Alle inzendingen over kralen

Berlin als elke avond krabbel ik wat ik zie en voel op bierviltjes op visitekaartjes en knik als de barman de fles omhoog houdt hij die piano speelt wiegt zijn hoofd nipt van bier tussendoor en laveert verder over de toetsen naar de vrouw die danst al maar nader danst haar geur bedwelmt mijn huid rinkel haar zilver blauw haar kralen…

betekenisloos bestaan" de dichter aaide hem over zijn aardsheid en zei zacht maar heel toegewijd "je kan alles zijn wat je maar wilt maar je moet er zelf in geloven; je kan kastelen bouwen of zeeën zo zilt of een gedicht voor een zwervende weerloze" het woordje dacht na vanuit zijn diepste dalen veel verder dan een vogelvlucht in blauwe kralen…

Anders sluit ik mezelf op in een kooi, en word ik aangevallen met kralen. Zon, wij houden van jou, als jij uit gaat gaan wij allemaal dood. Dan zitten we allemaal in de kou, en dan hebben we geen boot. Zon, op een dag ga je uit, maar dat pas over miljoenen jaren. Ik eet eerst rustig beschuit, en ga even een rondje varen.…

Een heel mooi bewerkt juwelenkistje gevuld met nep en kitcherige kralen een klein zilveren ringetje en slavenarmband want meer heb je nooit kunnen betalen. Een warm bed om in te slapen een medicijnkast, te klein voor alles wat ik slik maar al deze dingen horen bij mij want dit is mijn leven, dit ben IK.…

Weggeknakt in beduimelde beden, de kralen in de rozenkransen, bloeiend tussen duimen rond. Het ongelijk van lengen en slinken van dagen die maar net begonnen. Droog in je dorst zijn na dagen laven. Het ongelijk van tussentijd.…

over belasting betalen geheimen en gralen in duistere analen over brengen en halen over heel vlot en dan dralen draaiend de pedalen winnen en falen, diploma's behalen gezondheid en kwalen over eten grof of gemalen borden garnalen en over horden vandalen die stalen, over kanibalen, rivalen, maar ook over volle zalen met bollen kristal en kralen…

Met letters als kralen geregen. Zo vormen ze woorden, die ieder verstaat. Dus kom nu, niet langer gezwegen. Wat wil ik, wat zeg ik. Hoe zet ik het neer. Met woorden die ieder kan horen. Het zijn alleen woorden, ze delen iets mee. Kom aan nu, leen mij toch Uw oren. Wij mensen, wij leven, Heel kort hier op aard.…

verzoekt de goden, de tijd versnelt beweegt met maagdelijke trots het schrijdt het heelt, keert huiswaarts na verveling en raapt de kiezels van de straat, de tijd een drenkeling in nood de tijd een reiziger, een tijdslet die zich voortbeweegt die het sterven in mij – ons doet rijpen, die herinneringen laat vervagen en oogst het vuur met kralen…

; beminnen al tesaam Och warm geluk dat straalt uit woningen der liefde gesmaad door wereldse oppervlakkige onbestendigheid dat als een donkere schaduw in haar borst haar griefde o afgesneden lijn kom te voorschijn met beleid Mens van gerechtigheid met Waarheid omhult ook al verheft de vijand zich steeds weer, ze komen tevoorschijn met kralen…

Kralen diep verzonken in geschrokken open staren achter kronkelde stronken waar `t even leek te kraken een ohooh lijkt je vonkelende lachje aan te raken het geluk nog net te zwanger om al in paniek te baren Wangen blijven bollen maar het kan niet echt meer smaken bitt`re sijpelsappen rollen ontkrullen lokken oker haren snappen bos bewust van…

Geossificeerde vulkaancontrabande Verbrokkelde huizen, misplaatst welgelegen Onwrikbaar vergaan langs de bochtige wegen Rietzomen, kruid, vermiljoen emballage Tressen van plastic als zandsteenbandage Bronzen mensen door tijd in hun drukte vertraagd Alom zang’rige taal die de eilandwind draagt Blinkende branding als een lang snoer van kralen…

