Alle inzendingen over luiken van het leven

Ik kan er niets aan doen moet ermee leren leven luiken open telkens weer naar wit gerijpte zijnsleer.…

Verscholen achter luiken woont een ondergeschoven leven in de holte van zijn kindertijd. Diep in de kinderborst dwalen zeven huizen woelen verzwegen namen. In de schaduw achter het gefluister van grote mensen gaan bange geheimen schuil. Het daglicht botst tegen bemoste groene blinden de wollen bal in de kleine hand geklemd.…

Niet alleen de geelbruine bladeren vallen onverschillig naast mij neer ook de wereld mijn wereld het kleurt zich duister net zoals december door de afwezigheid van al het andere en de schending van privileges verschuilt vrijheid zich heimelijk ach, vroeg of laat zal alles en dat waar ik in geloof dat wat ik weet zelfs…

bleke lippen in de ruiten maanden haar geluidloos de luiken vroeg te sluiten ze hoorde niets maar knikte zacht, haar evenbeeld had nee verwacht de nacht –van plan naar binnen te vliegen- bleef stomverbaasd hangen voor het kozijn zag haar blonde manen de zijne bedriegen, schaterend om zijn ontspiegelde schijn…

Vijfde Seizoen Als de zomer te vol is de winter te leeg de herfst niet wil kleuren lente beloftes niet vervult Dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik dan zoek ik naar het vijfde seizoen Aardbeving Toen mijn aarde beefde werd dit op de schaal van Richter niet geregistreerd stonden er geen koppen in de kranten werd er niet…

Dan komt de grote dag, het wonderlijke moment dat je zin krijgt in het leren kennen van de buitenwereld, en met hulp van de geweldige liefde die ook het begin van je zijn was kruip je richting licht en lucht en met een glimlach en de kracht van het leven begint je unieke reis door onze wereld....…

Een slimme prostituee uit Luik hanteerde een wel vreemd gebruik. Zij bracht de mannen van de wijs want 'Nederlanders - Halve prijs!' stond er op haar vensterluik.…

Ik doe de luiken dicht en ook het licht ga ik nu doven. Laten wij elkaar bewaken en beloven om morgen samen weer te ontwaken.…

Laat de luiken geloken zijn wiege wiegele weine en de stilte onverbroken zijn wiege wiegele wee. ---------------------------------- uit: Verzen (1913)…

Leven lag ademend in onze schoot neigend naast ons stond de dood, en in de verte zwol een klagen: Wee! dat het licht ging uit de dagen. - Nu zinnen wij af de lange uren en fluisterspreken tot de geburen en wel begrijpende zeggen zij voort het zacht verwijtende dromenwoord.…

slaap verdrijft, zaait uit krop een litanie, dwingt mij tot verweer te vergezellen in zijn ademtocht, daalt in stilte, een verademing , alleen te kraaien in een uitgestorven taal, de doden wekt die ik nauwelijks versta, als ik dood zal zijn, roept hij mij al die woorden na, verwaait dat geluid door een gat in het heelal, waarmee ik de luiken…

Kon met mijn hartbloed ik u 't leven hergeven, u de zonnige ogen weer op doen slaan, of in mijn armen door het duister der stille dodengangen dragen, en met u gaan...…

ze sluit ze even, en voelt zich voor een moment veilig achter haar luiken van huid.…

zomaar bij je zijn in een flits zonder schaduw in een auto die knippert met zijn licht in wolken die regen dragen vlakkend langs de hemel jagen in de laatste zin van een gedicht zacht je lippen kussen daar het rode leven zien speels je tong er even tussen zomaar in je ogen duiken alle luiken sluiten en versmelten in…

Het woekerend mos waarop geen stap zich waagt omringt de kille plaat, het gesloten luik van het pril bestaan. De fuik in het juist ontloken leven. Wie draagt de glimlach terug en zingt het kinderlied zoals het elders klinkt ?…

Decemberavond het is onstuimig buiten de wind fluit om het huis rammelt aan deur en luiken ik luister in het duister hoe hij adequaat niet één dakpan onberoerd ook maar achterlaat…

Reynders mocht de Thalys begroeten onder zijn Luikse stalen voute. Het nieuwe station blinkt leuk in de zon maar laat de clochard koude voeten.…

ik zoek verloren hoeken in rechtzinnigheid een bezigheid ik rond nu elk vierkant draai me dol op hoekigheid het grauw van schoonheid is verliezen de luiken piepen…

Duizend maal de dood te raken in een leven dat geen leven is een trap waarvan de treden kraken tranend dalen door het dof gemis Langs alle klokken en kalenders glijdt radeloos de tijd in zee gesloten luiken voor de vensters de nacht valt en neemt alles mee Maar ook stormen sterven in een zucht het holle hoofd ontvlucht de graven de dorre…

Huis met een demonisch lot, gesloten deuren, gesloten luiken, van binnen en buiten op slot. Vesting van verbeten smart, zonder licht of leven prijs te geven. Zelfs de leegte verdwijnt in het zwart, zwelt aan tot ontilbaar gemoed. Huis van de versteende bewoner en muren van vlees en bloed.…

Aan het vervallen huis hangen nog de verveloze luiken en haveloze voordeur in verschoten donkergroen aan het gebint wapperen spinnenwebben in de wind de tuin ligt er chaotisch bij emoties hangen als druppels aan de struiken hoe vredig was het leven toen de notenboom draagt nog steeds haar vrucht door de takken kijk ik naar de blauwe…

Seksueel misbruik HIV Vreselijke termen Wie zal de kinderen beschermen Tegen het kindergraf En als luik De TV En weer die termen Om mijzelf te beschermen Wend ik mijn ogen af…

Diepte van gedachten niet uitgesproken met woorden of door blikken van ver gekend ingekeerd wezen achter gesloten deuren afgewend uit zicht geopende luiken ook al is de poort dicht.…

Zon, sta op, vergeet het vonnis en sla de luiken open. Het is dag. Dag, hoor.…

Ik sluit de luiken van het denken en voel de speelsheid van het innerlijke Zijn, de bron van alle kracht, alles omvattend in wie ik ben en mag zijn. Ik kijk in de spiegel der spiegelingen en zeg "Ik hou van mij, ik hou van jou!"…

gluurders duwen mij als dwingende duivels weg uit hun ogen uit de kieren in hun leven De zon op mij is onverdraaglijk…

Lankmoedig sluit zij de luiken van het NS-loket. Voorgoed. Het kaartenapparaat knikt haar neerbuigend toe. Abonnementen kan hij niet venten. Zij wel; met een warme lach, wat je van een stalen machine niet verwachten mag.…

het is als een schreeuw het nooit ontwaken ik ben verdwaald dichte huizen drijven achter luiken groeit het water en jij in de verte doet ons zwijgen ons geloven dat wij voor altijd overwoekerd door de zee…

Je weet ik was er en straks zijn wij er niet meer koolzwart de merel nog hebben wij tijd vertellen wij het elkaar als sneeuw op daken buiten het gerucht de luiken stil gesloten de trap die knarste…

Ik ben een koen kind dat niets weet van de kloof die ligt tussen dood en leven. Kan een boot, mijn Heer, vergaan die niets draagt dan het licht gewicht van mijne blauwe ziel? En zo mijn boot nochtans vergaat, mijn Heer, kan ik dan zondigen nog?…