Alle inzendingen over koel

wacht en wijl wij in de schemer de zachtheid van het leven vlinderen ruist het bos onze muziek toen wij voor het eerst in het gele stro in naaktheid elkander hebben gekust hoe zou vergeten voelen als jij voor altijd aan mijn zij zou zijn – gewandeld op de avenue waar jij nog preuts je rokken hield toen de wind op mijn bevel jou gaf een koele…

Zwaaiende bomen, lachende zon kriebelend gras zo zacht als tapijt genietend van deze zomerdag drijvende wolken, fluisterende wind kabbelend water zo helder als glas geen enkel besef van tijd mijn voeten in het koele water de brandende zon op mijn huid mijn handen in het kriebelende gras bedenk ik al luisterend naar de wind en kijkend…

trollen trappen treurig traag tegen zorgend zachte zoete zuigende zinnen klassiek koel kijken kan kollen krachtig killen maar moedige mensen maken meesterlijk miezerige molletrollen met moeite mak trieste trotse trollen treuren traag troetelig treuzelend de drang der duistere doodslag deed de demonische das om onzichtbare overgevoelige onmin…

De vuisten van de man om glas gebald, De schedel barst terwijl de Opera vedette zingt en zingt. 2 De groene berg, een schuimend verre kustlijn De koele bries De karmozijnen lippen De witte handen van de maagd, het natte haar doorwoelend De armen roze wiegend en het schelpen bed De vederlichte boot vertrekt westwaarts De vrouw op de boeg…

Een uitgemergelde figuur sleept zich door de woestijn, een bewegende sculptuur van Giacometti, zoekend naar genade en een koele teug water, maar aan de einder wacht azijn, een zweepslag en het oordeel van een kronkelende made.…

Het bleekblauw haar wekt geen verbazing: het hoofd blijft koel, verdwazing ongewenst. Kan op haar worden geboden in een ’huis clos’ waar de genooden rijk zijn en verflenst? Ik dacht dat ik voor haar op tafel een mooi blauw boekje had geschilderd met wijze spreuken tegen pijn.…

langs achterstand woningen Je weet nog niet wat er op jou wacht Maar het zijn bepaald geen beloningen Ik heb mijn messen scherp geslepen Scherp als mijn blik, geslepen als mijn wraak Mijn woede bloed als nooit tevoren Bezoek het doelwit van mijn criminele taak Dan zie ik de plek waar ik moet wezen Adrenaline stijgt ver boven mijn hoofd In koelen…

vlak voordat de bronzen speer jouw sterke, gespierde arm pijlsnel verlaat en feilloos het doel zal treffen, licht trillend zal ze blijven steken in de grijze, verweerde schors van de goddelijke olijfboom, zachtjes schudt en kreunt de olijf onder de kracht van jouw worp, Speerwerper, je bent tot icoon geworden, voor altijd ben je in een koel…

Ons eigen land, in zilvr- en parelwazen, Omspeeld van zijden zilte zeeëwinden, Belommerd koel van olmen, wilge’ en linden, Hoe houdt ge ons gevangen in uw mazen!…

buiten ik zat op een hekje te kijken toen de porceleinen kopjes kapot werden geschoten, God zat achter de tractor en lachte, beter kon ik niet worden en schreef door met spijkers in mijn handen, terwijl de lucht leeg liep wijven spartelden in spagaat onder een jonge heer, overal droop sperma van de zolders, spekglad was het pad maar de koele…

wat ooit gebeurde de wereld verstilt, de tijd laat los de gevleugelde zingt een tinteling in mijn hoofd hij leidt de tocht naar teloorgang zwarte kraaien dragen mijn schouders, hun schaduw wijst het brandpunt waaruit de sluier het vuur spuwt waar ik verdronken water draag jij spreekt tot mij in zilver ik luister in goud blaas koele…

vlinders zie ze dartelen in de wind op zoek naar honing lokkend de bloem liefde zo alles omvattend ook de liefde van Moeder Aarde voor de mens haar kind voor de boom haar creatie voor de zee haar golvende hartstocht voor de vogels met de vleugels van haar vrijheid voor de wind haar ontembare kracht soms zo zacht koel…

Een koel, blank kleed dat verre strekte En velden wijd en weien dekte; Blanktrossige bomen daar geheven Leken in zilvermeer te leven. Zilver was ‘t al. De duinen lagen, Als reuzen door de slaap verslagen In glimmend pantser breed ter neder Een zeemeeuw sloeg de zilverveder.…

Bij ’t omwolkte licht van de vale maan, niet ver van Troje’s trotse tinnen vandaan, verlaten de Grieken één voor één ’t houten paard en heffen hun in ‘t koele maanlicht blinkend zwaard.…

Maar ontzaglik leeft zij onder 't koel bescheid; te groot om zich te storten, zij, op ene nietigheid; gereed te lijden en zich zelf te loochenen, tot eens zou verschijnen — is zij mogelik maar! — hare ideale vrouw.…

