Alle inzendingen over kerven

het is voldoende, oppert ook een klerk met kennis van zaken, zó de trappen af te kunnen dalen, éénmaal en voet na voet nauwkeurig dat dalen in je ziel te kunnen kerven, dat wat volgt daarvan herhaling is of naar de herinnering een aanloop, of van je ongeduld de ergernis.…

Ze zullen moeten dansen, en blij zijn, en schreeuwen naar de doven En geladen zullen ze moeten zijn vol superlatieven over het effect op mijn ik als jij nog maar lacht In goud zou ik ze kerven of kalligraferen met mijn bloed gebruik mijn huid dan wel als blad En dan, met lijnen en krullen, met heel mijn klein verstand schrijf ik hoe ik…

Ik word gek op deze plek, Het blijft maar in mijn hoofd rondzwerven, Het is er gewoon in gaan kerven. Ik word gek op deze plek, Waar ga ik heen?…

Wat ben ik zonder jou niet meer dan een harde kiezel een oneffenheid zonder kleur met duizend kerven. Dit is alles wat overblijft van mijn gezicht een oogopslag als een handvol gruis een hoop scherven voel ik mij zo zonder jou. Je bent niet meer om mij heen ongrijpbaar als in een lege wereld alles is leeg om mij heen.…

Ik houd in de hand waar mijn zoekende ziel heden is beland het kleine codicil vol kerven van ´t leven voorzichtig is het streven nalatig zou zij kruimelen en in een warrige windvlaag tollend kunnen tuimelen zo diep en oneindig traag verwaait en vervaagt jouw rauwe rouw de resten nog kan het niet het is veel gevraagd door regen…

de smalle masten kerven in het zwijgend verstand. een vaste koers is op het schip geplant. varen, stiller dan ik het kan.…

Kris - Kras - Kris - Kras - Op bevroren sloot en plas, glimt ijs als zwart glas Kris - Kras - Kris - Kras - De noorderwind pal tegen Schaatser Jan kromt de rug De ijzers kerven korte halen In stug ritme almaar door Kris - Kras - Kris - Kras - Langs dijk of boerderij Een berijpt paard briest Dor riet kraakt en knakt Wie schaatst, ziet…

Diep kerven de koraalkettingen in mijn lijfeigenennek. Ik ben niet Cleopatra, niet de minnares van Caesar. Ben geen salamandermoeras, spiegel van het onherkenbare niets, ben geen naakte martelaar zonder oranje ondergoed: Ik ben slechts in tuniek en sandalen.…

maar wijsheid in je hart wil ik kerven... Je zoon hoeft nu niet meer te zwerven...…

De straat verdampt onder een regenboog Een brute bende jaagt door de krottenwijk Door ijswind verkruimeld De toegang tot het marktplein is versperd Dus kraken ze de kerk Razend door het middenschip Met een stormram breken ze het altaar doormidden Laten een zuil, een kruisgewelf trillen Kerven in het Lam Gods Met slijk wordt de dunste verfstreek…

supermarkt met schel licht het gaat over de tentakels van de schatkist de spits van een club uit een vergeten gehucht de druivenkoningin in de schaduw van de kerktoren waspoeder, bonen in blik, keukenrollen op haar tong smelt een klomp van was zij waadt door het wit van haar zure woede schijnzwanger van een koortsdroom ik lees het in de kerven…

meubels die mij zacht omhelzen De regen is thuis gebleven De zon geeft liefde als honderd egelpelzen Vechten doe ik nog steeds Al is het maar voor even De Jordaan vindt haar weg wel Net als een naakt leger van Chinezen Soms denk ik wel eens Zal de rode zwaan nog sterven Maar dan kijk ik naar het oosten En zal mijn naam in elk stuk hout kerven…

op een nacht sluip ik binnen in je kamer kijk hoe je slaapt en kus je teder op de lippen je wordt wakker de ogen gesperd in verbazing vooraleer die omslaat in angst snijdt het vlijmscherpe mes twee diepe kerven aan beide kanten van je hals ik proef aan de bron de koperen koppigheid van je bloed dat gutsend het witte laken…

