Alle inzendingen over lage zon

nu komt de natuur tot rust lage zon verlengt schaduwen avondnevels verdoven dagen dempen het goud van afscheid bomen verliezen hun pracht kale takken buigen in de storm daar is hoopvol leven verborgen in de kille en donkere grond maanden van felle verstijving en sluipende dood trotserend kiemend in de levenswarmte van de klimmende lentezon…

zon, een zwerm vogels boven een landschap eigenlijk is het steeds terugkomen in mijn lichaam ook als ik dat niet had verlaten…

Herfstwind houdt huis in weerloos volle bomen En neemt de kleuren van de zomer mee Ons hart is veel te ver geopend Nog eenmaal fietsen wij naar zee De lage zon legt heimwee op de wegen De kinderen zijn gelukkig groot Ons leven is voorbij gevlogen Een trein die voortraast naar de dood Straks mogen we het glas gaan heffen En toasten op een…

Door een veld van afgeknotte stengels, bevroren aarde, lage zon, verblind, verkleumd, de kraai crowd (ik breek in tengels) mischief brokkelt af mijn woord, niets verbindt mijn stelsel nog, eyes break, mijn huid vertint. Airborne mijn lijf wordt flies files lifes go up in designated lies, my name's a stub.…

zal ik je oogsten voor de regen vlaagt en wind de bladeren verjaagt je kleurt nog zomers in de lage zon de late warmte doet je bloeien ieder straaltje is er één zij zullen jou uiteindelijk tot volle wasdom laten groeien je rijpt nog sneller dan ik dacht geurt zoeter dan de herfstnacht naar jou verlangen smaakt zo zacht verleidelijk…

in de lage zon klotste het zwarte water zijn gouden kuiven uitbundig in blinkend bewegen de donkere afgronden zonder taal of enig teken van inhoudelijke communicatie het zwarte goud gaf ruimte maar vrat energie in de niet aflatende emotiespeelbal slurpte aandacht in afleiding van macabere suïcidale actievlagen om te pogen…

De lage zon doet het jonge groen van d’ oude linden oplichten. In het onregelmatig geroffel van de voetstappen hoor ik de zware soldatentred van weleer. Bloemen bij het monument, bloemen bij de graven. De stille symbolen van hen die vielen tillen ons over de tijd terug. Wederom klinkt ijl de “Last post” over het kerkhof.…

De lage zon doet het jonge groen van d’ oude linden oplichten. In het onregelmatig geroffel van de voetstappen hoor ik de zware soldatentred van weleer. Bloemen bij het monument, bloemen bij de graven. De stille symbolen van hen die vielen tillen ons over de tijd terug. Wederom klinkt ijl de “Last post” over het kerkhof.…

Ongeschreven synthese laaft aan het kloppen van een natuurlijk hart, tonen van synergie, ritmisch wit getooid in ijsblauwe stilte schaart zich in ongerepte aarde ongeroerd in winterrust waaruit de lage zon hem baarde waaruit ook de purperen mist lijkt op te staan, in een laatste stadium de gelijkenis te vinden in het patroon…

zon over het water…

zon We maken plannen in de herfst we ruimen op in de lente we rusten uit in de zomer Complementair op het seizoen voelen we dat we leven Een gretig gevoel…

we lachten speelden met lange schaduwen die onze benen maakten in de lage zon donker contrasteerden ze op de witte stenen muur van de buren jouw voeten raakten net de rand ik bescheidener in lengte maar gespierd de overhand we liepen alle passen hinkelden en sprongen hoger dan ooit moesten vreselijk lachen hoe onze schaduwen…

zon: Schuivend langs achtergrond van blauwe pijnen, Naar 't oosten zag 'k, in 't oosten hen verdwijnen In morgennevel op de horizon.…

zon en ik weet, het is nu herfst, echt herfst…

De lage zon gaat nog wat zachter schijnen. Dan plots een vis, men juicht. verdringt elkaar. Die kleie blonde in het midden is de mijne.…

