Alle inzendingen over koude angst

de zonnestralen schijnen het verwarmt je lichaam niet zal ooit de kou in jou verdwijnen of bereiken de stralen je niet je lijkt wel bevroren koud als een blok graniet niks kan je nog bekoren je ogen donker als antraciet ooit zal de warmte je ontdooien de stralen om je lichaam glooien…

Ik heb het zo koud.…

Macaber bevochtigd beeld door geijzelde lenzen star en voortvluchtend gevangen in grenzen. Dood maar toch levend roven, nabij sterven is hier een vuist met afgekloven vingernagels. Geen sparren, geen dennen geen kruipend naaldhout, niets. En de dalen zijn vol ijs, bedekt woud. Waar ik vandaan kom is de nacht een zee…

je oogt roestig vandaag en de wind is op collectetoer hij neemt alles tot je naakt en breekbaar de lente tegemoet rilt…

de witte stilte kraakt en raakt het lichaam van mensen in de mist vochtig klam in koude pijn huivert het onzichtbaar zijn…

Woorden vallen als fluisterende sterren in duizend ijskristallen uiteen wachtend op lang vervlogen liefdes die restanten van warmte met zich mee dragen wat bezielt de mens te verblijven in een dergelijk oord waar lichtstralen wangen breken beukend in de wind het menselijk kiemen onmogelijk gemaakt doch geboren zijn in dit helse oord is…

kille wind wervelt motsneeuw emotie breekt in ijzige tranen hagelbollen…

duistere schimmen in koud hout kraken kraaien de heldere nacht…

Oostenwind maakt de dagen guur en koud zij schrijft met ijzige vingers ik ben koning winter`s heraut.…

stroomt een zandstorm droog en gevoelloos Je lippen kussen koud Je hand raakt de mijne niet Je lijf schreeuwt de waarheid En ik blijf maar kiezen voor je woorden…

Het is mij om het even wat jij van mij denkt of voor mij voelt al zie je mij niet staan voor mijn part vlieg je naar de maan het ga je goed mijn hart heeft eindelijk ruim baan…

December komt er aan het is al koud in de stad aan den lijve voel je dat minder woorden meer gehaast weer de laarsjes aan weer de mantel aan sjaal en hoed wat een beetje winter al niet doet…

je vervaagt zoals voorheen in het onvermogen om het praten te bevestigen maanlicht wordt onherkenbaar en ik zoek niet verder meer naar overlevenden omdat hun bleekheid mij op knieën laat vallen hoor je mij in losse schaduwen de kerkklok galmt nog sterflijk na…

De lucht hangt als lood en de zuurtegraad stijgt de thermostaat strookt niet met de temperatuur in dit huis van geruisloos geweld waar grimmig wordt gezwegen. De telefoon gaat zij blijft zitten hij staat op en zegt zoetgevooisd Hallo haar zoon voert de vissen en vindt dat mam haar vent zelden zo aardig heeft gekregen.…

vreemd hoe het voelt nu hij een jas heeft uitgedaan ik zie het hem zo aan dit leven kost hem moeite een kil seizoen moet ons nog leren hoe samen te doorstaan hij aan het eind en ik nog zoveel kou te gaan…

bevroren leek mijn hart verklonken aan een koude grond alsof er nooit zoiets bestond als innerlijke warmte mijn woorden leken als verstopt mijzelf kon ik niet spreken zelfs jij, die niet meer komen zou en o zo ver bent, jou kon ik niet meer bewegen de sleutel tot mijn warmte af te geven…

Het zijn doorgaans niet de mensen die het zich kunnen veroorloven om in een restaurant te gaan eten die het koud hebben het is koud voor de mensen die door de maatschappij in de steek zijn gelaten zij hebben het koud en het laat de meeste mensen koud dat zij het koud hebben men voert liever de eendjes dan een zwerver zonder brood mijn…

wind ruist was wappert sneeuw dwarrelt wolken varen tenten staan wolken vliegen tenten waaien wind snijdt sneeuw ligt was bevriest sneeuw blijft was valt tenten slapen wind blaast wolken weg…

