Alle inzendingen over krassen

hoe schreeuw je op papier zonder hoofdletters te gebruiken is het de kunst hem tussen de regels te plaatsen in eenvoudig wit of klad je de verfpotten leeg simultaan met het krassen van een pen en geeft hem kleur klinkt een gekleurde schreeuw harder dan wit schreeuwen kan of schrijf je gewoon schreeuw…

dat het jou zo moest vergaan je onderdoor zou gaan jij die alles in woorden verpakte woorden en waarheid verhakte je hield van de klank van je eigen stem het krassen van je zwarte pen nu je niet meer uit je woorden komt gevangen zit in de diepte van je mond dat het zo ver zou komen met jou...…

De bal rolt: de dag zwart wit aan onze voeten we schoppen er tegenaan of we rapen hem op, we zien vogels: vogels die te pletter vliegen tegen glas, krassen woorden open die blijven hangen: aan de galg een gouden strop…

in de sneeuw van je haren glanst de ijsbaan van je hoofd scheve schaatsen krassen daar genoegens schuren zinnen leggen bloot de climaxen ontdooien maar je vriest de graadjes lager met plezier de hitte in een gletsjer lust laat weerstand smelten in het zondige vertier…

ik krijt krassen in je ziel, kruip in littekens over je huid. spoor me niet tot aardigheid aan. ik huiver van huiselijkheid, geurkaarsavonden, feestdecoratie, zowat alles waar jij voor staat. ik adoreer meer het minimale, de hoeveelheid van weinig. dat betekent niet: broodkruimels tot bombarie boetseren.…

daar zit een meisje gebogen in de hoek huilend haar gezicht, nat van tranen vertelt woorden zonder geluid haar ogen vol met tranen vertellen de pijn zonder geluid haar polsen vol met krassen vertellen het verdriet zonder geluid ze huilt ze bloedt ze schreeuwt ze sterft zonder geluid…

Zwarte krassen luid kermend getekend door genagelde klauwen welke de huid in het duister machteloos de volle laag geeft smeken sereen glimlachend doch inwendig woedend om waanzinnig tedere handen die gebroken lijnen verbinden eer zij haar waarheid vermoordt…

tegen de horizon tekent zich zichtbaar een wolkenbloem kraaien krassen niet fluiten ritmisch een verstaanbaar lied in de verte klinkt sluimerend door het grijs een draagbare lach kom dan lief… de wind keert zuidwaarts harten kleuren samen rozenrood ze kloppen liefde door de dag…

Het nest vond ik leeg het mereljong lag op het tuinpad dood geen heen en weer geen op en af geen trafiek meer de merel zweeg ergens was het stiller in mijn tuin er krasten kraaien hoog op het dak schor en hees kraaien krassen heel het jaar zei mijn vrouw…

je was hier als kind geweest om te zoeken naar een schat naar sporen in de grond, krassen in lak jouw adem uit mijn allerziel de grond van het bodemloze verdwenen, uiteen gewaaierd, voorgoed nu schampt grondmist ijle lucht iets dat lijkt op versmolten letters geboren uit verdampte aarde; kom terug…

Witte vegen tegen een strakblauwe lucht God schildert op deze zondagmiddag een van zijn oude ontwerpen steeds weer opnieuw Een afgeleefde wuivende populier danst gelijk een ijverige kwast tegen de hemelboog Jonge eksters krassen van vreugde Een levendiger schilderij zal er nimmer bestaan...…

er waren tijden van onder mijn bed van gedempte stemmen voor alleen grote oren woorden met betekenis maar niet voor nu voor later als je je maten groter zijn ijzige kou in bloedhete nachten steeds moest ik namen krassen reizen die steeds waren ingepland maar toch weer geannuleerd nu ben ik de kijker denker en mijzelf…

Ach dichterbij lijken ze vaak zo nietig en klein en dan blijken het slechts slingeraapjes en teddyberen te zijn toch ook al mag je het niet hopen iedereen zal krassen en wonden oplopen want de echte kun je nooit allemaal ontlopen immers niet alle apen en beren op die onzekere wegen zijn schijn…

verkrampte vingers kerven krassen in de geest opengesperde kaken zouden zingen op het feest doffe ogen blikken een fletse lach stramme benen willen dansen deze ene dag een hele hand verdwijnt in die van mij en voelt jouw leven als ik je aankijk van opzij…

Het langzame leven grijnst als een metafoor en versnelt als de dag zich buigt voor de zonnegod die in haar was geboren bleek gelaat en vingers dun als potloden krassen woorden op ’t behang daar zij als de dood is dat ze haar gaan vermoorden maar ik dacht toch echt dat haar sterven al was geweest en dat ik had gezworen dat de sneeuw haar…

