Alle inzendingen over klimop

Een oude tuin, prieel, Griekse sculpturen Symmetrisch lage hagen, rozenbogen Een bijenvolk met nectar volgezogen Klimop en mos op scheefgezakte muren De zon blijft vlijtig schaduwen borduren Van schepsels, zingend, dansend, opgetogen Een oude tuin, prieel, Griekse sculpturen Kastanjes, marshmallows en open vuren Bedekt met sneeuw gooit alles…

Een merelstel heeft de lege bloempot gekraakt dit aardewerk pand hangt zo mooi verborgen tussen de klimop aan de bakstenen muur het is voorjaar het nest moet worden gemaakt zij vliegt nijver om het interieur te verzorgen met sprietjes en pluisjes wordt het niet zo duur hij zit op een tak ‘s morgens al vroeg te zingen fluitend naar elke passerende…

Langs de zomerbeschenen granieten steen begint in een hoek witte klimop te groeien alsof je nog zou leven en volop aan het bloeien bent. Julie, mijn kind, let niet op deze milde en onverwachte tranen. Vergeef me ook het beeld dat in me schijnt alsof je op de vleugel Chopin zou hebben gespeeld op lichte lentedagen.…

Ik voel de stilte om me heen Een gevoel van eenzaamheid Zoveel mensen lief voor mij Maar ik mis jouw tederheid Als een klimop om mijn hart Zit jij diep in mij verweven Ik mis je vriendschap je liefde Gevoelens die blijven zweven De zon streelt nu zacht de dag Een parfum vol met rozenlucht Geraakt door al die schoonheid Voel ik geluk…

Naast de muur van de toren staat een oude appelboom knoestig, dicht met mos en klimop begroeid zijn takken zwaar door goudgele vruchten daarvoor lag een hoop stenen met een sokkel waarop vroeger een altaar of beeld had gestaan ik klom erop, stond met mijn rug naar de boom keek toe hoe de strijd verliep ik wenkte een verpleger op weg naar…

Ooit een schaapskooi gevlochten wanden met leem bestreken balken uit 1630 hergebruikt in de 18de eeuw zo had ik het niet bekeken ik zie nu alleen nog op tegen planken en klimop.…

'K zat, jong, graag in mijn perenboom te deinen: In de afgeknotte top had ik een plank Getimmerd, en gevlochten, rank door rank, Klimop tot rugleun en veil'ge gordijnen.…

Hij schat het pad dat voor hem ligt in als klimop en richt zijn blik met vastberadenheid naar voren voetje voor voetje volgt hij eeuwenoude sporen die leiden naar het wijde zicht vanaf de top zijn wens om daar te komen stuwt hem hogerop van rust of stijgen met beleid wil hij niets horen de stenen die hem storen tuimelen verloren waar luide…

schoon wat hij op zijn weg maar vindt spattend en spetterend roffelt hij op de daken stroomt over wegen en land naar sloten, die verzadigd raken dan plots met de wind in de rug striemt hij het gouden korenveld halmen buigen en knakken voor het hozende geweld is de boze bui voorbij ruist de regen zachtjes neer, op het blad van de klimop…

Het water druipt langs de muren er groeien zwammen in de hoeken het glas valt uit de ramen klimop zoekt zijn weg naar binnen ratten knagen door de vloer een weg naar boven. mijn doos rumbonen,repen chocolade, koekjes,dadels,aardappelchips, alles nemen ze mee zelfs geld,horloges en telefoons.…

Kocht boeken om nooit te lezen kleren om niet aan te doen nu zijn mijn kasten overvol maar mijn hoofd is nog leeg mijn lijf nog steeds de oude Ik klim op de klimop om de vallende ster te zien die daar ergens ver weg zijn laatste reis verlicht Zocht jaren naar de zin maar kwam niet veel verder dan wat losse woorden die ik neerzet naast…

waar het afbrokkelen begon De tijden kennen het verval In muurgaten vind je vleermuizen, overal De tijd gaat Het menselijke verlaat De natuur volgt haar weg Een bouwval die tegen het instorten vecht De wereld is er verlaten Bouwwerken vol gaten Slechts spaarzaam een mens Bouwval tendens Natuur neemt Waar ooit werd genomen Menig klimop…

Jij was de vogel, de watervrouw, de klimop langs de oude muur je was de tuin vol beelden, de honing in de verre hoek het dak van riet dat je huis bedekte Je was de kracht van klei, de vele kleuren van het licht de bloemen die je steeds weer ontdekte je was de vrouw in wie ik mijn moeder tegenkwam Je was het kleine dorp, de kerk, de winkel…

Uitgeput val ik in slaap in het uur dat de zon hoog aan de hemel staat Vreemd is het in een droom te aanschouwen hoe dat er vanuit de hoge toren Bekleed met mos en spinnenweb naar me wordt gekeken alsof ik de klimop ben gespijkerd aan het hout om alsmaar hogerop te klimmen Geperst geduwd verwrongen om te sterven met de vreemde adem…