Zich het licht in schone korst laat kerven, van hand tot hand door de ruimte te zwerven in een verwachtingloos niets wat achterblijft en afstand heeft genomen van werelds blaam verkiest ieder kwartier een andere ethische baan en leeft voort in het speeksel der planeten zonder te bederven, wacht een onomkeerbaar lot gewone stervelingen, om in…

de linkerkant van het raam de boom, al lijkt hij gespijkerd in zwarte aarde keert weer om de rest van zijn verhaal te vertellen ik leg het gele stof in de sneeuw, naast kleine voetstappen en zes jaarringen hoor slechts het wiegelied van de boom die met zijn takken zachtjes zielen beroert en terwijl afgesloten vlokken het perron kerven…

Schoon ook al de frisse verwen Op uw bruine wangen sterven, Wonden U het voorhoofd kerven, Eeuwig zijt ge mijn!…

in zijn hoofd praatjes voor de vaak in de vlucht vooruit kan echt niet meer van de weeromstuit distantie dient te breken spotzucht gedoofd hij lijdt eenzaam en alleen het meest onder het lijden dat hij altijd alom vreest hij mist te zeer vertrouwen in en op zichzelf om gewoon van anderen te hou’en als vanzelf hoe talrijk de kartels kerven…

wenen op letters die zich tergend weken voor mijn ogen vaag verbleken vervloeien tot ze zijn verdwenen verloren dwaal ik nu wat rond blijf radeloos naar ‘n reden gissen vind mezelf weer t'rug op ‘t strand waar ik je naam neerschrijf in ‘t zand maar golven komen hem rollend wissen verbeten pak ik een scherp mes om je naam in ‘n boom te kerven…

Ik word uitgelachen door een troep wolven, die met bloedbesmeurde bekken hun scherpe snijtanden in mijn bevende hart kerven. Het woest verscheuren. Ze wanen zichzelf moedige militairen, maar in het geniep zijn ze de meest laffe misdadigers, die er bestaan. Hun herenliefde is net zo agressief als hun vijandsdenkende levensvisie. Abnormaal.…

Spillen zie 'k, en spanen, dragen; splenters, uit uw hoofdgewaai; takken uit uw toppen zagen, kerven af uw tenen taai! Elk komt uit en wondt en snijdt u; raapt en rooft, met volle hand; nu dat, omme' en verre en wijd, uw hoge krone ligt in ‘t zand.…

‘k Zie opgeroeste pikken, moe van kappen en van kerven, gehamerd om de essenboom, de essenboom bederven, daaraan het hekken vastgehaakt de bilken sluit, en ‘t vee belemmert, dat zijn vulte zoekt, en voedsel, in de wee.…

Ik dank u voor uw vingertoppen en het beeld dat zich zo diep in mijn geheugen kerven mocht, zich als een rozenstruik rond heel mijn wezen vlocht en mij zelfs nu nog lyrisch voor de ogen speelt.…

Deze vlucht waar stalen ruiters In kerven, het is Gent dat vlucht, der Vrijheid laatste hope! Het zwaait een hand de Gentse Klauwaardsvane, Het roept een stemme door 't gehuil: 'Wie helpt de goede poorters Hun vrouwen en hun kinders wederzien? Gent! Al die meedoen hier! Gent, Gent!…

Der keerlen God was Floris V als graaf Beschermheer van de telers van het zaad St. Barbara, ooit steun en toeverlaat De patrones van 't proletariaat Wie op haar hulp kon rekenen en raad Vond medestanders tegen al het kwaad Een bonte stoet van outsiders verslaafd Aan gokken, drank en vrouwen, veelgeplaagd Edoch, hoe zonderling…