Zo zijn het vaak onze meest eigene gedachten de meest nabije, de meest schrijnende, die wij door moeten strepen, uit moeten krassen. Wij praten, een gat in de nacht. Dit is het schrikkeluur, de uitgesponnen schrikseconde.…

Voldoende reden heb ik Om het zonlicht niet Binnen te laten, Me te wentelen In een warme deken Van alles bedekkende Duisternis, onzichtbaar Omgeven door alles Wat zij in de jaren Heeft bedekt - En dan is daar Zo ineens, zo totaal Onverwacht dat luide Krassen van die zilvermeeuw Dat me wakker schudt, De ogen opent voor…

Het noorderlicht van gloeiende zuchten tussen lakens, oogstrelend in verlangen, krioelende vingers klauwen en knijpen krassen en grijpen naar hoogtes en hoger tussen sterren van roze en hemellichamen en verder dan dat. En wij die ergens daarboven orgastisch kwamen, om daar in oneindig zwart tijdloos te zweven.…

Haar winters kleed stak zwart af tegen sneeuw zo hier en daar een bes viel haar ten prooi ze pakte ze van grijze takken zijn hoofd stak tussen schouders zijn kleed versomberde de sfeer zijn hoed verborg norse blikken vogels WEG ERMEE hij schreeuwde dwong haar op te krassen…

Messen krassen over zijn dijen littekens op z'n ziel daar hij z'n gevoelens niet uiten kan heeft hij 'n scherp projectiel Hiermee kerft 'ie tot bloedens toe bonst zijn hart in z'n keel Wordt hij uiteindelijk weer rustig 't was hem allemaal even te veel…

boven statige zwarte sparren tegen de donkerblauwe lucht schittert de avondster in fluweel krassen kraaien als vluchtige vlokken deze avond tot grootse weemoed sober afscheid van de kortste dag zij lossen op in deze winterse nacht ‘t metaalblauw hunkerend naar de zon aan het einde van de lange duisternis…

In je klank en licht te mogen verwijlen is vreugde De jaren samen zijn bloemen geworden in mijn gemoed Onze handen samen stil in voelend verstaan in de koude heldere winterdag tussen de weilanden en het krassen van de kraaien Dat onze liefde als een rivier zal blijven stromen naar de witte zee…

Kijk picasso in die krassen en dat daar: koppoteling. Anderhalf pas wat een knapperd erg verbazend zo'n talent. En je moet haar horen zingen al zo zuiver op de toon. Vergeleken met mijn kleinkind is elk ander zo gewoon.…

Zoemend geluid rond mijn kop Shit een mug, sla er op Vieze vlek op de slaapkamermuur Dat is zuur Ze heeft me helaas overal gestoken Heeft mijn lekkere bloed geroken Haat die bulten en de jeuk Dat krassen is echt niet leuk Vandaag maar eens naar de drogist voor muggenmelk met deet Dan hopelijk vannacht geen beet!…

Diepe krassen jammeren met dalende vuisten in de ruw snijdende planken. Platvloerse woorden worden gehamerd in mijn keel, vlijmscherp beschadigen ze mijn doodsbange beeld. Neergeslagen door je oogopslag houd ik mijn tranen binnen, de muren zijn al genoeg gekromd door jouw geslepen zinnen.…

mijn muisdagen zijn voorbij geen krassen meer op mijn ogen ‘k zie elk addertje onder het gras en krul mij in het verlangen om weer soepel en gefocust aan de laagste tak te hangen ja, ik heb een jasje uitgedaan maar dat is voor mij toch evident want mijn nieuwe kleurenvel geeft weer ruimte om te spelen en speuren langs slingerpaden als…

In drommen staan ze aan m'n bed ik ruik koolmonoxide de helmen even afgezet voor verse invalide de namen op mijn gipscorset blijken krassen zonder ziel vriendschap als gestold vignet op een noodlijdend fossiel waar is de onbeschreven plek op mijn benauwde pantser verlos mij van dit groot gebrek ik ben een levensdanser.…

Nooit was ik bang voor de mooie stilte Leegte rondom mij gevuld met rust Maar vandaag brengt ze enkel vreemde kilte Verdwenen de engel Ogen niet gesust Wie ooit een gast in mijn huis was jaagt mij nu in vreemd gebied Al waar ik in geloofde verandert in glas en maakt krassen waar niemand ze ziet…

bramen plukken in het duin zondoorstoven, kruidig ruikend doorns krassen zo gemeen op je armen, zomerbruin voorzichtig pluk je, één voor één zoete, zachte, zwarte bramen bijen zoemen om je heen zomerweelde, voor jou alleen rode schrammen, rood van bloed rode monden, bramenzoet…

Raven krassen een pad in het kalksteen, wijzers tollen in ruimte en tijd, klippen en wolken versmelten. Uit de grijnzende golven duikt een horizon op, het kompas van de zon is al manen geleden verdwenen.…