En bij het rijzen van de scheemring lag hij in het gras naar de avondlucht te turen; een afgrond leek de tuin, berghoog de muren, zwart van klimop met stoffig spinnenrag; het leek een put, waarin de lichte dag op ’t donker dreef, vol schimmige figuren; enkle geluiden van de naaste buren plonsden als steentjes d’rin: een naam, - een lach.…

proeft het vermolmde hout, woont tussen muffe splinters, weigert zijn sterke schild te buigen, en reikt naar gezeefd, groenig licht met zijn lange sprieten, verlangt de verf is afgebladderd, roestige vlekken verraden gebrekkig onderhoud, een scherpe geur doordesemt dit oude, verlaten huis en besmeurt het behang met groezelige vlekken klimop…

Een zoele wind houdt zijn adem in, ritselend klimop bedekt bemoste muren, donkere struiken voeren weemoed aan, zacht klinken de stemmen van de buren. Ik hoor hun inhoudend gefluister, ruik de zware geur van de seringen, verderop, in het toenemend duister, begint aarzelend een vrouw te zingen: Summertime and the living is easy.…

De rozen strooien blanke blaadjes neder, En 't geiteblad houdt roos en rots omvat: De rots van klimop pronkt met geiteblad, Dat, uitgeschoten als een slanke veder, Zich losser plooide, breder steeds en breder, Tot het de blauwe verte in de armen had: De woudduif koert...…

vandaag pluk ik de laatste bloemen om het jaar tot een boeket te schikken de witte sneeuwklokjes passen nog net tussen de veelbelovend groene klimop een kleur van ongerepte schoonheid die zich laat aanvullen door de toekomst seringen vertalen mooie herinneringen als de kamperfoelie zonnige dagen omhelst waarin ze zich slingerde om de gouden…

Even licht zijn waakvlam en de klimop van zinloze brieven die de wind vroeger zichzelf schreef. Een sleutelbos rammelt. Zijn hand trekt het schuifslot los. Bomen moffelen met hun wortels. De geur van vers brood waait ongewenst aan van straat.…

we wieden niet, maken distels en brandnetels tot bondgenoot, storen ons mateloos aan het zevenblad en heermoes volgen slaafs onze eigen paden en raken hopeloos verstrikt in hagewinde en klimop schoorvoetend banen we ons een weg en rusten uit op het groene bed van mos en varens hier regeert de waanzin, haalt wanorde, orde in ontredderd…

De grillige klimop beschreef de loop van de paden in de morgenstond de verlichte kantlijn was gebleven het gras de rug recht in de grond we gingen ervoor uit het stof verheven met opgebloeide pen of uit bittere mond het uur was tot bloei gekomen de vergulde lijnen leken onvoltooid leunend op z’n schaduw bleek de blinde muur te dromen…

De klimop staat er moederziel alleen bij zonder zon. Even is alles zoals het mag zijn genoeg in zichzelf.…

jezelf gelooft speel met de kleuren van de regenboog in je hart laat zelden de kleur wit zien maar ook geen zwart veranker de wortels in jezelf en laat liefde door je aderen stromen trotseer de stormen die nog zullen komen sta open voor nieuwe stromingen compenseer je eigen tekortkomingen leef dit leven zonder schroom omarm het als de klimop…

Klimop is niet om in te wonen: daar schreeuwt een papegaai met zwarte tong en komt de bliksem langs beneden. Nee, wij bouwen liever op de stoeprand, voyeurs van goed en kwaad, en mijden het geel met paarse licht van glas in lood en een kwaad geweten. Het goede is een dame die zingt, haar mond schrijft o, haar buik beschermt.…

Zo'n late namiddag, licht van mist en druilerig onder de bomen - haar hand raakt wanneer zij afdaalt naar de rivier de leuning niet, maar terloops toch een enkel blad van de zich rond de spijlen slingerende, welige klimop misschien neuriet zij ondertussen iets als 'Trauriger Sonntag', dat zigeunerstrijkjes vandaag de dag dikwijls spelen…

Een sjokkende jogger in lichtgevend groen en vroeg me toen af waarom ik niet naar opzij had gekeken of hij 't was die kort geleden nog bij me mij was In mijn tuin zocht ik opnieuw naar sneeuwklokjes, die er ooit waren maar door klimop niet te ontwaren In mijn kamer keken twee narcisjes naar de bank…

Jij bent jong, jij wilt altijd samen zijn, jij wilt mij dichtbij in het koninklijke bed terwijl je inspiratie zoekt en volgens hen maar half aan het werk bent Je wilt mij, je wilt mij, je wilt mij altijd Jij ziet de wanhoop niet in hun scheve ogen jij ziet alleen mij, je wilt mij terwijl je moet werken en volgens hen maar half erbij…

Draaitoltuimelende zon krult krolt kris kras rond verhakseld stro, rafelt het uit als hongerige klimop. De muziek staat absurd luid. Och arme ach de oortjes van de lente zijn anders in de winter ook verloren.…

Slaap kan vermoeden bewust blootleggen, waar het oude landschap lacht je hand nog warm is van het vasthouden, keien, hunebedden brandnetels en klimop ook de hyacinten daar op de juiste plaatsen jurkjes pantalons de mussen en koolmeesjes vatten. Het maanlicht sluit soms eenvoudiger om je heen dan muren en het dak.…