Alle inzendingen over kerven

details nog even niet ik splijt wat nog verbonden is volg aders van onstaan zoek wat niet ontgonnen is ik modelleer je naar mijn hand in strakke jonge vormen je gezicht oogt al markant je tepels spitsen vingers kunnen ze niet ronden borsten lichtjes aangezet zijn in mijn ogen goed bevonden ik heuvel venus plooi je door mijn kerven…

Over de waanzinnige liefde is al zo vaak geschreven In vervoering of de pijn bij het verdrinken of zweven Diepste verlangens dromen of gekwetst zijn in de ziel Harten die zijn verbonden ontluikende liefde fragiel Het afscheid en de tranen mooie vlinders in alle staten Een hart kerven in een boom jaloers zijn en dat weer haten Steeds…

Onder een gewelfde paraplu boren duizend stemmen stille gaatjes in de moezon regen die het lichaam van de rivier doorzeeft, levensdromen kerven zich in stenen. En wie van hen de glans van de woestijn doorstaat, slaat bressen waardoor een brede toekomst zich stromen laat.…

zo vaak schreef ik over de dood bij het vele leven, het vele sterven om in het hart 't vervloekte rood als vreemde pijn te kerven vragen vonden steeds weer gaten nog luider schreeuwend dan het kind dat in regen en rebelse wind oog in oog stond met het achterlaten ik liet geen enkel beeld onbeheerd of dat wat zich met schaduw voedde magie…

Diepe snijwonden kerven beide armen. Frustraties gevangen, bedekt in een net van grenzen, op het bleke, tere lichaam. Ervaart iedere dag, het leven uitzichtloos. Overdosis slikken, niet wetend, niet denkend aan schuldbesef. Alleen ... verlossing ... van het innerlijke bestaan, van, voor jóu, ondraaglijk leven. © avriends - 2007…

twee tieten op borst twee tieten op buik wel vier memmen dik zwijgt zij in het graf zij voedde eens links en rechts onder en boven voor en achter (dubbel en dwars) ze diende door het vlees te kerven de duim te kruisen op mijn voorhoofd als een spin spon zij acht ledematen tot web ving ze vliegen af voor ze ons vonden (dwars…

diep in de bossen waar de herfst zijn entree had gedaan het knisperend gekleurde bladmatras ons lokte lief te hebben weet je nog ons traag ontkleden dromend vervielen in duizend tinten ons lichaam zachtkens deinde op vogelengezang weet je nog toen wij op leeftijd kwamen zochten naar die onvergetelijke plek hoe wij zalig kusten tijdens kerven…

krijst, al is het goddank even Het wordt snel stil en roze bloesems eren De maand april zoals talloze keren Al werd bezongen en is neergeschreven Het levensbidsnoer zegt zacht wees gegroet Het zijn er velen die rond Pasen sterven En opgaan in geheugen, hart en geest Ze offeren voor vrijheid vaak hun bloed In kruishout weten zij hun naam te kerven…

mijn vingers breken glas vernielen machteloos het beeld dat jij eens was scherven kerven diepe wonden jij hebt mij gevonden als een vlinder die ontwaakt je warme adem en je liefde hebben me toen diep geraakt je bracht lente na de winterslaap deed dagen eeuwig duren je hebt een man van mij gemaakt in warme passionele uren ik streelde…

De tranen zullen paden kerven In het gezicht van de liefde In mijn huid, het brandende gevoel De hel schroeit mijn zondes op aarde Gezondigd zijt gij Die lieft maar niet trouwt Een doods gevoel bekruipt mij En maakt zich meester De pijn wordt een gewoonte En de tranen een gezicht Ik zie mijn tranen terug Op mijn linker onderarm…

ik zag hoe zeven kunsten bij je laving zochten: er waren nieuwe kerven in je stam na elk voorbijgaan ik zag je takken treurig naar het water buigen gordijn van hunkering en hoop waarin alleen de wind verstrengeld bleef ik zat te wachten, op een steen, wat verder ik heb je droefheid niet verkracht mijn naam niet in je bast gekerfd…

In haar knoesten, kerven woorden verstopt in de nerven van het ongeboren blad, weldra komt het ontluiken en geeft zij haar binnenste bloot.…

Ze hoort hakken klakken door de gang de melodie lijkt doelloos te verzwerven om hol langs kale muren uit te sterven voor ze verstommen tot een stil behang ze voelt de leegte pijnlijk in zich kerven onzekerheid en onmacht maken bang haar uren schuilen diep in dagenlang voor ze de adem van voorbij verwerven dan klinkt een kinderlach door peinzen…

