ophouden en dan drogen in de hoogtezon.…

we dansen op de donkere klanken van een lange avond vol weemoedig licht met wisselend zicht op glanzende kasseien waar culturen raken in samen eigen talen maken gezegende grond die ooit stond voor broederschap en vrijheid waarvan de klank teloor ging in elkaar niet meer verstaan proef het bittere zout van strijd tussen arm en rijk…

Op straat kakelen kasseien en kabbelen uitgeput tussen de voegen weg. Het mocht niet baten. De stralen zijn gebroken en zonlicht in haar gat gebeten. Die koketteren nu andere oorden tegemoet. De hoop op vederlicht comfort daalt neer. Langzaam grabbelt de weg er onderdoor.…

Vloog hem onschuldig uitgelaten rond de nek, tot hij niets meer proefde naast klinkerende kasseien, zijn dodemansnest. Hij klopt met zijn kraakbeenfluwelen vingertoppen. Aan bij jou, zijn broer. Binnen is verder weg dan de maan. In de aangebrande ruit dansen de groene rafels van zijn leven uit. En dat enkel voor zijn eigen ogen.…

' en wijs naar het plein Hij stopt Zijn gang en wijst - mijn versteende blik sturend - naar een sober, doch levensgroot ruwhouten kruis op een lege en vergrendelde kerk aan het eind van mijn blikveld dan stapt Hij zwijgend verder over betraande kasseien op weg naar een volgend wit laken op een ander plein.…

Kasseien wilden niet zwichten. De modder zwolg me op tot mijn knieën. Plassen water waren toch zo verraderlijk. Maar… ik liet me niet kennen. Net als een paard werd in gemend met harde hand, tot mijn hart het begaf. Ik voelde het aankomen, van klimmen moest ik bekomen. Vooruit of achteruit mijn lijf wilde niet meer mee.…

Angst speelt mij nog wel eens parten, Angst voor pijn en angst voor smarten, huiver in het duister, vrees voor het onbekende luister, het zwarte paard zonder ruiter dat steeds verder rende, hoor je zuiver door de nacht met vonkende hoeven over de kasseien is het in mijn bonkende hart gaan vertoeven dat al loopt op batterijen Bang om te mislukken…

dicht aan huis dwarrelen ze al rond in ‘t geel en zwart, bollekes mee hun frakske bonte veren, drukdoende achter in den hof vieren de spruiten hun laatste weken tot de eerste vorst de wind blaast anders, meer in vlagen kuist zachtjes de stuifzwammekes leeg zachte plofjes zorgen voor bruine ophef een regendruppel valt als een kassei op…

te keren naar ‘t verleden, te proeven hoe het was - grandeur en armoe op een steenworp van elkaar, de geur te ruiken van de paarden, vermengd met smeulend pek van toortsen, ‘t geritsel van de crinolines in ‘t licht van gaslantaarns Maar toch - in de smalle straatjes en passages ver van ‘t helse straatgewoel, merk ik wat gras tussen de kasseien…