Alle inzendingen over kneden

Kijk goed naar deze dag: je kan hem vormen,kneden, tot edelsteen hem smeden, maar nooit komt hij nog terug.…

tussen de keerkringen in het felle gele licht woedt bruut geweld een handvol rijstkorrels ruilen voor een stuk papier onder de tropenzon kneed jij planten en aarde tot verf op inpakpapier de schildering van je bleke gezicht omlijnd door donkere tinten wat oorlog met mensen doet…

weet u nog dat ik met bungelbeentjes aan de formicatafel, waar wij samen kopjes thee dronken voor het warme fornuis u was zo moeder in uw boezelaar ik zag u zo gaarne het beslag kneden met uw sterke rode armen u hield van mij meer hè, mama meer dan van die walm drank en tabak die dan wankel verscheen die alles verpeste en waarmee u naar…

sta stil en ga voorbij maar pluk haar niet geen gouden, met diamant beladen kooi zal zij overleven, gelijk de vogel in de lucht niet stil kan staan huil maar maar laat haar staan want nimmer zal zij de jouwe kunnen zijn laat het verdriet je kneden de Liefde in je hart doen gisten om de stilte van het zijn in het voorbijgaan…

als u uw weesgegroetjes prevelt of tot het heilige drievoud spreekt over Jobs en vruchtbare akkers houd dan uw verstand erbij als de monstrans wordt overgeheveld en het brood in stukken breekt peins eens aan de hostiebakkers die christus kneden in d'abdij als u uw weesgegroetjes prevelt om vrede of genade smeekt denk eens aan…

ik zou zo graag u overweldigen onder uw protest met luid lawaai zoeken naar uw glanzen dat straks mij zal omvatten kneden tot de grens van pijn uw handen leid ik naar mijn kruis dat ik zal dragen als een man uw zilte geuren zal ik ademen uw mond en tempel vullen tot u de adem mist om door te gaan dan leidt u mij naar binnen…

papa, we leren hoe we verliezen omsmeden in overwinning hoe we verdriet kunnen kneden tot het vreugde wordt we ruiken nog altijd de geur van kruiden en jasmijn we horen nog altijd de duiven koeren op het plein papa, we leren om onze tranen hun weg te laten gaan we komen thuis, papa…

Angst verdrijven Rijmen omdat het hoort Woorden kneden tot ze pijn doen Bijna zoals de vragen Wat op de maag ligt wordt uitgekotst als tekst op witte vellen Niets vertellen littekens tellen Maar blijven geloven dat ze terugkomt…

Ze waakt en wacht tot ik net helemaal ten onder ga, heeft nauw contact met van wie ik hou, bekokstooft snode plannen om me op te beuren in wie ik werkelijk ben of ik vergeet hoe mijn ouders me uitsneden uit een uitzonderlijke houtsoort en zo meer hoe vrienden me kneepjes leerden en kneedden tot op vandaag…

Ogen om in te verdrinken liefde om in te baden Tanden die naar me blinken borsten om naar te raden Een mond om te willen zoenen billen om te willen kneden Goed gekleed inclusief schoenen loop jij met rasse schreden Monden vallen bij een ieder open al loop je alleen maar voorbij Elke man zal stiekem blijven hopen ik niet, want je koos…

Driejarige kindjes wroeten dolgraag in 't zand scheppen kneden al verbeeldend maken gestalten uit het gewone leven eveneens monsters en paleizen om verwoede strijd dan sterke vrede te brengen op de kleine stuifwereld deze speelsheid is de oerdrang tot nodig zelfonderhoud bij ruwe zwerfstammen die de grond omkeren en uithollen voor vruchtbaarheid…

bekende woorden van berusting waarmee de Heiland aan het kruis stierf veel mensen vinden het een grote eer om eenmaal met dit gezegde het aardse bestaan te voltooien moge dit evenzeer een spreuk zijn op de levensweg in het vooruitzicht waar Gods volgelingen moeizaam langs gaan zich daarbij toevertrouwen aan hun Heer eigen wil door Hem laten kneden…

Dichters kunnen uit onzin zinnen kneden. Pottenbakkers vormen zin uit natte klei. Van geluiden maken muzikanten tonen. Van poëzie worden sombere mensen blij. Menig mensenleven verloopt zinloos. Wie geen zin heeft om zin te geven, loopt zinloos in de weg. Loopt zinloos door dit leven.…

uit de ruïnes rijzen zenuwen ze razen door de buizen van het huis kneuzen de ruimte waar mijn gemoed geduldig veinst slechts mijn gemoed te zijn en niet de bruisende bron van mijn gebundeld wezen ik sla op de vlucht voor de kraaien in mijn haar mijn woorden glijden uit vergeten mijn inborst te kneden ik sta op de rand bereid over lijken…

Het is bijna de droomstilte die je woordgebarend hebt gebracht met dat tasten van dageraad de vroege dauw, een lenteochtend het is al bijna die avond en dat afscheid in de kou hoor de diepe adem in jouw woord fluisteren de maanschemer scheel flinterdun door de emoties een schat in jouw sterke handen die woorden stileren als niet te kneden…

