147 resultaten.
LAIS CCCCXXVI
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 39 verstoord door van vergeten gedachten
de korsten, de kuilen, de keien, de
betonwonden, ontwaken haar krachten.
winddoorwoelde zeewalg opvrijende
is d' erg irritante, bakkeleiende
menswoekering (aurorakotssliertje
in het blauw gapend ochtendkwartiertje).
blaast ’s een eeuw en weg is de plaag.
Gaia vindt vast een ander pleziertje.…
Potassium
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 48 het zand stuift argeloos
tart bruggen en kastelen
mondhoeken worden korsten
ach, korrels zijn met velen
de vloed heeft sporen gewist
om voetstappen te vervloeken
ik verdwaal in confectietuinen
blijf de wildernis zoeken
het water draagt zich naar zee
mijn schepen verbrand
langs geulen en kreken
een pot met as in de hand…
oud jaar
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 146 De aarde ploft en spuwt verbrande korst.
Wij duiden alles aan, maar niemand
wil nog mensen lezen. Natte wensen
druipen smekend van de muren af.…
EEUWIGE VOEDING
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 77 Brood met harde korst
tot stukjes breken
en langzaam aan
in de melk laten vallen
zeer eenvoudig gerecht
dat wellicht
overheerlijk smaken mag
het beeldt
helder Evangelie
vanuit Gods Geest neer dalend
op luistergrage mensen
met onbevangen ziel
gereed om Jezus' wil
vrijmoedig na te volgen.…
schok
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 780 diep onder de korst
is een schok verwekt
platen drukken elkaar op
tot splinters en scherven
de golf plant zich verder
in een ring die uitdijt in rimpels
er wellen pluimen op
die ploffen in een krater
alles wat leeg was moet terug vol
zoals de holtes in kalk
de mijnschacht die verzakt
een gedrilde speurhond
klimt over puin
hij…
Onland
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 39 Een ontplofte wereld
binnenstebuiten
onwankelbaar
het water verzwolgen
en de korst een asfaltzee
een dode zee, onland
waar geen vee kan grazen
en iedereen honger lijdt
is een horrordroom
van anderhalf uur
in de bioscoopzaal
waarbuiten we vertrouwen
op kernbommen en slimme oplossingen
voor een menslievend milieu
want er zit geen…
slordig
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 954 de aarde heeft op kleine schaal al korst verloren
-geschatte maat- men pelt mij langzaam af en aan
de buitenkant onstaan de eerste rafels aan de randen
porie verdicht zich, huid wordt geluid en het
licht vangt dauwtranen in de grijze morgen
een visagiste kan gemist, dat heeft geen zin
het beukt erin!…
Gaudix
netgedicht
4.0 met 17 stemmen 528 Vraatzuchtige machines slaan
gapende scheuren in de flanken
van de bergen om Granada,
de stad waar statige buurten
gestadig groeien op de korsten
van het gewonde landschap.
Wat steenworpen verder
liggen in koele grotten
de oudste huizen van Europa:
Barrio Troglodyte,
waar het licht al duizenden jaren
in perfecte stilte balanceert.…
persoon
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 92 kleur spreekt samen in kalk
een portret uit duizenden
een steunpilaar, zeg maar balk
woorden doen deze wereld duizelen
selenietsplinter in m`n vinger
en de korst sluit lucht af
een najaarsblad blijft een beginner
maar nooit begonnen. laf
raadzaam als schaatsen
op een ijsbaan, en maar lachen
je kan dit nergens plaatsen
ondoordachtbaar…
op de rand van
netgedicht
3.0 met 13 stemmen 293 ik blijf in de schaduw
van het huis
het maakt zich klaar
om het gemis te verzamelen
deuren openen en sluiten
lopen mij omver
terwijl ik op elke tekening
stilte plak
onder een verdonkerende hemel maak ik
het bed op voor nachten
waarin wijzers verfrommeld worden
tot korsten van tijd
ik wil nog even gaan zitten
de dagen vastnemen…
LAIS CCXII
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 31 Het vernedert hun gebeuren, verzaakt
aan de korst, vergiftigt vergiffenis,
en schilfers nijd vergrijzen wat het maakt
tot een geschiedenis waar zij niet is:
tot zij zichzelf hervinden in gemis,
regent het pek op lust, en leegte klaart
hen uit tot schande die hun leed vergaart.…
Later
gedicht
3.0 met 26 stemmen 12.283 De aarde wordt te oud en ijziger,
haar korst zakt rimpelig in onderzeese
troggen ineen, snel bezig te vergaan.
