Netgedichten

netgedicht (nr. 21.994):

Levenslijn

zachtjes omsluit je mijn hand
fluistert me terug in dat
wat ooit gebeurde

de wereld verstilt, de tijd laat los

de gevleugelde zingt
een tinteling in mijn hoofd
hij leidt de tocht naar teloorgang

zwarte kraaien
dragen mijn schouders, hun schaduw
wijst het brandpunt

waaruit de sluier het vuur spuwt
waar ik verdronken water draag

jij spreekt tot mij in zilver
ik luister in goud
blaas koele druppels diamant

de schaduw verblindt, fladderend

duiven en valken dragen mijn schouders
vliegen huiswaarts en verder
waar zij zullen wachten

mijn voeten kussen een fluwelen wereld
ik omsluit jouw handen in zijde
in dank fluistert de wind jouw naam