Vanuit het niets vormloos klei zo sprak jij al met mij ik mocht er zijn je handen kneedde mij het voelde fijn je wilde niet teveel van mij pakken anders zou het te zwaar worden ik totaal inzakken te weinig wist je uit ervaring zou ook niet bevallen er zouden gaten in mij vallen dan blijf ik een mislukt hoopje toekomstig…

twee gewassen handen een schone mengkom stralende glimlach het bereidingsboek vol plakkerige ezelsoren twintig vlijtige vingers die goed kneden kunnen vuurrode lippen om te zoenen eerlijke producten om aan te lengen met liefdesliedjes een voorverwarmde oven alwaar de hartvormige taartvorm met beleid wordt ingeschoven wachten verwachtingsvolle…

ik wil niemand bezeren met papier en het scherm spreekt ook al andere taal passen en meten in een gesprek is veel te traag zonder rendement en asymptotisch verdwijnt de uitkomst nu kneed ik waarheid in gedichten in fluwelen woorden zinnen die beelden met bloemen hetzelfde moet laten klinken in onafhankelijke tijden formules voor objectieve…

Als zwierige zandkorrels in dwarrelende winden drijven we doelloos rond en kunnen elkaar niet vinden We wonen in luchtkastelen vol opgeblazen dromen tollend aan de hemel langs de toppen van de bomen Jezus verbleef drie dagen lang in het ’t Vaderhuis met open ramen Zijn wijsheid ving het stuifzand op en kneedde alles samen Bijééngebald…

herinnering aan verloren tijd de smaak van weleer die je terug vindt in de geur van het verse brood dat de vrouw van de warme bakker stevig tussen haar borsten geklemd houdt 'melancholie is het vullen van ledigheid' of het zoeken naar een medicijn voor naderende pijn zoals het kneden van deeg met blote handen een proces is voorafgaand…

ik luister je schreden nabij de hartstocht die ik voel, het is woordeloos die brij aan letters die ik wil kneden om een liefdesuiting aan jou te forceren ze rijmen niet maar haken als gespleten ganzenveren in een zweem van reeds in oudheid gestelde snedes ik noem je nimmer liefste, maar roem je wereld waarin jij als mijn muze jouw wonderen…

Ik kijk toe, doe een greep uit de feiten, herschik de buit tot lichaamseigen en de wereld constructies van fragmenten werkelijkheid en mijzelf, de waarheid van mijn bestaan, mijn wie ik ben: turbulente wolken in mijn slaap en roekeloze piloten van medicinale stofjes die met mij spelen me heen en weer gooien door de hel die ze kneden…

te kleuren naar jouw wensen te kneden naar je hand gestuurd naar vreemde mensen buiten de deur beland. pionnetje bespeelbaar als troefkaart uitgebuit spionnetje heel deelbaar twee kanten kneedt het uit. geduwd en uitgetrokken gevierendeeld tot slot nu naar de straat vertrokken nou niemand hem meer mot.…

woorden radbraken gebroken ijsblokken uit mijn mond kus ze tot zoetwatertaal drink me strelend langs je tong voel me naar je hoofd stijgen ik lig zwaar op de maag mijn woorden sijpelen nu stroomopwaarts in je bloedbaan en kneden je hart tot het mijne alles wordt stil nu ik snuffel in je romp en passages neerpoot op elk orgaan rood…

hals waarin u zetelt van god gezonden vorstelijkheid elke wens een bevel ogenblikkelijk gehoorzaamd in de geruststellende geur van uw haar de pepermunten smaak van uw lippen de jasmijn van uw avondkleed laat mij de tuinier zijn van uw tepelhof het onkruid wieden dat u schuwt als brandnetel giftig wurgklimop slechte raad laat mij u kneden…

jouw pupil is een bolle spiegel die de vonk van de maan verraadt haar zwarte meren en kratermonden die elke voorbije traan slikken ik strooi meel en poedersuiker over de deeg van jouw vel met gulzige maar trage handen kneed ik de heupen van de hinde tot een brood van zonnebloempitten een feest voor de speekselvlokken elke vingerafdruk…

Mag ik aan je borsten zitten Ook al doen ze nog wat zeer Ik zal dit keer niet zo hard knijpen Dat doe ik wel een andere keer Mag ik ze zacht behandelen Als een zakje smurfensnot Lekker kneden als amandelen Dan voel ik me minder rot Mag ik aan je borsten zitten Maar heel even, niet zo lang Ze zijn zo groot ik moet weer wennen Anders maken…

Sneeuw bedekt de landen: Was de kille handen Dat ze tintlend branden, Kneed de sneeuwbal vast; Krachtig d'arm geheven, Fiks de bal gedreven: Ha! dat is een leven, Dat aan jongens past! Koudkleum mag zich warmen In zijn Moeders armen, Schreien om erbarmen, Als de bal hem raakt; Laat de kachel gloeien,....…

handen kneden mij naar jouw borsten het zuigt hechtende lijnen aan de binnenkant van mijn dijen Vasthouden aan een uittreden wachten op de dubbele maan het dolende scheppen Zij rondt haar poppenspel vlieg vingert een bal van klei samen kozen van een spiegeling vrije doorgang witte zee van potentie ingehouden wachten op een liever…

Je hebt pijn Dat stomme lichaam Waarom nou jij weer Met zo´n wrak Ik kneed je rug Je wervels, spieren Alles staat bij jou zo strak Geen dag voorbij Of je hebt klachten Soms kort Soms van langere aard Met mijn handen Wil het soms wel iets verzachten Het is altijd het proberen waard Het vaak niet kunnen Het moeten passen Omdat het echt…