De majesteit der bergen niets dan vlucht
voor het gewelf der uitgebluste vuren,
wanhoopssein aan steeds doodswittere maan.
Later worden wij weergevonden, kille
afgietsels van vreemde oerreptielen.…
Wit damast
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 947 Wit damast
met vouwen vast
je lijn ontvouwd
op kreupelhout
Voor wie je morst
met dorst of zout
kauwt de korst
van kippenbout
Zuren kringen
jaren oud
wringen zich
in stof benauwd
Totdat sonoor
gebleekt ivoor
zijn nukken lalt
in stukken valt
Wit damast
men scheurt je vast
tot repen bloed
en luiergoed…
Boomgaard
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 194 In dichters boomgaard is
de nacht vangzeil voor
voedzame woorden, in
de morgenstroom van nog
te vinden eigenwaarden,
lijkt kern en daad te zijn
vergeten, denkt waan en
waarheid te benaderen, wat
overblijft zijn alleen de
korsten van het avondbrood,
waarin de tijd bakzeil heeft
moeten halen, verloot de
kruimels op papier uit de…
Nu het winter wordt
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 38 vol
in het blad hebben gestaan
huiver ik om wat er komt
om de huiverende mensen
in een winter van misschien
wel veertig jaar, als een eindtijd
van de woekerende groei
en ook om de winterkou
in onze harten omdat ons leven
steeds meer levens kost
en steeds meer verdriet
Als we er niets aan doen
zullen onze tranen bevriezen
tot een korst…
alles wat was
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 93 het is het lege nest op de schoorsteen
de blauwe sluier rook die over de daken reist
de overgroeide kuil bij de rivier
een vogel die in de verte roept
het is de verdwenen zandweg
de oude afgepelde verflaag op een deur
de dag van nevel en dauw
het stuurse zwijgen
het is de beklemmende namiddag
het dorp dat nooit het mijne werd
de korst…
een dag als
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 353 de ochtend treft hem
met korsten bloed op
de gescheurde lippen
zijn nacht was weer geweldig
een advocaat wrijft zich in
met gladde olie voor de ziel
hem kwam een zoete droom
van overvolle zalen
succes op andermans kap
de dag verlegt haar grens
uur na uur een spervuur
aan verlokking en twijfel
tussen goed en kwaad en
wie wat het best…
bloedheet
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 355 boven de lege regenton
wriemelen muggen bloednerveus
in lage luchten, vuig, scabreus
sidderend in de zomerzon
riolen walmluchten hun dorst
hijgend onder ontzielde straten
stadspleinen zuchten doodsverlaten
doorheen een geelverdroogde korst
de huizen dampen gevelbleek
zwetend onder hun pannendak
waarop de ploert de uren bakt
en hen tot…
Rijp voor...?