En alles wat blinkt Onder de wielen geraakt blik De stralende kraal en het verloederde kopergeld Gaat in de plakzak van de totaalklever. Leent het eksteroog aan het bedeltje van waarachtig Sterlingzilver. De stem aan het gezang van statiegeld. Op scheve hakken grist het geleerde schorem citaten bijeen.…

gelijk kostbare kralen kijken ze mij aan, verbaasd en stil vragend, kinderogen, wat gaat de tijd toch snel 's ochtends vroeg voel ik zalig warm hun kleine armpjes rond om mij aan voel hun onvoorwaardelijke liefde en zie onschuld...gestolen momenten het mooiste van hun leven in hun kinderogen in een hoekje geduwd en verscholen, zonder…

een kind doet haar eigen zin en springt de morgen in plukt woorden, als bloemen en vlecht ze ineen gekleurde kralen aan een gouden koord waarmee ze dansend zinnen vormt woord.. voor woord..voor woord de bomen fluisteren de wereld zo licht als vanzelf ontstaat een nieuw gedicht op weg naar de volwassenheid is langzaamaan die schat aan…

haard Als de zomerwind onder onze kleren speelt Rolt het fortuin, munt na munt In onze gescheurde zakken Dan gist de aarde Dan wentelen we ons in de hitte Pulkend aan de gore knopen van gisteren De rafels van onze broekspijpen vlechtend Als de zomerwind onder onze kleren speelt Een gunstige adem uit de tropen Ruilen we klatergoud en kralen…

Kralen hebben iets brutaals. Zie ik iets ongenaakbaars? Gelukkig kruien er akkoorden... Naar Parnassus-hoogte? Glanzende alinea's vullen mijn klinkerstraat. Ik pin ze vast voordat ze vloeien in de inkt van alles en nog wat... Geribbelde ringen verwennen mijn ogen. Waar zal ik kijken? Wat gedogen? Daar grijnst een leeuw mij aan...…

Met blinkend goud of paarlen zoudt gij voelen ras belasten uw halsje zoet, zo kraal als bloed* daarom niet beter paste. Ik zoude u kleên* met keursjes reen* van lichte verwen* blijtjes, die zouden staan geschilderd aan uw breedachtige zijtjes.…

Tenzij er, ter gedachtenis, 'n Portretje in een glazen doosje, Een engeltje, of een kralen roosje, Of zo een 'monumentje' is. - Ach - werd de mens maar eindlijk wijs En stoorde hij zich aan geen praatjes, Dan kwam hij - met wat vijgeblaadjes - Wel weer terug in 't paradijs!…

Het snoer van kralen om de dunne kinderhals weert wrede politiek niet af, de dorst niet, noch de honger. Die goden helpen niet. En onze god? Stort die soms zonder onze hulp op deze zwarte rekening? Zij klaagt de mensheid aan, zij, donkere sterre der zandzee.…

De slaven geloven geen kralen meer, generalen. Ik heet o.a. napoleon van elba en sint helena komt later. ------------------------ uit: 'Atonaal', 1952…

hem allemaal worden aangeleerd Maar voor hij alles onthouden kan En begrijpt wat er van hem word verwacht Zijn we vele jaren verder Mijn kind, hij is nog geen acht Dus heb gewoon geduld met hem Wees extreem duidelijk en consequent Laat hem vooral zijn eigen gang Zo dat hij het snelste went Hij ziet alles als losse delen De kralen…

buiten op het gebetonneerd gebladerte rusten nog de naamloze resten van het misgunde: als kralen rijg ik de okeren tekens van de schande aan het snoer van mijn zang, haar kronkelen vereeuwigt ter plaatse de openbaring.…

De kralen in haar uitgesneden blouse hangen te pronken, hij sist, begeerte die stokt in zijn keel. Thuis verwent de kat haar, duwt snorharen tegen het oor, malse poten vertrappelen haar wang. 2 Hij veert recht en wil oplossen als schuim, bruisen in een glas water, de verdoving voor een kramp die snijdt .…

Want de wind van mijn ontroering Die zijn flonkringen ontrolde Als van parelen de ontsnoering, Legt zich en als koude kralen Die zijn hartklop niet doen haasten Telt de kenner van veel talen Woorden die hij zich wil naasten.…

Om je zoon, om je zoon die viel, Werp de glazen kralen van je dwaze woorden weg.…