Angst is een slechte raadgever zei men vroeger tegen mij maar angst en raad geven da's er voor mij niet bij. Want angst en raadgeven combineren kun je 't niet of je nou loopt te zweven of te barsten van verdriet. Echter "tijdens" een angstexplosie om dan te adviseren bij die enorme emotie moet men nog heel veel leren.…

Mijn angst groeit. Ik raak vermoeid! Ik ben je liefde niet waard! Ook al heb je ze verklaard. Ik duw je ver weg van mij. Iedereen blij! Mijn zorgen verdwijnen. Maar voel me wegkwijnen. Ik wil niet alleen zijn. Alleen zijn doet zo pijn!…

mijn woorden passen niet ik zie het aan je verre blik ze werken als een lappendeken op kleine treurnis of een groot gemis maar nemen niet de koude weg van slecht bericht want troost is anders niet dan niet verlaten niet meer dan voelen van de hand die in de nacht als een vertrouwde stem de grootste angsten kan verdrijven…

Het leven moe, getroffen door een schaduw Wat zet mij hiertoe Mijn gedachten van angst, pijn, verdriet Achter een masker die ik, steeds weer opzet Op het masker staat een lach, een lach die niet aansluit bij wat ik voel Het verbergt mijn ware ik, dat is dan ook mijn missie, mijn enige doel Van binnen is het koud, ijs en ijs koud Perspectief…

hij wil haar uit haar tent lokken maar het is nog véel te koud ze bibbert in haar slaapzak met kruik als lijfsbehoud ze krijgt toch medelijden dus noodt ze hem naar binnen waar zij nu met zijn tweetjes een sneeubalwals beminnen .…

doe het toch maar schrijf maar over het leven dan schrijf je vanzelf over angst duisternis verlies en verdriet zoek een heldere toon waarin jij jezelf verstaat graaf het hele leven lang naar de kern het duurt te lang het is te koud om te huilen doe het toch maar schrijf maar over het leven…

is er nog iets echts dat je kunt vasthouden voelen of het warm of koud is er iets dat communiceert contact maakt ons het gevoel geeft dat we leven en nog steeds bestaan vooral het weten dat wij niet alleen zijn die angst is een psychose aan het worden te horen en zien in alles om ons heen dat steeds meer aandacht vraagt…

ik kan de handen niet grijpen van de spoken die langs me drijven op klaarlichte dag zie ik hun lach in het witst van gezicht geen zon kan meer hun ogen doven zij brengen vergeten angsten in mij boven ik wil ze vatten voordat hun tentakels mijn levenskrachten jatten een koude hand heeft zich ontbloot en werpt de handschoen maar…

door de hele wereld waait een andere wind ooit sereen en zonnig is zij guur en koud nu ons angst boezemend voor het onzichtbare dat ieder bedreigen kan met in toenemend aantal straaltjes van zonneschijn van blijken van waardering door de zorg voor elkaar die wij welhaast vergeten gelukkig hervinden kunnen in het stof van ons hart…

Het is besmettelijk, zeker en vast een plekje hier, een vlekje daar laat er naar kijken, 't lijkt een last wanneer je niet uitkijkt er niet op past is het straks foute boel. Hij laat ernaar kijken, de arts kijkt bedenkelijk fronst zijn wenkbrauwen en hij slikt ik denk niet dat het kanker is, maar je krijgt een zalfje en dan is het zo klaar…

Tal van zeer lieftallige personen in omgeving En dat is mooi Complimentjes en gemeende benaderingen Schatten van kinderen, onheus tactvol kleinkindje Zegeningen niet te tellen Dankbaar Gezond naar ziel en lichaam Muze steeds aanwezig Ochtendgloren wenkt Sterrenhemel lonkt De volle maan beste vriend Heelal zo heftig temperamentvol en wijs…

de ontevreden welvaartskneus heeft angst - humeur van likmevestje zijn métier - z’n tweet-vervuiling braakt een heilloos ‘nee’ hij líjdt en leidt; zijn kwelzucht duurt het langst gedachten kloppen in zijn brein: parbleu, kom op, breek áf die ongein, nomdedieu!…