Aldus, van 't zinken wél bewust in 't drab van onze' onzaal'ge lust, met jammrig-nutloze armen, gaan we door 't misten onzer jeugd, - barmhartig om ons koele vreugd en lieflijk-wrang erbarmen.…

Een gele maan kijkt me aan tussendoor de kale takken van de winterbomen in dit naakte bos de koele waarheid vinden lijkt makkelijker in de volle zon maar eigenlijk wil ik niet zoeken niets vinden wat ik niet al wist opgesloten in een momentopname kom ik niet verder in het denken over oorzaak en gevolg laat staan dat een oplossing ruimte…

geweest en wat niet was kon nog steeds wat worden zo holde je jezelf voorbij en al die anderen die op je wachtten je miste de kleine letters van het feest en spijt maakte vlekken op je spreken welaan, nu kan je eindelijk rusten slaap nu maar de klok staat stil en nooit meer zal pijn je ogen breken Zo moet het dus zijn om dood te gaan de koele…

laat mijn zere ogen gaan op wolken hier niet ver vandaan waar Kleine Beer de hemel wijst een Melkweg om af te slaan en kleur het boek van mettertijd met parelmoer en sterrenkrijt voor manen die haar nader staan mijn koningin op beddensprei Nog voor zij mijn gezicht verlaat en langzaam buiten westen gaat vertraagt vanachter rookgordijn in koele…

Toch was mijn eigen plek niet veranderd en waaide slechts kalme bries over golvend riet waar zachte zon scheen op koele aarde die water leidde tussen met groene struiken beklede oevers naar toekomst even ongewis als heden. En we vragen; “Wat komt?”.…

Waar avond-zon op 't koele blanke zand Goudene gloed in plassen blinken laat, Een oude visser onbeweeglijk staat, Turend naar zee, op het verlaten strand. Het stompje pijp geklemd in grove hand, De helmhoed boven 't stoer, verweerd gelaat, Dat half in rode halsdoek schuilen gaat Staat hij daar groot in late zonnebrand.…

ze noemen ons kinderen van de nacht als de zon ondergaat komen wij tot leven overdag is het overleven in ons werk van negen tot vijf we behoren tot de nacht omdat het leven dan lacht in de koele avondlucht ademen we vrijer we kunnen nauwelijks wachten tot de schaduw van het duister het licht bedekt onze dromen en verlangens schijnen uit…

O herfstvertedering in het stille woud, Waar bruine blaadjes rusten op de poel, Of langzaam drijven zonder lust of doel En bomen prijken met het som'bre goud Waarmede 't bos om zomerscheiden rouwt,— 0 bruin-bestrooide lanen, leeg en koel, En vale bermen, kalme mijmerstoel, En blaad'renweb, waardoor de hemel blauwt!…

Geef mij nog ééns Uw koele hand: Dan zal 'k voor altijd van U gaan, En dwalen langs 't verlaten land, En klagen van mijn laatste waan.…

donker groene gehuchten tegen de hellingen aangeplakt helaas minder glooiend en klein de horizon in een eerder verdwijn door hoge flats direct aan de rand van zee waardoor de terrassen tot op het strand lopen en inpandig logistiek goed beheersbaar zijn en het klimaat beter te regelen de deuren staan open om het donker koele…

Blosloos ze ligt, als met gevouwen zwingen; Volkomen wel in hare nacht volkomen; Mijn ziel, die nochtans kent veel duistre dingen, En veel nacht leed om vele levensdromen; Zó, helder-klaar aanhoort ze in 't onverstaan 't Koele gekraai van een ontwaakte haan.…

Lot aan en reis In doodspijn heel Alleen door de woestijn Die het leven voor mij Geworden was - dodelijke Eenzaamheid zoals alleen Echte eenzaamheid kan zijn Op zoek naar een bron waar Ik wat water kan drinken Dat mij verlossen moet van De helse verzengende hitte En als ik na uren zwerven Eindelijk uitgeput aankom bij een Koele…

Dat wanneer je net geniet van je eerste koel gevulde glas de bar al gaat sluiten, en ondanks dat je tegensputtert sta je ineens weer buiten. Of die dag waarop je hoopte op zon met heel veel geduld, het toch keihard begint te regenen terwijl je picknickmand net is gevuld.…

Aldus, van 't zinken wél bewust in 't drab van onze' onzaal'ge lust, met jammrig-nutloze armen, gaan we door 't misten onzer jeugd, - barmhartig om ons koele vreugd en lieflijk-wrang erbarmen.…

opgestoken mist wordt lief en leed betwist schaduwen van de silhouetten worden gewogen om te verliezen, te spiegelen, te liefkozen en te haten in de bleke taal van de maan en de gebruinde zon licht verbreekt het contact van vingertoppen bij elke stap sluipt de eenzaamheid naderbij in een laatste gebaar losjes betast , verandert de adem in koele…