netgedicht
2.0 met 10 stemmen 320 Het sluipt nabij, ik leef
maar door, wacht af wat
komt, wat nader kruipt
grijpt naar de keel, waarmee
de klop verstomd, de dood
in eindigheid vermorst, komt
na het dagelijks brood, groeit
liefde aan tot aangename korst,
bloesemkuur in late jeugd, waar
in wolken adem van de vreugd
de aangeboren rijp ontdooit
in het vuur van ouderdom…
Storm op de hei
poëzie
3.0 met 2 stemmen 311 De hei ligt te huilen,
Ruig opengeborsten
Aan kieren en kuilen
En schrompige korsten;
Met plotsige schokken
Uit gaten en naden;
Met bonkige nokken
Uit narvige paden.…
Hand in mijn bloed
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 71 Wie wast de harde korsten
van mijn lijf, kust mijn wonden
tot bloemen als de mooiste
jurk die ik ooit droeg, wie
legt zijn hand in mijn bloed
als een hart?…
De gewetensfunctie
netgedicht
2.0 met 50 stemmen 25 er zitten
breuken
in de aarde
hun lijnen zijn
de bekende
gevaargebieden
waarvan de
korst naast warmte
ook gassen en
invloedssferen
lekken die een
pittig gevoel
van desoriëntatie
geven dat je
meeneemt
als schaduw
en vervaging
in de neerslag
van een andere
vreemde realiteit
altijd is er even
in confrontatie
de strijd van eigen…
de liefde wint
hartenkreet
2.0 met 4 stemmen 1.157 vrucht van ringen
in jouw hand weer rijpt;
een hemel kijkt
licht brandend
wijd
en schemer is je al genoeg
waar toch een bad in overvloed
je anders in vervoering brengt;
wees sterk
ook in je kwetsbaarheid
want ooit erf je de maan
laat hem onrustig om je draaien
zoals ‘t vermoeden, kort voor dat zij spreekt:
het breekt
de harde korst…
Jij
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 625 ach ik ben oud
niet alle wonden
kunnen nog helen
al meer littekens
heb ik nu dan huid
maar jij blijft jong
althans in mijn ogen
ook al evenaar je
bijna al mijn jaren
je zonnestraalt me
door de donkere nacht
bedekt rauwe wonden
met een fluwelen korst
je lach stilt de pijn
van botte messen
die het lange leven
almeer in me stak…
LEVEN
poëzie
4.0 met 12 stemmen 3.571 Dr jur. heeft prachtig verdedigd
de éen-kilo-brood-dief
zijn gezin
en bedenkt 7 (zeven) arme kinderen
vader
een korst brood
de rechters hebben gesnikt Het was een sterk stuk
In de avondkoelte wandelt Mevr. Dr jur.
Lützowplatz
en zet zich op een bank
juist tegenover de kont van de zeegod
Verdiende rust
0 Wonne…
weemoed
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 81 het is het stille lege nest
op de schoorsteen
de blauwe sluier rook die
over de daken reist
de overgroeide kuil bij de rivier
een vogel die in de verte roept
de verdwenen zandweg
de afgepelde oude verflaag
het is een dag
vol nevel en dauw
de beklemmende middag
het stuurse zwijgen
het dorp dat nooit
mijn dorp werd
de korst van afstand…
een aardse vlinder
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 395 soms dan ben ik zo
ondraaglijk weids
waar mijn vlees
als afhankelijke wees
zuigt aan borsten
doch mijn ziel
de God verzoekt
diepte niet te korsten
zo ben ik van
nature geschapen
als een menselijke zot
ik, die nauwelijks
mijzelf ken
en voortdurend
mijn duizend loten
bij elkaar moet rapen
ja, ik ben een aardse vlinder
lichtzinnig…
DAGELIJKS BROOD & HONGER...
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 331 Het dagelijks brood
dat wij
eten:
Roggebrood
tarwebrood
volkorenbrood
zonnebloempittenbrood
Het brood
voor of ongesneden
met of zonder korst
in twee of vier verdeeld
Het brood
op het bord
en de kruimels
die achterblijven
Het brood
rijkelijk belegd
naar keuze uit:
jam en kaas
Het brood
met ham of pate
in kauwende kaken…
Niets is stiller
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 139 Een dichter gunt
zijn laatste woord
eindelijk een rustplaats,
zijn eigenlijke behuizing
buiten de dictionaire om
van zijn onbehagen
als een inktmop die
allang bekend was
voor hij werd gemorst
op de korst van brood
kruimels waarmee het
spoor duister werd en
alle papegaaien zijn verwend
werd de ruimte van de aan mij
toegeschreven…
De wereld een plaatje
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 525 bewandelt
naar het dorpse plein
een markt te bevolken
voor de inwendige mens
voor het uur van de haan
het beest geslacht en gepluimd
met de nodige groene vulling
genieten van het goede leven
een mens onder de dieren
neemt wat hij maar wil
zonder rekenschap voor wat dan ook
de wereld een uitgedoofde vulkaan
slaapt de eeuwige rust
haar korsten…