Alle inzendingen over koel

Uw koele handen aan mijn voorhoofd, alle Gedachten die nooit moe van waken branden Bij dag en nacht, zijn kalm in slaap gevallen. Vanwaar de tover toch dier trouwe handen?…

de opgestoken mist wordt lief en leed betwist schaduwen van de silhouetten worden gewogen om niet te verliezen, te spiegelen, te liefkozen, te haten in de gebleekte taal van maan en gebruinde zon, licht versterkt het gevoel van vingertoppen in elke stap sluipt de eenzaamheid naderbij onbelast in een weidse gebaren, verandert adem in koele…

De schoonheid van het koele licht. Als een trouwe wachter, eenzaam en alleen. En denk aan hem die alles maakte, hoe groot zijn liefde wel moet zijn. Zijn macht die hij gebruikte, voor zon en maneschijn. Hij vat de zeeën in zijn hand, weegt de bergen in een schaal. De heem'len meet hij als met een span, zo zonder woord of taal.…

komt nadert mij met liefdevolle aandacht wie lezen kan en wil 't zingend hart in vreugd en smart dat schone druppels vangen mag och zie de sombere bossen waarom de ranke bomen zwiepen de vijver bedekt met mos en waterlelies in koele gouden dagen van juichend welbehagen de stille ongerepte plekken dat mij rukt uit bange overheersing…

Uit koele kalme schaduw van het bos, Treedt langzaam-aan kopschuddend-schomlend, de os; Treedt op het blinkend zandpad, dat gevlekt Met tak- en bladeren-schauw, is overdekt Van brandend zonlicht, zomer-zon-gegloor De hele dag, van vroeg tot 's avonds, door. Hij keert naar stal en ziet het open hek... Een korte ruk aan 't leidzeel...…

Een koel, blank kleed dat verre strekte En velden wijd en weien dekte; Blanktrossige bomen daar geheven Leken in zilvermeer te leven. Zilver was 't al. De duinen lagen, Als reuzen door de slaap verslagen, In glimmend pantser breed ter neder.…

Bij schemering wordt op het terras een koele drank geschonken tussen bloeiende oleanders die door late bijtjes worden bezocht en terwijl de avondzon aan de einder lang lijkt verdronken gluurt achter de hoge bomen, de maan in goddelijke aantocht.…

Dezelfde mooi-gebogen dreef koel, zwijgend, als een kerkenbeuk. Mijn tuinbank – of ze wachten bleef verscholen onder rode beuk. De merel, in de koepelkroon, fluit bij deze avond als van oud? Weer schakelt ginder toon in toon het torenlied zijn keten goud.…

Warm je gerust in koele nachten elders in het tegenovergestelde, 't blijft hier nog vriezen zonder dooi al zijn juist nu keukens rijk gevuld. Ruik je ook daar de geur van vuur er heerst hier bitterzoet een stilte ik voel intens de verzadigde kleuren, al was het gewoon Herst in wintertijd.…

Koele woudgeur woei van verre bomen, 't Gouden zandveld stuivelde in de zon. 'k Dronk mij zalig aan de zoele aromen. 't Blauw omvloeide me als een weeldebron. Heden, stralend, zou de liefste komen! 't Ware leven sprookjesmooi begon.…

Trillende zomerhitte ligt over eindeloze daken, van familievuurtjes kringelt rook omhoog vanuit het koele park tot aan de hemelboog. Het zijn de beelden die mij raken. En het beeld van moeder Käthe* met kinderen aan haar zijde, Opnieuw gegoten, in eeuwige verbondenheid.…

ik raak je golven, draag zee in mijn luchten kus je in roze zonondergaande zuchten voer je mee naar hoge ijle atmosferen samen als druppel gaan we het weer proberen we spelen op het mistig draagvlak van vandaag ik jaag je grauwe nevels tot een vage vlaag mis mijn zout in al jouw lage regionen na een koele bui zal snel de zon weer komen ik…

Op deze grond ben ik de aarde zelf geworden, zweef als een vogel boven de toppen van bomen, drijf mee met elkaar opjagende wolken, voel koele regen door mijn lichaam stromen.…

is er bij het menselijk programmeren ergens een fout in de broncodes gemaakt is het systeem door een hacker gehackt heeft de beveiligingssoftware gefaald zijn de veiligheidsdiensten al naarstig op zoek naar de dader vragen vragen (eerst mijn laptop aan de lader) wanneer het vroeger penibel werd bad men het onze vader ging ter kerke savoureerde…

Zo zie ik, fijngeslepen, diafaan*, Boven 't verdriet dat doorschijnt, zwevend staan 'T kristalwerk van mijn verzen, rein en koel: Tot wereldnevel van stemming vervloeid, Tot flikk'rende gedachte ineen gegloeid, Zie 'k overal eenzelfde Godsgevoel. --------------------------- Brahman, deel I, p. 3…

