Alle inzendingen over kerven

Ik luister naar het sterven van mijn moeder, terwijl de dood aan jouw masker begon te kerven. ----------------------------------------------------- Uit: Het feestmaal, 1997.…

Zonder te weten wat ik doe grijp ik naar mijn adem in mijn laatste zwerven, waar ik een tere traan op mijn wangen zal kerven. In mijn onleesbare geest beweegt nog een verloren woord. Mager worden mijn vingers wanneer ik de stilte verlies en wat ooit ontnomen is, wordt verstoord.…

Maar wie met onvervalste wijsheid van een ongeschoolde en van droom en drift doortrilde hand de hemel aansnijdt om zijn naam te kerven in de regenbogen - die beschouwt de gangster aan het roer als vijand. --------------------------------- uit: 'Eeuwige vlam', 2003.…

mag ik toch de muur zijn waar tegen jij je rug weer recht voel je vingers zacht bewegen in de vele letters die we samen schreven geen kerkhof of kruis geen groene most om te vergeten jij voelt zo warm aan we kerven weer gaan opnieuw in leven recht je rug want samen kunnen wij nooit stuk…

Waarom moet onze liefde nu al sterven zonder namen in een boom te kerven Nu zal onze liefde verdwijnen en nooit zal onze vlam meer schijnen. Pascaline, waarom ben je verdwenen wat heb ik gedaan dat ik dit verdien zo'n leegte in mijn hart in ruil voor liefde vanaf de start.…

Mens, bewoner van het laagland Strikt zich houdend aan de klok Geldwolf, sporter, beeldbuiskok Kaars ben je die te snel opbrandt Arm, je spreek- en redeneertrant Oppervlakkig of vol wrok Mens, bewoner van het laagland Die zich onnadenkend voortplant Nooit naar Toverbergen trok Kerven telde in zijn stok Niet kwam tot tijdloze stilstand Mens…

Ontdoe je van de scherven dit is een nieuw begin ontdoe je van de kerven negeren heeft soms zin Vergeet de slechte zaken doe of ze zijn vergeeld vergeet je druk te maken als 't spel is uitgespeeld Begin de lei onschuldig geschoond van alle kwaad begin vrij en geduldig nu is het niet te laat Dan……

Ze voeren dronken laten leeg wat niet vatten kan verrijken het armste van de aarde blozen het bleekste van de dag De eeuwige dood van blad de sluipende ondergang van de in zwam verpakte stronk plukken ze tenger uit het woud Ze bouwen gespreide vlerken als kathedralen tegen het palet kerven en ketenen bos en mos onwrikbaar als…

Onder een vonkenregen loop ik door Achter mij een hoog hellevuur latend Een allerlaatste krijs bereikt het gehoor Mijn terugkomst met opgeheven armen Gebroken glasstukjes kerven in voeten Maar het hart huppelt in een vaart voort Het heeft immers genoeg moeten boeten Terugkomst naar de wereld der levenden Een regenbui verkoelt en de zon…

voelsprieten van onschuld, het zal gaan sneeuwen, omdat de vorst komen zal, wordt onder schors de essentie opgetekend, nerven kerven kringen in een zenuwgestel, een uurwerk dat in elk seizoen wordt opgedraaid, de bel voor een nieuwe ronde verguld, om in komende tij vrij te kunnen ademhalen.…

De slome zon leunt tegen het raam, huidplooien kerven zijn gezicht. Gesloten ogen vragen om stilte, wat wil ik zeggen in het laatste licht? Van alle ondenkbare dagen houdt nu de gevreesde dag halt. De handdoek onder de kin is opgerold zodat zijn mond niet openvalt.…

als ik je weer ontmoeten zal, zal ik mijn naam in jouw huid kerven. dan zal ik zingen van de zwarte dag en van de schaduw die wij moesten delen en van de vloek die sprong in onze kelen en van het mes dat in jouw handen lag. troost mij als ik zo droef moet zingen, leg als een krans jouw handen om mijn hoofd.…

Hoe heerlijk is het om te strooien Met ongezouten commentaar Een opgezette boom te rooien En vellen is verdedigbaar Hoe zalig takken af te zagen Een stam te klieven voor de haard Om plat te branden alle dagen Het is de moeite meer dan waard Hoe wreed is het kritiek te kerven In bast en schors van levend hout Om te verwonden, te doen sterven…

van mijn dijen Vasthouden aan een uittreden wachten op de dubbele maan het dolende scheppen Zij rondt haar poppenspel vlieg vingert een bal van klei samen kozen van een spiegeling vrije doorgang witte zee van potentie ingehouden wachten op een liever niet voltooien het hart diep uitsnijden in een uitsparing daarmee onbedoeld kerven…

Woorden geopperd zonder enige spijt, verwijtende woorden, ze kerven de ziel waardoor liefde vaak in haat verviel, woorden van gramschap, woorden van nijd. Hoe deugddoend, hoe warm zijn zalvende woorden, woorden die troosten als een oprechte zoen, simpele woorden die glimlachen doen.…