Mijn masker af te breken, dat ik never nooit meer loslaat, omdat het rust over de hoofdwond; ik durfde niet te kijken naar het argeloze kerven. Mijn borst open te rijten, te graven in de bagger dat mijn hart smoort en zo gretig omsluit; hard wegloop voor de krampen van pijnen door een ander.…

zij koestert me in de flank van witte raven die hun vleugelwijdte nimmer laten kortwieken door scharen die diep trachten te kerven in de nalatenschap van altruïstische desolate decorum in ben een raaf, ongekloond zelfs weggehoond door hen die ik niet haat, maar vol mededogen hun ondergang met mijn treuzelende blik gestaag onder ziet…

we liepen scherven sneden onszelf met diepe kerven door breuklijnen in het glas verblind door kleuren van brekend licht verwondden wij ons in de stroboscopische enclave door de hoog frequente ragfijne schittering werden onze hersenen getriggerd tot vrij spel weg vielen alle beperkingen ongecontroleerde contacten…

Er valt niks te vergelijken, met ’t leven van mijn doel, alleen ikzelf kan me verrijken, met mijn innerlijk gevoel. 1000 Maal zou ik willen sterven, om gebeurtenissen te vergeten, ze uit mijn herinnering te kerven, waar ik niks meer van wil weten.…

" kerven in mijn hart ik voel zijn angst! Ach, mijn jochie ik wou dat ik je helpen kon door dit proces van groot verdriet maar sta machteloos in je pijn kan je alleen beloven er altijd voor jou te zijn!…

Ik ontdek de kerven, beten, knepen Als sporen van lust op haar rug Ons lied duurt, een bitter, laf graaien Naar haar troebel grasland Stiller dan een steen Zat zij in haar rieten kooi De weerstand geknakt Verweesd het kruis dragend Met verkrampte lippen Haar tong in de klem Tot er een huivering door haar ging Haar geketende polsen rusten…

De grafheuvel groeit tot piramide omrand met bomen van steen waarin ze tekens kerven Klank, beeld en zin verenigd in één oude stem die onvertaald bleef De barbaar werpt boeken in vuur Er bleven er drie gespaard van de tand het vocht dat geduldig doormaalt Drie hele en een handvol snippers en scherven van een urn bleven heel genoeg…

we wisten, goede vriend, dat jij ging sterven je kroon viel af, je kon niet blijven staan de leegte nam bezit van onze laan we mochten slechts herinneringen erven je levenstaak verrichtte jij met verve de drukte zag je onverstoorbaar aan tabee ... barmhartige Samaritaan we kunnen nu geen hart meer in je kerven je broeders volgen één voor…

In het bos staat een boom te sterven met in zijn bast al de diepe kerven van eeuwen weer en wind weerstaan. Hoewel bloesemen niet meer zal gaan, zijn gebladerd nog de vele takken.…

Voelen we vredigheid, het wortelen, de seizoenen willen we namen kerven, hier de barst schoonboenen. Schrijven we ooit iets wat rechtstreeks onthullen kan over duurt 't kapbeleid verklaren, de natuur verstoren ook hier, in dorpen en steden, landelijk en provinciaal te bedroevend wereldwijd allemaal niet al veel te lang.…

geesten door dat schouwspel geboeid Een schokkende adem, een verstikkend geluid Het leven verlaat ons, de Dood toont zijn gezicht De laatste littekens tekenen onze bloed doorlopen huid Een flikkerende kaars die onze laatste, eeuwige omhelzing verlicht Een fantasie, in elkanders armen sterven Door onze initialen diep in elkanders vlees te kerven…

Tussen botsplinters en rotsscherven Over een luw slagveld -Koolzwart met rode spatten- Wil de dwerg zijn naam kerven Een speerpunt in de aardkorst Hij jut zijn veulen op Het gulden spoor schendt de flank Een hittegolf breekt in de kop Mat hem af zonder klank Achtergelaten in een ruim vlak De winter wacht.…

Mijn kroost stoof de deur uit Geloof ik en ik groef me in Onder dons en haren en huid Huiverend voor een bang begin De haard gaf gensters af De hond die aan mijn ijsklompen sliep Sloeg kermend op de vlucht Mijn bibberkoorts leek een teken Een opwelling van sterven Alsof een fossiel Een reus van was Een grijnzende smid In mijn rug ging kerven…

Je schreit je wanhoop uit om vrienden die verdwijnen om eenzaamheid en God om schoonheid vol met kerven verlatenheid en sterven en bitterheid om 't eigen lot. Ik weet mijn lief, de winter is op komst, de koude grijpt je aan, maar warm je aan mijn lijf.…

Ellendig al me' leven, zonder oost of troost: van iedereen verlaten en verraân, voortaan, waar wil ik me gaan lopen, om de liên te ontvliên, die, zegezingend, zoeken mij die hals onvals te kerven, die de leugen hun, te leed, verweet?…

aan een zenuw te knagen ik liep naar het tuinhuis, greep de kettingzaag druppelde olie over zijn tanden en zwengelde hem aan doppen op mijn oren dempen het geratel wijdbeens zet ik me schrap op mijn hoede voor de terugslag splinters, snippers, zaagsel nu ik weer wat bedaar zie jij wat ik achterliet een witte vlek op het behang kerven…

Hoe de mensen, hoe deze mensen, hoe een man en een vrouw na jaren elkaar – hoe na jaren deze mensen elkaar zullen zien, harnas van vroeger over het sleets lichaam, hoe in hun botten moeheid en deceptie jaar na jaar kerven.…