Ik ben vandaag verliefd geworden maar het geeft geen goed gevoel Zij ziet mij niet zo zitten ze behandelt mij nogal koel Ik dweep met haar blonde lokken als waren zij van goud Maar spreken is voor haar zilver dus bekijkt ze mij stil en koud Ik ben betoverd door haar ogen haar volle lippen en haar kin Haar slanke benen adoreer ik toch…

met kringen als feest beest prangend met haar geboemelte dwepend in koele zwoelte vertoon van heel eigen geest doorkijkbloes flauwtjes violet haar roos ontloken uit pioen als sterrenbeeld schorpioen aan zet zij voor frivole pret hups fluks in de lamborghini gesprongen de vrouw met kloten eigen zin in wil besloten lang slank sex chic in…

rij schuiven ze langs mijn flanken vol scheuten, takken, ranken diep droevig druipend nat soms ook weer vrolijk stralend blij zien ze op mij neer, geen besef van mijn groeten en mijn danken voor al het stilzwijgend leven geen woord over mijn gedachten geen glimlach uit hun kruin beheerst wuivend met hun krachten Soms, even, als de koele…

het omhulsel dat mijn moeder heeft gebaard Nu schrijvende aan mijn gedichten Kwetsbaar, open en alweer VOOR die ander Ook dit behoort tot één van mijn plichten Misschien dat ik door deze gedichten verander Een positief gedicht, een positief gevoel Ervaringen die blijven steken in mijn klotekop En dan mijn masker, stevig, onbreekbaar en koel…

Doch toen de koele, grauwe morgen kwam was alles weer als vroeger, - en ik zag dat er gespot was met mijn grote smart. Wie is het, die durft spotten met mijn ziel als waar 'k een klein kind? - Lang nog in mijn ogen waren de tranen, in die nacht geschreid.…

Hard gonst de nobel-koele wind. Op ’t nikkel Schittert een dubbelster, oranjerood Aan ’t einde van de laan, om me op te vangen, Staat, groot, de zon. Voort vlieg ’k, in vreemd verlangen naar iets — onzegbaar, tijdloos: liefde-en-dood.…

Start nu maar de machine Laat de motor draaien Volledig vol met benzine Nog even handje zwaaien Daar gaan we weer Voor een dagje toeren Gezwind in het verkeer De wind ’t gezicht beroeren Langs de akkers en de weiden In de schaduw van het bos De chauffeurs die ons benijden Op de wangen een koele blos Stoppen voor het rode licht Dan…

Op helder kiezelzand rust mijn rug boven mij het nimmer stilstaand water wegglijdend naar straks en later hier vind ik de fossielen terug de herinneringen van weleer van stroomopwaarts en het gletsjermeer Aan het oppervlak spiegelt het beeld van daagse oevertaferelen oorlogen en kinderspelen een schilder die het riet penseelt in de koele…

Zij draagt nu de sterren in blinkend koele knop. Nog gaan we voort. De wolk barst, waait de hemel weg. Bedeesd en statig wiebelen zij heen en weer, gezegend zijn de takken die mijn ogen openen, naar hoge dromen wijzen zij te meer. Laatste woorden, voor een manloos graf.…

in hemelblauw, onder weidse sterren, verwonderd schittert maanlichtzilver, toont heldere, kristallen bronnen vol onbekende maar welluidende woorden, elk synoniem voor lange, mooie zomer kruidige geuren proeven in weids heelal, blijven dromen van lente, zomer, herfst tot roestige bladval, onvermijdelijk ritselend, fluisterend vertelt hoe koele…

doorregen vlees drink springvloedwijn uit gouden schalen beleef aaimomenten met een domme hond wrijf zeezout rond gebarsten lippen als voorlaatste: draai duimen en druk armen met melaatsen ontknoop touwbruggen met buurkinderen scherp sleetse messen, was botte bijlen kraak hoge bomen voor een laatste avondvuur als laatste: klem koel…

Loost vervolgens zijn naam, trekt koele kleren aan, kauwt de wijn, vertaalt - onverstaanbaar - 'ik stel 'n kijker op onscherp, van naaste evenmin' en haalt gauw zijn scheurkalender in. Even lucht tussen morgen en heden, waken en dromen, dronken en gezond: boodschap, vervolg en punt uit.…

Ze lag er wat vuilig Tussen schemer en dageraad Beland op de koude straat Verloren op de grond Toen de hand, rimpelig van oud In de koele ochtendlucht Steunend, met een zucht Het lappenpopje vond Ogenschijnlijke vodden Ooit een kind toebehoord De kinderdroom wreed verstoord Door regen en zon verweerd Hij ontfermde zich ontroerd…

Plotseling voel ik je sterke vleugels trillen in de holte van mijn geopende handen, ik huiver en ril, terwijl als koele vlokjes sneeuw je stuifmeel neerdwarrelt op mijn gebarsten huid…

zondagmorgen koud landschap roken en door het raam staren leg mijn handen op het glanzende hout koel hout, nee zeg maar koud weer gaat de wereld als een meisjeskamer open het landelijke, goddelijk verheven kalm de schemer zal nu laat in de middag vallen de sterfelijkheid houd aan, deze morgen ik voelde meer steen met gelijk geduld alles stond…