Alle inzendingen over luiken van het leven

doe de luiken van het leven dicht klop 't even op leg het teder neer op bed strijkvrij om op adem te komen ontwaak in het ochtendlicht om verder te dromen af te stoffen en glad te rimpelen de ruwe kanten van het leven…

Het leven is nabij en verre; het hart des levens weten wij slaan, de kracht der dingen horen wij gaan achter het harde, houten luik. Toen hebben wij het luik opengedaan.…

Om hitte en onrust uit te sluiten, Doen wij de zware luiken dicht. Nu dringt uit het rumoerig buiten Alleen de klaarheid van het licht, Want zie, de harten zijn nog open, En zon komt helder ingezeefd En toont, van blanke glans omdropen, Al wat er binnen staat en leeft. Heer, doe de luiken van ons wezen Voor werelds ijdelheden dicht.…

Dit overmaatse huis draagt een stoppelbaard. Het leeft onwrikbaar tussen het openlopen van de morgen en het slapen van de avond. Bij het eerste licht klinkt een echo, kraakt de derde trede even als voorheen. De leegte geurt vol koffie. Stof in verre hoeken draagt de kleur van eer en leed. Het knarst in zijn gewrichten, ademt enkel op het trage…

Verscholen achter luiken huist het kleine ongeziene leven in de holte van de kindertijd Zeven vreemde huizen je zou er verdwalen verzwegen namen woelen diep in de kinderborst In de schaduw achter het fluisteren van de groten gaan bange geheimen schuil Het daglicht botst tegen gesloten luiken de kat kijkt naar je wollen bal…

Bekend en berucht als tocht der tochten, geliefd bij achteloze onervaren amateurs, berucht bij de ware profs op de fiets, stampend, dreunend, hijgend, verder niets. Meer dan 250 kilometer op de pedalen, heuvel op en heuvel af, eten, drinken, water halen, geen tijd om te recupereren, of geen kracht om te demarreren. De ene naar de andere kuitenbijter…

Men ziet, daar 't daglicht, hoog gerezen in zijn vlucht, De kringen brandt en blaakt, neervallen uit de lucht Oprechte vissen, die, de gulzigheid ontvlogen Van roofziek zeegedrocht, en, zwakjes van vermogen Hun blode wieken, als een toevlucht in de nood Die hun aan 't leven dreigt, gebruikende, in de schoot…

Wie heeft haar deuren dicht gedaan, de luiken gesloten? De boel verduisterd, het kostbare licht gedoofd? Verbittering gezaaid in een tuin waar vogels zongen? De rust verstoord, ontluistering gebracht waar harmonie was? Blijheid weggevoerd waar ooit feest gevierd werd? De spontaniteit ongemerkt, het zwijgen opgelegd?…

Dat brengt mij op een schitterend idee : Parijs – Roubaix begint voortaan in Londen, Luik – Bastenaken – Luik start in Den Bosch, de marathon van Rotterdam in Oss.…

jouw cherubijn mikt en doorzeeft de luiken van mijn boezemkamer…

Mijn mooie uitzicht bescherm ik tegen rovers – Met zware luiken.…

Toen jij je luiken open deed en ik recht in je ziel mocht kijken stond ik als genageld. De vrouw in mij was verdwenen. Schoorvoetend vond ik mijn weg in jou langs wegen water en weiden en ‘s avonds toen de luiken zich sloten heb ik in stilte mijn tranen vergoten.…

De avond sluit al vroeg de luiken want de regen willen we niet. Lente of herfst? Toch is water leven, begin en bron; Regen is echter triestig als het lente is.…

Wie wint vandaag Luik-Bastenaken-Luik?…

Een handvol uitjes, Haring bij de staart gevat En, hop, in het luik!…

luiken zuinig blind de ketel neuriet een lied mens erger je niet…

Het schijnt dat ex-dokter Van Leiden in Maastricht resideert, en dat Pim van Weert in Goes woont en Bart van Goes in Weert, W. van Cuyck in Oss en C. van Oss in Cuyck, G. van Luik in Sneek en J. van Sneek in Luik ... Zou 't niet handig zijn als ieder naar zijn eigen plek terugkeert?!…

alsof de weg naar maandag dwars door de sahara loopt leeg, droog en eindeloos terwijl de drukte van de zomerdag iedereen naar buiten jaagt zoveel te zien, zoveel te doen blijven onwillige benen stram de houten luiken sluiten elk teken van leven buiten…

[Senryu] 's nachts roffelt de wind op halfvergane luiken – geen mens geeft hier thuis…

De vensters, de luiken open, wijd op de straat, o, dat het leven opslaat tegen het bloedloos gelaat, tegen mijn lege ogen! 'k Wil zien de jagende, vluchtende mensen, tussen de auto's en bussen die snorrend en dreunend jagen en levende drommen dragen in hun glanzende vierkante buiken. Open de vensters wijd op het leven!…

Een sexy dom blondje uit Luik wil vlindergevoel in haar buik en daarom verorbert die hupse nu dagelijks enkele rupsen.…

ijskoud stampte de wind door jouw witte straatjes in het nauw gedreven hield hij zo het leven achter de gesloten luiken de sinaasappelbomen rond jouw plein het bronzen kind in jouw fontein verkleumd verlaten de wind vond rust op een bankje bij de kerk de hemel brak het licht bracht leven in jouw wit de zon deed weer zijn werk…

Helemaal klaar om in het leven te duiken. De vos is een gerenommeerde kuikendief. Toevallig zat hij zomaar wat in de struiken, met geweldige honger als een locomotief. Daar kon hij zijn avondeten al ruiken. Het kippetje in spé oogde best wel vief, maar voor dit jonge leven sloten de luiken en zo kwam de vos aan zijn culinaire gerief.…

zij draagt haar naam naar de bekentenis dat ooit haar bloem weer open bloeit, in paars en witte tonen nu nog wonen er twee luiken in een zwaar gebroken hart -ze blijven dicht totdat zon opnieuw haar doorzicht geeft aan zwak beschenen kieren eerst dan -kunnen we vieren dat er ooit ook leven was…

Een moeder moet blijven leven geven is het zonder man mij om het even, maar een kind moet geboren worden uit de buik en niet zoals een ongewenst kind in een luik. Het mooiste voor een moeder is een kind baren, dat kan niets of niemand evenaren.…

Wind die meedogenloos Heeft huis gehouden, Luiken los geschuurd, Hengsels hangen er maar bij; Kletterende hagel, Razende stormen teisterden Het houtwerk - Verf die allang haar eigen Kleur verloren is, Ze is door en door verschoten, En toch is wat nog rest Van ongekende schoonheid - Het leven is er zichtbaar Doorheen getrokken…

laat mij de oude zwerver zijn die door de straten gaat zonder herinnering en voor de luiken voor de Febo sluiten daar nog even staan HEB MIJ NU LIEF VOOR LATER…

Ze zal het wel niet beseffen wat ze mij op de valreep nog heeft gegeven Maar zo zijn vlinders Ze fladderen alleen, alleen maar door het leven.…

Turend door de luiken van mijn eigen zijn zie ik je daar bovenop de berg. Je wuift rustig met de zon op je huid en het grappige is op mijn lijf valt de regen.…

Je kent me vast wel: ik houd luiken gesloten en speel. Het is jammer dat honger naar eigenliefde zich niet laat stillen…