Harder ben je nu dan ik blijkt uit de diepe kerven in mijn weke kwetsbaarheid. Maar hardheid is slechts relatieve sterkte: en broos en breekbaar soms: in het spanningsveld tussen wil en wens kraken al flinterdunne barsten door je glazen schild: en morgen klapt je sterkte in elkaar.…

In de vochtige kelder kerven wij een boodschap in de korst van schimmels en zwammen. We slapen in verschillende kamers Jij wil de deur dichtsmakken Met geweld de geruchten voeden Burengehakkel. Jij verlost me nooit Van de smalende vrienden die het waarom willen weten.…

Smartelijke en zoete pijn 't beheerst mijn hele zijn niet in staat te ontsnappen of uit dit leven te stappen Een pure zelfkastijding Lichaam en ziel uit balans gevoelens zonder kans hart uit borst gescheurd en telkens weer verbeurd Een langzame vernietiging Een pijnlijk traag sterven de ziel vol met kerven niet meer uit te wissen…

Maar als de tijd niet meer je voorhoofd kust, zal ouderdom onzichtbaar rimpels kerven en je herinneringen grijzer verven. Is het dan echt je leven en je lust om zonder einder rusteloos te zwerven en nooit het zalig niet-zijn te beërven?…

dromen aan scherven gingen Wat zijn we onvoorzichtig geweest Wat was het ieder voor zich, hoe ving De overheid bot; het lot hebben we Getart, apart dat dit gebeuren moest Om ons bewust te laten worden Wakker gepord, zullen we nu zuinig Zijn op onze planeet, mist en smog Zijn verdwenen, na wreed en pijnlijk Ontwaken, ieder zal initialen kerven…

Je gezicht spreekt beukdelen De dramatiek ten top Kerven en spleten Zorgen aan je kop Oud en verweerd Deels al verteerd Takken heb je laten vallen Een mosttoupetje liet je stallen Als tranen konden spreken Door rimpels welhaast bezweken De tand des tijds voorspelt En je lijf al een beetje helt Rimpels als spleten Plaatselijk opengereten…

op de dodenakker verdwijnen de ijle fluisterende schimmen tussen stille bomen de jongen een kind nog moet verborgen blijven voor het oog van het volk voor de eer van het land ze krabt met haar nagels over de zinken kist het mes kervend in het eeuwig onwrikbare…

op een omgewoeld slagveld vindt de kiem de straal door kerven in de zaaddoos welt het melksap dat bewelmt een scharlaken kelk getuigt nog van oud bloed tronend op de harige stengel die onze enkels kietelt de meeldraad waakt draagt een paarse helm aan de voet van het kroonblad een smetvlek, gestolde inkt door gekartelde lippen…

we declameren traag begrafenissen willen graag in woorden sterven en uit zinnen de emoties erven van de mensen die we node missen in het afscheid gaan de doden gissen naar de kleuren die de hemel verven nabestaanden zullen namen kerven in het kruis en hopen op de erfenissen de dode heeft geen tijd om te genieten heeft wel andere…

er bestaan zo van die huizen waar varkens mogen komen ze moeten dan wel verhuizen beleven hun laatste dromen geboren om te sterven want hun leven duurt niet lang de slachters zullen kerven het mes onder hun wang maar wat mij hier erg stoort is brutaliteit in wandelgangen ze schoppen dieren, en dat ontspoort de juiste manier van aanvangen…

we declameren traag begrafenissen willen graag in woorden sterven en uit strofen de emoties erven van de mensen die we node missen in het afscheid gaan de doden gissen naar de kleuren die de hemel verven nabestaanden zullen namen kerven in het kruis en hopen op de erfenissen de dode heeft geen tijd om te genieten heeft wel andere dingen…

prikken lucht in het ochtendlicht daar, midden in de roos ligt de pijn schuingesneden steel jij de dauw van fluweelzacht geopende handen waar het dieprood d’aderen raakt sterven nerven in wortels en rafelt gevlochten leven bruusk in het groeisel van de tijd sedert terra vochtige grond scheurde tieren netels welig, gevoed door loos licht, kerven…

het beeld zich aan hun schaduw raakt Het groene kleed dat marmer siert geeft het doods grimas een lentekleur het koud witte lijf de valse fleur van bloeiend leven dat welig tiert Haar handen plukken het mossig bed krabbend als verdriet dat wederkeert tot de stenen beer haar leven krenkt Als herinnering haar tranen drenkt in kerven…

Onduidelijk doch scherp gesneden kerven de laatste zinnen vloeiend langs vochtige stromen bloedige werkelijkheid vertrouwen stil verbonden met gisteren tekent sommige lijnen met wazig zicht verblind door klamme mist verscholen achter donkere wimpers ogen diezelfde ogen grenzeloos pijn en verliezen op een zelfde moment de lach…

water drijvend tussen grachtenpand en duinenrij, de nieuwe brug het oude strand de zee met zeilen op haar rug doorweekt in ’t witte zomergoed de huid omhult met nevel bij stilte tussen eb en vloed de tram rijdt door het raam dwars door ’t glas ik weet dat het een leugen is er zijn geen scherven toch is daar telkens weer het kerven…