De tijd van lage zon en witte bomen en overmatig schranzen voor de boeg. De tijd van zoete oliebol aromen, nog even blijven hangen in een kroeg. De laatste dagen, ze zijn aangekomen, het schemert in de middag alweer vroeg. De tijd van bij het haardvuur weg te dromen, het glas gevuld met wat een wijnstok droeg.…

de lage zon schildert een zebrapad in onze diepe, lege tuin de buren leveren boomzwarte verf wij een grasgroene straat daar waar het kippenhok niet staat komen er al paaltjes uit de grond met grijs kippengaas errond zal ik oversteken?…

Een lage zon over de betonweg houdt rijen wachtende auto’s vast, onderweg met fel brandende ramen. Reizigers binnenin wachten onontkoombaar in het dalend licht, hun richtingsdoel verloren, laten ze traag de nek beschijnen, voelen in onwillige overgave de tijdelijkheid schrijnen.…

zon mijn ogen doet verblinden tel ik nu mijn stappen op het pad dat ik beloop vandaag raak ik je kwijt maar zal je ooit weer vinden dat maakt mijn leven zinvol verdrietig, maar vol hoop…

De vellen die we stropen van trage konijnen zullen ons niet kleden, de lage zon zal ons nauwelijks verwarmen. Maar nu wachten we. De zomer moet nog breken, in volle gloed, in gulpen. We moeten onze huiden branden in de middagzon, dringend drinken, ons bezatten in het rode avondvallen.…

Quil u van hart tot hart hier welkom heten tis beter zogezeid dan één op één u moest verdorie anders toch us weten hoe vaak mij voor de mond komp wattik meen Durris al zo veel ongein in de zin en daarenbovendien nog per gezin ook tienmaal zoveel onzin in de gein dat Son en ik u graag ten dienste zijn We maken zo met alle Nederlanders…

Daar lag het dan weggedoken voor de zon alsof het bang was, om afscheid te nemen van dit winterse gevoel daar lag het dan weggedoken bij een struik bang om te verdwijnen in de diepe donkere grond daar lag het dan eenzaam in een hoekje bang om gezien te worden door die grote warme zon daar lag het dan dat laatste, kleine hoopje sneeuw…

Een Germaans bosrijk Van negen dagreizen lang Hield het griendland door zijn omvang Voor pottekijkers buiten bereik En tegen de zuidflank vormden de Ardennen Een barricade van borstwerende bergen Waar faunen huisden rond vennen En woudnimfen en dwergen Geworteld op wierden en terpen Die ze als bevers bleven opwerpen Legden hun waterwerken…

De zon hing laag. tussen de witte muren verbloedde goud en zwart het avondrood. hij, van zijn hoog terras, volgde de lange strepen, het vluchtig zog van nooit geziene nooit gedroomde schepen door het gemarmerd zilver van de zee.…

De rivier twijfelt met trillende hand Steeds verder weg van het brongebied Haar tranen zoeken tastbaar land Dat lijkt op de weiden die zij verliet De laatste bomen van het bos Staan op hun achterste benen Laten verkreukte bladeren los Zien de lage zon op hun tenen Zolang ogen geruisloos waken Rijgen zwijgende bomen aaneen Leunen in lucht…

Somtijds als achter 't water-vlak de lage zon zijn reis besloot, gebeurde 't dat een oude droom verraderlijk zijn rust besloop - hij sloot de ogen - maar des nachts aanhoorde hij de eeuwige keer der golven, 't waaien van de wind en was niet eenzaam meer.…

Gedachten en daden Die in mijn ziel Met gevoel zich mengen Tot hem, de mens Die ik ben hier en nu, Woorden die wellen Tot regels die mijzelf Verbeelden in taal Die laag voor laag De diepte in gaat, Net zo lang tot ik hem Die ik genoemd wordt Gevonden heb, terugveroverd Op de geschiedenis die er Met mijzelf was vandoorgegaan…

De zon ging stralend onder De zon kwam stralend op Daar lag het dus niet aan Dat ik zo godvergeten was.…

Geschonken kusjes door jou op gestolen slapende momenten bewaar ik in een laatje bekleed met jouw tederheid vannacht verlangend naar meer véél meer……

Sommige momenten zijn onbetaalbaar onberekenbaar onbewaakt onbepaald onbeschrijfbaar onverklaarbaar waardevol tastbaar goud zo’n moment was zaterdag Café Esprit Amsterdam Jij en ik ook ik besef dat ik met jou met ons voorzichtig moet zijn en zal zijn…